Destiny of Time โชคชะตาแห่งกาลเวลา

เวลา... มนุษย์รู้จักสิ่งนี้ในรูปแบบของนามธรรม หรือก็คือมันเป็นสิ่งที่ไม่มีใครจับต้องได้เลย เป็นพื้นฐานแรกเริ่มของทุกอย่างในมิติเวลาของเอกภพ
ในบางทฤษฎีเคยมีการกล่าวถึงสิ่งที่เรียกว่าเวลา ว่าเป็นมูลฐานของทุกสรรพสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิต สิ่งไม่มีชีวิต จักรวาล หรือแม้แต่วงจรของทุกๆอย่างในเอกภพอันไร้ที่สิ้นสุด
หากไม่มีเวลา ก็คงไม่มีทางที่จะเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรได้เลย เพราะทุกอย่างนั้นล้วนแต่ใช้เวลาเป็นแกนกลางในการดำรงอยู่
ไม่มีใครรู้ว่าเวลานั้นเกิดขึ้นมาได้ยังไง มีการศึกษาค้นคว้าทฤษฎีมากมายเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ก็ไม่เคยได้คำตอบที่สามารถสรุปอะไรได้เลย มันอาจจะเป็นเรื่องที่ยากเกินกว่ามนุษย์ผู้พึ่งพาเวลาในการดำเนินชีวิตนั้นจะเข้าใจได้
ในอดีตกาล มีการศึกษาเวลามามากมาย กำหนดเป็นตัวแปรต่างๆให้มนุษย์ได้ใช้ ไม่ว่าจะเป็น วินาที นาที ชั่วโมง วัน เดือน ปี หรือจะคำอะไรก็แล้วแต่ที่มีความหมายครอบคลุมถึงกรอบระยะเวลาหนึ่งถึงอีกระยะเวลาหนึ่ง
แต่ว่านั่นก็เป็นเพียงสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น เวลาที่แท้จริงนั้นไม่เคยมีอยู่ในรูปแบบใดเลย หากแต่มันดำรงไว้ซึ่งแกนกลางในรูปแบบใดรูปแบบหนึ่ง ที่ไม่สามารถหาคำตอบได้
............
(บ้านนรินทร์ห้องนั่งเล่น 19.52)
วอร์เรนตอนนี้นั่งอยู่ตรงข้ามกับฉันที่โต๊ะรับแขกที่จัดไว้ในห้องนั่งเล่น และเอาชุดที่เปียกฝนนั่นไปเก็บในมิติลึกลับอะไรนั่นอีกแล้ว (ถึงผมจะยังแห้งไม่สนิทก็เถอะ)
*ย้อนนึกไปก่อนหน้านั้น*
ตอนนั้นวอร์เรนเดินตากฝนมาเพราะส่งร่มให้รินทร์กางอยู่คนเดียว ส่วนตัวเองก็เดินอยู่นอกร่ม
ไม่นานนักก็กลับมาถึงหน้าบ้านแล้ว
“เดี๋ยวขอเปลี่ยนชุดก่อนแปปนึงนะ”
“น-นายคิดจะถอดตรงนี้เนี่ยนะ”
“จะบ้ารึไง ก็ต้องขอยืมใช้ห้องน้ำเธออยู่แล้วสิ”
(พอนึกดูแล้ว นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เราพาผู้ชายเข้ามาทีบ้านเลยนี่นา แถมมาใช้ห้องน้ำที่มีแต่ข้าวของเครื่องใช้เราอีก มีอะไรน่าอายกว่านี้อีกไหม)
“จะให้เข้าเรื่องเลยไหม?”
ฉันพยักน้าตอบทันที สิ่งที่เขาเกริ่นมาตอนแรกก็จำไม่ค่อยได้เท่าไรหรอก แต่เหมือนจะมีส่วนสำคัญในเรื่องที่ฉันกำลังอยากรู้...
“แล้วเรื่องอะไรที่เธออยากรู้ล่ะ...”
“ฉัน... อยากรู้เรื่อง... เกี่ยวกับนาฬิกาพกเรือนนี้”
“ไม่สิ เกี่ยวกับความสามารถของมัน ในฐานะ... ตัวแทนแห่งเวลาอะไรนั่น”
 “... เอาตามที่เธอว่ามาก็แล้วกัน”
“อย่างที่เราบอกคงจะจำได้ใช่ไหม ว่าแกนเวลาของเอกภพมีอยู่เพียงหนึ่งเดียว”
“อ่า... ที่นายเล่ามาตอนแรกก็จำได้นะ”
“ใช่ มันก็เป็นตามนั้นแหละ ทฤษฎีต่างๆที่ตอนนี้พยายามคิดค้นขึ้นก็ยังอยู่ในกรอบที่พยายามเข้าใจเวลาให้มากขึ้นกว่าเดิม”
“แต่ว่า... เวลาที่แท้จริงมันไม่ได้เป็นแบบนั้น”
“เวลาที่แท้จริง?”
มันหมายความว่ายังไงกันนะ วอร์เรนตอนนี้เองดูท่าจะจริงจังมากด้วย รู้สึกผิดกับภาพในหัวเราที่คิดมาตลอดเลยแฮะ
“เธอจำเรื่องในอดีตได้ไหม?”
“เรื่องในอดีต? ก็ต้องจำได้สิ ถามแปลกๆ”
“ไม่ใช่ ลองพยายามนึกเรื่องที่เกิดขึ้นทุกวินาที ทุกนาที ในช่วงก่อนๆดูสิ เธอนึกออกทั้งหมดไหม?”
“นายจะบ้าหรอ ใครจะไปนึกอะไรแบบนั้นออกกันล่ะ”
“ใช่ไหมล่ะ? นั่นล่ะคือความหมายที่เรากำลังจะบอกเธอ”
“ความหมาย?”
“เวลาที่แท้จริงน่ะ คือมันไม่เคยมีอยู่เลยต่างหาก”
......
“หือ?”
“มิติที่เธอหลุดเข้าไปนั่นเรียกว่ามิติว่างเปล่า เป็นมิติที่สวนทางกับแกนเวลาที่ยังคงเดินหน้าไปตลอด”
“ทุกสรรพสิ่งในเอกภพล้วนใช้แกนเวลาเดียวกัน ซึ่งมีขนาดเวลาแตกต่างกัน ขึ้นอยู่กับสภาพที่แต่ละสิ่งแต่ละอย่างอยู่”
“เราเรียกเวลาที่ส่งผ่านสู่สิ่งต่างๆว่า กระแสแห่งกาลเวลา หรือจะเรียกว่ากระแสเวลาเฉยๆก็ได้ มันเป็นเหมือนตัวกลางที่เชื่อมสิ่งต่างๆให้เกิดการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา”
“กระแสเวลา?”
“นั่นคือ... สิ่งที่นาฬิกาของเรากับเธอเป็นไงล่ะ”
นาฬิกาของพวกเรางั้นหรอ...
“เหตุผลที่พวกเราเข้าไปในมิติที่ว่างเปล่านั่นได้ เพราะสื่อนำทางนี่ช่วยพาพวกเราไป”
“ที่แห่งนั้น มันเป็นศูนย์รวมของกระแสเวลาที่ตายแล้วทุกอย่าง”
“ตายแล้ว?”
“ตายแล้วที่ว่าน่ะ คือตัวตนของมันหายไปจากแกนกลางของเวลาจนหมดสิ้นแล้วไงล่ะ”
“เดี๋ยวนะ! มันหมายความว่ายังไงกัน!?”
ตาของฉันค้างไปเลยที่ได้ยินเรื่องประหลาดๆแบบนั้น มันดูไม่เหมือนกับที่ฉันคิดไว้เลย มิติที่ฉันไปนั่น ฉันคิดว่ามันเป็นสิ่งที่จำลองขึ้นมาเฉยๆแค่นั้นเอง
“ไปคุยกันที่นั่น น่าจะเห็นภาพอะไรชัดเจนมากขึ้นกว่าเดิม”
ไปคุยที่นั่น หมายความว่าไง เขาคิดจะทำอะไรกันแน่ ทำไมถึงขยับข้อมือซ้ายที่ใส่นาฬิกาข้อมือนั่นอยู่?
ไม่นานนัก ก็เหมือนมีเข็มนาฬิการางๆเกิดขึ้นมาตรงปลายนิ้วของเขาที่กำลังขยับอยู่ สักพัก...
ห้องนั่งเล่นของฉัน... ก็ตกอยู่ในบรรยากาศแบบเดียวกันกับตอนอยู่ที่โลกใบนั้น...
“ท...ที่นี่มัน...”
“เธอยังไม่รู้วิธีใช้พลัง ก็ไม่แปลกหรอกที่จะงงกับอะไรแบบนี้”
วอร์เรนยืนขึ้นมาเดินไปทั่วห้องนั่งเล่นทันทีเลย
“มิติที่ว่างเปล่านี่เกิดขึ้นมาจากกระแสเวลาที่สิ้นสุดแล้ว นั่นก็คือสิ่งที่ผู้คนไม่มีทางจะนึกถึงได้อีก หายไปจากระบบเวลาในแกนหลัก”
“เป็นจุดสิ้นสุดของเวลาทั้งหมด ความไร้ตัวตน...”
“Void”
“วอยด์? (Void)”
“ที่เราสามารถเข้ามาที่นี่ได้ เพราะเราเป็นตัวแทนในการเชื่อมต่อกับมิติเวลาเหล่านี้ผ่านสื่อนำทางที่พวกเรามี”
“มิตินี่เป็นแหล่งรวมสิ่งที่ไม่มีการคงอยู่ในโลกใบนั้นยังไงล่ะ...”
“ไม่มีการคงอยู่? แล้วทำไมสภาพห้องฉันถึงยังเป็นเหมือนเดิมได้ล่ะ? ของพวกนี้มันยังมีอยู่ในมิติที่แท้จริงนั่นไม่ใช่หรอ แล้วทำไมนายถึงบอกว่าที่นี่รวมสิ่งที่ไม่มีการคงอยู่ล่ะ”
“สิ่งที่ไม่มีการคงอยู่...”
“คือเวลา...”
“เอ๋......”
“ที่นี่เป็นแหล่งรวมของกระแสเวลาที่ตายไป ซึ่งกระแสเวลาของทุกๆอย่าง ไม่ว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตหรือสิ่งไม่มีชีวิต ยิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไร ก็ยิ่งมีกระแสเวลาที่หายไปมากเท่านั้น”
“สิ่งที่เธอเห็นอยู่ตอนนี้ คือส่วนกลับของความเป็นจริง”
“เธอคงไม่เคยคิดล่ะสิ ว่าเก้าอี้ตัวนี้มันอยู่มากี่วัน กี่เดือนแล้ว”
วอร์เรนชี้มาที่เก้าอี้ของเรา น้ำเสียงของเขาเหมือนกำลังจะย้ำให้เราเข้าใจถึงสภาพความเป็นจริงที่เหลือเชื่อนี้
“ส่วนกลับของเวลา สิ่งที่ถูกลืม กระแสเวลาที่หายไป ทั้งหมดจะมารวมอยู่ที่นี่ เป็นมิติที่มีไว้รองรับอะไรก็ตาม”
“ที่หายไปตลอดกาลไม่กลับมาอีก”
......
สิ่งที่วอร์เรนพูดทำให้ฉันตกใจ และรู้สึกหวาดกลัวมากสุดๆ เพราะเหมือนที่นี่เต็มไปด้วยอันตราย ตัวของฉันสั่นไม่หยุด...
......
“สาเหตุที่โลกแห่งนี้... ไม่มีมนุษย์ หรือสิ่งมีชีวิต...”
“เพราะพวกเขายังคงถูกจดจำจากห้วงลึกของเวลาอยู่ ยังมีกระแสเวลาในแกนหลักไหลเวียนวงจรของพวกเขา”
“การตายของมนุษย์ สิ่งมีชีวิต หรือสิ่งของต่างๆน่ะ คือการสลายไปอย่างสมบูรณ์ตามกฎเกณฑ์ของเวลา หลอมรวมกับแกนกลางที่ยึดเหนี่ยวเวลาในมิติต่างๆเอาไว้”
“ส่วนมิติที่พวกเราอยู่ ณ ตอนนี้ เป็นเพียงแค่กลุ่มก้อนมิติเวลาที่เกิดจากกระแสเวลาที่หายไปของสิ่งต่างๆแค่นั้น ไม่ได้ส่งผลอะไรกับโลกแห่งความเป็นจริงหรอก มีแต่พวกเราที่สามารถเข้ามาในโลกใบนี้ได้”
พอฉันได้ฟังแบบนั้นก็ค่อยรู้สึกโล่งอกขึ้นมาบ้างเล็กน้อย แต่ก็แอบคิดอยู่ว่า มิติว่างเปล่านี่จะไม่ส่งผลกับโลกแห่งความจริง... แน่หรือเปล่า...
“วอร์เรนรู้เรื่องพวกนี้ได้ไงน่ะ”
“หืม?”
ไม่รู้ทำไมคำถามแบบนี้ถึงผุดขึ้นมาในหัว เขาดูจะรู้เรื่องอะไรแบบนี้เยอะมากเหมือนผู้ชายที่ชื่อควอส ทั้งๆที่ฉันยังไม่รู้จักเขาดีเลยด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใครกันแน่
“นายเหมือนจะรู้เรื่องทุกอย่างเลย ตั้งแต่ตอนที่อยู่บนดาดฟ้า หรือแม้แต่เรื่องที่นายเล่ามาทั้งหมด”
“ถึงอย่างนั้นแล้ว คำถามมากมายก็โผล่มาในหัวฉันไม่หยุด มีแต่ฉันที่ไม่รู้อะไรเลย”
“...ฉันควรจะทำยังไงต่อไป...”
......
“เธอมีความต้องการอะไรไหม?”
“...ความต้องการ...?”
วอร์เรนขยับมือที่มีเข็มนาฬิการางๆนั่นอีกรอบ...
โลกรอบข้างฉันกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว พวกเราสองคนกลับมาที่โลกแห่งความจริง นาฬิกาในห้องเดินตามปกติหลังจากที่หยุดมาตลอด
“ความต้องการในการใช้พลังบิดเบือนเวลา...”
“การบิดเบือนเวลาในรูปแบบต่างๆนั่นสำคัญยิ่งกว่าการเข้าถึงมิติว่างเปล่านี่อีก”
“เธอคงจะรู้สินะ ว่าการบิดเบือนที่เราพูดถึงหมายความว่ายังไง...”
สิ่งที่เขาพูดทำให้ฉันนึกย้อนกลับไปตั้งแต่วันแรกของสองสัปดาห์ก่อน เป็นครั้งแรกที่ฉันเริ่มมีอาการแปลกๆที่เหมือนจะมีความเกี่ยวข้องกับการบิดเบือนเวลา มิติว่างเปล่าที่เราเห็นครั้งแรกเมื่อสี่วันที่แล้ว ควอสที่ใช้พลังต่างๆ วอร์เรนที่ใช้พลังหยุดเวลา หรือพลังที่ทำให้คนรอบข้างไม่รู้สึกว่าเขามีตัวตน ทั้งหมดนั่นคือ
(การบิดเบือนเวลา...)
“การบิดเบือนเวลามีอะไรที่หลากหลายกว่านั้นมาก ถ้าเอาพลังคร่าวๆที่เป็นพื้นฐานหลักจะมีอยู่ไม่กี่อย่าง”
“อย่างตอนที่เราจะกระแทกเพื่อนร่วมห้องของเธอคนหนึ่งนั่นล่ะ เราก็ข้ามเวลาเพื่อไม่ให้โดนตัว ถูกไหม?”
“ส่วนหยุดเวลา คงไม่ต้องอธิบายอะไรมาก น่าจะเห็นชัดดีอยู่แล้ว”
“ตอนที่ไหล่เธอถูกยิง นั่นก็เป็นพลังในการย้อนเวลา มันจะย้อนกลับไปเป็นช่วงเวลาเดิมก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์นั้น”
“นอกนั้นก็ยังมีการเร่งเวลา การลบเลือนเวลา การเฉื่อยเวลา เวียนเวลา และก็...”
“อธิบายไม่ถูกแฮะ”
ไม่เข้าใจว่าวอร์เรนจะอ้ำอึ้งไม่ค่อยกล้าตอบทำไม...
“คือ... มันมีรูปแบบที่เราใช้ไม่ได้อยู่น่ะ”
“หา!?”
“ก็แบบว่า มันเป็นรูปแบบนอกเหนือจากที่พูดมาไง เป็นรูปแบบที่เราไม่สามารถใช้ได้”
“เดี๋ยวสิ! ถ้านายสามารถใช้พลังได้ขนาดนั้น ทำไมถึงยังมีส่วนที่ทำไม่ได้อยู่อีกล่ะ?”
“คงต้องเรียกว่าการคัดเลือกล่ะมั้ง”
“การคัดเลือก?”
“อื้อ ผู้ที่รับหน้าที่เป็นตัวแทนในการควบคุมเวลาจะสามารถบังคับเวลาได้ทุกแบบก็จริงอยู่ แต่นั่นก็มีข้อจำกัด ไม่ว่าจะด้วยเงื่อนไขต่างๆ ความเคยชินในการใช้พลังด้านใดด้านหนึ่งจะทำให้ลดทอนความสามารถในการใช้พลังเวลาในด้านอื่นๆ”
“และยิ่งรูปแบบของการคัดเลือกแล้ว มนุษย์ผู้เป็นตัวแทนแห่งเวลาเองก็มีความสามารถในการบิดเบือนเวลารูปแบบที่นอกเหนือจากนั้นต่างกันไปด้วย ซึ่งพลังทั้งหมดอาจถูกเลือกให้ใช้หรือใช้ไม่ได้จากสื่อกาลเวลาที่แต่ละคนมี”
ไม่น่าเชื่อเลย ว่าคนที่มีความสามารถมากมายแบบเจ้านี่จะมีอะไรที่ทำไม่ได้อยู่ด้วย หรือแม้แต่ควอสคนนั้นเองก็อาจจะเป็นแบบเดียวกันด้วยงั้นสิ? สื่อกาลเวลาเองก็มีความซับซ้อนมากกว่าที่เราคิดไว้ซะอีก
เรื่องพลังนี่ ดูจะมีอะไรซับซ้อนกว่าที่คิดมาก พยายามตั้งใจฟังต่อซะนะ ยัยรินทร์......