Detection: ฝ่าด่านอันตราย ขัดขืนหัวใจยัยเเฮกเกอร์

 
วอนโฮยังคงเล่นน้ำอย่างสบายอกสบายใจ...เขาคงอยากปล่อยความรู้สึกเลวร้ายต่างๆให้ไหลผ่านออกไปจากชีวิตเขาล่ะมั้ง
ถ้าเกิดเขารู้ขึ้นมาล่ะว่า...คนที่ทำลายเขาอยู่ห่างๆน่ะคือฉัน ฉันคนนี้ที่เขาอาจดูว่าไม่มีพิษมีภัยสักเท่าไหร่
....
หลังจากที่วอนโฮเเละฉันเสร็จจากการพักผ่อนไปเรียบร้อยเเล้ว เขาก็พาฉันไปหาอะไรกินที่ร้านอาหารข้างทาง...บรรยากาศตอนนี้หนาวมากเเถมยังมืดเเล้วด้วย ขอกินกิมจิให้หายอยากทีนะ
ซ๊วบบบ
ฉันจัดการเขมือบเหล่ากิมจิที่ถูกจัดเอาไว้ให้บนโต๊ะจนเกือบหมดทันทีที่ตั้งหลักได้
"ยัยบ้า!ไปตายอดตายอยากมาจากใหนเนี้ย"
"ก็คนมันหิวนี้น่า นายลองมาเป็นฉันดูสิเเล้วจะรู้สึกส่าคนที่มันทำงานหนักๆมันเป็นยังไง"
"งานฉันเองก็ไม่เบาไปกว่าเธอมากหรอก"
"เเต่นายยังมีคนคอยเอาอกเอาใจมากกว่าฉันนี้น่า อุปสรรคในการทำงานของนายคืออะไรบ้างล่ะ"
วอนโฮนิ่งไปพักใหญ่ก่อนจะเอ่ยปากพูดออกมาอีกครั้ง
"ก็......ซาเเซงโรคจิตกับเเก๊งเเคทเเคทน่ะเเหละ"
จึ๊ก!!!
เหมือนโดนมีดสักสิบเล่มเข้ามาทิ่มกลางอกเลยอ่ะ เขาบอกว่าเเก๊งเเคทเเคทของฉันเป็นอุปสรรคในการทำงานด้วย ทำไมล่ะ!!!
"เเก๊งเเคทเเคทด้วยหรอ ทำไมนายถึงคิดว่าพวกเขาเป็นอุปสรรคในการทำงานล่ะ"
"ฉันเกลียดไอ้เเก๊งบ้านี้มากด้วยซ้ำไปเป็นเเค่อุปสรรคมันยังน้อยไป ไม่เเน่เหตุการ์ณร้ายๆที่ฉันกำลังเผชิญอยู่นี้อาจจะเป็นเเก๊งเเคทเเคทนั้นอยู่เบื้องหลังก็ได้"
"นายอคติรึเปล่าเนี้ย-0-"
"เปล่า -_-"
กรี๊ดดดด เริ่มรู้สึกผิดขึ้นเยอะเลยอ่ะ ฉันไม่อยากให้เขาต้องมารู้สึกไม่ดีถ้ารู้ว่าฉันเป็นคนทำลายเขาเนี้ยสิ ยิ่งฉันเป็นสมาชิกของเเก๊งเเคทเเคทอีกด้วย
เฮ้อออ....
"..."
"เธออยากนอนค้างที่นี้ใหม"
"ไม่ล่ะ"
"งั้นเธอกลับบ้านเองก็เเล้วกันนะ ฉันจะนอนค้างที่นี้"
"อะไรนะ นายเป็นคนพาฉันมาก็ควรจะพาฉันกลับสิยะ มาทิ้งอย่างนี้ได้ยังไง"
"ก็เพราะฉันเป็นคนพาเธอมาเพราะฉะนั้นเธอต้องทำตามที่ฉันสั่งด้วย""อะไร"
"นอนค้างคืนที่นี้กับฉัน"
"ทำไมฉันต้องนอนด้วยเล่า"
อีตานี้เป็นอะไรไปเนี้ย เครียดจนบ้าเเล้วหรอหา! จะให้ฉันนอนค้างกับเขาเนี้ยนะเหรอ ไม่มีวัน!!!
"ก็เพราะฉันสั่ง"
"เเล้วทำไมต้องฟังคำสั่งนายด้วยล่ะ"
"ก็เพราะฉันสั่ง"
"จ๊ะ ขอบคุณสำหรับคำตอบ"
สุดท้ายคือไร???? สุดท้ายฉันก็ต้องมานอนค้างกับอีตานี้อยู่ดีน่ะเหรอ เเงๆนี้มันอะไรก๊านนนน
...
@Green hotel
กรี๊ดดดด อะไรคือการที่ฉันต้องมาเช็คอินที่กรีนโฮเทลนี้น่ะ เชอะ!ทำเป็นมาออกคำสั่ง ฉันไม่ได้อยากเต็มใจมากับนายด้วยซ้ำ อีตานี้พาฉันซ้อนท้ายเเละซิ่งมาที่นี้ทันที หน้านี้บานเพราะโต้ลมหมดเเล้ว ฮือๆT^T
"อ๊ะ นี้กุญเเจห้องเธอ"
ฟุ่บ
กริ๊ง
ฉันเเย้งกุญเเจดอกที่วอนโฮยื่นมาให้เเละจัดการปามันลงถังขยะทันที
"ทำบ้าอะไรของเธอ ไปคุ้ยหามาเดี๋ยวนี้เลยนะ"
"ฉันไม่นอนที่นี้เเละไม่มีวันง้อนายด้วย"
"งั้นก็หาทางกลับเอาเองล่ะกัน วันนี้ฉันเหนื่อยมามากเเล้วอยากพักผ่อนขอตัวล่ะ"
กรี๊ด!!!ยังมีความเป็นสุภาพบุรุษหลงเหลืออยู่มั้ยตอบ!!! ฮือๆ
"เชอะ เรื่องเเค่นี้ฉันไม่ง้อนายหรอกยะ"
ฉันเดินออกจากอีโรงเเรมผีสิงนี้เเละเดินหารถเเท๊กซี่สักคันที่จะพาฉันกลับตัวเมืองได้....
ทำไมมันโหวงเหวงอย่างนี้นะ ไม่มีรถสักคันเลยอ่ะ อ๊ากกกก เอ๊ะหรือว่าจะโทรให้เเจ๊สเปอร์มารับดีอ่ะ อึ้ย!ไม่เอาดีกว่าอีตานั้นขี้จุกจิกจะตาย เดี๋ยวหาคำตอบจนรู้เเหละว่าฉันมากับวอนโฮเเละมันจะยุ่งกันไปใหญ่
เดินหารถไปเรื่อยๆดีกว่า ยังไงก็ดีกว่ามานั่งรอเฉยๆ เชอะอีตาวอนโฮอย่าให้ฉันจัดการนายได้นะ ไม่มีวันที่คนอย่างฉันจะยอมรามือเเน่ ชิ!
ซ่าๆ
เอาเข้าไป ฝนก็ดันมาตกอีก ไม่ได้ตกเบาะๆนะจ๊ะ ตกเเบบน้ำจะท่วมเลยจ้า เกาหลีน้ำท่วมเเล้วสภาพเมืองจะเป็นยังไงนะ ><
ซ่า
เปรี้ยงง
กรี๊ดดดด มีฟ้าผ่าด้วยตายจริงไอ้เราก็ยืนหลบอยู่ใต้ต้นไม่สะด้วยสิ ทำไงดี!!! เดินต่อไปก็เกรงว่าจะไม่มีชีวิตรอดไปถึงพรุ่งนี้ งั้นสู้ไปง้ออีตาวอนโฮดีกว่า เเงๆT^T
ฟุ่บ
ทันทีที่ฉันหันหลังเพื่อจะกลับโรงเเรมจู่ๆก็มีร่มคันเบอเร้อกางออกเเละมันถูกยื่นมาบังฝนให้ฉัน
"นาย...."
"ถ้าฉันไม่เอาร่มมาให้คงตายไปเเล้วสินะ"
"ปากเสีย นายนั้นเเหละไม่ยอมไปส่งฉันเห็นเเก่ตังที่สุด ทำไมไม่ไปนอนเล่นในห้องให้สบายใจล่ะค่ะ >0<"
"ยุ่ง!!! ที่ฉันมาเนี้ย ...ก็เอ่อ...คือว่า" อีตาวอนโฮทำท่างึกงักเหมือนคนเจอความรัก ใบหน้าเเดงไปถึงหู โมเม้นต์นี้วอนโฮก็มีด้วยหรอ ฉันเพิ่งจะรู้นะเนี้ย
"ไม่ต้องอธิบายอะไรเเล้วล่ะ ฉันเข้าใจนะว่านายคงไม่อยากให้ฉันมายืนตากฝันคนเดียวอย่างนี้หรอกใช่มั้ย"
"หา????"
"งั้นเรามาเดินตากด้วยกันสองคนเลยดีใหม"
ฟิ้วว
ฉันเขวี้ยงร่มคันนั้นให้ไปนอนเเดดิ้นกับพื้น ส่วนฉันเเละวอนโฮตอนนี้สภาพเราสองคนเปียกปอนเป็นหมาตกน้ำไปเเล้วเรียบร้อย
"เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก"
"เดี๋ยวสระผมก็ไม่เป็นไรเเล้วล่ะ ไปเล่นน้ำฝนกันเถอะไป๊ ฮ่าๆ^^"
"อืม ก็ได้-_-"
รู้สึกว่าโมเม้นต์ของเราสองคนมันจะมีเยอะเกินไปเเล้วนะ ช่วงเวลาเเบบนี้...มันเรียกว่าอะไรนะ การที่เราสองคนมาพักผ่อนหย่อนใจกันเเละยังมาเดินเล่นน้ำฝนด้วยกันอีก....มันดูเป็นอะไรที่พิเศษมากเลยล่ะ ฉันไม่เคยได้สัมผัมกับช่วงเวลาสุดเเสนวิเศษนี้เลย เเล้ววอนโฮล่ะเขาเคยได้สัมผัสช่วงเวลาดีๆเเบบนี้กับใครบ้างรึเปล่า ....
ฉันทิ้งความทุกข์ไว้เเค่ตรงนี้เเละปลดปล่อยความเครียดให้ออกมาไม่มีอะไรที่ต้องคิดมากเเล้วล่ะ...เหลือเเต่สิ่งหนึ่งที่ยังปล่อยวางไม่ได้ ....นั้นคือ
การเเก้เเค้นพี่ชาย!!!!!!