Detection: ฝ่าด่านอันตราย ขัดขืนหัวใจยัยเเฮกเกอร์

วอนโฮยังคงเล่นน้ำอย่างสบายอกสบายใจ...เขาคงอยากปล่อยความรู้สึกเลวร้ายต่างๆให้ไหลผ่านออกไปจากชีวิตเขาล่ะมั้ง

ถ้าเกิดเขารู้ขึ้นมาล่ะว่า...คนที่ทำลายเขาอยู่ห่างๆน่ะคือฉัน ฉันคนนี้ที่เขาอาจดูว่าไม่มีพิษมีภัยสักเท่าไหร่

....

หลังจากที่วอนโฮเเละฉันเสร็จจากการพักผ่อนไปเรียบร้อยเเล้ว เขาก็พาฉันไปหาอะไรกินที่ร้านอาหารข้างทาง...บรรยากาศตอนนี้หนาวมากเเถมยังมืดเเล้วด้วย ขอกินกิมจิให้หายอยากทีนะ

ซ๊วบบบ

ฉันจัดการเขมือบเหล่ากิมจิที่ถูกจัดเอาไว้ให้บนโต๊ะจนเกือบหมดทันทีที่ตั้งหลักได้

"ยัยบ้า!ไปตายอดตายอยากมาจากใหนเนี้ย"

"ก็คนมันหิวนี้น่า นายลองมาเป็นฉันดูสิเเล้วจะรู้สึกส่าคนที่มันทำงานหนักๆมันเป็นยังไง"

"งานฉันเองก็ไม่เบาไปกว่าเธอมากหรอก"

"เเต่นายยังมีคนคอยเอาอกเอาใจมากกว่าฉันนี้น่า อุปสรรคในการทำงานของนายคืออะไรบ้างล่ะ"

วอนโฮนิ่งไปพักใหญ่ก่อนจะเอ่ยปากพูดออกมาอีกครั้ง

"ก็......ซาเเซงโรคจิตกับเเก๊งเเคทเเคทน่ะเเหละ"

จึ๊ก!!!

เหมือนโดนมีดสักสิบเล่มเข้ามาทิ่มกลางอกเลยอ่ะ เขาบอกว่าเเก๊งเเคทเเคทของฉันเป็นอุปสรรคในการทำงานด้วย ทำไมล่ะ!!!

"เเก๊งเเคทเเคทด้วยหรอ ทำไมนายถึงคิดว่าพวกเขาเป็นอุปสรรคในการทำงานล่ะ"

"ฉันเกลียดไอ้เเก๊งบ้านี้มากด้วยซ้ำไปเป็นเเค่อุปสรรคมันยังน้อยไป ไม่เเน่เหตุการ์ณร้ายๆที่ฉันกำลังเผชิญอยู่นี้อาจจะเป็นเเก๊งเเคทเเคทนั้นอยู่เบื้องหลังก็ได้"

"นายอคติรึเปล่าเนี้ย-0-"

"เปล่า -_-"

กรี๊ดดดด เริ่มรู้สึกผิดขึ้นเยอะเลยอ่ะ ฉันไม่อยากให้เขาต้องมารู้สึกไม่ดีถ้ารู้ว่าฉันเป็นคนทำลายเขาเนี้ยสิ ยิ่งฉันเป็นสมาชิกของเเก๊งเเคทเเคทอีกด้วย

เฮ้อออ....

"..."

"เธออยากนอนค้างที่นี้ใหม"

"ไม่ล่ะ"

"งั้นเธอกลับบ้านเองก็เเล้วกันนะ ฉันจะนอนค้างที่นี้"

"อะไรนะ นายเป็นคนพาฉันมาก็ควรจะพาฉันกลับสิยะ มาทิ้งอย่างนี้ได้ยังไง"

"ก็เพราะฉันเป็นคนพาเธอมาเพราะฉะนั้นเธอต้องทำตามที่ฉันสั่งด้วย"
"อะไร"

"นอนค้างคืนที่นี้กับฉัน"

"ทำไมฉันต้องนอนด้วยเล่า"

อีตานี้เป็นอะไรไปเนี้ย เครียดจนบ้าเเล้วหรอหา! จะให้ฉันนอนค้างกับเขาเนี้ยนะเหรอ ไม่มีวัน!!!

"ก็เพราะฉันสั่ง"

"เเล้วทำไมต้องฟังคำสั่งนายด้วยล่ะ"

"ก็เพราะฉันสั่ง"

"จ๊ะ ขอบคุณสำหรับคำตอบ"

สุดท้ายคือไร???? สุดท้ายฉันก็ต้องมานอนค้างกับอีตานี้อยู่ดีน่ะเหรอ เเงๆนี้มันอะไรก๊านนนน

...

@Green hotel

กรี๊ดดดด อะไรคือการที่ฉันต้องมาเช็คอินที่กรีนโฮเทลนี้น่ะ เชอะ!ทำเป็นมาออกคำสั่ง ฉันไม่ได้อยากเต็มใจมากับนายด้วยซ้ำ อีตานี้พาฉันซ้อนท้ายเเละซิ่งมาที่นี้ทันที หน้านี้บานเพราะโต้ลมหมดเเล้ว ฮือๆT^T

"อ๊ะ นี้กุญเเจห้องเธอ"

ฟุ่บ

กริ๊ง

ฉันเเย้งกุญเเจดอกที่วอนโฮยื่นมาให้เเละจัดการปามันลงถังขยะทันที

"ทำบ้าอะไรของเธอ ไปคุ้ยหามาเดี๋ยวนี้เลยนะ"

"ฉันไม่นอนที่นี้เเละไม่มีวันง้อนายด้วย"

"งั้นก็หาทางกลับเอาเองล่ะกัน วันนี้ฉันเหนื่อยมามากเเล้วอยากพักผ่อนขอตัวล่ะ"

กรี๊ด!!!ยังมีความเป็นสุภาพบุรุษหลงเหลืออยู่มั้ยตอบ!!! ฮือๆ

"เชอะ เรื่องเเค่นี้ฉันไม่ง้อนายหรอกยะ"

ฉันเดินออกจากอีโรงเเรมผีสิงนี้เเละเดินหารถเเท๊กซี่สักคันที่จะพาฉันกลับตัวเมืองได้....

ทำไมมันโหวงเหวงอย่างนี้นะ ไม่มีรถสักคันเลยอ่ะ อ๊ากกกก เอ๊ะหรือว่าจะโทรให้เเจ๊สเปอร์มารับดีอ่ะ อึ้ย!ไม่เอาดีกว่าอีตานั้นขี้จุกจิกจะตาย เดี๋ยวหาคำตอบจนรู้เเหละว่าฉันมากับวอนโฮเเละมันจะยุ่งกันไปใหญ่

เดินหารถไปเรื่อยๆดีกว่า ยังไงก็ดีกว่ามานั่งรอเฉยๆ เชอะอีตาวอนโฮอย่าให้ฉันจัดการนายได้นะ ไม่มีวันที่คนอย่างฉันจะยอมรามือเเน่ ชิ!

ซ่าๆ

เอาเข้าไป ฝนก็ดันมาตกอีก ไม่ได้ตกเบาะๆนะจ๊ะ ตกเเบบน้ำจะท่วมเลยจ้า เกาหลีน้ำท่วมเเล้วสภาพเมืองจะเป็นยังไงนะ ><

ซ่า

เปรี้ยงง

กรี๊ดดดด มีฟ้าผ่าด้วยตายจริงไอ้เราก็ยืนหลบอยู่ใต้ต้นไม่สะด้วยสิ ทำไงดี!!! เดินต่อไปก็เกรงว่าจะไม่มีชีวิตรอดไปถึงพรุ่งนี้ งั้นสู้ไปง้ออีตาวอนโฮดีกว่า เเงๆT^T

ฟุ่บ

ทันทีที่ฉันหันหลังเพื่อจะกลับโรงเเรมจู่ๆก็มีร่มคันเบอเร้อกางออกเเละมันถูกยื่นมาบังฝนให้ฉัน

"นาย...."

"ถ้าฉันไม่เอาร่มมาให้คงตายไปเเล้วสินะ"

"ปากเสีย นายนั้นเเหละไม่ยอมไปส่งฉันเห็นเเก่ตังที่สุด ทำไมไม่ไปนอนเล่นในห้องให้สบายใจล่ะค่ะ >0<"

"ยุ่ง!!! ที่ฉันมาเนี้ย ...ก็เอ่อ...คือว่า" อีตาวอนโฮทำท่างึกงักเหมือนคนเจอความรัก ใบหน้าเเดงไปถึงหู โมเม้นต์นี้วอนโฮก็มีด้วยหรอ ฉันเพิ่งจะรู้นะเนี้ย

"ไม่ต้องอธิบายอะไรเเล้วล่ะ ฉันเข้าใจนะว่านายคงไม่อยากให้ฉันมายืนตากฝันคนเดียวอย่างนี้หรอกใช่มั้ย"

"หา????"

"งั้นเรามาเดินตากด้วยกันสองคนเลยดีใหม"

ฟิ้วว

ฉันเขวี้ยงร่มคันนั้นให้ไปนอนเเดดิ้นกับพื้น ส่วนฉันเเละวอนโฮตอนนี้สภาพเราสองคนเปียกปอนเป็นหมาตกน้ำไปเเล้วเรียบร้อย

"เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก"

"เดี๋ยวสระผมก็ไม่เป็นไรเเล้วล่ะ ไปเล่นน้ำฝนกันเถอะไป๊ ฮ่าๆ^^"

"อืม ก็ได้-_-"

รู้สึกว่าโมเม้นต์ของเราสองคนมันจะมีเยอะเกินไปเเล้วนะ ช่วงเวลาเเบบนี้...มันเรียกว่าอะไรนะ การที่เราสองคนมาพักผ่อนหย่อนใจกันเเละยังมาเดินเล่นน้ำฝนด้วยกันอีก....มันดูเป็นอะไรที่พิเศษมากเลยล่ะ ฉันไม่เคยได้สัมผัมกับช่วงเวลาสุดเเสนวิเศษนี้เลย เเล้ววอนโฮล่ะเขาเคยได้สัมผัสช่วงเวลาดีๆเเบบนี้กับใครบ้างรึเปล่า ....

ฉันทิ้งความทุกข์ไว้เเค่ตรงนี้เเละปลดปล่อยความเครียดให้ออกมาไม่มีอะไรที่ต้องคิดมากเเล้วล่ะ...เหลือเเต่สิ่งหนึ่งที่ยังปล่อยวางไม่ได้ ....นั้นคือ

การเเก้เเค้นพี่ชาย!!!!!!