Hello my prince! ปล้นหัวใจเจ้าชายซาตาน

ณ โรงพยาบาล

" โอเมก้า " พอมาถึงโรงพยาบาลฉันก็เดินตรงมาที่ห้องของเจ้าชายคนพี่ทันที แล้วก็พบหญิงสาวที่คุ้นเคยยืนอยู่ข้างๆ

" พาย... แล้ว..." โอเมก้าทำท่าเหมือนจะถามฉัน ฉันเลยชิงตอบก่อน

" มากับเจ้าชายน่ะ... " ฉันตอบเจ้าตัวไป

หมับ!!

" โอเมก้า!! ทำอะไรเนี่ย " ฉันร้องขึ้นจะทันทีเมื่อจู่ๆ เธอก็พุ่งมากอดฉัน และสะอึกสะอื้นไม่หยุด ( T^T ยัยบ้า อย่าร้องไห้สิ )

" ฉันคิดถึงเขา!! ฉันอยากกลับไปขอโทษเขา แงๆๆ" เธอร้องลั่นแล้วงอแงไม่หยุด จนเสื้อขาวๆของฉันชุ่มไปด้วยน้ำตาของเธอที่ไหลมามากมาย

" ใจเย็นก่อนนะ ไม่ร้องๆ " ฉันดันเธอออกแล้วเช็ดน้ำตาให้ ฉันเหลือบไปมองเจ้าชายที่นอนนิ่งโดยไม่ขยับแม้แต่นิด ทำเอาฉันน้ำตาไหลไปอีกครั้ง

" T^T ฉันบอกว่าอย่าร้อง... " ฉันพูดพร้อมกัดฟันเพื่อไม่ให้สะอื้นมากเกินไปแต่ก็อดใจไม่ไหวจริงๆ แงๆๆ

แปะ...

" เจ้าชาย " ฉันเรียกเจ้าชายที่จู่ๆก็เดินมาตบบ่าฉันเบาๆเหมือนปลอบ แล้วก็ตบบ่าโอเมก้าเหมือนกัน

" ฉันว่าพี่...ก็คงไม่อยากเห็นพวกเธอร้องไห้หรอก หยุดร้องแล้วเดินไปพูดสิ่งที่ค้างคาในใจให้หมด พรุ่งนี้...เราก็ทำพิธีกันเถอะ " เจ้าชายพูดประโยคยาวเกือบจะที่สุดได้ ฉันหันไปมองเจ้าชายอีกคนที่นอนอยู่แล้วก็ไประะบายความในใจที่มีต่อเขาทั้งหมดซะ แน่นอนโอเมก้าแล้วก็เจ้าชายเช่นกัน

วันที่ 10/9/25xx

วันนี้ เป็นวันทำพิธีของเจ้าชาย งานจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย ไม่มีเสียงหัวเราะใดๆ มีแต่น้ำตาล้วนๆ โอเมก้าหนักสุด เธอนั่งสะอึกสะอื้นทั้งวันแล้วเอาแต่เล่าเรื่องอดีตให้ฉันฟัง จนงานจบ - -  ฉันที่เหนื่อยเอามากๆเลยเดินออกมาสูดอากาศข้างนอก พลางคิดเรื่องต่างๆนาๆ ถ้าฉันย้อนไปได้ก็คงอยากจะะตอบแทนบุญคุณให้เร็วกว่านี้อ่ะนะ 

" อ่ะนี่ " เจ้าชายที่ไม่รู้ว่ามาตอนไหน ก็ยื่นน้ำผลไม้กระป๋องมาให้ฉัน ฉันก็รับมาด้วยความยินดี

" เธอรักพี่ชายฉันไหม.." จู่ๆเจ้าชายก็เอ่ยถามฉันขึ้นมา ทำเอาฉันสะดุ้งกันเลยทีเดียว

" รักสิ... ก็เขาช่วยฉันหลายครั้งมากนะ " ฉันตอบเจ้าชายที่กำลังเหม่อลอย

" งั้นหรอ... แต่ฉันรักเธอนะ " -///- รู้แล้วล่ะน่า

" >//< รู้แล้วค่า พูดจังเลย " ฉันบิดไปบิดมาด้วยความเขินอาย

" บอกรักเยอะๆไม่ดีรึไง บทฉันน้อยมากเลยนะรู้ไหม " เจ้าชายพูดพร้อมทำท่าทางงอนฉันนิดๆ >< อย่ามางอนนะ

" นี่แหนะ ช่วยไม่ได้นี่ เจ้าชายพูดน้อยเอง " ฉันผลักเขาไปอีกทาง เจ้าชายก็หัวเราะร่าออกมาอย่างไม่เกรงสายตาใครๆ

" คนแต่งอ่ะ...เอาบทมาให้ฉันน้อย " เจ้าชายยังคงแถต่อเรื่อยๆ

" พอๆเดี๋ยว เว่นน้อย มาเราจะโดนปลดจากคู่เอกได้นะ " ฉันปรามเจ้าชายพร้อมกับจูงมือเขาไปที่ทะเลสาบตะกอน

" จะพาไปไหนเนี่ย " เจ้าชายเอ่ยถามฉันที่ยิ้มกรุ้มกริ้มอยู่คนเดียว

" เดี๋ยวก็รู้น่า " ฉันเลี่ยงที่จะตอบเขา

ทะเลสาบ...

" ถึงแล้ว " ฉันปล่อยมือเขาพร้อมกับวิ่งไปที่สวนดอกไม้ แล้วดึงก้านอ่อนของดอกไม้มาพันเป็นแหวน เจ้าชายที่ทำท่างงๆ ก็เดินมาส่องฉันที่กำลังพันอย่างตัั้งใจ

" ทำไร " เจ้าชายถามฉันที่ไม่ยอมสนใจเขาแม้แต่นิด

" หืม... แบร่!! " ฉันหันไปหาเจ้าชายพร้อมกับแลบลิ้นใส่ 5555 สะใจจัง

" เดี๋ยวเถอะ มานี่เลย " เจ้าชายพูดก็จัดการวิ่งมาเพื่อจจะจับฉัน แต่ไม่ทันฉันหรอก 5555555 เราวิ่งเล่นกันอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนอยุ่นานมาก จนตะวันตกดิน ดวงอาทิตย์ก็เริ่มลับท้องฟ้าไปทีละนิด

" เหนื่อยจัง " ฉันพูดสบถนิดๆก่อนจะนอนลงกลางทุ่ง

" นั่นสิ ไม่เคยเหนื่อยแล้วสนุกเท่านี้มาก่อน " เจ้าชายล้มนอนข้างๆพลางกอดฉันไปด้วย

" แล้วชอบไหม " ฉันถามเขา

" ชอบสิ ชอบมากกก แต่รักเธอมากกว่า " เจ้าชายพูดพร้อมขโมยหอมแก้มฉันไปฟอดใหญ่

" อี๊! นี่แหนะ " ฉันผลักเขาออกแล้วลุกขึ้น เจ้าชายเลยลุกขึ้นด้วย

" นี่...เจ้าชายคะ " ฉันเรียกเจ้าชายที่กำลังยุ่งกับการปัดเชุดอยู่

" แต่งงานกับฉันนะคะ " ฉันพูดออกไปพร้อมกับคุกเข่าลงแล้วยื่นแหวนดอกไม้ให้แก่เขา ( >< เขินจังเลย!! ) เจ้าชายยืนอึ้งแล้วอ้าปากค้าง จนแมลงบินเข้าปากไป 20 ตัวได้

" ...."  เจ้าชายเงียบ ฉันก็เงียบ T^T นี่เขาจะไม่รับรักฉันเหรอ ไม่ได้นะ!!