Hello my prince! ปล้นหัวใจเจ้าชายซาตาน

" ไม่จริง! ฉันไม่เชื่อหรอก " ฉันวิ่งออกมาไกลแสนไกล ไม่รู้ว่าไกลแค่ไหน ตลอดทางฉันร้องไห้อย่างเดียว ฉันรู้สึกเหนื่อยมากและแทบจะทรุดลงกับพื้น (เพราะฉันรีบวิ่งเกินไป จึงลืมใส่รองเท้า T^T)

ปริ๊น! ปริ๊น!

 จู่ๆเสียงแตรก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังจนฉันต้องหันไป ก็พบเบนซ์คันนึงมาจอดข้างๆฉันก่อนจะเลื่อนกระจกลงให้รู้ว่าใคร แน่นอนเจ้าชายโอฮาร

" ขึ้นมา... เอ้า! รองเท้า " เขาพูดเสียงเรียบเรียกให้ฉันขึ้นไปบนรถ แต่ไม่เอาหรอก! แลล้วจู่ๆเขาก็โยนรองเท้าแตะมาให้ฉัน (แทบจะโดนหัวฉันได้) ฉันมองรองเท้าซักพักก่อนจะเอาเท้าเล็กๆของฉันใส่มันเข้าไป (  *0* รู้สึก... มีความสุข)

" ใส่แล้วก็ขึ้นมา " เจ้าชายพูดอีกรอบ

" ไม่ ทำไมต้องขึ้น " ฉันขมวดคิ้วทำหน้าอารมณ์เสีย เตรียมตัวจะเดินหนี แต่ก็ถูกคนในรถขับเบียดฉันจนฉันเซล้มลงไปข้างๆ  นี่พระเอกหรอคะ!!

" โอ้ย! นี่ไม่รู้จักการขับขี่บนถนนรึไง " ฉันตะโกนดุใส่เจ้าชายที่ทำหน้ากวนปาทาอยู่ในรถ

" รู้ แต่ไม่อยากจำ " เจ้าชายตอบหน้านิ่งก่อนจะเดินลงมาจากรถแล้วคว้าตัวฉันขึ้นมา พร้อมกับตะโกนเรียกคนที่ผ่านไปผ่านมา

" ทุกคนครับ! ช่วยมาทางนี้หน่อยครับ!! "  O_O นี่เขาเป็นอะไร เรียกทุกคนมาทำไม เพื่ออะไร จะทำอะไรฉัน!! >< ทุกคนที่ผ่านมาต่างก็จอดรถหรือหยุดเดินแล้วหันมาสนใจฉันกับเขาแทน (น่าอาย น่าอายแท้..) 

" ทุกคนช่วยเป็นพยานรักให้ผมหน่อยได้ไหมครับ " เจ้าชายหันไปทำหน้าตาอ้อนวอนประชาชนก่อนจะหันกลับมามองที่ฉัน ฉันคิดพวกประชาชนจะไม่สนใจนะ... แต่ไม่ใช่อ่ะ เขากับตอบตกลงกันเสียงดังสนั่น

" ตกลงคร้าบ/ค่า" 

" ผมรักเธอคนนี้ แล้วจะเป็นผู้หญิงที่ผมจะแต่งงานด้วยครับ " เขาตะโกนลั่น แล้วใบหน้าเขาดูจริงจัง

" ถ้าผมทำให้เธอเสียใจอีก ผมยอมที่จะให้เธอทำผมทุกทาง " 

" แล้วสิ่งสุดท้าย... ผมอยากจะบอกว่า ผมรักเธอคนนี้มา แอปเปิ้ลพายรสมะนาวปนส้ม!!! "  -0- ... ทุกคน ณ ที่นี้ต่างเงียบกริบแล้วจ้องสายตามาที่ฉันอย่างกับฉันเป็นดารางั้นแแหละ

" เธอล่ะ รักฉันไหม " เจ้าชายหันมาถามฉันที่กำลังอึ้งทึ่งอยู่

" ฮะ!.. อะไรนะ! แค่ฉันจะให้อภัยเจ้าชาย ฉันยังไม่อยากให้เลย " ฉันผลักเขาออกก่อนจะเดินหนีเขา เรื่องบ้าๆพวกนี้ ไม่อยากใหเกิดขึ้นกับฉันเลย เฮ้อ!

" ฉันขอโทษ... ให้อภัยฉันได้ไหม " จู่ๆเจ้าชายก็ตะโกนถามไล่หลังมา แล้วแน่นอนประชาชนยังคงให้ความสนใจอยู่

" ไม่มีทางค่ะ " ฉันยังยืนยันคำเดิม

เสียงเงียบสนิท ไม่มีแม้แต่ตอบกลับอะไรทั้งสิ้น ไม่สิ เขาต้องตื๊อสิ ตื๊ออออ!!!

ฉันที่จะหันกลับไปแต่ก็ต้องหยุดค้าง เพราะจู่ๆเจ้าชายก็มายืนอยู่ด้านหลังซะแล้ว เขายืนจ้องหน้าฉันซักพักก่อนจะนั่งคุกเข่า แล้วก้มลงแทบเท้าของฉัน ฉันสะดุ้งแล้วตกใจมาก จู่ๆน้ำตาใสๆก็ไหลอาบแก้มอีกครั้ง ฉันรีบจับให้เขาลุกขึ้นแล้วกอดเขาไว้ในอ้อมอก

" อย่าทำแบบนี้สิ! ฉันต่ำกว่าเจ้าชายนะ " ฉันพูดอย่างสะอึกสะอื้น

" ไม่! เราทุกคนเท่ากัน ทำไมต้องมีที่สูงที่ต่ำล่ะ " เขาตอกกลับฉันก่อนจะออกจากอ้อมอกของฉัน

" ก็.... " 

" หยุดคิดแบบนี้เถอะ ให้อภัยฉันได้ไหม " เจ้าชายขออีกครั้ง

ฉันหยุดนิ่งคิดซักพักก่อนจะเอ่ยตกลงให้อภัยเขาไปทันที

" ก็ได้ค่ะ..."  หลังจากฉันพูดจบ เสียงก็กลับมาดังกระหึ่มอีกครั้ง แล้วดังหนักกว่าเดิม เมื่อจู่ๆเจ้าชายก็ยื่นใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้ แล้วเอาปากมาประกบกับปากของฉัน ความรู้สึกนี้ที่ไม่ได้สัมผัสมาเนิ่นนาน ทุกอย่างกำลังจะเลือนหายไปช้าๆ เสียงรอบข้างยังคงดัง เหมือนเป็นพยานรักที่ทำให้ฉันปลื้มไม่น้อยเลยทีเดียว....