Hello my prince! ปล้นหัวใจเจ้าชายซาตาน

 ณ สวนหลังมหาวิทยาลัย

     " โอเมก้า "  ผมเรียกสาวน้อยคนนึงที่เป็นรุ่นน้องผม เธออยู่ ปี1 ส่วนผมอยู่ ปี3 วันนี้เป็นวันพิเศษของใครบางคนและวันธรรมดาของใครบางคนนั่นก็คือ       วันวาเลนไทม์  วันที่หญิงชายจะให้ดอกไม้หรือของต่างๆให้กับคนที่รักที่ชอบ ใช่ และโอเมก้านี่แหละครับคือคนที่ผมชอบ ผมแอบชอตั้งแต่น้องเขาเข้ามาเลย      " มีอะไรหรอคะ พี่เนียร์ " โอเมก้าเดินมาพร้อมกับนั่งลงข้างๆผม ผมจึงหันไปสบตาเธอที่กำลังจ้องมองผมด้วยสายตาที่สงสัยกับเรื่องบางอย่าง  ผมที่ไม่อยากจะจ้องสายตานี้นานๆ จึงรีบลุกขึ้นยืนตรงหน้าเธอและนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าพร้อมกับยื่นดอกไม้สีแดงให้

     " พะ..พี่.. " เธอตกใจเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือมารับดอกกุหลาบของผม

     " ^^ พี่ชอบน้องนะครับ " ผมกระซิบที่หูของเธอ และหันมายิ้มอีกครั้ง หญิงสาวที่เพิ่งถูกสารภาพไปเมื่อครู่ หน้าแดงจัดก่อนจะลุกขึ้นมาเช่นกัน

     " >< ฉัน...ฉันก็ชอบพี่เหมือนกันค่ะ " เธอพูดอย่างเขินอาย ก่อนจะหยิบดอกกุหลาบสีแดงยื่นมาที่ผมเช่นกัน

     " *0* จริงเหรอ !! โหยพี่ดีใจมากเลย! " ผมทำท่าดีใจแบบสุดๆแล้วก็วิ่งไปกอดสาวน้อย มันทำให้ผมรู้สึกหัวใจเต้นพอเป็นจังหวะมากขึ้น

     " เป็นแฟนกับพี่ได้ใช่ไหม ? " ผมถามคนที่อยู่ในอ้อมกอดผม เธอไม่ตอบพลางแต่พยักหน้าเฉยๆ นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกง้องแง้งขึ้นมาทันที

     " โหย... ต้องตอบว่าได้ค่ะสิ " ผมคลายกอดจากโอเมก้า ก่อนจะหันมาทำสานตาปริบๆใส่ สาวน้อยคนนี้ เมื่อเธอเงยหน้ามาสบตากับผม เธอก็เขินอายจนจะเอาหน้ามุดใต้ดินแล้วตอบเสียงเบาว่า 

     " ได้ค่ะ..." เธอตอบแล้วก้มหน้ามองพื้น ผมจึงแกล้งหยอกเธออีกรอบว่าแกล้งไม่ได้ยิน เธอจึงประชดกับโดยการตะโกนอัดหูผมว่า

     " ได้ค่ะ!! หนูยอมเป็นแฟนพี่แล้ว!! "  ผมยิ้มอย่างผู้ได้ชัยชนะ ก่อนจะยิ้มอีกรอบเพื่อให้โอเมก้า ก่อนจะจูงมือหญิงสาวไปที่อื่น

มันคืือช่วงเวลาแรกที่ผมได้ขอโอเมก้าเป็นแฟน เป็นช่วงเวลาที่ผมรักและอยากจะจดจำมันไปตลอด เราคบกันจนเรียนจบ มีงานมีการ ส่วนผมก็คอยทำงานต่อจากพ่อของผม จนถึงช่วงเวลาที่ครบรอบของเราผม ผมใช้เงินของผมซื้อแหวนเพชรให้กับโอเมก้า ผมจัดการโทรนัดเธอมาที่สวนของมหาลัย ที่ๆเราเป็นแฟนกัน ผมนั่งรอเธออยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง เธอก็เดินมาพร้อมกับผู้ชายคนนึง สูง ขาว หล่อดี แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นอยู่ที่ว่า...  เขามากับเธอทำไม?

     " ใครหรอโอเมก้า " ผมพยายามไม่คิดมากและทำเสียงปกติ เธอหันไปมองที่ชายคนนั้น ก่อนจะหันกลับมาหาผมอีกครั้ง

     " ฟะ..แฟนใหม่ ของโอเมก้าเอง.." เธอตอบผมอย่ากล้าๆกลัวๆ และไม่กล้าสบตากับผม ผมที่รู้สึกเหมือนถูกเธอเอาไม้มาตีหัวใจผมอย่างจัง ผมพยายามทำตัวปกติไม่ร้องไห ไม่โวยวาย ก่อนจะตั้งสติและถามเหตุผลของเธอ

     " แฟนใหม่? ทำไมเหรอ " ผมถามเธออีกครั้ง และเงยหน้าขึ้นเพื่อมองหน้าเธอ แต่เธอก็ยังคงก้มหน้าห้มตาหนีผม ผมกำกล่องแหวนแน่นและน้ำตาเริ่มคลอขึ้นเรื่อยๆ

     " ฉัน..รักเขา เขาเหมาะสมกับฉัน " เธอตแบทั้งๆที่ยังก้มหน้าอยู่ ผมยิ้มที่มุมปากก่อนที่จะเดินไปกระชากเธอออกจากผู้ชายคนนั้น แต่ว่า..คนที่ขัดขืนไม่ใช่ชายคนนั้น กลับเป็นเธอที่ขัดขืนแทน

     " เราเลิกกันเถอะค่ะ! เราไม่มีเหตุผลที่จะคบกัน แล้วก็ไม่ต้องมาถามไรทั้งนั้นนะคะ! " เธอเงยหน้ามองมาที่ผมพร้อมกับตะโกนตัดพ้อผมทันที และจูงมือฟนใหม่เดินกลับไป ผมที่ทำอะไรไม่ถูก ผมทรุดตัวลงตรงม้านั่งที่เคยนั่งในตอนนั้น น้ำตาใสๆไหลผ่านแก้มไป ผมพยายามที่จะกั้นมัน แต่มันก็ยังคงไหลไม่หยุด ก็เหมือนกับโอเมก้าที่พยายามฉุดแต่ไม่อยู่ 

    ผมไม่ติดต่อเธอมาหลายปี ผมพยายามลืมเธอมาหลายปี และทำตัวตามปกติ แม้ทุกคนในบ้านจะถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับวันนั้น ผมตอบไปว่า ' ไม่เป็นไร ไม่มีไรที่ต้องเป็นห่วง ' และนั่นก็ทำให้พวกเขาเลิกถาม

 แต่ผมกลับถามตัวเองว่า ทำไม? ทำไมถึงยังลืมโอเมก้าไม่ได้? และยิ่งเจ็บปวดทุกครั้งที่รู้ว่า โอเมก้าชอบน้องชายผม และยังมีเรื่องมากมายที่คาใจผม ผมอยากจะเคลียร์เรื่องที่อย่างให้จบลงจริงๆ .....