ยายนักข่าวตกอับกับนายแวมไพร์เย็นชา

2.0

เขียนโดย Ployya

วันที่ 14 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 เวลา 19.21 น.

  8 ตอน
  0 วิจารณ์
  11.54K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 14 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 21.18 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

6) อดีตของไวท์(อัพต่อ)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ณ ร้านคาเฟ่

*ไวท์บอร์ด*

เอาไงดียายนานะจะกินไรน้าแต่ซื้ออะไรก็คงจะกินหมดละมั้ง

"สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับค่ะ"โหยพนักงานน่ารักอ่า>///<

"รับไรดีค่ะ"โหยยคนนี้ก็น่ารักแต่น้อยกว่ายายนานะเยอะคิดแล้วซื้อไรไปฝากหน่อยดีกว่า

"ครับผมอยากได้คาบูชิโน่ไม่หวานมากนะครับสองแก้วแล้วก็เอามากาลอง2กล่องครับกับเค้กช็อคโกแลตแล้วก็เค้กวานิลาด้วยครับ เอาเค้กอันนี้อ่ะครับที่สตอเบอรี่อันใหญ่ๆแล้วก็ขนมปังอันนี้อ่ะครับ"

"อะ อ่อได้ค่ะ"นานะจะอิ่มรึป่าวนะที่ซื้อมาน้อยไปรึป่าวนนะ

"นี้ค่ะ ทั้งหมด1,542บาทค่ะ"

"นี้ครับ"

"ค่ะ"เมืองนี้อะไรก็แพงหูฉีกเลยถ้ายายนานะอยู่คงจะบ่นจนหูชาแน่เลย

"เดี๋ยวก่อนค่ะ"

"ครับมีไรรึป่าวครับ"

"มีค่ะ คุณใช่นักข่าวในทีวีที่หล่อมากๆใช่รึป่าวค่ะ"ฮ่าๆ มันแน่อยู่แล้วผมหล่อซะขนาดนี้

"ครับมีไรรึป่าวครับ"

"ฉันชอบคุณค่ะ ชอบมากๆด้วยค่ะฉันติดตามคุณมาตลอดเลยค่ะ"

"คือ...ผมมีแฟนแล้วครับขอโทษนะครับ"

"ใครค่ะ!!!"ยายนี่ตอนแรกก็สวยอยู่หรอกทำไมตอนนี้มันน่ากลัวขนาดนี้ฟร๊ะ=[]='

"ขอบคุณที่ติดตามนะครับขชไปแล้วนะคร๊าบบบบ"ผมรีบวิ่งออกมาอย่างเร็วเลยไม่งั้นยายนั้นได้ฆ่าผมตรงนั้นแน่ แฟนครับอะไรน่ากลัวขนาดนี้

"ช่างเถอะเสียเวลามากแล้วรีบกลับบ้านไปให้ยายนั้นดีกว่า"

พอผมมาถึงบ้าน

"มาร์คัส"อ่าวเสียงยายนานะนี้อยู่กับมาร์คัสหรอไม่เอานะไม่แบ่งให้กินหรอกฮ่าๆๆ

"อะไร!!!"

"กอดฉันหน่อย"อะไรกันยายนานะ

"กอดเธอนี้เธอเป็นอะไรกันแน่"ใช่อย่าบอกนะ ไม่ใช่สิT^Tนานะอาจจะซ้อมบทข่าว

"ฉันว่าฉันรักนาย"ทำไมกันนี้มันคือความฝันรึไงทำไมกัน

"เธอเป็นอะไรเนี่ย"เธอกำลังจะทำอะไรกนแน่นานะเธอมันก็แค่มนุษย์ที่เลวๆคนหนึ่งสินะไม่ต่างอะไรกันเลย

ตอนเด็กของไวท์

"แม่ครับแม่จะพาผมไปไหนครับ"

"ไปที่ๆลูกจะมีความสุขไงละ"

"เย้ๆ ไปที่สนุกใช่ไหมครับ"

แล้วแม่ก็พามาที่สวนสนุกที่พามาบ่อยๆ

"ลูกรู้ไหมแวมไพร์น่ารังเกียจ"

"ไม่นิครับผมชอบแวมไพร์แล้วผมก็จะเป็นแวมไพรป็นที่หล่อที่สุดเลยครับ"

"ลูกชอบมนุษย์ไหม"

"ผมชอบครับผมชอบเด็กคนหนึ่งด้วยครับเธอน่ารักมากเลย"

"แกพูดว่าไงนะ!!!"แม่ที่กำลังกระชากผมให้ล้มลงกับพื้นพร้อมจิกหัวผมแต่นี้มันไม่ใช่แม่

"แม่เป็นใครนี้ไม่ใช่แม่ผมนี้ไม่ใช่แม่ ฮือๆ"

"แกมันก็แค่ตัวน่ารังเกียจฉันจะทำให้แกไม่ต้องเป็นตัวน่ารังเกียจเอาไหม"

"ไม่ครับผมรังเกียจคุณแม่ผมอยู่ไหน"

"อยากรู้ใช่ไหม ได้!!!"เธอถอดวิกผมออกมากลายเป็นผู้หญิงสวยแต่มันก็น่ากลัวอยู่ดี

"แกรู้รึยังละแวมไพร์นะน่ารังเกียจ"

"ปล่อยผม ผมกลัวแล้ว"เธอตัดแขนผมด้วยมีดในกระเป๋าขนาดใหญ่ในเสื้อเธอ

"ช่วยด้วยครับ ช่วยผมด้วย"

"แกจะไปไหน แวมไพร์ก็คือ..."

"ปล่อยลูกฉัน"เสียงแม่ แม่ครับ

"กรี๊ด!!!แกมันคือแวมไพร์"

"ใช่ฉันเป็นแวมไพร์แล้วแวมไพร์จะมากที่สุดตอนไหนรู้ไหม"

"ใครจะไปกลัวแก!!!"

"ตอนที่อาหารมันมายุ่งกับมันตอนมันหิวไงละ"ตอนนี้มนุษย์คนนั้นก็ถูกแม่ฉีกขาดเป็นชิ้นๆต่อหน้าต่อตาผมอย่างละเอียด

"ไม่เป็นไรแล้วนะ แม่บอกแล้วไงอย่าไปยุ่งกับมนุษย์"

"ผมกลัวเธอคือใคร"

"เธอก็คือนักล่าเราไงลูก"

ภาพนี้มันภาพอะไรกัน

"นี้ๆตื่นได้แล้ว"

"แม่!!!"ตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนเนี่ย

"นายเขามาในห้องฉันแถมยังเสียงดังอย่างงี้นายอยากตายใช่ไหม"

"เธอคือใคร"จริงด้วยผมมาอยู่ในห้องของเธอตอนไหน

"ฉันชื่อริน นายละ"

"ช่างเถอะขอบคุณละกัน"ผมรีบวิ่งกับมาที่บ้านอย่างเร็วก่อนที่มันจะยุ่งยากไปกว่านี้

*นานะ*

ความรู้สึกนี้มันอะไรกันเย็นอย่างกับขั่วโลกเหนือเลย

"ตื่นได้แล้วจะนอนให้หนอนกินจนหมดตัวรึไง"เสียงนี้มัน

"มาร์คัส"พอเรียกชื่อเขาก็คิดถึงเรื่องเมื่อคืนเลย>///<

"อะไร"ทำไมเขาดูปกติจังนี้ตายด้านหรือตายจริงๆห๊ะ

"ป่าว ฉันขอตัวกลับห้องก่อนนะ"

เงียบแสดงว่า โอเคละสิ

ระหว่างทางกลับห้องฉันที่ใช้เวลาเดินอย่างนาน

"อ่าวไวท์นายมาทำอะไรที่ห้องฉันเนี่ย"ไวท์ที่มายืนรอฉันที่หน้าประตูพร้อมกับถุงอะไรไม่รู้เต็มไปหมดคงจะเป็นขนมเหมือนเดิมละสิ

"ไปไหนมา"ว่าแล้วว่าจะถาม

"ฉันไปเดินเล่นที่สวนนะ"

"อืม เธอรักใครกันแน่"ไวท์ดึงฉันไปติดกับกำแพงพร้อมกับเอามือมากกั้นฉันไว้

"เจ็บนะไวท์"

"ฉันรักเธอ"ห๊ะ เมือ่กี้ฉันหูอื้อไปใช่ไหม

"เธอรักฉันไหม"เขาเริ่มเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉํนจนจมูกเราเริ่มจะแตะกันแล้ว>///<

"ฉันไม่รู้นายปล่อยฉันก่อนสิ"

"ไม่เธอรักฉันไหม"

"ปล่อยนะ อุ๊บ!:x"ไวท์ก้มลงมาจูบฉันอย่างเร็วพร้อมกับจูบอย่างบ้าคลั่งเหมือนสัตว์ป่าเขาเริ่มมืออยู่ไม่อยู่สุกเลื่อนไปตามตัวของฉันพร้อมกับฉีกเสื้อฉัน แต่ทำไมนะฉันกับรู็สึกรังเกียจเขาทำไมกัน

พอได้โอกาสฉันก็พลักเขาแต่ด้วยแรงที่มีแค่นิดเดียวเขาเลยไม่ขยับ พอเขาถอนจูบฉันเลยใช้โอกาสนี้ตะโกนใส่เขา

"ปล่อยฉัน!!!ที่นายบอกว่าฉันรักนายไหมนะหรอ ฉันเกลียดนายมากกว่า พอกันที"

ฉันเลยเปิดประตูแล้วรีบวิ่งเขามาในห้องโดยไม่สนว่าเขาจะมองฉันอย่างไรแล้ว

ทำไมกัน ไวท์คนที่ฉันไว้ใจที่สุดกับทำอะไรที่ฉันเกลียดที่สุด ตอนนี้น้ำตาที่กั้นไว้มันไหลออกมาอย่างไม่หยุดแล้วไม่ใช่สิฉันหยุดไม่ได้ต่างหาก

นี้มันไม่เหมือนนายเลย

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ขอโทษที่อัพช้านะค่ะไม่ใช่ช้าธรรมดาช้ามากเลยT^T ขอโทษจิมๆค่ะT-T

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
2 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา