ยายนักข่าวตกอับกับนายแวมไพร์เย็นชา

'ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน มีใครอยู่ไหมตอบที'

'ทุกอย่างมันโหดร้าย'เสียงนี้มันคุ้นๆฉันรีบวิ่งตามเสียงของฉันไปแต่ตอนนี้ ยิ่งวิ่งยิ่งไปไม่ถึงทางมันเหมือนฉันวิ่งที่อยู่ที่เดิมทำไมกันนะฉันถึงวิ่งไม่ถึงสักที ขอร้องฉันเหนื่อยแล้วไม่ไหววิ่งต่อไปยิ่งไกลออกไปอีกแต่ในที่สุดที่ฉันวิ่งมาอย่างยามนานก็พบกับร่างฉํนที่ยืนยิ้มอยู่ต่างจากทุกครั้งที่ฉันฝันมาแล้วร่างของฉํนก็พูดขึ้นมาว่า'ใกล้ถึงเวลาแล้วนะรีบปล่อยฉันสักที'

พลึบ ภาพที่ฉันลืมตายขึ้นมาก็พบกับมาร์คัสที่กำลังจะก้มลงมาจนจมูกของเราใกล้จะแตะกันแล้ว>///<

"ทำไรนะ"เสียงของยูนี่ก็แทรกขึ้นมาก่อนปากของเราจะแตะกัน

"ฉันก็แค่จะปลุกยายนี่"ตอนนี้อ่ะฉันรีบแกล้งหลับตาอย่างไวโดยที่ยูนี่ยังไม่เห็นฉันตื่น

"แล้วทำไมต้องก้มหน้าไปไกลขนาดนั้น"

"ก็ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่นสักทีก็เลยจะแกล้งขนาดเจ้าหญิงนิทาที่หลับยังตื่นได้ด้วยจูบฉันก็จะลองเผื่อจะตื่นไงละ"นี้เอาสมองส่วนไหนคิดเนีย-_-'

"ช่างเถอะตอนนี้พวกมันคงจะตามเรามาไม่ทันแล้วละแต่ไวท์ยังบาดเจ็บอยู่"

"ไวท์บาดเจ็บหรอ"ฉันรีบสะดุ้งขึ้นมาอย่างเร็วโดยที่ลืมไปว่าตัวเองแกล้งหลับอยู่

"อ่าวเมื่อกี้เธอหลับไม่ใช่รึไง"

"คือ..."แก้ตัวไม่ได้อ่าาา

"แสดงว่ามาร์คัสคงจะคิดผิดสินะเจ้าหญิงนิทาอาจจะตื่นเพราะการเป็นห่วงเจ้าชายที่แท้จริงก็ได้"

"เป็นห่วงมันมากก็ไปหามันสิ"มาร์คัสกระชากแขนฉันพร้อมกับจะพาฉันกลับไปที่รถแต่ฉันกระชาก

แขนออกก่อนเพราะฉันไม่ชอบให้ใครมาใช่อารมณ์แบบนี้

"เป็นไรละไม่ไปหามันรึไง"

"ไม่นายนั้นแหละเป็นอะไร"

"ฉันนะหรอก็เป็นแบบนี้ไงละ"เขาอุ้มฉันไปที่ห้องตรงข้างหน้า

"ปล่อยฉันนะ นายจะพาฉันไปไหน"

"ไปสั่งสอนไงละว่าไม่มีใรกล้ามาขึ้นเสียงกับฉัน"

เขาโยนฉันไปกระแทกเตียงเอาซะฉันได้ยินเสียงกระดูกเคลื่อนเลยT^T

"ปล่อย ฉะ:x"ฉันยังพูดไม่ทันเสร็จเขาก็พุ่งตัวมากดฉันพร้อมกับจูบฉันอย่างดูดดื่มฉันจะดันเขาเท่าไหร่เขาก็ไม่ยอมปล่อยจนฉันรู็สึกขาดอากาศหายใจ เขาเริ่มรู้ว่าฉันขาดอากาศเลยถอนจูบแล้วลงมาไซร้คอฉันแทนพร้อมกับดูดที่คอฉันอีก>///<ตอนนี้ร่างกายมันร้อนไปหมดแล้ว

"ปล่อยฉันเถอะถึงนายจะทำอย่างนี้มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันรักนายได้เลย"น้ำตาที่กลั้นมาทั้งหมดมันเริ่มไหลไม่หยุดเลย แต่คำพูดฉันมันทำให้เขาหยุดได้

"หึ เธอคิดว่าฉันรักเธอหรอไม่เลยสักนิด"ทำไมกันฉันรู้สึกเจ็บที่หัวใจเหมือนมีมีดแทงไว้เลย

"เมื่อกี้นะไม่ใช่การสั่งสอนหรอนะแต่ต่อจากนี้ต่างหาก"เขาหยิบเชือกมาหมัดมือฉันติดกับคอบเตียง

พร้อมกับฝังเขี้ยวเขาที่คอฉัน

"เจ็บ!!!ปล่อยฉันนะ"แต่ถึงฉันจะโวยวายเท่าไหร่เขาก็ไม่ยอมหยุดซักที

"อื้ม เลือดเธอนี้หวานมากรู้ตัวไหม"แล้วเขาก็ถอนเขี้ยวแล้วจับขาฉันแยกออกพร้อมกับฝังเขี้ยวที่ขาอ่อนของฉัน

"ปะ ปล่อยเถอะฉันไม่ไหวแล้ว"

"นี้นายกำลังทำอะไร!!!"ยูนี่รีบวิ่งเขามาพร้อมกับกระชากตัวของมาร์คัสออกด้วยแรงมหาศาล

"ก็เธอเป็นมนุษย์การที่จะให้ฉันห้ามไม่กินมันยากเธอก็รู้"

"นายไม่ต้องมาอ้าง นายเคยฝึกมันแล้วไม่ใช่รึไง ช่างเถอะ"

"ทะ ทำไมพวกนายถึงเป็นแวมไพร์ได้"

"จะตายแล้วยังจะถามมากอีก"มาร์คัสหันมาแวดใส่ฉัน ใช่สิฉันจะตายเพราะใครละ

"มานี่ฉันจะทำแผลให้"ยู่นี่ค่อยพยุงฉันให้ลุกขึ้นพร้อมกับหยิบกล่องพยาบาลมา

"ฉันถามไรหน่อยสิ"

"ได้สิ"

"ทำไมแวมไพร์ถึงกัดคนแล้วคนไม่เป็นแวมไพร์ละแล้วทำไมมาร์คัสถึงสั่งให้ฉันหลับได้"

"แหม เธอถามมาซะยาวเลย ต่อพวกเรากัดมนุษย์เป็นร้อยจุดมนุษย์ก็ไม่สามารถเป็นแวมไพร์ได้หรอก มีสิ่งเดียวคือ"ยูนี่ไม่ทันจะเหล่าจบมร์คัสก็แทรกขึ้นมา

"เธอรู้มากพอละ"

"แต่ฉันยังรู้ไม่จบเลย"

"ที่ฉันทำให้เธอหลับได้ก็เพราะแวมไพร์จะมีพลังเฉพาะตัว"

"ใช่ มาร์คัสมีพลังสั่งคนได้แต่ได้เฉพาะมนุษย์เท่านั้น ส่วนฉันมีพลังที่ทำให้เจ็บได้ทั้งแวมไพร์และก็มนุษย์อย่างงี้ไง"เธอจ้องหน้าฉันอย่างเอาเรื่องแต่ฉันกลับไม่มีความเจ็บเลยสักนิด

"เธอ ทำไมไม่เจ็บเลยละ"ตอนนี้ทั้งมาร์คัสกับยูนี่ตกใจจนหน้าเหมือนลิงไปเลยอ่ะแต่ถ้าแวมไพร์มีพลังได้แล้วมนุษย์ละ

"แล้วมนุษย์ละมีพลังไหม"

"ไม่มีแต่ทำไมเธอกับ"

"มานี่"มาร์คัสกระชากฉันพร้อมกับจองฉันพร้อมกับพูดว่า

"ตบหน้าฉัน"เงียบ...ฉันไม่เห็นขยับเลย

"หลับไปซะ"เงียบ...ฉันไม่เห็นจะหลับเหมือนกัน

"เธอคือคนนั้นพวกสมาคมไม่ได้ตามล่าเธอเพราะเธอแหกกฎแต่เธอกลับเป็นคนนั้นไม่จริงเธอเป็นมนุษย์นะไม่สิคนนั้นต้องเป็ฯฉํนสิไม่ใช่เธฮ"

"คนนั้นคืออะไร"ตอนนี้ฉันเริ่มจะงงแล้วอะไรคนนั้นสมาคมพลังไม่เห็นจะเขาใจเลย

"เธอต้องรู้แล้วแน่ๆมันอยู่ไหน"

"มันอะไรฉันงง"นี้ยูนี่เห็นฉันเป็นโคนันรึไง

"ใจเย็นยูนี่เธออาจจะยังไม่รู้ตัว"

"ฉันอะไร ไอที่ยูนี่บอกคือแอปเปิ้ลที่มีตะปูรึป่าวอ่ะ"

"อะไรนะ!!!"ยูนี่กับมาร์คัสหันมาพูดพร้อมกัน

"เธอรู็ได้ไง"รู้อะไรอ่ะ

"อ่อ ก็ฉันฝันเห็นมันมาสองสามวันแล้วละ"

"ไม่จริงฉันจะไปบอกพวกสมาคม"
"อย่า"ไหนตอนแรกยูนี่ให้ฉันหนี้แต่ตอนนี้จะให้ฉันไปหาพวกสมาคมเนี่ยนะ

"ไม่!! ยายนี้เป็นอันตรายต่อเรา"

"อย่าไป โถ่เว้ยย!!เธอมันตัวน่ารำคาณชะมัด"พอเขาพูดออกมาน้ำตาฉันก็เริ่มไหล

"ไม่ต้องมาร้องเลย"ฉันเอื่อมมือไปแตะที่แขนเขาฉันกลับรู็สึกถึงอะไรแปลก

"มาร์คัส"ฉันกำลังเป็นอะไรอยู่

"อะไร!!!"

"กอดฉันหน่อย"

"กอดเธอนี้เธอเป็นอะไรกันแน่"ไม่รู้สิฉันกับรู็สึกว่าฉัน

"ฉันว่าฉันรักนาย"

"เธอเป็นอะไรเนี่ย"

"ไม่รู้สิ"ถึงมาร์คัสจะงงแต่เขาก็กอดตอบฉัน

*ในขนาดที่นานะกำลังนอนกอดกับมาร์คัสอย่างสบายใจแต่มีคนที่กำลังเสียใจ*

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++