hospital โรงพยาบาลป่วนจิต

   " นี่นายไอ่เด็กบ้า " ฉันชี้หน้าด่าคนตรงหน้ากับการกระทำของเขา   " นี่ป้า มันเป็นอุบัติเหตุ ผมอุตสาห์ช่วยป้าไว้นะเนี่ย "   " แต่นาย อร้ายยย ทำใจไม่ได้ "    " แล้วป้าจะโวยวายอะไรนักหนา "   " แล้วทำไมฉันจะโวยวายไม่ได้ ฉันเป็นฝ่ายเสียหายนะ " ก็นั้นมันจูบแรกของฉัน มันไม่ยุติธรรมเลยนะที่จูบแรกของฉันเป็นของเด็กบ้านี่    " เกิดอะไรขึ้นหนูเมล " ขณะที่ฉันกำลังเถียงกับนายซันไม่หยุด ลุงยามก็เข้ามาถาม เอ๊ะ!!! จะว่าไปฉันก็ลืมซะสนิทเลยว่าเกิดอะไรขึ้น ว่าแล้วก็มองไปบนพื้นที่มีเศษขวดแก้วที่แตกตกอยู่ มันมาได้ยังไงกันนะ    " เออ อุบัติเหตุนิดหน่อยนะค่ะ ไม่เป็นไรมาก " ฉันตอบลุงสักด้วยรอยยิ้ม ลุงสักก็คือลุงยามนั้นแหละค่ะ   " อ่อ ว่าแต่มันเกิดอะไรขึ้น "   " คงมีคนเล่นซนอะไรมั่งครับ " คราวนี้นายซันเป็นคนตอบ   " นั่นนะสิค่ะ " ก็ที่นี่มันโรงพยาบาลจิตเวชนิ จะมีคนเล่นซนแบบนี้ไม่เห็นแปลก   " แล้วไม่บาดเจ็บกันตรงไหนใช่มั้ย "   " ไม่ค่ะ " ฉันตอบทันควันเพราะไม่ได้รู้สึกเจ็บที่ตรงไหนเลย   " แต่ดูเหมือนพ่อหนุ่มจะบาดเจ็บนะ " ลุงยามพูดขึ้น   "  เอ๊ะ นายบาดเจ็บหรอ ตรงไหน " ฉันพูดพร้อมกวาดสายตาสำรวจทั่วตัวเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า มีเลือดซึมที่ข้อศอกขวาของเค้านิดหน่อย   " แล้วทำไมไม่บอก " ฉันพูกเสียงเข้ม บ้ารึเปล่าบาดเจ็บก็ไม่บอก   " ก็มันไม่ได้เป็นอะไรมาก ไม่ใช่เรื่องใหญ่นะป้า แผลแมวข่วน " หมอนี่ตอบหน้าตาย   " ย่ะ พ่อคนเก่ง ป่ะไปทำแผล " ว่าแล้วฉันก็ลากนายซันไปทำแผล พร้อมหันไปฝากลุงยามจัดการส่วนที่เหลือต่อ
    ห้องพยาบาล.......  " โอ้ย คุณหมอ  " เสียงโวยวายของนายซันดังไปทั่วห้อง   " หึ แผลแค่นี้ร้องซะอย่างกับเป็นอะไรมาก เมื่อกี้ยังปากเก่งอยู่เลย " ฉันพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน  " ก็เพราะใครล่ะ ผมถึงเป็นแบบนี้ "  " นี่นายจะโทษฉันรึยังไง ความผิดฉันหรอ "  " ก็ใช่นะสิ "  " เหอะ ฉันผิด แล้วที่นาย " ฉันพูดค้างไว้อย่างนั้น   " ก็เรื่องนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ " พูดให้ตัวเองดูดีได้อีก   " เสร็จเรียบร้อยล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็มาล้างแผลนะ " คุณหมอพูดขึ้นขัดจังหวะการทะเลาะของเราสองคน   " แผลนายก็ไม่เป็นไรมาก ฉันไปล่ะ " ฉันว่าพลางเดินออกมาจากห้องพยาบาลอย่างเร็ว ไม่สนใจเสียงเรียกของนายซันที่โวกเวกโวยวายเรียกฉัน   " เมล เห็นว่าซันได้รับบาดเจ็บ เป็นอะไรมากรึเปล่า แล้วเกิดอะไรขึ้น แล้วลุกเป็นไรมั้ย " ทันทีที่เดินออกมาเจอแม่ก็ยิงคำถามใส่ฉันชุดใหญ่  " ทีละคำถามค่ะแม่ เมลไม่เป็นอะไร แล้วก็นายซันแค่แผลถลอกนิดหน่อย " ฉันตอบเม่แค่นี้เพราะจำคำถามไม่ได้แล้ว " รีบกลับบ้านกันเถอะ วันนี้หนูเหนื่อยมาก " พูดจบฉันก็เดินตรงไปลานจอดรถ พร้อมกับแม่ที่เดินตามมา    วันนี้ฉันเหนื่อยชะมัดเลย เป็นเพราะได้มาเป็นพี่เลี้ยงเด็กบ้านั้น ฉันสูญเสียพลังงานไปเยอะมาก เฮ้อนี่แค่ผ่านไปวันเดียวเองนะเนี่ย ฉันต้องบ้าแน่ๆถ้าต้องอยู่กับหมอนั้นอีกตั้ง 1 เดือน เฮ้อออ ปิดเทอมอันแสนสุขของฉันนน .......วันรุ่งขึ้น............  ฉันเดินลงจากรถมาด้วยหน้าตาสดชื่น เพราะได้พักเมื่อคืนเลยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย วันนี้อากาศดีหวังว่าจะมีแต่เรื่องดีๆนะ และในขณะที่กำลังจะเดินเข้าไปในโรงพยาบาล   " ป้า นี่ป้า  " เสียงที่ทำให้ฉันปวดจิต   " นี่ นายจะมากวนฉันทำไมแต่เช้า ให้ฉันอยู่แบบสงบได้มั้ย "   " ที่นี่โรงพยาบาล ถ้าป้าอยากอยู่ที่ที่สงบก็นอนอยู่บ้านดิ " นายซันตอบได้กวนอวัยวะเบื้องล่างมากมาย  " ฉันเบื่อนายจริงๆเลย " ว่าแล้วก็เดินหนีออกมา  " แล้วนั้นป้าจะไปไหน "  " โอ้ยย ไปกินข้าว นายมีอะไร "  " ไปส่งผมล้างแผลก่อนสิ "  " เรื่องอะไรฉันต้องไปด้วย ไปเองซิ นายเป็นเด็กรึไง "  " แต่ป้าเป็นพี่เลี้ยงผมนะ แล้วแผลนี่ได้มาก็เพราะป้า "  " นี่ทวงบุญคุญหรอฮ่ะ "  " ผมเปล่าซักหน่อย ก็ป้าอ่ะ "  " จริงๆเลย ไปก็ไปเดินนำไปดิ "  " แค่นี้ก็จบแล้ว แก่แล้วก็ไม่ควรเล่นตัวให้มากนะป้า "  " นี่นายว่าไครแก่ ฉันอายุมากกว่านายแค่ปีเดียวเองนะมันแก่ตรงไหน "  " ก็อายุมากกว่าผมไง เค้าเรียกว่าแก่ "  " นี่นาย อยากตายรึไงฮ่ะ " ฉันวิ่งไล่ตีคนตรงหน้า ไอ่เด็กนี่กวนโอ้ยสุดๆไปเลย  " ป้าจะฆ่าผมรึไง ที่นี่ไปกล้องวงจรปิดนะ " ทำหน้าระรื่น     ฉันจะบ้าตายกับนิสัยของเจ้าหมอนี่ นี่คือเหตุผลที่ไม่มีเพื่อนรึเปล่าเนี่ย เฮ้อออออ....................
   " โอ้ยหิวชะมัดเลย " ฉันบ่นมาตามทางหลังจากรอนายซันทำแผลเสร็จ   " ผมล้างแผลแค่ 5 นาทีเองนะป้า "   " เวลามันคลาดเคลื่อนก็ทำให้ฉันหิวอยู่ดี " ฉันเดินไปสั่งอาหาร   " นายกินไรมั้ย " ฉันหันมาถามเป็นมารยาท   " ยัง สั่งให้ด้วย เดี๋ยวไปนั่งรอ " เหอะ ไอ่สุภาพบุรุษ ให้ผูหญิงสั่งแล้วตัวเองไปนั่งสบายเนี่ยนะ จัดให้ตามคำเรียกร้อง   ฉันเดินไปที่โต๊ะพร้อมน้ำสองแก้วที่เดินไปตักหลังจากสั่งอาหารแล้ว  " มาแล้วหรอป้า ทำไมไม่นั่งต้องให้ผมอัญเชิญหรอ "  " นี่นายไม่กัดฉันซักนาทีมันจะตายมั้ย "   " สนุกดีออก เวลาป้าโกรธหน่ะ ผมชอบ "  " นี่นายเป็นโรคจิตรึไง ฮ่ะ "  " ข้าวได้แล้วจ๊ะ " และแล้วข้าวก็มาเสิร์ฟ ฉันไม่รีรอตักข้าวในจานที่อยู่ตรงหน้าเข้าปากทันที ไม่สนอะไรแล้วตอนนี้หิวมากก  " นี่ ป้า ใจคอจะกินคนเดียวเลยหรอ " เสียงคนพูดขัดจังหวะความสุข  " ใครมัดมือนายไว้ล่ะ กินซิ "  " แต่แขนข้างขวาผมเจ็บนิหน่า " พูดพร้อมส่งสายตาอ้อนวอนมาให้ ชิ ใครจะหลงกล  " แล้วแขนซ้ายนายล่ะ นายคงไม่ได้พิการใช่มั้ย "  " ผมไมถนัดข้างซ้ายนิ "  " แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง จะให็ฉันป้อนรึไง "  " เป็นความคิดที่ดีนะป้า ป้าป้อนผมหน่อยซิ "  " บ้าไปแล้ว นี่นายเป็นเด็กรึไง ฝันไปเถอะย่ะ "  " แต่ที่ผมเป็นแบบนี้ก็เพราะป้านะ ป้าจะใจร้ายกับผมหรอ "  " เด็กปากอย่างนายมันไม่น่าสงสารเลยซักนิด "  " ป้ารำคาญผมหรอ "  " ก็รู้ตัวนี่หน่า "   " โอเเครงั้นผมโทรบอกพอว่าป้ารำคาญผมก็ไดนะ " ว่าแล้วนายซันก็หยิบมือถือขึ้นมาพลางจะกดเบอร์โทรออก   " ก็ได้ ก็ได้ " ฉันจำใจตกลงเพราะไม่อยากให้แม่หนักใจ หมอนี่ต้องใช้ทุกวิถีทางเอาชนะฉันตลอดเวลาสิหน่าา เฮ้อออ ชาตินี้อย่าได้เจอคนอย่างนายอีกเลย  นายซันฉันเกลียดนายยยยยย