hospital โรงพยาบาลป่วนจิต

เขียนโดย กบหัวเหม่ง

วันที่ 14 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 เวลา 10.19 น.

3 ตอน

2 วิจารณ์

5,544 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 14 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 12.46 น. โดย เจ้าของนิยาย

2)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

" เฮ้ ป้าจะรีบเดินไปไหนเนี่ย "

" แล้วนายจะเดินตามฉันมาทำไม จะไปไหนก็ไปสิ " ฉันหันไปตอบคนเจ้าปัญหาที่เดินตามฉันมา

หลังจากคุยกับลุงปรานเสร็จฉันก็ขอตัวออกมากินข้าวเพราะยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า แต่นายซันก็ขอตัวตามฉันมาด้วย ซึ่งตอนนี้ก็เดินตามฉันต้อยๆ เหมือนเด็กๆเดินตามแม่

" ก็เธอเป็นพี่เลี้ยงของผมก็ต้องดูแลผมสิ " นายซันเดินตามมาทันจึงกลายเป็นตอนนี้มายืนข้างฉันแล้ว นายนี่ตอบหน้าตาย

" นายก็โตแล้ว แค่หาเพื่อนคงหาเองได้มั่ง " ฉันตอบกลับด้วยสีหน้าหงุดหงิด และแล้วหมอนั้นก็หยุดเดิน แต่ฉันก็ไม่สนเดินก้าวเท้าออกห่างมาเรื่อยๆ

" ก็ได้ ผมก็คงต้องไปบอกพ่อว่าเธอไม่อยากเป็นพี่เลี้ยงของผม " ฉันหยุดชะงัก

" ไม่ได้นะ " ฉันโพร่งขึ้นมาแล้วหันกลับมามองหน้านายซันอย่างอาฆาต นี่นายจะใช้วิธีนี้กับฉันใช่มั้ย ได้ ฉันจัดให้

" ก็ได้ๆ ตามมาสิ ฉันกำลังจะไปกินข้าว " หมอนั้นยิ้มอย่างผู้ชนะแล้วเดินตามฉันมา ไอ่เด็กขี้ฟ้องเอ้ย ถ้าไม่ติดว่าแม่ขอร้องฉันไว้นะ

ฉันเดินหน้ามุ่ยเข้ามาในโรงอาหาร พร้อมนายซันที่เดินตามมาติดๆ โรงพยาบาลนี้ค่อนข้างดีเลยที่เดียว โรงอาหารของที่นี่ถูกจัดไว้เป็นโซน ตามประเภทอาหารต่างๆ แถมตั้งอยู่ในสุดของโรงพยาบาลจึงทำให้อากาศถ่ายเท ไม่แออัด แสงพอประมาณ ติดริมสระน้ำของโรงพยาบาลด้วย เหมือนไม่ใช่โรงอาหารในโรงพยาบาลเลยล่ะ เหมือนร้านอาหารริมน้ำมากกว่า อาหารก็รสชาติอร่อยอน่าบอกใครเชียว

" อ่าว ปิดเทอมแล้วหรอหนูเมล "

" คร้าา ป้าสมใจ " ฉันตอบพร้อมกับยิ้มกว้าง ป้าสมใจเป็นแม่ครัวของที่นี่ ป้าเห็นฉันมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว

" วันนี้กินอะไรดีจ๊ะ "

" เหมือนเดิมแล้วกันค่ะป้า " ทุกครั้งที่ฉันมาก็สั่งแต่เมนูเดิมจนป้าเค้าจำได้แล้วล่ะ

" แล้วแฟนหนูเมลล่ะ กินอะไร "

" ไม่ใช่ค่ะป้า ไม่ใช่แฟน " ฉันรีบตอบทันควัน จะว่าไปก็เกือบลืมไปแล้วนะเนี่ยว่านายนี่อยู่ด้วย

" นายจะกินอะไรล่ะ " ฉันหันมาถามคนที่ยืนเงียบอยู่นาน

" แล้ว ป้ากินอะไรล่ะ "

" เลิกเรียกฉันว่าป้าได้แล้ว ฉันชื่อ เมล ย่ะ ออกเสียงเป็นมั้ย " ฉันตะโกนใส่หน้านายนี่โดยลืมไปว่าเราอยู่ในโรงอาหาร

" ครับๆ คุณเมล แล้วคุณเมลกินอะไรล่ะครับ " นายนี่พูดชื่อฉันด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

" ข้าวผัดหมู " ฉันตอบแบบขอไปที

" ผม ขอเป็นผัดกระเพราแล้วกันครับ " หมอนั้นหันไปบอกป้าสมใจ พูดดีๆกับเค้าก็เป็นนี่ แต่ทำไมกับฉันไม่หัดเคารพกันบ้าง ฉันเป็นพี่นายนะ

ฉันเดินมานั่งที่โต๊ะเพื่อรออาหาร พร้อมนายซันที่มานั่งฝั่งตรงกันข้าม

" ป้า ไม่ไปตักน้ำมาล่ะ "

" นี่นาย ฉันบอกว่าอย่าเรียกฉันว่าป้าไง " ฉันจ้องคนตรงหน้าเขม็ง ทำไมนายนี่ถึงได้กวนประสาทได้ขนาดนี้นะ

" เอาหน่า ไม่เห็นเสียหายเลยนะป้า นะป้า ป้า ป้า "

" หยุด ฉันเบื่อนายจริงๆเลย " พูดเสร็จฉันก็ลุกไปตักน้ำเพราะที่นี่น้ำดื่มให้บริการตัวเอง ฉันจึงตักน้ำ 2 แก้วแล้วเดินกลับมาที่โต๊ะ

ปึ้ก !! ฉันวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ พร้อมกับอาหารที่มาเสริฟพอดี และแล้วข้าวผัดหมูจานใหญ่ก็มาวางอยู่ข้างหน้าฉันแล้ว น่ากินสุดๆ

" นี่กินเผื่อชาติหน้ารึไงเนี่ย ป้า " นายซันพูดขึ้นหลังจากเห็นจานอาหารของฉัน

" เสียมารยาท เป็นผู้หญิงกินเยอะแล้วมันผิดหรอ " ฉันว่าพลางตักข้าวผัดเข้าปากพร้อมมองจานข้าวของนายซัน

" กินเท่าของนายใครจะไปอิ่ม " ฉันพูดขึ้นบ้าง

" คนปกติเค้าก็อิ่มกันทั้งนั้นแหละ "

" นี่นายจะว่าฉันไม่ปกติงั้นหรอ " ฉันเงยหน้ามามองนายซัน แล้วตักข้าวกินต่อ

" ผมไม่ว่า ป้าพูดเอง " นายนี่มันกวนประสาทจริง ฉันต้องเข้ารับการรักษาที่นี่แน่ถ้าต้องอยู่กับคนกวนประสาทแบบนี้นานๆ

........................................

" นี่ป้าจะไปไหนต่อเนี่ย "

" เดินตามมาเถอะหน่า อย่าถามมาก " หลังจากกินข้าวเสร็จฉันก็เดินออกมาโดยยังไม่ได้พูดอะไรกับหมอนี่ แต่ก็ยอมเดินตามมาเงียบๆ และเราสองคนก็เดินมาถึงหน้าห้องห้องหนึ่ง ป้ายเขียนว่า

......ห้องเก็บเสื้อผ้า....

" ป้ามาที่นี่ทำไม " นายซันที่เงียบอยู่นานถามขึ้น

" กินข้าวแล้วก็ต้องทำงานสิ " ฉันตอบพร้อมฉีกยิ้มกว้าง

" เฮ้ ทำไมต้องทำด้วยล่ะ พนักงานแผนกนี้ไม่มีรึไง " นายซัน บ่น อู้อี้ หลังจากรู้ว่าต้องทำงาน

" มี แต่เสื้อผ้ามันเยอะ นายก็เป็นถึงลูกผู้อำนวยการ อยู่ว่างๆก็มาช่วยบ้างสิ หัดช่วยเหลือคนอื่นบ้าง " ฉันร่ายยาวเพื่ออธิบายให้หมอนี่ฟัง แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้อง

" ครับๆ ป้าคนดีมีน้ำใจ" แล้วผมก็เดินตามเธอเข้าไปในห้อง

" สวัสดีค่ะ วันนี้เมลพาคนมาช่วยอีกหนึ่งคน " ว่าแล้วฉันก็หลีกทางให้น้าๆได้เห็นบุคคลที่มาใหม่

" ว้าว แฟนเมลหรอจ๊ะ " ให้ตายเถอะทำไมต้องถามแบบนี้ทุกคนเลยนะ

" ไม่ใช่ค่ะ นี่คุณซันลูกชายผู้อำนวยการคนใหม่นะค่ะ " ฉันแนะนำหมอนี่ให้ทุกคนรู้จัก

" อ๋อ น้าก็คิดว่าหนูเมลจะมีแฟนสักที "

" 555 อยากเมลเนี่นะค่ะจะมีแฟน ไม่มีใครสนใจผูหญิงอย่างเมลหรอกค่ะ "

" รู้ตัวด้วยหรอ ป้า "

" คนปากอย่างนาย ใครเค้าก็ไม่อยากได้เป็นแฟนหรอก "

" เอ้าๆ ทะเลาะกันซะแล้ว " น้าๆรีบพูดห้าม ฉันจึงเดินไปนั่งแล้วเรื่มช่วยพับเสื้อผ้าเก็บเข้าที่ และนายซันที่ตอนนี้เลิกหาเรื่องฉันก็เดินเข้ามานั่งเพื่อช่วยพับเสื้อผ้าด้วยเหมือน

" เฮ้อ!!! เสร็จซักที " ฉันเดินออกมาจากห้องเก็บเสื้อผ้า หลังจากผ่านไปสามชัวโมงเราก็ช่วยกันพับเสื้อผ้าจนเสร็จหมดจนได้

" นี่ ป้าพาผมมาทำอะไรเนี่ย ปวดหลังไปหมดแล้ว " นายซันที่เดินตามออกมาก็บ่นไม่หยุด

" เลิกบ่นแล้วตามมาได้แล้ว เย็นแล้วเนี่ย " ฉันพูดแล้วเดินออกไปตรงประตูทางออกของอาคาร อาคารนี่เป็นอาคารชั้นเดียวอยู่ติดโรงอาหารเอาไว้เก็บพวกเสื้อผ้าของผู้ป่วยและอุปกรณ์ทำความสะอาดต่างๆ

"เฮ้ ป้ารอด้วย " นายซันวิ่งตามออกมาหาฉันที่ยืนรออยู่หน้าประตู

" ป้าจะรีบไปไหนเนี่ย บ้านไม่หนีไปไหนหรอก " นายซันที่พึ่งวิ่งมาถึงก็บ่นทันที ฉันจึงหันไปประจันหน้ากับหมอนี่อีกครั้ง

" แล้วนายจะบ่นอะไรนักหนา บ่นเป็นคนแก่ไปได้ " สงครามน้ำลายจึงเริ่มขึ้นอีกครั้งในรอบที่ร้อยของวัน

" ก็เพราะป้านั้นแหละ ดูสิผมปวดไหล่ ปวดแขน ปวดขา ไปหมดแล้ว "

" นี่ นิสัยขี้บ่นมีแต่ผู้หญิงเค้าเป็นกันนายรู้มั้ย "

" ผมไม่ได้ถึกเหมือนป้านะ จะได้ไม่เป็นอะไร "

" เออ ก็นายมันลูกคุณหนูนี่ " ฉันเริ่มเบื่อที่จะเถียงกับหมอนี่ล่ะ ฉันจึงหันหลังเพื่อเตรียมตัวเดินออกจากอาคาร แต่ระหว่างที่ฉันจะก้าวเท้าออกไปนั้น

ฟิ้วววว!!!

" ป้า ระวัง "

เพล้ง!!!

อยู่ดีๆขวดแก้วก็ลอยมาจากไหนไม่รู้ มันคงโดนหัวฉันเต็มๆถ้านายซันไม่เอื้อมมือมาดึงตัวฉันไว้แต่แรงดึงทำให้ฉันชนกับหมอนี่เข้าอย่างแรงจนเราสองคนล้มลงไปด้วยกัน

อุ้บ X

ฉันผละออกจากนายซันทันทีที่