hospital โรงพยาบาลป่วนจิต

      " เมล เสร็จรึยัง แม่จะสายแล้วนะ " เสียงตะโกนของคนเป็นแม่ที่บอกให้ฉันเร็วๆเพราะกำลังจะสาย
     " ใกล้แล้วค่ะแม่ " ฉันตะโกนบอกแม่ในขณะที่มือก็ยุ่งอยู่กับการเกล้าผมขึ้นเพื่อไม่ให้มันรุงรังเกินไป
      บนรถ
   " แม่บอกแล้วใช่มั้ยให้เร็วๆ มั่วแต่แต่งตัวอยู่ได้ " แม่บ่นฉันมาตลอดทางตั้งแต่ออกจากบ้านมา จนตอนนี้ก็มาถึงจุดหมายปลายทางแล้วเป็นโรงพยาบาลจิตเวชชื่อดังแห่งหนึ่ง แถวบ้านฉัน ไม่ต้องสงสัยนะค่ะคุณผู้อ่านทุกท่าน ใช่ค่ะ แม่ฉันทำงานที่นี่ และวันนี้ก็มีการจัดงานเลี้ยงต้อนรับ ผู้อำนวยการโรงพยาบาลคนใหม่ที่มาแทนคนเก่า เห็นว่ายังหนุ่มอยู่เลยแต่ฉันก็ยังไม่เคยเห็นหรอก ว่าแล้วก็รีบเดินตามแม่เข้าไปในงาน
     เฮ้อออ !!!! ฉันถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายหลังจากปลีกตัวออกมาจากงานมานั่งอยู่ในสวนของโรงพยาบาลพร้อมกับน้ำผลไม้ในมือหนึ่งแก้ว
  " น่าเบื่อชะมัดเลย " มีแต่ผู้ใหญ่ทั้งนั้น ไม่รู้แม่จะลากฉันมาทำไม
  " นั้นสิ น่าเบื่อเนอะ "
  " อืมใช่ "
  แต่ เอ๊ะ!!! นี่ฉันคุยกับใครกันเนี่ย ฉันหันซ้ายหันขวาแต่รอบตัวก็ว่างเปล่าและคิดว่าตัวเองคงโดนดีเข้าแล้ว จึงรีบลุกจากที่นั่งเพื่อจะเดินออกไปจากที่นี่แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะเห็นความผิดปกติของม้านั่งที่ตั้งอยู่ตรงข้าม 
  " นั้นมันอะไร ขาคนงั้นหรอ " หลังจากยืนจ้องอยู่นานฉันก็พูดขึ้นมา 
  " ใครอยู่ตรงนั้น ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ " ไม่นานร่างที่นอนอยู่ตรงมานั่งฝั่งตรงข้ามก็เริ่มขยับเปลี่ยนเป็นท่านั่งพร้อมมองมาทางฉัน แสงไปสลัวทำให้ฉันเห็นว่าบุคคลปริศนาเป็นผู้ชายถึงไฟจะไม่สว่างฉันก็พอมองเห็น ผมสีดำสนิท นัยตาสีดำ จมูกที่โด่งธรรมชาติ ริมฝีปากเรียวบาง ผิวที่ดูขาวเนียนสุดๆ เมื่อรวมกันแล้วมันเพอร์เฟ็คมาก  ฉันยืนค้างอยู้กลางอากาศ หล่อมาก ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันนะ
      " นี่ป้าเป็นใคร มารบกวนเวลานอนของผม " 
      " ว่าไงนะ นายเรียกฉันว่าป้าหรอ " คำพูดของผู้ชายที่ฉันพึ่งหลงใหลเมื่อกี้มันต่างกับรูปลักษณ์ภายนอกอย่างสิ้นเชิง
      " เสียมารยาทที่สุดใครป้ากันฮ่ะ " 
      " ใครกันแน่ที่เสียมารยาทมารบกวนเวลานอนของคนอื่นเค้านะ " หมอนั้นตอบหน้าตาย
      " ที่นี่มันที่นอนหรือไง ที่นี่มันโรงพยาบาลจิตเวชนะย่ะ " ฉันเถียงคำไม่ตกฟาก
   ในที่สุดหมอนั้นก็ลุกขึ้นยืนเผยให้เห็นถึงส่วนสูงและรูปร่างที่งดงามนั้น ทำบุญด้วยอะไรนะถึงได้สมบูรณ์แบบขนาดนี้เนี่ย เอ๊ะ!!! นี่ใช่เวลามาเพ้อมั้ย หมอนั้นเดินตรงเข้ามาหาฉันช้าๆแล้วมาหยุดตรงหน้าฉัน
     " นายเป็นใคร " ฉันเงยหน้าขึ้นไปสบตากับคนตรงหน้า พร้อมถามด้วยความสงสัย
      " นั้นสิ ผมเป็นใครกันนะ ป้า..." หมอนั้นตอบด้วยคำถามกวนโอ้ยสุดๆ พร้อมกับยิ้มมุมปากเล็กน้อย 
      " นี่นายกวนประสาทฉันหรอ " ฉันวีนแตกเพราะคำตอบสุดกวนกับไอ่สรรพนามที่ใช่เรียกฉันนั้นอีก 
     " ฉันจะถามอีกครั้ง นายเป็นใคร เข้ามาที่นี่ได้ยังไง  " หมอนั่นไม่ตอบแต่กลับก้มหน้าลงมาช้าๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
     " นะ นะ นี่ นายจะทำอะไร "หมอนั่นไม่ตอบแต่กลับก้มลงมาเรื่อยๆ ฉันถอยหลังนี้แล้วหลับตาปี๋
  ซู้ดดด !!!! เอ๊ะ ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาเพื่ออยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และพบว่าน้ำผลไม้ในมือที่ถือไว้มันหมดเกลี้ยงราวกับระเหยไปกับอากาศ พร้อมกันรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ถอยไปยืนอยู่ห่างฉันนิดหน่อย
  " นี่นาย " ฉันชี้หน้าเตรียมจะด่าแต่ก็ต้องหยุดเพราะหมอนี่พูดขัดขึ้นมาก่อน
  " ก็ป้านั้นแหละ ชวนผมพูด ผมก็เลยคอแห้ง " หน้าตาของหมอนั้นมันกวนโอ้ยสุดๆเห็นแล้วหงุดหงิด ขอถอนคำพูดที่ชมไปเมื่อกี้ นายนี่มันปีศาจในร่างเทวดาชัดๆ
   " ขอบคุณสำหรับน้ำผลไม้นะครับ " พูดจบหมอนั้นก็หันหลังเดินจากไป
   " นี่เดี๋ยวก่อน นายเป็นใคร มาคุยกันให้รู้เรื่องเลยนะ " ฉันตะโกนตามหลังของหมอนั้นไป แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้สนใจและเดินหายไปในความมืด โดยไม่แม้แต่จะหันกลับมา
    " ไอ่ บ้า เอ้ย @#$%@$#@$ " ฉันปาแก้วน้ำลงถังขยะพร้อมสบถคำหยาบอีกมากมาย คิดแล้วก็โมโหไม่หาย ป้างั้นหรอฉันดูแก่ตรงไหนไม่ทราบ อย่าให้เจออีกนะ นายตาย
                                  .............................................
     แสงแดดยามเช้าที่ส่องเข้ามาในห้องนอนผ่านหน้าต่างบ้านเล็ก มันแยงตาจนทำให้ฉันตื่น         วันนี้อากาศแจ่มใสจังแหะน่าจะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นนะ ว่าแล้วฉันก็ลุกจากเตียงไปหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำทันที วันนี้ฉันต้องเข้าไปโรงพยาบาลกับแม่ปิดเทอมทีไรฉันก็ไปที่นั้นเป็นประจำแหละ อยู่บ้านก็เบื่อ
       ก็อก ก็อก ก็อก !!! 
   " เมลเสร็จรึยัง " 
   " เสร็จแล้วค่ะแม่ " ฉันเดินไปหยิบโทรศัพท์และกระเป๋าสตางค์ใส่ในกระเป๋าสะพายแล้วเดินออกจากห้องไป
    ณ โรงพยาบาล
    " เมื่อวานหายไปไหนมา แม่จะแนะนำให้รู้จักกับท่าน ผอ. ซักหน่อย " แม่พูดขึ้นระหว่างเดินไปที่ห้องทำงาน
    " ก็ในงานมันน่าเบื่อนี่ค่ะเลยออกไปเล่น แล้วทำไมต้องแนะนำหนู้ด้วยล่ะค่ะ " ฉันตอบแม่แล้วทำหน้ามุ่ย
    " ก็ ผอ. เค้าอยากให้ช่วยดูแลลูกชายเค้าที่ย้ายมาอยู่กับเค้าที่นี่ให้หน่อยนะสิ แม่ก็เลยบอกไปว่าเมลจะเป็นคนดูแลให้เองนะ " แม่ฉันอธิบายยาว แต่ 
   " แต่แม่ค่ะ แม่ยังไม่ได้ถามความสมัครใจหนูเลยนะ ให้หนู้ไปเลี้ยงเด็กเนี่ยนะ ไม่เอาอ่ะ " ฉันตอบทันทีพร้อมบ่นอู้อี้
   " แต่แม่รับปาก ผอ. ไปแล้วนี่ ช่วยแม่หน่อยแล้วกันนะ " แม่พูดด้วยน้ำเสียงเชิงขอร้องสุดๆ มาไม้นี้อีกแล้ว แม่เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่อยากให้ฉันช่วยอะไร แล้วฉันก็ต้องยอมทุกทีสิหน่า
   " ก็ได้ๆ แต่ถ้าไม่ไหว หนูจะไม่ทนนะ " ฉันตอบแม่แบบเซ็งๆ
และแล้วฉันก็มายืนอยู่หน้าห้อง ท่าน ผอ. พร้อมกับแม่   ก็อก ก็อก ก็อก !!!!
    " ใครครับ " เสียงคนที่อยู่ข้างในห้องถาม
    " ฉันเองค่ะ สุธิชา พาเมลมาทำความรู้จักค่ะ " 
    " เชิญครับ "
ฉันเดินเข้ามาข้างในพร้อมกับแม่ สมกับเป็นห้องทำงานของคนที่ใหญ่ที่สุดในโรงพยาบาลจริงๆมีสิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่าง ตู้เย็น แอร์ ทีวี หรือแม้แต่ห้องน้ำส่วนตัว และสายตาก็มาหยุดอยู่ที่ ผู้ชายวัยกลางคนกำลังนั่งทำงานอยู่ตรงโต๊ะกลางห้อง เค้าเงยหน้าขึ้นมามอง หน้าตาสุขุมแต่ลอยยิ้มกับออ่อนโยน 
    " สวัสดีค่ะท่านผู้อำนวยการ หนู เมลค่ะ " ฉันยกมือไหว้คนตรงหน้าและแนะนำตัวด้วยรอยยิ้มที่สดใส 
    " หน้าตาน่ารักจริงๆครับ " ท่าน ผอ. หันไปพูดกับแม่ฉัน
    " เรียกลุงว่า ลุงปราน ก็ได้นะ หนูเมล " ท่านผูอำนวยการ เอ้ย ลุงปราน พูดกับฉัน
    " แม่หนูบอกว่า ช่วงปิดเทอมหนูมักจะมาช่วยงานที่นี่เสมอ ลุงเลยอยากจะลบกวนให้หนูช่วยดูแลลูกชายของลุงให้หน่อยนะ เพราะลุงคงไม่มีเวลาดูเท่าไหร่  "
    " เอ่ออ ทำไมคุณลุงไม่จ้างพี่เลี้ยงมาดูแลล่ะค่ะ เดี๋ยวหนูหาคนที่ไว้ใจได้ให้เอามั้ยค่ะ " ฉันถามไปแบกล้าๆกลัวๆ แต่ก็นะฉันไม่ถูกโฉลกกับเด็กซักเท่าไหร่แค่ลูกพี่สาวที่วิ่งซนอยู่บ้านก็เหนื่อยจะแย่
    " 5555 ลูกชายลุงหน่ะ มันไม่ " ก็อก ก็อก ก็อก คุณลุงกำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็มีเสียงเคาะประตูเข้ามาขัดจังหวะ 
    " เข้ามาสิ ลูกชายลุงมาแล้วล่ะ " คุณลุงพูดขึ้นฉันจึงหันไปมองทางประตูห้องที่ตอนนี้กำลังถูกเปิดเข้ามา และพอบุคคลใหม่ก้าวเข้ามาในห้อง 
    " นี่ นาย " ฉันอุทานแล้วชี้หน้าคนที่มาใหม่ด้วยเค้าตกใจ
     " นี่ เธอ " สีหน้าหมอนั้นก็แสดงออกถึงความตกใจ 
     " อ่าว รู้จักกันมาก่อนหรอ " ลุงปรานพูดขึ้นในขณะที่ฉันยังยืนอึ้งอยู่
     " ก็ไม่เชิงครับพ่อ " หมอนั้นตอบแทนฉัน แต่ว่า เมื่อกี้นายนั้นเรียกลุงปรานว่าอะไรนะ พ่อ หรอ หรือว่า
     " ลุงปรานค่ะ ลูกชายที่ว่านั้น " ฉันชี้ไปทางหมอนั่น
     " ใช่แล้ว คนที่หนูเมลต้องเป็นพี่เลี้ยงให้ไง " ลุงปรานตอบด้วยร้อยยิ้ม พริมใจ
     " นี่นะหรอครับ พี่เลี้ยงของผม " หมอนั้นถามขึ้นบ้าง
     " ลูกชายลุงก็โตป่านนี้แล้ว จะมีพี่เลี้ยงไปทำไมล่ะค่ะ " ฉันถามขึ้นอีกครั้ง
     " ก็ไม่เชิงเป็นพี่เลี้ยงหรอกนะ ออกจะให้มาเป็นเพื่อนมากกว่านะ เพราะลูกชายลุงก็ไม่มีเพื่อนที่นี้กลัวจะเหงานะ " ชางเป็นพ่อที่ประเสริฐจริงๆ อาจจะเพราะปากอย่างนั้นเลยไม่มีเพื่อนก็ได้
      " ลูกชายลุงชื่อ ซัน อายุน้อยกว่าหนูแค่ 2 ปีนะ ฝากหนูดูแลระหว่างอยู่ที่นี้ด้วยนะ " 
      " แต่ หนู .... "
      " รับรองค่ะ ว่าเมลจะดูแลคุณซันเป็นอย่างดี " แม่ตอบแทนก่อนที่ฉันจะพูดอะไรอีก ฉันหันไปมองค้อนแม่ แม่ก็ได้แต่ส่งสายตาอ้อนวอนกลับมา
       " ค่ะ " ฉันจึงไม่มีทางเลือกและก้มหน้ารับปาก แล้วหันไปยิ้มประชดให้นายซันเด็กเปรตนั้น ที่แท้ก็อายุน้อยกว่าฉันตั้ง 2 ปี คอยดูเถอะ ฉันจะเอาคืนนายให้สาสม
      " ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับคุณพี่เลี้ยง " เด็กเปรตหันมายิ้มให้ฉันด้วยใบหน้ากวนโอ้ยกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั้น เหอะ เอาซิ นายกับฉันใครจะอยู่ใครจะไป มาตัดสินต่อจากนี้.......