One life ครั้งหนึ่งในโรงเรียน

Lessons 9 สปาย......
 
          หลังจากที่พวกเราวางแผนกันที่ห้องชมรมวิจัยเรื่องลึกลับแล้ว พวกเราก็ออกมาจากห้องชมรมนั้นแล้วก็มานั่งที่ห้องชมรมของเรา สมาชิกทุกคนก็ต่างทำกิจกรรมของตัวเองจนถึงเวลาเลิกชมรม.....
     จูเนียร์: วันนี้เลิกชมรมแค่นี้นะ กลับบ้านได้ ฉันกลับก่อนนะ.....( ออกไปคนแรกตามเคย)
 
          ไม่นานทุกคนก็ทยอยกันเดินออกจากห้องชมรมเพื่อกลับบ้านจนกระทั่งเหลือแค่ผมกับอาร์ อาร์กำลังเก็บกระเป๋าเพื่อนจะกลับบ้าน แต่อยู่ๆทำไมผมถึงพูดออกไปแบบนั้นกันนะ.......
     ผม: เออ.. จะกลับแล้วงั้นหรอ
     อาร์: ใช่... จะกลับแล้ว
     ผม: เออ... คือว่ารีบกลับหรือเปล่าพอดีฉันกะว่าจะไปซื้อของไปทำข้าวกล่องเอามากินพรุ่งนี้น่ะ มาด้วยกันมั้ย ที่จริงฉันคิดว่าเธอน่าจะแนะนำการทำข้าวกล่องได้ดีนะ ก็เลยชวนดู แต่ถ้ารีบก็ไม่เป็นไรนะ....
     อาร์: ได้สิ..
     ผม: งั้นหรอ ดีเลยๆ ไปกันๆ...
 
          ผมกับอาร์เดินออกจากห้องชมรมแล้วก็เดินออกไปนอกโรงเรียนเพื่อที่จะเดินไปที่ห้างสรรพสินค้าที่อยู่ไม่ไกลโรงเรียนมากนัก ระหว่างทางผมก็ชวนอาร์คุยนั่นนี่ไปเลยแต่เธอเป็นคนพูดน้อยจริงๆนะ...
     ผม: เธอพักอยู่คนเดียวหรือเปล่า
     อาร์: ฉันอยู่กับครอบครัว
     ผม: เธอทำข้าวกล่องเป็นมั้ย ฉันทำไม่ได้เรื่องเลยแหละ
     อาร์: ก็พอทำได้
 
          พวกเราเดินมาถึงห้างสรรพสินค้าแล้วก็เดินเข้าไป สิ่งที่สัมผัสได้อย่างแรกคืออากาศที่ต่างกันมากเข้ามาข้างในจะรู้สึกเย็นจนคิดได้ว่าโลกเรามันร้อนขึ้นทุกวันจริงๆนะเนี่ย พวกเราเดินไปที่แผนกอาหาร...
     ผม: ปกติมันต้องซื้ออะไรบ้างงั้นหรอ ถ้าจะทำข้าวกล่องเนี่ย...
     อาร์: ก่อนอื่นก็ซื้อข้าวก่อน แล้วก็กล่องใส่ข้าวกล่อง ซื้อใส่กรอกด้วยก็ดี ซื้อไข่ แล้วก็สาหร่าย อยู่ที่ว่าเธออยากกินอะไรบ้าง
 
          ผมสังเกตเห็นเธอได้ว่า เธอดูมีความสุขกับการซื้อของไปทำข้าวกล่อง ผมรู้สึกได้เลยว่าตอนนี้เธอต่างจากตอนที่นั่งอยู่ในห้องชมรมร่วมกับทุกคนอย่างมาก...
     ผม: นี่ๆ ตอนอยู่ในห้องเรียนหรือตอนอยู่ในห้องชมรมนะ บางทีเธอไม่ต้องนั่งเงียบอยู่คนเดียวก็ได้นะ ถ้ามีอะไรในใจหรือไม่สบายใจอะไรก็บอกพวกเราได้ ทุกคนในชมรมช่วยเธออยู่แล้วล่ะ
     อาร์: จะพยายามนะ...
     ผม: ก็ดีแล้วล่ะเนอะ... พอแล้วล่ะฉันว่าฉันคงทำข้าวกล่องไม่เยอะขนาดนั้นหรอก อีกอย่างฉันทำอารหารไม่ค่อยเป็นด้วย พรุ่งนี้จะเอาไปให้ชิมนะ..
     อาร์: ได้สิ...
     ผม: งั้นเราแยกกันตรงนี้เลยนะ เจอกันพรุ่งนี้นะ พรุ่งนี้ก็สู้เพื่อชมรมวิจัยเรื่องลึกลับกันนะ ไปล่ะ...บายนะ....
     อาร์: บาย....
 
          ผมกับอาร์แยกจากกันที่ห้างสรรพสินค้าผมก็เดินกลับห้องของผมที่อยู่ไม่ไกลมากนัก ผมเดินมาถึงห้องแล้วก็เดินเอาของที่ซื้อมาไปเก็บในห้องครัว แต่! ปัญหาของผมตอนนี้คือ ผมทำกับข้าวหรือทำข้าวกล่องไม่เป็นเลย แล้วผมจะทำยังไงล่ะทีนี้.... ผมลองทำตามอินเตอร์เน็ตแต่มันก็ไม่เป็นชิ้นเป็นอันเลย
          เออ! ใช่สิยัยไม่กระดานอยู่ตึกเดียวกันกับผมนี่ ชั้น14งั้นหรอ..แล้วมันห้องไหนกันนะ ผมตัดสินใจโทรหายัยไม้กระดานทันที.....          แต่ยัยนั้นไม่รับสายเลย ผมเลยลองโทรไปอีกรอบแต่ก็ยังไมรับสาย.. ผมก็คงได้แต่รอให้ยัยนั่นโทรกลับ ผมรอไปนานพอสมควร ผมจึงตัดสินใจโทรไปอีกครั้ง....  ถือสายรอไม่นานยัยไม้กระดานก็รับสาย.....
     จูเนียร์: มีอะไร ปกติไม่เห็นโทรมา...
     ผม: เออ...เธออยู่ห้องไหนงั้นหรอ พอดีฉันจะไปชวนเธอมาทำข้าวกล่องช่วยน่ะ ฉันกะว่าจะทำไปพรุ่งนี้...
     จูเนียร์: เดี่ยวฉันไปหาเอง รออยู่นั่นแหละเดี่ยวฉันก็ถึงห้องนายแล้ว..( วางสาย)
 
          ผมเตรียมของรอยัยไม้กระดานมาถึง เตรียมของต่างๆที่ผมคิดว่ามันน่าจะเป็นส่วนผสมของข้าวของของผมวันพรุ่งนี้ ผมเตรียมของได้ไม่นานเสียเคาะประตูห้องผมก็ดังขึ้นแต่ผมติดตรงที่ ยัยนี้เคาะประตูห้องรัวมาก รัวขนาดที่ว่าข้องห้องอาจจะโยนข้องใส่ได้.... ผมรีบเดินไปเปิดประตูอย่างไว...
     ผม: นี่! จะเคาะประตูรัวทำไมเนี่ย เคาะยังกะกำลังจะโดนปล้ำ แต่ฉันว่าอย่างเธอคงไม่มีกรณีแบนั้นหรอกมั้ง..
     จูเนียร์: นี่นายหมายความว่ายังไงห๊าา!!
     ผม: นี่เธอคงจะไม่ให้ฉันอธิบายให้ฟังจริงๆใช่มั้ย..... เอาเถอะรีบไปทำอาหารกันเถอะ
     จูเนียร์: ก็ได้! แล้วนายคิดจะทำอะไรกินล่ะ
     ผม: ข้าวกล่องไง
     จูเนียร์: ฉันรู้แล้วว่าข้าวกล่อง แต่นายจะทำอะไรบ้างใส่ในข้าวกล่อง
     ผม: อ้าวข้าวกล่องมันไม่เหมือนกันทุกกล่องหรอ
     จูเนียร์: ฉันว่านายไม่เคยทำอาหารเลยจริงๆแหละ
     ผม: ฉันกะว่าจะทำไปให้เพื่อนกินด้วยตอนเที่ยงน่ะ
     จูเนียร์: โอเคงั้นฉันจะทำเอง นายคอยหยิบของให้ฉัน แต่ก็ช่วยดูวิธีทำด้วยนะ ฉันคงมาทำให้นายกินทุกวันไม่ได้
     ผม: โอเคๆ งั้นเริ่มกันเลยมั้ย ทำให้อร่อยๆด้วยล่ะถ้าเพื่อนบอกว่าไม่อร่อยฉันจะบอกว่าเธอเป็นคนทำ..
 
          พวกเราเริ่มทำข้าวกล่องที่จริงจะว่าพวกเราก็ไม่ได้เพราะยัยไม้กระดานทำอยู่คนเดียว ยัยนั่นบอกให้ผมหยิบนำ้ตาลผมยังหยิบเกลือให้ยัยนั่นเลย แล้วพวกเราก็ทำข้างกล่องกันเส็จ พรุ่งนี้ผมจะเอาไปให้พวกที่เหลือลองชิมฝีมือผมสักหน่อย...
     จูเนียร์: ฝีมือฉันย่ะ ( นี่ได้ยินได้ยังไงเนี่ย!!!)
     ผม: เอาเถอะน่าๆให้ฉันได้ภูมิใจในตัวฉันบ้างเถอะน่า...
     จูเนียร์: งั้นฉันกลับแล้วนะ เจอกันพรุ่งนี้..
     ผม: อ้าว!! ไม่เอาข้าวกล่องไปทานด้วยหรอ
     จูเนียร์: ไม่ล่ะ ฉันทานมาแล้วน่ะ ไปนะ!...
     ผม: อืม...!
 
          ผมจัดเตรียมข้าวกล่องเส็จก็รีบเข้านอนทันทีเพราะตอนนี้มันเรียกว่าดึกแล้วก็ว่าได้ ตอนนี้ก็คงประมาน23.30น. แล้วผมก็หลับไป......
          กริ้ง! .... กริ้ง!!!....กริ้ง!!!!... นี่ใครโทรมาตอนดึกขนาดนี้เนี่ย.. ผมรีบตื่นมาขึ้นมามองโทรศัพท์ แต่หมายเลขนั้นไม่ได้ขึ้นชื้อว่าใครโทรมามันเป็นหมายเลขที่ผมไม่รู้จัก สายตาผมมองไปเห็นเวลาตอนนี้คือเวลา ตี2 นี่พวกนี้ไม่หลับไม่นอนกันหรือยังไงกันนะ... ผมกดรับสายทันที...
     ผม: Hello
     คนในสาย: ขอโทษนะ....
     ผม: ใครงั้นหรอ.. แล้วขอโทษอะไรหรอ..
 
          ผมพูดยังไม่ทันจบ โทรศัพท์ก็โดนตัดสายไป.. อะไรกันคนพวกนี้ ถ้าจะโทรหาใครก็ควรเช็คเบอร์ให้แน่ใจก่อนสิจะได้ไม่ต้องโทรผิดมารบกวนคนอื่น...น่าเบื่อจริงๆพวกนี้ แล้วผมก็นอนต่อ...
"ตอนเช้าแล้ว"
          ผมก็เดินไปโรงเรียนตามปกติเดินไปที่ห้องเรียนที่อยู่ตามเคยแต่ผมเริ่มไม่รู้สึกเหนื่อยเหมือนวันแรกสงสัยผมคงจะชินแล้วล่ะมั้ง ผมเดินเข้าไปในห้องแต่แปลกที่วันนี้อาร์มาสาย สงสัยเหนื่อยจากเมื่อวานที่เราชวนไปซื้อของดีนะที่เราทำข้าวกล่องมาเผื่อทุกคนด้วย.. ผมเดินไปที่โต๊ะของผมแต่บนโต๊ะกลับมีกระดาษใบนึงเขียนไว้ ในกระดาษเขียนว่า ...
" มาที่ห้องชมรมด่วนเลยครับ" จากแบงค์...
          ให้ไปที่ห้องชมรมงั้นหรอ ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกห๊าา!!! นี่ฉันอยู่ฉันสูงขาดนี้ต้องเดินไปหาพวกแกที่อีกไกลมากกก แต่นั้นก็ได้แค่บ่นเพราะผมต้องเดินไปอยู่ดี... เดินมาถึงหน้าห้องชมรมผมเปิดประตูเข้าไป.....
     จูเนียร์: มาสายอีกแล้ว...
     ผม: ฉันก็มาของฉันปกติแหละ พวกเธอเองแหละมาเช้าผิดจากคนอื่น
     อาร์: เออ.. ตอนฉันเข้ามาในห้องฉันเห็นจดหมายวางอยู่บนโต๊ะ ..
     แบงค์: ไหนครับ ใช่ของพวกสภาหรือเปล่า
 
 แบงค์หยิบจดหมายมาจากอาร์แล้วเปิดมันออก.. 
     แบงค์: เอะ! ไม่เห็นมีอะไรเลยครับ เป็นกระดาษเปล่าๆเลยครับ
     จูเนียร์: มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน พวกนั้นจะส่งกระดาษเปล่ามาทำไม พวกนั้นชอบเล่นตลกกับเราลองเอาไปส่องแดดดูสิ เผื่อจะเห็นอะไร
     มาย: ไม่เห็นมีอะไรเลย
     ผม: แจนเธอพอจะรู้อะไรหรือเปล่าเนี่ย
     แจน: ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ มันอาจจะเป็นกระดาษเปล่าจริงๆก็ได้นะคะ พวกนั้นอาจจะส่งมาป่วนพวกเราเล่นก็ได้นะคะ
 
          เนื่องจากที่ผมเดินมาจากห้องเรียนผมจึงหิวนำ้มากผมจึงเดินไปดื่มนำ้ที่อยู่ติดประตูทางเข้าห้องแล้วผมก็ถือแก้วนำ้ของผมกลับมาที่ที่นั่งของผม แต่ขณะที่ผมกำลังจะดื่มนำ้เพื่อแก้กระหายของผมอยู่นั้น ก็มีคนมาดึงแก้วนำ้ออกไปจากมือผมทันที แล้วคนที่แย่งไปก็คืออาร์แล้วเอานำ้ในแก้วสาดไปที่จดหมายของพวกสภา...
     ผม: เฮ้ย!! เธอทำอะไรเนี่ย! ทำไมจะสาดไม่ไปกดนำ้แก้วใหม่มาแย่งของฉันทำไมเนี่ย...
     มาย: นี่โมโหผิดประเด็นหรือเปล่าเนี่ย ต้องตกใจเรื่องจดหมายสิ!
     จูเนียร์: เอ๊ะ! พวกนายดูนั่นดิ จดหมายมันมีตัวหนังสือขึ้นมาแล้ว อ่านดูสิๆ
 
"เนื้อหาในจดหมาย" " อย่าคิดว่าพวกแกจะเหนื่อพวกเรา " จาก มาโคโตะ"
 
     แบงค์: อะไรกันนี่จดหมายส่งมาขู่หรอครับ เห็นรองประธานนั้นเพี้ยนๆแต่ไม่คิดว่าจะเพี้ยนได้ขนาดนี้นะเนี่ย
     แจน: หรือว่าพวกนั้นจะเอาประธานมาจริงๆ แต่ฉันว่าคงไม่ใช่หรอกค่ะ ว่าแต่อาร์เธอรู้ได้ยังไงหรอว่าต้องเอาจดหมายให้โดนนำ้ถึงจะเห็นข้อความ ทำไมเธอถึงรู้เรื่องนี้ได้ล่ะ
     อาร์: ฉันเคยดูรายการท่องเที่ยวรายการนึงแล้วถ้าเสี่ยงเซียมซี จะดูคำทำนายต้องเอาใบทำนายไปแช่นำ้ ฉันก็แค่ลองทำดูเผื่อมันจะได้ผล
     แจน: เธอเป็นคนที่รอบรู้จริงๆนะน่าแปลกที่เป็นแค่นักเรียนธรรมดา.. ล้อเล่นค่ะอย่าไปใส่ใจเลยค่ะ
     แบงค์: เอาล่ะครับ นี่ก็ใกล้เวลาจะประชุมแล้ว คนที่จะต้องเข้าประชุมก็เตรียมตัวดีๆด้วยนะครับ แล้วเจอกันที่นี่นะครับ ขอให้พวกคุณโชคดีครับ สู้กับพวกนั้นให้เต็มที่เลยนะครับ
     ผม: สู้ๆนะพวกเธอน่ะ แล้วมาเล่าเหตุการณ์ให้ฟังด้วยพวกเราจะรออยู่ที่นี่แหละ...
     มาย: Good luck นะ
 
          หลังจากที่สามคนนั้นเดินออกไปจากห้องชมรม ภายในห้องเหลือแต่ ผม แบงค์ มาย จะให้พวกเรานั่งเงียบๆก็จะยังไงอยู่ แตาคนที่หาเรื่องคุยก่อนก็กลับไม่ใช่ผมหรอกนะ...
     แบงค์: นี่ๆ ทุกคนครับผมมีเรื่องสงสัยสัยเกี่ยวกับคุณแจนนิดนึงนะครับ พวกคุณไม่คิดว่าเขามีบางอย่างปิดบังเราอยู่หรอครับ
     ผม: ก็ไม่นิ เขามาช่วยพวกเราก็ดีแล้วนิ
     มาย: ฉันก็สัยเหมือนกันนะว่าทำไมอยู่เขาถึงมาตอนที่พวกเรากำลังมีปัญหาพอดี แล้วก็เลือกคนที่เข้าประชุมวันนี้ไปมีแต่เนียร์กับอาร์ ส่งคนที่เถียงเป็นอย่างเดียวกับคนที่ไม่พูดอะไรไปเลยเนี่ยนะ มันแปลกหรือเปล่าล่ะ
     แบงค์: แล้วจดหมายที่ทางสภาส่งมาก็อาจจะเป็นเรื่องที่ส่งคนเข้ามาในชมรมเราก็ได้
     มาย: ถ้าผลวันนี้ว่าเราแพ้ ฉันว่าอาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้นะ
     ผม: แต่ฉันว่าพวกนายคิดมากไปหรือเปล่าเรื่องจดหมายมันอาจจะเป็นเรื่องอื่นก็ได้นะ ส่วนเรื่องสปายฉันว่าคงไม่มีหรอกพวกเราไว้ใจแจนขนาดนั้นเลยนะ เราต้องเชื่อใจในพวกนั้นดิ
     มาย: นายเนี่ยมองโลกดีไปหรือเปล่า อ่อนต่อโลกจริงนะ
     ผม: นี่ไม่ได้หลอกด่าฉันใช่มั้ย
     มาย:เรื่องนั้นคิดเอาเองนะ...
 
"เวลาผ่านไปนานพอสมควรจนใกล้ถึงเวลาเลิกประชุมแล้ว"
 
          พวกเราสามคนได้แต่นั่งรอจนกว่าพวกนั้นจะกลับมาบอกข่าวกับพวกเรา และเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น...ก๊อก! ก๊อก!.....
     แบงค์: ผมไปเปิดเองค๊าฟฟ ...... อ้าว คุณเนโกะ คุณทามะ เข้าก่อนสิครับ
     มาย: ยังไม่มีโอกาสได้แนะนำตัวเลย สวัสดีนะ..ชื่อฉันชื่อมาย
     ทามะ: สวัสดีฉันทามะส่วนคนนี้ชื่อเนโกะ
     ผม: ผมว่าเดี่ยวพวกที่ไปประชุมเดี่ยวก็คงมากันแล้วล่ะครับ
     ทามะ : ขอบคุณมากนะที่ช่วยพวกเรา ถึงผลจะออกมาเป็นยังไงตอนนี้พวกเราก็คงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะนะ ขอบคุณมากจริงๆ
     เนโกะ: ขอบคุณมาก...
 
            และแล้วเสียงประตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง ครั้งนี้คนที่เดินเข้ามาก็คือพวกที่ไปประชุมกับพวกสภานักเรียนมา พวกนั้นเดินมาด้วยอารการคอตกบ่งบอกถึงลางที่ไม่ค่อยดีนัก สามคนนั้นเดินมานั่งที่นั่งที่ยังว่าอยู่....
     แบงค์: เป็นยังไงบ้างครับ
     แจน: ขอโทษทีนะคุณ เนโกะคุณทามะ พวกนั้นส่งประธานนักเรียนมาจริงๆด้วย ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าประธานจะมาประชุมในการประชุมที่มันเล็กขนาดนี้ พวกเราพยายามสู้เต็มทีแล้วจริงๆ เราแพ้พวกนั้นค่ะ
     ผม:ห๊า! เราแพ้ยังงั้นหรอ ทำไมล่ะเราวางแผนอย่าดีแล้วนะ
     แจน: ประธานนักเรียนซึ่งเป็นหนึ่งในจตุรเทพ ชื่อนี้ไม่ได้ตั้งเล่นนะค่ะ ฝีมือของเขาและ ความสามารถของเขาเกินพวกเราไปมาก
     จูเนียร์: ประธานมันสามารพูดและแก้ไขแผนของเราได้ตลอด ฉันว่าแผนเราก็ไม่ใช่ที่จะคิดแก้ไขได้ในเพียงเวลาอันสั้น หรือว่าแผนเราจะรั่ว
มาย: มันจะรั่วได้ยังไงในเมื่อพวกเราก็ประชุมกันแค่ในสมาชิกในชมรม
     ทามะ: นี่ ฉันไม่ได้จะขัดนะแต่ฉันสองคนขอกลับไปเก็บของออกจากห้องก่อนนะ..
     ผม:คุณเนโกะคุณทามะ เออ... พวกเราขอโทษนะครับที่ช่วยไม่ได้..
     ทามะ: ไม่เป็นไรหรอก ฉันรู้ว่าพวกเธอทำสุดความสามรถแล้ว พวกเราต่างหากที่ต้องขอบคุณพวกเธอ ขอบคุณมากนะ
     เนโกะ: ขอบคุณมากนะ
 
            จากนั้นสมาชิกชมรมวิจัยเรื่องลึกลับทั้งสองก็เดินออกไปจากห้องชมรมและทิ้งความเงียบงันไว้ภายในห้องชมรมของพวกเรา....
            และหลังจากนั้นไม่นานภายใต้ความเงียบก็ได้มีเสียงนึงขึ้นมาและเสียงเสียงนี้ก็ทำให้ผมอึ้งถึงกลับพูดไม่ออกเลยล่ะ
       
              " ฉันคือ สปาย "!!!
 
คนที่แฝงตัวเข้ามาคือคนที่ทำลายแผนการทุกอย่างของเราอย่างนั้นหรอ ทำไมกันล่ะทั้งที่พวกเราอยู่ชมรมเดียวกันแท้ๆ ทำไมกันนะ.....
 
....…................................END..............................................