One life ครั้งหนึ่งในโรงเรียน

Lessons 5 : ปัญหาใหญ่.......

         หนังสือเล่มนี่มันอาจทำให้ไม่มีใครอยากเข้ามาชมรมนี้ก็ได้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่สมาชิกชมรมหายกันไปหมด เพราะหนังสือเล่มนี้นี่เอง.....

เนื้อความในหนังสือ.....

" สวัสดีนะสมาชิกชมรมรุ่นใหม่ทุกคน ถ้าได้อ่านข้อความนี้แสดงว่าพวกเธอก็ได้เป็นสมาชิกของชมรมนี้แล้ว และนั่นทำให้พวกเธอต้องปฏิบัติหน้าที่ของชมรมอย่างเต็มที่ หน้าที่หลักของชมรมเราก็คือ.......การเป็นฝ่ายต่อต้านสภานักเรียน.... ซึ่งชมรมของเราทำกันมายาวนานและชมรมของเราก็จำเป็นต่อโรงเรียนนี้มาก เมื่อเวลาผ่านไปพวกเธอจะเรียนรู้ได้ด้วยตัวเอง จากนี้ก็ของให้พวกเธอทำหน้าที่และสืบทอดชมรมของเราต่อไป ขอให้โชคดี......
ปล. อย่าลืมหาครูที่ปรึกษาชมรม ส่วนมากครูที่ปรึกษชมรมจะอยู่หมวด สังคมฯ

จาก....อดีตหัวหน้าชมรม ยุย ปี3 ห้อง 3 ........ "

           และนั่นคือเนื้อหาบางส่วนของหนังสือ ที่ผมคิดว่ามันสำคัญมากๆถึงมากที่สุด ตอนนี้ในหัวของผมมีประโยคแค่ว่า  "ฝ่ายต่อต้านสภานักเรียน"  ลอยอยู่เต็มไปหมด และนี่ยังเป็นเนื้อหาเพียงส่วนนึงเท่านั้น ที่เหลือหน้าต่างๆก็เป็นรูปภาพ วาระการเข้าประชุม และการประชุมสภานักเรียน (แล้วชมรมเราไปเกี่ยวกับการประชุมสภานักเรียนได้ไงเนี่ย) แล้วก็การประชุมต่างๆ พอเปิดไปได้สักพักก็เห็นหนังสือเป็นรอยฉีกขาดออกไป 3หน้า แล้วใครเป็นคนทำล่ะเนี่ย หลังจากนั้นเราก็เอาหนังสือไปเก็บแล้วมานั่งคุยกัน ทุกคนภายในห้องตอนนี้ก็เงียบอีกตามเคย

     "เรามาคิดดีกว่าว่าจะทำยังไงต่อไปดี ก่อนอื่นใครจะเป็นหัวหน้าชมรมกันดีล่ะ " ยังไม้กระดาน หาวิธีที่จะทำให้ชมรมนี้อยู่รอดทันที่หลังจากอ่านเนื้อหาจบ

     " เรื่องนั้นเอาไงดีล่ะ" ความคิดของผมก้็ประมานนี้แหละ ไม่ได้คิดเร็วอยู่แล้ว

     "ไม่รู้เหมือนกัน" แบงค์คนที่น่าจะหาทางออกให้พวกเราได้ดีที่สุดก้คำตอบไม่ต่างจากผมเลย

     อาร์ : ฉันไม่ออกความคิดเห็นล่ะกัน

     ผม:งั้นจับฉลากดีมั้ย

     แบงค์ : มันง่ายไปมั้ย งั้นเอาแบบนี้มั้ย ใครเล่นเกมงูได้คะแนนเยอะสุด ได้เป็นหัวหน้าไปเลย

     ยัยไม้กระดาน : นั่นมันเกมส์สมัยไหนนั่น มีใครที่มีวิธีดีกว่านี้มั้ยยยย !!!

     อาร์ : งั้นก็ไม่ต้องมีใครเป็นหัวหน้าเอามั้ย ทุกคนต่างเคารพในความเห็นของกันและกัน มีเรื่องอะไรก็ปรึกษากัน

     ยัยไม้กระดาน: เอาแบบนั้นก็ได้

     แบงค์ :แบบนั้นก็ดีเลยนะ

     ผม: แบบนั้นก็ดีเหมือนกันมั้ง เออ..แล้วสมาชิกอีกคนเอาไงดีล่ะ

     ยัยไม้กระดาน : เราไปแจกใบรับสมัครสมาชิกรมรมกันเถอะ จะได้มีคนมาสมัครเข้าชมรมไง

     อาร์ : แล้วไหนใบปลิว

     ยัยไม้กระดาน: งั้นให้ทุกคนทำมานะออกแบบตามใจชอบ ทำคนล่ะ 5 ใบ เอามาพรุ่งนี้นะ โอเคนะทุกคน

          จากนั้นทุกคนก็ตกลง แล้วยัยไม้กระดานก็บอกว่า ......วันนี้เลิกชมรมแค่นี้นะ เจอกันที่นี่พรุ่งนี้นะทุกคน สำหรับวันนี้ บ๊ายยยยยยยย จากนั้นก็วิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว หลังจากยัยนั่นออกไปเราทุกคนที่เหลือก็เดินออกไปจากห้องพร้อมกัน

     ผม : งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ

     แบงค์:แล้วเจอกันพรุ่งนี้

     อาร์ : เจอกันพรุ่งนี้

             จากนั้นผมก็แยกจาก2คนนั้นแล้วเดินกลับห้องคนเดียวเหมือนเดิม ผมเดินมาถึงหน้าห้องแล้วก็เปิดประตูห้องเข้าไปสิ่งแรกที่ผมทำก็ต้องเปลี่ยนชุดก่อน แล้วก็เดินไปหยิบ โน๊ตบุ๊คมาทำใบปลิวไปติดประกาศที่โรงเรียน นั่งทำได้สักพักผมก็ทำใบปลิวผลงานชิ้นเอกของผสมเสร็จ ผมนั้นคือคนที่ใช้คอมพิวเตอร์ได้ห่วยมาก ผมก็ทำสุดความสามรถของผม แล้วก็ไปทำการบ้านของวันนี้ที่คุณครูสั่งเหมือนจะสั่งลาตาย การบ้านแต่ละวิชามันก็ไม่เยอะหรอกแต่พอมันหลายวิชามันก็ทำแทบจะทำไม่ทัน หลังจากทำการบ้านพอมองดูเวลาอีกทีก็ดึกมาก ผมก็รีบไปอาบนำ้แล้วก็เข้านอนเพราะกลัวว่าจะนอนตื่นสายเหมือนวันนี้ ผมก็รีบนอนทันที....

             ตื่นมาตอนเช้าก็เพราะเสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งอย่างซับซ้อนเพื่อการปลุกผมโดยเฉพาะ การตั้งซับซ้อนก็คือการตั้งปลุกไว้โดยให้ห่างกันประมาน 5-10นาที ตั้งไว้ให้ปลุกซัก10ครั้งถ้าไม่ตื่นก็อาจเป็นไปได้ว่าคุณนั้นได้ตายไปแล้ว ผมก็อาบนำ้แต่งตัวตามปกติแล้วก็เดินมาจนถึงหน้าโรงเรียน ผมเดินเข้าโรงเรียนด้วยความไม่เร่งรีบเพราะไม่อยากเดินขึ้นเข้าเอเวอเรตต์แต่เช้า แต่มันก็เลี่ยงไม่ได้อยู่ดีพอเดินมาถึงห้องก็มองเข้าไปในห้องก็เจอเพื่อนร่วมห้องมาจำนวนนึงแล้ว แล้วหนึ่งในนั้นก็มียัยสาวกแฮรี่อยู่ด้วย ก็คิดอยู่ว่าเธอได้กลับบ้านหรือเปล่าหรือนอนอยู่ที่นี่ทำไมเธอมาโรงเรียนเช้าทุกวัน ผมเดินเข้าไปหาเธอ....

     ผม: ดี! มาเช้าจังเลยนะ

     อาร์ : มาปกติ

     ผม: หรอ... ได้ทำใบปลิวมาหรือเปล่า

     อาร์ : ทำมาสิ

     ผม: ขอดูได้มั้ย ของฉันมันไม่ค่อยสวยนะ

     อาร์ :ขอดูหน่อย

        เราสองคนต่างหยิบใบปลิวแลกกัน ใบปลิวของยัยนี่เรียกได้ว่าฝีมือขั้นเทพมากเมื่อเทียบกับของผมนั้นราวฟ้ากับนรก เมื่อเธอหยิบใบปลิวของผมไปเธอก็แค่มอง...

     ผม: ใบปลิวของฉันเป็นไงบ้าง ฉันคิดว่ามันไม่สวยเท่าไหร่

     อาร์: ไม่สวยจริงด้วย

        นี่เธอไม่คิดจะพูดให้ฉันดีใจกว่านี้หน่อยหรอ ( ยัยนี่เอาความจริงมาพูดไม่เกรงใจกันเลย) หลังจากนั้นผมก็หยิบใบปลิวของผมคืนมาอย่างรวดเร็ว....งั้นฉันของตัวก่อนนะ..... ผมก็รีบเดินมานั่งที่นั่งของผมทันที.....

" การเวลาผ่านไปก็ถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว"

         หลังจากนั้นทุกคนในห้องก็หายกันไปหมดเหลือแค่ผมคนเดียว ผมก็เก็บของอย่างใจเย็น แล้วก็เดินไปชมรมที่อยู่ไกลเหมือนกับคนละโรงเรียน ระหว่างเดินไปห้องชมรมก็สังเกตเห็นว่านักเรียนบางส่วนก็ทยอยกันกลับบ้านไปแล้ว ผมเดินมาถึงทางขึ้นไปห้องชมรมก็พลางบ่นในใจว่าถ้าโรงเรียนเอางบมาทำลิฟต์มันจะดีแค่ไหนกันนะ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้หรอกถ้าทำจริงๆมันคงพังไปตั้งแต่วันแรกเพราะนักเรียนคงแห่กันขึ้นลิฟต์กัน ดังนั้นผมจึงเดินขึ้นบันไดต่อไป เดินมาด้วยความปวดขาผมก็เดินมาถึงหน้าห้องชมรมจนได้ ผมเปิดประตูเข้าไปก็เจอสมาชิกเพียง2คนเท่านั้น นั่นคือ ไม้กระดาน และ อาร์

      กระดาน: กว่าจะมาได้ ไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะ

      อาร์ : ช้านะ....

      ผม : โทษทีนะ ก็มันไกลนิ แล้วแบงค์ล่ะ

      กระดาน:ยังไม่เห็นมานะ มาช้าจริงๆพวกผู้ชายเนี่ยไม่ตรงต่อเวลากันเลย

      ผม: อย่าให้เธอสายบ้างล่ะ จะซ้ำเติมให้ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนเลย

      กระดาน: ไม่มีทางย่ะ

           อย่าให้เห็นล่ะกัน แล้วทุกคนก็นั่งรอสมาชิกที่เหลือต่อไป จะว่าไปเมื่อวานมันก็บอกว่ายังไม่แน่ใจว่าจะเข้าหรือเปล่านี่หรือว่ามันจะไม่เข้าชมรมแล้ว แต่ก็ไม่แปลกล่ะนะใครได้อ่านหนังสือเมื่อวานก็คงไม่อยากเข้าชมรมนี้ทั้งนั้นเวลาผ่านไปนานพอสมควร มันก็ยังไม่มา.....

      ผม: งั้นเราไปติดใบปลิวกันแค่นี้มั้ย เมื่อวานหมอนั่นบอกว่ายังไม่แน่ใจว่าจะเข้าชมรมหมอนั่นคงไม่อยากเข้าชมรมหรอก

     กระดาน : อ้าวอย่างั้นหรอ งั้นก็แย่เลยนะสิเราก็ต้องหาสมาชิกชมรมเพิ่มอีกคนนะสิ งั้นไปติดกัน3คนก็ได้ งั้นไปกันเถอะ....

          พวกผมก็เดินออกจากห้องแล้วเอาใบปลิวไปติดตามที่ต่างๆในโรงเรียนแล้วทุกคนก็ตั้งใจติดใบปลิวไปเลื่อยๆจนมานั่งพักที่แถวหน้าห้องสภานักเรียน แล้วก็พูดถึงชนชั้นภายในโรงเรียนโดยผมเป็นคนเปิดประเด็นเอง

      ผม: มีใครเคยเข้าไปในเขต HC หรือ NM มั้ย?

      จูเนียร์: ไม่น่าจะมีนะ แต่ถ้าเป็นพวกสภานักเรียนล่ะก็อาจจะเคยก็ได้เพราะพวกนั้นได้ยินข่าวมาว่าพวกสมาชิกสภานักเรียนทั้งสามชนชั้นติดต่อกันอยู่ตลอด...

      ผม:แล้วเธอรู้ได้ยังไง?

      จูเนียร์:ก็พี่ฉันเล่าให้ฟังนะสิ การจะมาอยู่ในชมรมนี้พี่ฉันก็เล่าให้ฟังบ้าง

         ระหว่างที่พวกเราคุยกันอยู่นั้น ก็ได้มีคนคนนึงเดินออกมาจากห้องสภานักเรียนแล้วเดินตรงเข้ามาหาพวกเรา สิ่งที่คนๆคนนั้นพูดขึ้นทำเอาพวกเราตกใจ " เอะ! พวกนาย ไม่ได้อยู่ชมรม PIS หรอกใช่มั้ย หรือว่าจะอยู่จริงๆ ถ้าอยู่ล่ะก็! พวกนายก็ลำบากแล้วล่ะ สักวันเราได้เจอกันอีกแน่นอน" แล้วมันก็เดินจากพวกเราไป.....

       ผม:อะไรกันคนคนนั้น มาขู่พวกเราหรอ

      จูเนียร์:ฝันไปเถอะ!! ขู่ยังไงฉันก็ไม่กลัวหรอก เอ่าล่ะไปติดใบปลิวกันต่อเถอะ จะได้รีบกลับบ้านกัน

         หลังจากนั้นพวกเรา ก็ไปติดใบปลิวกันต่อแล้วก็เดินกลับห้องชมรมที่อยู่ไกลมาก เดินขึ้นมาจนถึงชั้น 4 จนเดินมาถึงหน้าห้องชมรม พอเปิดเข้าไปในห้องชมรมก็เจอกับ......

      จูเนียร์: เอะ! นาย! นายมาสายไปหรือเปล่าเนี่ย พวกเราไปติดใบปลิวกันเส็จแล้วล่ะ

      ผม: อ้าว! แบงค์ ทำไมมาสายล่ะ นึกว่านายจะไม่อยู่ชมรมนี้แล้วซะอีก

     แบงค์: พอดีผมมีธุระนิดหน่อยนะครับ แล้วอีกอยากตอนผมเดินเข้ามาในห้อง ผมเจอกระดาษแผ่นนี้ติดอยู่หน้าห้องชมรมนะครับ..

     ผม:กระดาษไรหรอ

     แบงค์: ลองอ่านดูสิครับ

" เนื้อหาในจดหมาย "

" ถึงชมรม PIS พวกเธอต้องส่งใบขอตั้งชมรมโดยมีสมาชิกอย่างน้อย5คนภายในเดือนนี้ ถ้าไม่ส่งชมรมของพวกเธอจะไม่เกินขึ้น ให้เอาใบขอตั้งชมรมไปส่งที่สภานักเรียน ขอให้พวกเธอโชคดี...

จากอตีตที่ปรึกษาชมรม... คุณครู คิจิน "

          ภายในเดือนนี้งั้นหรอเหลืออีกกี่วันกันล่ะ เอะ!! เหลืออีกแค่13วันเอง! จะไปหาใครจากที่ไหนล่ะเนี่ย ถ้าไม่มีคนมาก็คงไม่ได้ตั้งชมรมสินะ.....

      จูเนียร์:งั้นเราก็ได้แค่รอสินะ ก็เราไปติดใบปลิวแล้วนิหวังว่าคงมีคนเห็นนะ

      แบงค์: แต่ถ้าไม่มีคนมาเลยล่ะ

      จูเนียร์: เราก็คงต้องปิดชมรมลงจริงๆแล้วล่ะ

ต้องปิดชมรมเลยงั้นหรอ นี่มันวิกฤตใหญ่ตั้งแต่ยังไม่เริ่มตั้งชมรมเลยหรอเนี่ย............

....................END............................