แค่อยากให้รู้ว่ารักเธอ

บทที่ 24 Romantic Night [Ep. 2]

       “ดาวเต็มฟ้า สวยจัง” ดวงตากลมโตแหงนมองท้องฟ้ายามราตรีที่มีดวงดาวประดับเต็มผืนฟ้าดำสนิท เรียวแขนกำยำของชายหนุ่มข้างหนึ่งเหยียดให้หญิงสาวได้หนุนนอนแทนหมอน ชายหนุ่มเองคิดเช่นกันเคยชมดาวก็แล้วแต่ไม่มีครั้งไหนที่รู้สึกพิเศษเท่าครั้งนี้
“เคยได้ยินตำนานของดาวเจ้าหญิงทอผ้ากับดาวคนเลี้ยงวัวไหมคะ” ได้ชมดาวในคืนพิเศษเธอจึงนึกตำนานเรื่องนี้ครั้งที่เธอเคยอ่านในสมัยมัธยม ชายหนุ่มถูกดึงออกจากภวังค์ความคิดเมื่อเสียงหวานเอ่ยถาม
“ไม่ครับ เรื่องเป็นอย่างไรละ” ชายหนุ่มถามด้วยความใครรู้ ผู้ฟังพร้อมผู้เล่าจึงสูดหายใจเข้าเต็มปอดเตรียมเล่าตำนานของดาวคู่นั้น
“นานมาแล้ว ด้านเหนือของแม่น้ำแห่งสวรรค์มีลูกสาวของกษัตริย์ผู้คุ้มครองสวรรค์พระนามว่าเจ้าหญิงโอริฮิเมะ เจ้าหญิงผู้ชื่นชอบการทอผ้ามาก ทุกวันนางเอาแต่ทอผ้าจนไม่มีโอกาสได้พบเจอใคร ด้วยความห่วงใยของพระบิดาที่มีต่อพระธิดา พระองค์จึงทรงประกาศหาคู่ให้พระธิดาทั่วทั้งสวรรค์เพื่อให้พระธิดาได้เลือกคนที่ถูกใจ และชายผู้โชคดีผู้นั้นคือ ชายเลี้ยงวัวชื่อว่าฮิโกโบชิ ผู้ที่อาศัยอยู่อีกฟากของแม่น้ำแห่งสวรรค์ และในไม่นานทั้งสองก็แต่งงานกัน เจ้าหญิงโอริฮิเมะมีความสุขมากเมื่อได้แต่งงานกับชายที่ตนรักและพากันเที่ยวเล่นทั่วทั้งสวรรค์จนลืมหน้าที่การงาน เรื่องนี้เข้าถึงหูของกษัตริย์พระองค์กริ้วมากจึงสั่งทั้งสองแยกจากกัน เจ้าหญิงโอริฮิเมะเศร้าโศกเป็นอย่างมากในแต่ละวันเอาแต่ทอผ้าเช่นเดิมไม่ยอมออกมาพบใคร กษัตริย์เห็นเช่นนั่นก็สงสารพระธิดาเป็นอย่างยิ่งจึงอนุญาตให้ทั้งสองได้พบกันในวันที่ 7เดือน 7 ของทุกปี”
“พี่ว่าดาวสองดวงนั้นคงจะอิจฉาเราไม่น้อย” ก้องภพพูดเมื่อฟังตำนานจบ นิ้วเรียวยังคงพันเล่นกับปอยผมนุ่มสลวย
“ทำไมคะ”
“ดาวนั้นได้เจอกันแค่ปีละครั้ง เราสองคนได้เจอกันทุกวันแถมบ้านก็ยังอยู่ติดกันด้วย” หญิงสาวยิ้มแก้มป่องจนทำให้คนมองคิดอยากจะขโมยหอมอีกรอบ
“นั้นสิคะ จะมีใครอีกไหมที่โชคดีเหมือนเราสองคน” ไอรินทร์มองท้องฟ้าสลับกับมองชายหนุ่มข้างบ้าน
“ถามอะไรหน่อยสิ”
“คะ”
“ทำไมต้องตั้งชื่อว่านกเงือก” เขาถามคำถามเดิมตลอดทั้งวันและเธอก็ไม่เคยเอ่ยตอบเลย
“อยากรู้จริงๆเหรอ” ก้องภพยิ้มรับพร้อมกับพยักหน้า คำตอบของชื่อแปลกกำลังจะได้รู้เพียงเธอขยับริมฝีปาก

[ไม่เป็นไรหรอกอาร์ม ปล่อยให้เขาอยู่ด้วยกันเถอะ] คุณวรรณวิภาตอบคำถามลูกชายหลังจากที่โทร.รายงานสถานการณ์ล่าสุดจากเกาะดวงใจ
“โธ่... แม่ครับ แม่ไม่ห่วงน้องบ้างเหรอ” พีรพัฒน์ถอนหายใจยาว คิดว่ามารดาจะเป็นห่วงลูกสาวบ้างแต่เปล่าเลย
[เป็นห่วงสิลูกแต่แม่เชื่อว่าก้องภพจะไม่ทำลายเกียรติและศักดิ์ศรีของน้องแน่นอน] คำพูดของมารดาทั้งหมดทำให้พีรพัฒน์หมดซึ่งข้อโต้แย้ง

“ถ้อยากรู้ลองไปถามศาสตราจารย์ดอกเตอร์กูเกิลสิคะ” คำตอบที่ไม่ใช่คำตอบทำให้คนฟังถอดใจและงุนงงกับชื่อแปลกนั้นแต่ก็นึกออกในที่สุด
“ง่วงแล้วเหรอ” ไอรินทร์พยักหน้า ดวงตาใสปริ่มน้ำเริ่มโรยรา ก้องภพหยิบผ้าห่มที่เป็นของที่ระลึกจากปาร์ตี้ใต้แสงจันทร์คลี่ห่มให้คนขี้หนาว
“ร้องเพลงให้ฟังหน่อยสิ” น้ำเสียงอู้อี้เอ่ยขอ ทุกวันก่อนนอนเธอจะต้องฟังเพลง ก้องภพได้ยินเช่นนั้นหนักใจไม่น้อยแม้จะมีคนชมว่าเสียงพูดของเขาเพราะแต่การร้องเพลงเป็นสิ่งที่เขาหลีกหนีมาตลอด
“เร็วสิ” น้ำเสียงอู้อี้เร่งเร้าเมื่อได้ยินเสียงเสียงลมหายใจเข้าออกแทนเสียงร้องเพลง ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะร้องเนื้อเพลง
“** Oh baby ฉันรักเธอเท่านั้น ใต้แสงจันทร์มีเพียงเราสอง นั่งมองแสงดาวที่พรั่งพราวบนฟ้าไกลไปด้วยกัน 
เปรียบดั่งความฝันในเวลานี้ เมื่อฉันมีเธออยู่แนบชิดกาย ด้วยสายตาและสัมผัสด้วยรักที่เรามีให้กัน โอ้ ฉันจะ...” คำสุดท้ายของประโยคถูกตัดไปอย่างตั้งใจ ชายหนุ่มหันมองหญิงสาวที่หลับตาพริ้มเรียวปากสีดอกบัวอมยิ้ม หัวใจอยากทำตามเนื้อเพลงที่ไม่ได้ร้องสุดจะทน ใบหน้าได้สัดส่วนเลื่อนเข้าใกล้จนหยุดอยู่ที่ริมฝีปาก ปลายจมูกแหลมหยอกล้อกับปลายจมูกมนสักครู่ก่อนจะค่อยๆประทับเรียวปากลงบนกลีบปากสีหวาน
“...ฉันจะจูบเธอ” ดวงตาหลับพริ้มค่อยๆเปิดขึ้นพร้อมส่งยิ้มหวาน
“เพราะไหม” ไอรินทร์พยักหน้าแทนคำตอบ หัวใจพองโตชื่นฉ่ำเบิกบานนี้สินะที่เรียกว่าความสุขเมื่ออยู่กับคนที่เรารัก
“ดีเจคะ ขออีกเพลง” สาวน้อยขอเสียงอ้อน กลิ่นหอมบางเบาจากายสูงทำให้เธอรู้สึกดีเหลือเกิน
“อะๆ เพลงนี้จบแล้วต้องหลับนะ” ดีเจจำเป็นเสนอข้อต่อรองถ้าเธอยังไม่หลับมีหวังเขาคงต้องร้องเพลงจนฟ้าสาง
“***เธอเชื่อไหมความรักเหมือนทำให้เราหลับตาปล่อยหัวใจช้าๆ ล่องลอยข้ามคืนแห่งฝัน
หมอกดูคล้อยลอยผ่านใจดวงนี้ก็มีแต่เธอทั้งนั้น ทุกๆ คำรำพันเอ่ยผ่านใจ
ให้เธอรู้ ให้เธอรู้ อยากให้เธอรู้ คือความรัก
จะกอดเธอไปจนเช้าแสงดาวกระทบที่ข้างฉัน ให้ไออุ่นกายเราผูกกันฉันนั้นรักเธอเหลือเกิน
จะกอดเธออยู่อย่างนี้ข้ามคืนผ่านพ้นราตรีนี้จวบจนสิ้นแสงแห่งชีวีก็ยังรักเธอเหลือเกิน...”
มือหนาลูบศีรษะเล็กที่ปกคลุมด้วยกลุ่มผมหนานุ่มมือโดยเจ้าของศีรษะนั้นหลับใหลใต้ผ้าห่มผืนบางและยังมีร่างของก้องภพโอบกอดร่างเล็กเพื่อถ่ายทอดความอบอุ่นอีกชั้น คำสาบานของเขาจะเริ่มปฏิบัติตั้งแต่ตอนนี้และตลอดไป
ช่วงยามราตรีที่ใครว่าเป็นช่วงที่เงียบสงัดและหนาวเย็นแต่สำหรับหนุ่มสาวคู่นี้มิเป็นเช่นนั้น เสียงหัวใจกับไออุ่นกายแลกเปลี่ยนซึ่งกันและกันถักทอสายใยในหัวใจให้กระชับยิ่งขึ้น เวลานาทีย่างก้าวสู่เช้าวันใหม่ เสียงนกน้อยร้องเพลงประสานเสียงทักทายตะวันยามเช้า
“ตื่นนานแล้วยัง” เจ้าของเสียงทุ่มเอ่ยถามเมื่อสบกับเจ้าของดวงตากลมโตที่ตนกกกอดทั้งคืน
“สักครู่แล้วค่ะ” ยิ้มหวาน
“หลับสบายหรือเปล่า” ไอรินทร์พยักหน้ารับ ชายหนุ่มกดยิ้มหวานพร้อมทั้งปัดกลุ่มเส้นผมที่บกบังใบหน้านวล หัวใจสองดวงยังคงอุ่นไอรัก
“รินทร์หลับสบายแต่พี่ยังหลับไม่สบายเลยขออีกสักสิบนาทีนะ” ก้องภพปิดโอกาสให้อีกฝ่ายแย้งโดยการกวาดร่างเล็กเข้ากอดและใช้คางแหลมสากเกยศีรษะเล็ก

“ยังไม่ตื่นกันอีกเหรอวะเนี่ย” พีรพัฒน์เดินวนทางออกของหอดูดาวเห็นคู่แล้วคู่เล่าทยอยกันออกแต่ยังไม่เห็นคู่ที่ตนต้องการให้ออก ทั้งสองตื่นตั้งแต่ไก่ไม่โห่เพื่อจะมาแอบรอดูคนข้างใน
“แหม พี่อาร์มคะ ให้เขานอนต่อเถอะค่ะอากาศเช้าๆ กำลังสบาย” ญาณิศาว่าอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับดูดน้ำผลไม้เย็นฉ่ำในกล่อง ถ้าหากก้องภพได้ยินในสิ่งที่ญาณิศาพูดคงอยากจะขอบคุณมากๆแต่พีรพัฒน์นี้สิ
“จะนอนอะไรกันนักหนาวะ” เรื่องนี้ต้องถึงหูผู้ปกครอง

หัวใจสองดวงเต้นไปพร้อมกับความอิ่มอุ่นแต่อีกด้านหนึ่งที่มีหัวใจขุ่นมัวเต้นระรัวไปพร้อมกับความคั่งแค้น จิตใจรุ่มร้อนสุมไฟด้วยโทสะพร้อมจะประทุได้ตลอดเวลา
“ทำไม ทำไมคุณถึงไม่รับรักผม” สองฝ่ามือหนายกขึ้นปิดใบหน้าอย่างหมดอาลัยในชีวิต หลังจากเหตุการณ์ในวันที่ปีเตอร์พาไอรินทร์ไปทานข้าวและหลอกให้เธอดื่มน้ำผสมยาเสียสาวจนถูกตำรวจไล่ล่าจำตัว เขาไม่สามารถกลับอังกฤษได้ ต้องหนีไปอยู่ต่างประเทศ
“ก็ดี... ในเมื่อไม่รับในสิ่งที่ผมยื่นให้ คุณควรที่จะลิ้มรสการสูญเสีย” ริมฝีปากหนาสะแหยะยิ้มเหี้ยม
กระป๋องอะลูมิเนียมเปล่าในมือถูกแรงบีบอัดจนแบน แทนการระบายความแค้นในใจ อีกไม่นานของที่สูญเสียจะได้คืนและของที่ยังไม่สูญเสียจะหายไป เพียงแค่รอวันเวลาที่เหมาะสม

--------------------------------------------------
**เพลง จูบ ศิลปิน Jetset’er *** เพลง ทราย ศิลปิน วัชราวลี