แค่อยากให้รู้ว่ารักเธอ

เสียงดนตรีบรรเลงเพลงหวานขับกล่อมให้ค่ำคืนนี้หวานชื่นมากขึ้นเมื่อคู่รักได้ทยอยกันเข้างาน หลังจากเสร็จกิจกรรมเมื่อช่วงกลางวันจึงปล่อยให้พักผ่อนกันตามอัธยาศัย จนในเวลาสิบแปดนาฬิกาเป็นเวลาของอาหารมื้อค่ำที่ทางเจ้าภาพจัดเตรียมให้ริมสระน้ำ ตอนนี้เวลายี่สิบนาฬิกาพิธีกรหนุ่มสาวคู่เดิมยังคงทำหน้าที่ดำเนินรายการบนเวทีบริเวณริมหาดในช่วงค่ำอย่างกระปรี้กระเปร่า
“สวัสดีตอนค่ำครับทุกท่าน เป็นอย่างไรบ้างครับสำหรับอาหารมื้อค่ำ”
ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน “อร่อย!”
“เมื่อสักครู่ทานของคาวกันไปแล้วนะคะ ต่อไปต้องปิดท้ายด้วยของหวานค่ะ” สิ้นเสียงพิธีกรสาวและเสียงปรบมือสองครั้งของพิธีกรหนุ่ม สต๊าฟหนึ่งคนเดินแจกขนมหวานทรงกลมห่อด้วยกระดาษฟรอยด์สีสดใสให้คู่ละหนึ่งเม็ด
“แจกคู่ละเม็ดจะกินยังไงละเนี่ย แถมช็อคโกแลตยี่ห้อนี้ขมจะแย่” ไอรินทร์งึมงำพลางมองของหวานทรงกลมในมือตังเองอย่างฉงนใจ ก้องภพคิดเช่นกัน
“เมื่อได้ขนมแล้วอย่าเพิ่งรีบแกะนะครับเพราะผมอยากให้ทั้งสองคนป้อนกันและกันครับ”
“แต่ว่า...” พิธีกรสาวเอ่ยลากเสียงยาว
“ทำอย่างไรก็ได้ที่ห้ามใช้มือป้อน!” พิธีกรหนุ่มประกาศนั้นทำให้ผู้ฟังถึงกับคิดหนัก ไม่ให้ใช้มือแล้วจะให้ใช้อะไรป้อนละ?
ขนมหวานเม็ดน้อยถูกเปลี่ยนไปอยู่ในมือก้องภพอย่างรวดเร็ว เขาพิจารณาขนมชิ้นน้อยเจ้าปัญหาเรื่องวิธีรับประทานสลับกับมองดวงหน้าหวานที่กำลังคิดไม่ตกเกี่ยวกับวิธีรับประทานขนมโดยห้ามใช้มือ ในทันใดนั้นประกายความคิดในสมองเกี่ยวกับวิธีรับประทานขนมเจ้าปัญหาก็บังเกิด
“พี่คิดออกแล้ว” ชายหนุ่มมองสาวข้างบ้านยิ้มๆ เธอจะเดาออกไหมหนอว่าวิธีของเขาเป็นอย่างไร และคงจะคาดไม่ถึงเลยทีเดียว
“อย่างไรคะ” เรียวคิ้วได้รูปย่นลงเพื่อต้องการคำขยายความ วิธีไหนละที่จะไม่ใช้มือป้อนมีด้วยหรือ?
“วิธีนี้ไงละ” ไม่พูดเปล่ายังแกะกระดาษฟรอยด์ออกจนเผยให้เห็นเนื้อขนมสีน้ำตาลเข้มพร้อมกลิ่นหอมหวานลอยมาแตะจมูกเชิญชวนให้รับประทาน
ขนมหวานทรงกลมลอยเข้าสู่ปากก้องภพอย่างรวดเร็วแล้วยังชี้ไปที่ปากของตนเองเสริม ไอรินทร์ที่เห็นดังนั้นจึงงงเป็นไก่ตาแตกนี่หรือวิธีของเขา ศีรษะเล็กส่ายปฎิเสธอย่างหนักจะให้ทานแบบนั้นเหรอไม่มีทาง
“เร็วสิช็อคโกแลตเริ่มละลายแล้วนะ” เมื่อเห็นเธอเอาแต่ยืนนิ่งนานสองนานเขาจึงเร่งเร้า
“เร็วเซ่!” เขาเร่งเร้าเพราะโพร่งปากเริ่มฉ่ำด้วยน้ำส่งผลให้การพูดลำบากยิ่งขึ้น
ไอรินทร์ส่ายศีรษะอีกครั้งพร้อมกลับหลังหันเตรียมก้าวเท้าเดินแต่ก้าวแรกยังไม่ทันย่างได้เต็มก้าวอุ้งมือพิฆาตกระชากร่างเพรียวมาชิดใกล้ส่วนมือที่ยังว่างบังคับท้ายทอยของไอรินทร์ให้หยุดสะบัดหนี ริมฝีปากหยักได้รูปประทับลงบนริมฝีปากสีชมพูไอรินทร์พยายามจะหลบหนีจากการรุกรานที่ไม่ได้รับอนุญาตแต่ทุกอย่างเป็นอันโมฆะ
ร่างน้อยอ่อนระทวยราวกับขี้ผึ้งถูกไฟลนมิใช่ความบ้าคลั่งเหมือนครั้งนั้นที่เขาเข้าใจผิดว่าไปที่ไหนทำอะไรกับพี่ชายไม่แท้ มีแต่ความอ่อนโยนและนุ่มนวล ช็อคโกแลตหอมหวานไหลละลายลงสู่โพรงปากเล็กกลิ่นหอมละมุนนำพาสติล่องลอยไปไกลแสนไกล

“อ้าว! พี่อาร์มจะไปไหนเนี่ย” ญาณิศาร้องทักเมื่อเห็นหนุ่มรุ่นพี่ผลุนผลันจะเดินออกไป ตอนนี้ญาณิศาและพีรพัฒน์ในคราบนักท่องเที่ยวกำลังแอบซุ่มอยู่บริเวณใกล้กับสถานที่จัดปาร์ตี้
“ไปต่อยไอ้พิธีกรกับชกไอ้เพื่อนบ้าไง วิธีอื่นก็มีตั้งเยอะแยะ” พีรพัฒน์ว่าอย่างหงุดหงิด
“ใจเย็นๆ สิคะลืมแล้วเหรอว่านี้คือเกมส์ของคู่ฮันนีมูนและนี่ก็คือปาร์ตี้ของคู่ฮันนีมูนถ้าเขาจะให้ทำอย่างนั้นมันไม่ผิดหรอกค่ะ” เธอเองก็ไม่คิดเช่นกันว่าพิธีกรจะให้ป้อนขนมแบบห้ามใช้มือ เธอและพีรพัฒน์ที่ผิดเองที่หลอกให้ทั้งสองมาเล่นเกมส์นี้ พีรพัฒน์ได้ยินเช่นนั้นจึงใจเย็นลง เขาเองอาจเป็นห่วงน้องสาวมากเกินไปแต่เมื่อคิดที่จะเล่นแล้วเกมส์ก็ต้องเล่นให้จบ

“หวาน...หอม...นุ่ม อร่อยจังไม่เห็นขมสักนิดรินทร์ละอร่อยหรือเปล่า” ชายหนุ่มถามเสียงนุ่ม ปลายจมูกคลอเคลียข้างแก้มเนียน ส่วนคนฟังก้มหน้างุดเพื่อแอบซ้อนรอยแดงระเรื่อบนพวงแก้มพร้อมกับพยักหน้าเบาๆ ใครจะไปกล้าตอบละ
“อร่อยหรือไม่นั้นคำตอบคงอยู่ในใจคุณแล้วนะคะ” พิธีกรหญิงเอ่ย
“เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาผมขอนำทุกท่านเข้าสู่รายการต่อไป ก่อนจะเข้านอนมาฟังเพลงจากศิลปินรับเชิญกันดีกว่านะครับขอเชิญ...” พิธีกรหนุ่มจึงเรียกชื่อของศิลปินกลุ่มหนึ่งออกมาพบปะผู้ชม
ศิลปินกลุ่มดังกว่าออกมาทักทายผู้ชมสักครู่จึงร้องเพลงแต่เพลงนี้มีท่าทางให้ผู้ฟังทำตามเนื้อร้องของเพลงด้วย
“อย่าลืมนะครับเมื่อถึงคำนี้ทำท่าด้วย” นักร้องนำหนุ่มหน้าใสทวนคำพูด
‘♬ ♪…♫♬... * ทุกวันที่ใกล้กันฉันมีความสุขมากมาย เธอคือความหมายเธอคือของขวัญจากบนฟ้า
สายตาสงถึงกันหัวใจก็ส่งถึงใจเธอรู้ใช้ไหมว่าใครที่รักเธอ บรรยากาศดีๆ วันนี้ช่างเป็นใจเธอใกล้เข้ามาข้างฉันแบบไม่ตั้งตัว แค่เธอ... ♬ ♪’
เมื่อถึงคำที่กำหนดก้องภพหันมองคนข้างกายก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าหาเจ้าของแก้มเนียนใสที่กำลังนั่งฟังเพลงจนลืมคำที่กำหนด รู้ตัวอีกที...
“ทำอะไรคะ” ไอรินทร์ลูบแก้มตัวเองเบาๆหลังจากถูกขโมยหอม
“หอมแก้มไงลืมแล้วเหรอว่าถึงคำว่าหอมให้ทำท่าหอมด้วยนะ” ชายหนุ่มพูดจริงจังเธอลืมเองช่วยไม่ได้
“ถ้าโกรธจะหอมคืนก็ได้นะยินดี” ไม่พูดเปล่ายังเอียงแก้มมาใกล้ใบหน้าของเธอ
ไอรินทร์สูดหายใจเข้าเต็มปอด ‘วิธีอื่นที่ดีกว่านี้มีอีกไหม’ เธอได้แต่พึมพำคนเดียวยิ่งเธอคิดนานเท่าไหร่ผู้ยินดีที่จะถูกลงโทษเอียงข้างแก้มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เมื่อเขาต้องการถูกลงโทษเธอจึงสนอง
“นี้ไม่ได้เรียกว่าหอมเขาเรียกว่าเฉียด ถ้าไม่เข้าใจก็บอกสิเดี๋ยวจะทำให้ดู” ก้องภพว่าทีเล่นทีจริง จบประโยคนั้นจึงแสดงตัวอย่างโดยการกดปลายจมูกกดลงบนผิวแก้มนุ่มเนียนทั้งสองข้างพร้อมสูดกลิ่นหอมสดชื่นเข้าเต็มปอด
“เอาละถ้าทำไม่ได้แบบนี้โดนอีกสามทีแน่ ถ้ายังไม่ได้จะเพิ่มเป็นสี่ ห้า หกที” พูดจบก็เอียงข้างแก้มเข้าหาอีกครั้งถ้าเธอยังทำไม่ได้รับรองได้เจอตัวอย่างหนักกว่านี้
‘จะให้ฉันลงโทษหรือบังคับให้หอมแก้มกันแน่เนี่ย’ ไอรินทร์คิดในใจ ยิ่งเธอคิดนานเท่าไหร่ผู้ยินดีจะถูกลงโทษยิ่งเอียงข้างแก้มเข้ามาใกล้ แล้วในสุดเธอจึงจำใจต้องกดปลายจมูกลงบนข้างแก้มหนึ่งครั้ง
“อีกข้างสิ” ก้อภพออดอ้อนพร้อมกับหันแก้มอีกข้างเข้าหาเธอ ไอรินทร์จึงกดปลายจมูกชงบนผิวแก้มนั้น
อาการที่ไม่ขัดขืนของไอรินทร์ทำให้ก้องภพพึงพอใจมากจึงอยากมอบรางวัลให้โดยการส่งปลายจมูกกดลงบนผิวแก้มเนียนนุ่มทั้งสองข้างฟอดใหญ่และมาจบที่ริมฝีปากสีดอกบัว ผู้ได้รับรางวัลทุบเข้าให้ที่ไหล่ของชายหนุ่มหนึ่งทีเต็มแรง
“ขี้โกง” ไอรินทร์แหวใส่ยกมือขึ้นลูบแก้มแต้มรอยแดงระเรื่อแต่ก้องภพยังคงหัวเราะชอบใจ
มินิคอนเสิร์ตจากกลุ่มศิลปินรับเชิญจบลงอย่างสวยงามพร้อมกับเสียงปรบมือจากเหล่าผู้ฟังแทนคำขอบคุณสำหรับบทเพลงหวานกินใจที่นำมาขับร้อง
“รายการสุดท้ายของปาร์ตี้วันนี้นะครับคือเราจะให้ทุกท่านได้ปลดปล่อยสิ่งไม่ดีให้ลอยไปกับสายน้ำและขอพรให้มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาครับ”
“ขอเชิญฝ่ายชายมารับกระทงค่ะ”
ชายหนุ่มลุกขึ้นไปรับกระทงตามที่พิธีกรเชิญ ในไม่ช้ากระทงซึ่งผลิตจากขนมปังรูปหัวใจสีชมพูก็มาอยู่ตรงหน้าไอรินทร์ ก้องภพจัดแจงจุดธูปและเทียนจากนั้นพาเธอไปยังริมหาด เท้าเรียวสัมผัสได้ถึงพื้นทรายเปียกแฉะทันใดต่อมกลัวน้ำทำงานทันที มือหนากระชับมือบางแน่นเพื่อให้เธอมั่นใจวาจะไม่เกิดสิ่งที่เธอกลัวแน่นอนและพาเธอเดินไปยังระดับน้ำสูงเพียงหัวเข้าของไอรินทร์
กระทงขนมปังสีหวานลอยขึ้นเหนือศีรษะเพราะผู้ถือสองคนกำลังตั้งใจอธิษฐานในสิ่งที่ใจปรารถนา
“อธิษฐานว่าไงบ้างคะ” ไอรินทร์ถามเมื่อลอยเจ้ากระทงสีหวานและเดินไปยังสถานที่อีกแห่ง
“ถ้าบอกคำอธิษฐานก็ไม่ขลังสิ” ชายหนุ่มว่าขำขันแต่คนฟังไม่คล้อยตามแถมยังเมินหน้าหนีไปอีกทาง “รินทร์ละอธิษฐานว่าไงบ้าง ถ้าบอกพี่จะบอกของพี่ด้วย”
“แน่ใจ” ก้องภพพยักหน้า
“อธิฐานว่า อย่าให้มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นกับเราและ...” คำสุดท้ายของประโยคเธอพูดเสียงแผ่วลงแล้วหันไปมองผู้ฟังอย่างมีความหมาย “ขอให้เราอยู่ด้วยกันตลอดไป” ประโยคลึกซึ่งแทนความหมายร้อยพันแม้จะเอ่ยเสียงเบาแต่คนหูดียังได้ยินและหันมองหญิงข้างกาย
“เราสองคนเนี่ยใจตรงกันเลย” นี้คือคำตอบของเขาแต่ไม่ใช่ทั้งหมด ก้องภพกดยิ้มก่อนจะลดลงขโมยหอมฟอดใหญ่ของเจ้าของสองข้างแก้มนิ่มนวลที่ยินดีให้ขโมย

เวลาล่วงเลยเข้าสู่สามทุ่มครึ่งเป็นช่วงที่ให้คู่รักได้ดื่มด่ำกับความงดงามของท้องฟ้ายามราตรีบนหอดูดาวของเกาะแห่งนี้
“พี่อาร์มจะทำอะไรน่ะ” ญาณิศาร้องทักเมื่อเห็นชายหนุ่มจ้ำอ้าวจะเดินไปทางประตูเข้าลานกว้างของหอ
“จะไปแยกสองคนนั้นไง บ้าหรือเปล่าให้นอนด้วยกัน” พีรพัฒน์ตอบอย่างฉุนเฉียวพร้อมกับมองไปในลานนั้นที่มีเก้าอี้ชายหาดขนาดพิเศษห้าตัวทำขึ้นเพื่อสามารถนอนได้สองคนเรียงกันเป็นวงกลม เห็นสองร่างนอนเหยียดกายเคียงข้างด้วยกันแล้วเกิดอาการหวงน้องสาว ไว้ใจเพื่อนก็จริงแต่ใต้แสงดาวแสงจันทร์สลัวแบบนี้มันจะเกิดอะไรขึ้นได้ทั้งนั้น
“อีกแล้วนะพี่ นี้มันงานสำหรับคู่รักฮันนีมูนนะและสาเชื่อว่าพี่ก้องเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่ทำเรื่องพรรค์นั้นต่อหน้าสาธารณะ” น้ำเดือดปุดๆ ค่อยเย็นลง เขาต้องไว้ใจเพื่อนถึงจะถูกแต่อย่างไรในส่วนลึกอยากจะเข้าไปแยกสองคนนั้นออกจากกันที่สุด

--------------------------------------------
*เพลง แค่เธอหอม ศิลปิน Windy Smile

--------------------------------------------

' ให้ 3 ตอนเลยค่ะะะะ ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ '