แค่อยากให้รู้ว่ารักเธอ

บทที่ 25 คนหลอกลวง!

ไอรินทร์ปรือเปลือกตาขึ้นสู้กับแสงอาทิตย์เจิดจ้า ดวงตากระพริบถี่เพื่อปรับให้ชินกับแสงจากนั้นหันมองชายหนุ่มข้างบ้านที่นอนกอดเธอทั้งคืน ไออุ่นที่ได้รับทั้งคืนยังไม่จางไปไหนและยังคงอบอวลในหัวใจ
“ตื่นได้แล้วค่ะ” ฝ่ามือนุ่มสัมผัสลูบไล้เจ้าของแก้มเบามือเพื่อให้คนหลับรู้สึกตัว เสียงอู้อี้ในลำคอหนาเป็นสัญญาณให้เธอรู้ว่าเขารู้สึกตัวแล้ว มือหนาสบโอกาสกุมมือเล็กที่อยู่บนแก้มตัวเองทันที
“อีกสิบนาที” ดวงตาคมปรือขึ้นแล้วแต่ปิดลงเช่นเดิมทั้งยังกุมมือเล็กให้แนบกับแก้มตนเองอย่างเอาแต่ใจ
“สายแล้วนะคะ แล้วรินทร์ก็หิวแล้วด้วย” หญิงสาวเรียกสติคนเอาแต่ใจให้เขาได้รู้บ้างว่าเธอกำลังเดือดร้อนเพราะเขา ก้องภพถอนหายใจอย่างขัดเคืองอุตส่าห์มีโอกาสดีๆที่ได้กอดร่างนุ่มนวลช่วงเวลาเช่นนี้หายากยิ่งนัก ร่างสูงผละออกจากร่างเล็กอย่างเสียดายก่อนจะก้าวลงจากที่นอนพร้อมกัน

“ตื่นนอนกันได้สักทีนะพ่อคุณแม่คู้น” พีรพัฒน์พูดในขณะที่เขาและญาณิศาแอบซุ่มอยู่หลังต้นไม้
“น่าจะนอนต่ออีกนะคะเพราะวันนี้หอดูดาวปิดให้คู่รักนอนกันได้ทั้งวัน” ญาณิศาว่าอย่างสุขใจแทนหนุ่มรุ่นพี่
“พี่อาร์มคะ แล้วเราจะเอายังไงต่อ”
“ภารกิจทำให้คนรักกนของเราจบลงแล้ว เตรียมตัวเก็บกระเป๋ากลับบ้านกันเถอะ”

ยานพาหนะสองล้อใช้แรงคนปั่นขับเคลื่อนไปตามทางยาวที่จัดไว้ให้สำหรับการปั่นจักรยานโดยเฉพาะ ก้องภพอาสาเป็นสารถีส่วนไอรินทร์รับหน้าที่เป็นสาวซ้อนท้าย ลมเอื่อยเฉื่อยพัดชโลมผิวกายให้รู้สึกผ่อนคลายสบายกาย ระหว่างสองข้างทางนั้นทั้งคู่ยังแวะเก็บภาพสวยงามไว้เป็นความประทับใจ
“สวนดอกไม้ตรงนู้นสวยจังไปถ่ายรูปกันไหมคะ” นิ้วชี้เรียวเล็กชี้ไปยังสวนไม้ดอกที่เบ่งบานประชันสีและความงามด้านหนึ่ง เธอว่าอย่างไรเขาก็ว่าตามนั้น
“ทำอะไรอะ” ไอรินทร์ร้องทักเมื่อท่อนแขนกำยำรวบเอวเล็กเข้าชิดใกล้
“ถ่ายภาพคู่ไง เรายังไม่มีภาพคู่กันเลยนะ” ตั้งแต่ทานอาหารเช้าเมื่อตอนสิบโมงเธอก็ถ่ายรูปเล่นคนเดียวก้องภพเห็นแล้วก็อยากถ่ายรูปบ้าง ไอรินทร์ได้แต่อมยิ้มภายนอกแต่ภายในเบ่งบานยิ่งกว่าดอกไม้ในสวนที่กำลังอวดสายตาผู้คน และแล้วรูปคู่ที่ก้องภพตั้งใจถ่ายกับไอรินทร์ก็ออกมา ในรูปนั้นชายหนุ่มขโมยหอมเธออีกครั้ง
“อีกแล้วนะ” หญิงสาวว่าเสียงดุ มือเล็กลูบข้างแก้มที่ถูกขโมยหอมป้อยๆ แม้คำพูดว่าไม่ชอบแต่ในใจเธอนั้นชอบมากแต่ต้องเก็บเอาไว้ถ้าบอกชอบเดี๋ยวอีกฝ่ายจะได้ใจ
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ เหงื่อแตกเชียว ดุแค่นี้กลัวเหรอ” หญิงสาวว่ายิ้มๆ แต่คนฟังเหงื่อไหลจริงและหันรีหันขวางกำลังหาอะไรสักอย่าง
“พี่อยากเข้าห้องน้ำ” ชายหนุ่มว่าพลางเดินออกไปกุมหน้าท้องที่กำลังปั่นป่วนไปด้วย ไอรินทร์จะเรียกชื่อเขาเพราะโทรศัพท์มือถือของก้องภพที่ใช้ถ่ายรูปเมื่อครู่อยู่ที่เธอแต่ไม่ทันชายหนุ่มเดินไปไกลกว่าที่เธอจะเรียก
ไอรินทร์ตัดสินใจนั่งรอเขาอยู่ที่เก้าอี้ตัวยาวใต้ต้นไม้เพื่ออยู่รอก้องภพ ในเวลาว่างนั้นเธอถ่ายรูปเล่นเพื่อเป็นการฆ่าเวลาระหว่างรอ แล้วเปิดดูรูปที่บันทึกในแกลลอรี่ จอทัชสกรีนเลื่อนไปตามการลากของนิ้วเรียวเล็กภาพแล้วภาพเล่าสร้างรอยยิ้มในใจเธอ บางรูปเธอบังคับให้ก้องภพถ่ายบางรูปก้องภพบังคับให้เธอถ่ายบางรูปก็เต็มใจถ่ายด้วยกัน ภาพทุกภาพได้บันทึกในแกลลอรี่และบันทึกไว้ในความทรงจำของเธอแล้ว
“หืม?” เสียงเล็กครางเบาๆ เมื่อเห็นรูปรูปหนึ่ง
ภาพคอนเสิร์ตแฟนมีตติ้งของนักร้องหนุ่มสันชาติเกาหลีใต้ที่ไอรินทร์ชื่นชอบอยู่ในโทรศัพท์มือถือของก้องภพ เขาจะไปทำไมในเมื่อเขาไม่ใช่แฟนคลับของคังฮยองวา แต่คิดในอีกด้านเขาอาจจะไปกับเพื่อนและเพื่อนของเขาขอยืมโทรศัพท์ถ่ายรูป รูปถัดมามีผู้ชายสองคนกอดคอถ่ายรูป ชายหนุ่มซ้ายมือคือก้องภพ ชายหนุ่มขวามือคือชายหนุ่มที่เธอเคยพบเจอ ไม่จริงเขาสองคนจะรู้จักกันได้ยังไง
“ขอโทษนะที่มาช้าห้องน้ำอยู่ไกลมาก รอนานหรือเปล่า” เจ้าของเสียงทุ่มเอ่ยถามด้วยความเหนื่อย
“นานสิคะ นานพอที่จะได้รู้ว่าตัวเองถูกหลอก” เสียงหวานเอ่ยสั่นเครือแต่พยายามกดมันลงไปเพื่อไม่ให้คนฟังรู้ แถบคิ้วหนาย่นเข้าหากันเพราะความสงสัยว่าเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร
“พูดเรื่องอะไร หลอกอะไรเหรอ” ชายหนุ่มถามอย่างใคร่รู้แม้ในใจจะรู้ว่าตัวเองทำอะไรแต่อย่างไรเรื่องที่เขาปกปิดไอรินทร์เรื่องหนึ่งให้เธอรับรู้ไม่ได้
“พี่ไม่รู้จริงหรือแกล้งไม่รู้” ไอรินทร์ลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับชายหนุ่ม ดวงตากลมโตแดงก่ำนี้เกิดขึ้นจากความผิดหวังและเสียใจที่ถาโถมเข้ามา
ก้องภพยืนอ้ำอึ้งไร้คำพูดใดเล็ดลอดออกจากปาก ตอนนี้เขากำลังตกอยู่ในสภาวะน้ำท่วมปากถ้าพูดกลัวเธอเสียใจแต่ถ้าไม่พูดเธอจะโกรธ
“พี่เห็นรินทร์เป็นตัวอะไร คิดจะหลอกก็หลอก อยากทำให้รู้สึกดีก็ทำ อยากทำให้รักก็ทำ ความรู้สึกที่รินทร์ได้รับทุกอย่างมันคือกลลวงของพี่ใช่ไหม” หญิงสาวพูดอย่างปวดร้าวที่ผ่านมาเธอได้รับแต่ความรู้สึกที่หลอกลวง ต่อจากนี้ไปนี้คงยากที่จะทำให้กลับมาดีเหมือนเดิม รูปที่ได้บันทึกไว้ในความทรงจำแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ
“ไม่จริง ความรู้สึกทุกอย่างที่พี่มอบให้คือความจริง”
“แล้วรูปนี้ละคะ มันหมายความว่ายังไง” ไอรินทร์ชูโทรศัพท์มือถือที่หน้าจอโชว์รูปชายหนุ่มสองคนถ่ายรูปคู่กัน
“พี่รู้จักคนในรูปไหม” ในเมื่อไม่ยอมบอกต้องแสดงหลักฐานให้ดูสินะ ชายหนุ่มอ้ำอึ้งพูดไม่ออก
“ว่ายังไง รู้จักไหม” ไอรินทร์เร่งเร้า ก้องภพหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะเอ่ยปากพูด
“รู้จัก เขาเป็นรุ่นน้องพี่เอง” คำตอบนี้ทำให้เธอเกือบจะหยุดหายใจ ครั้งแรกที่คิดจะปิดบังแต่ตอนนี้มันไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว เมื่อหลักฐานมันคาตา
“มันไม่ได้ชื่อปกป้อง มันชื่อเก้า วันนั้นวันที่ริทร์บอกว่าจะกลับเมืองไทยและให้พี่ไปรอรับพี่ดีใจมากแต่ก็ฉุดคิดได้ว่าจะให้รินทร์รู้ไม่ได้ว่าปกป้องคือใคร จนวันที่รินทร์กลับพี่จึงขอให้เก้าเป็นปกป้องแทน พี่รู้ดีถ้าหากพี่แสดงตัวรินทร์ต้องรับไม่ได้ แต่คนที่คุยกับรินทร์ในแชทเป็นพี่จริงๆ”
“คนชื่อปกป้อง มีตัวตนอยู่จริงไหม” ชายหนุ่มส่ายศรีษะน้อยๆ
“ถ้าพี่บอกชื่อจริง พี่รู้ว่ารินทร์ไม่อยากคุย พี่จึงปลอมชื่อและโกหกว่าเป็นแฟนคลับของคังฮยองวา พี่ทำทุกอย่างเพื่อจะได้คุยกับรินทร์” ก้องภพพูดพร้อมกับความสุขและเจ็บปวดในขนาดเดียวกัน สุขที่ได้ทำให้เธอมีความสุข เจ็บที่ต้องลวงหลอก
“ทำอะไรบ้างละ” หญิงสาวถามอย่างเกรี้ยวโกรธ
“พี่รู้ว่ารินทร์ชอบฮยองวาแล้วพี่ก็หาข้อมูลเกี่ยวกับเขา และก็ได้รู้ว่าอีกอาทิตย์ฮยองวาจะมาเมืองไทย หลังจากนั้นพี่ก็สร้างไอดีเฟสบุ๊คใหม่โดยใช่ชื่อ The Man_Next Door และค้นหาไอดีของรินทร์ผ่านอีเมลที่ขออาร์ม พอถึงวันคอนเสิร์ตพี่แอบโดดเรียนสองวันเข้ากรุงเทพฯเพื่อมาถ่ายรูปที่รินทร์อยากดู เงินเดือนที่พ่อแม่ส่งมาให้พี่จ่ายค่าบัตรหมดเกลี้ยง ยอมโดนครูลงโทษ ยอมโดนแม่ดุทั้งเรื่องที่โดดโรงเรียนและเรื่องเงินจนหูชาทั้งเดือน” ชายหนุ่มสารภาพ ถ้าเก็บเอาไว้มีแต่จะขัดข้องใจ เขาคิดเช่นนี้
“บางครั้ง พี่เองก็รู้สึกอิจฉาไอ้เกาหลีนั้น เขาไม่ได้ทำอะไรเลยแต่รินทร์ก็ยิ้มได้และมีความสุข แต่พี่นี่สิแม้จะหยอกเอิดหรือทำอะไรรินทร์ก็ไม่เคยยิ้มสักที” ชายหนุ่มถอนหายใจในสิ่งที่ตนทำ “พี่อาจจะไม่ใช่คนสำคัญสินะ”
“คนบ้า” ไอรินทร์ร้องไห้โฮพร้อมโผเข้ากอดร่างสูง ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะทำเพื่อเธอขนาดนี้ ยอมโดดเรียน ยอมถูกทำโทษ ยอมจ่ายเงินเดือนทั้งหมด มีแต่เธอเท่านั้นที่ไม่ได้ทำอะไรเพื่อเขาเลย
“ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก ถ้าบอกด้วยตัวเองรินทร์ไม่โกรธหรอก” เธอเคยดูภาพยนตร์หรืออ่านนิยายพี่พระเอกเสียสละเพื่อนางเอก ไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะได้พบเรื่องเช่นนี้.o=u;b90ib’
“พี่ไม่ต้องอิจฉาใครนะ เพราะพี่เป็นพี่ก้องแบบนี้แหละที่รินทร์ชอบ พี่บ้า ปากเสียชอบล้อรินทร์ทุกวัน ...อย่าอิจฉาใครเลยนะพี่ไม่เสียบผี” ถ้าเธอโกธรคงจะใจร้ายเกินไปสำหรับผู้ชายที่ทำเพื่อเธอตลอดมา ไอรินทร์เงยหน้าสบตากับเจ้าของร่างสูงทั้งพวงแก้มเปื้อนคราบน้ำตา นิ้วโป้งเรียวปาดเช็ดคราบน้ำตาที่ดูแล้วไม่เจริญตาออกแล้วบีบปลายจมูกสันนั้นแก้หมั่นเขี้ยว
“จ้ะ ยัยตุ่มขี้แง” สองดวงตา สองดวงใจประสานกันอีกครั้งหลังจากเมื่อก่อนหน้านี้เกือบจะขาดสะบั้นแต่เพราะความจริงใจและซื่อสัตย์ที่ก้องภพมีต่อไอรินทร์ทำให้ใจสองดวงเชื่อมโยงกันด้วยความเชื่อมั่นซึ่งกันและกัน และความไว้เนื้อเชื่อใจ
“ว้าย! จะทำอะไรเนี่ย” เสียงหวานหวีดร้องเมื่อร่างถูกตวัดลอดสูงขึ้นแนบอกก้องภพ
“พี่จะพาไปที่ที่หนึ่ง”
“ที่ไหนคะ” ไอรินทร์ถามพร้อมกับย่นเรียวคิ้วด้วยความสงสัยเสริม
“ถ้าอยากรู้ต้องปิดตาจนกว่าพี่จะสั่งให้เปิด” ชายหนุ่มกดยิ้มกว้างเมื่อเห็นหญิงสาวในอ้อมแขนปิดตา ขาเพรียวยาวก้าวไปข้างหน้าพร้อมใจที่อิ่มเอมสุขและคำหนึ่งที่เขาอยากจะเอ่ยให้เธอรับรู้ถึงสิ่งหนึ่งที่เขาต้องการ