แค่อยากให้รู้ว่ารักเธอ

บทที่ 21 พระจันทร์สีชมพู

“ถ้ารู้อย่างนี้พามาที่นี่ทีเดียวก็สิ้นเรื่อง” ชายหนุ่มในชุดลำลองเสื้อยืดกางเกงขาสั้น ผมสีน้ำตาลแดงตัดทรงแบบทันสมัยวางแก้วเครื่องดื่มลงตรงหน้า
“นั้นสิคะ” หญิงสาวในชุดเดรสสายเดี่ยวกระโปรงยาวสีน้ำตาลอ่อน ผมยาวประบ่าดัดลอนอ่อนๆ สีน้ำตาลเลื่อมชมพู ยกแก้วทรงสูงบรรจุเครื่องดื่มสีฟ้าใสขึ้นจิบหลังเอ่ยจบ
“สองคนนี้คืนดีกันแล้วพวกเราจะกลับเลยไหม” ญาณิศาในคราบนักท่องเที่ยวสาวพูด
“อย่าเพิ่งรีบสิ เรายังมีเวลาที่นี้อีกหกวันพี่ว่าเรามาหาอะไรทำกันไม่ดีกว่าเหรอ” พีรพัฒ์ในคราบนักท่องเที่ยวหนุ่มยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบ
“จริงด้วยสิลืมเสียสนิท ถ้าอย่างนั้นเราเริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เลยนะคะ” เรียวปากจิ้มลิ้มเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสดเผยยิ้มจนเห็นแนวฟันเรียงอย่างสวยงาม แผนสนุกๆ อยู่ในใจเธอแล้ว

ชายหาดยาวไกลสุดสายตาปกคลุมด้วยความมืดแต่ยังมีแสงจากดวงจันทร์ดวงโตส่องแสงสีนวล ข้างทางยังประดับด้วยโคมไฟแสงสีส้มอ่อนให้ความสว่างเป็นระยะ ชายหนุ่มหญิงสาวสองคนสอดประสานมือก้าวเท้าไปด้วยกันตามทางยาวของหาดหลังจากรับประทานอาหารมื้อค่ำ
“เมื่อกี้ทานน้อยจังอิ่มหรือเปล่า” ถามคนตังเล็กเสียงอ่อนโยน เห็นเธอทานแค่ครึ่งจานจึงเป็นกังวล
“อิ่มสิคะ มื้อเย็นทานน้อยๆ จะได้ไม่อ้วน” หญิงสาวยิ้ม
“อ้วนแล้วยังไงละ”
“ไม่สวยยังไงละ กว่าจะลดได้ขนาดนี้เหนื่อยแทบแย่” หญิงสาวจับท่อนแขนตัวเองที่เมื่อก่อนยวนยานแต่ตอนนี้เรียวกระชับ
คนฟังอมยิ้ม เป็นผู้หญิงนี้เหนื่อยจริงกับการต้องดูแลตัวเองให้สวยเสมอ ไม่รู้ว่าในตอนที่เธอไปอยู่ต่างประเทศทำอะไรกับตัวเองไปบ้างทรวดทรงองค์เอวถึงงดงามราวกับนางแบบหรือดารา
“ผู้ชายมองหญิงที่ตัวเองรักงดงามเหมือนซีซือ*เสมอไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างไร” ดวงตาคมกล้าทอดมองดวงหน้าหวานลึกซึ่ง
“จริงเหรอคะ” ถามเสียงแผ่ว หัวใจชุ่มฉ่ำพองโต
“เชื่อเหรอ” ยักไหล่และว่ายิ้มๆ
คนถูกหลอกสะบัดหน้าสะบัดก้นซอยเท้าหนี หัวใจพองโตชุ่มฉ่ำกลับเหี่ยวลีบเสียท่าที่หลงคำหวาน เสียท่าที่หลงรักผู้ชายหน้าตาดี ก้องภพเห็นเธอสะบัดหน้าหนีคิดเป็นกังวลไม่คิดว่าการพูดเล่นจะทำให้คนฟังขุ่นใจ เรียวขายาวก้าวตามร่างบางประชิดรวบล็อคร่างนั้นจากด้านหลัง
“งอนเหรอ” ปลายคางกดลงบนไหลบางสองแขนล่ำโอบเอวอ้อนแอ้น คนถูกกล่าวหาเงียบทำให้คนฟังเป็นกังวล
“พี่พูดจริงๆ นะว่าสวยเหมือนซีซือ” กล่าวชัดถ้อยชัดคำ จ้องลึกลงไปในดวงตากลมโต “ไม่ว่ารินทร์จะเป็นยังไงรินทร์ก็สวยที่สุดในสายตาพี่”
น้ำขุ่นมัวยังอยู่ในใจปิดหูปิดสมองไม่อยากรับรู้สิ่งใดทั้งสิ้น “ถ้ามันฝืนไม่ต้องพูดก็ได้นะคะ” หน้าหวานเบี่ยงหนีจากการรุกรานของจมูกโด่งที่วนเวียนอยู่ตรงพวงแก้มเนียน
“ไม่ได้ฝืน ทุกอย่างพูดจากความจริงใจ” เสียงทุ้มว่าอู้อี้ “อย่าโกรธเลยนะ นี่รู้ไหมตอนรินทร์ไปอังกฤษพี่คิดถึงรินทร์มาก พอพี่ปิดเทอมพี่กลับบ้านและไปทานไอศกรีมร้านข้างโรงเรียนเก่าที่รินทร์ชอบไปกินทุกวัน ฟังเพลงที่รินทร์ชอบฟัง ดูหนังที่รินทร์ชอบดู และทำทุกอย่างเพื่อให้คลายความคิดถึง”
น้ำขุ่นมัวในใจเริ่มตกตะกอนกลายเป็นน้ำใสหลังจากได้ฟังเรื่องราวที่ชายหนุ่มเล่า คนที่หัวใจปัดป้องมาโดยตลอดเขาได้ทำในสิ่งที่เธอคิดไม่ถึง ‘ไปกินไอศกรีมร้านที่ฉันชอบ ฟังเพลงที่ฉันชอบ ดูหนังที่ฉันชอบ ทำทุกอย่าง... ทำอะไร’ คิดในใจ เจ๊เจ้าของร้านดีวีดีร้านโปรดของเธอก็เคยพูดถึงเรื่องที่เปลี่ยนไปเกี่ยวกับก้องภพ
“ขอโทษ...” ก้องภพเอ่ยเสียงแผ่ว กลืนน้ำลายเหนียวหนึบลงคออย่างยากลำบากเพื่อจะเอ่ยสารภาพในสิ่งที่ตัวเองกระทำและปกปิดเธอมาโดยตลอด “...วันนั้นพี่เป็นคนส่งดอกไม้ให้รินทร์เอง”
ไอรินทร์แทบไม่เชื่อหูตัวเอง ไหนเขาบอกว่าไม่ใช่ไงละ
“หกเจ็ดปีที่ผ่านมาของทั้งหมดที่รินทร์ได้รับเป็นของพี่เหรอคะ” ว่าอึ้ง จ้องมองคนสารภาพอย่างไม่คาดคิด ก้องภพพยักหน้าน้อยๆ ไม่ได้หวังให้เธอดีใจ
“โกรธไหม”
“ตอนแรกรำคาญมากๆ คิดว่ามีโรคจิตส่งของมาให้จ่าชื่อหน้ากล่องว่า I’m beside you พอทีหลังเปลี่ยนเป็น and you’re beside me อธิบายได้ไหมทำไมต้องทำแบบนี้”
“I’m beside you แปลว่าอะไร” คนถูกถามถามกลับเสียอย่างนั้นทำเอาคนถามเกิดฉุนในใจ
“แปลว่า ผมอยู่ข้างคุณ”
“And you’re beside meละ แปลว่าอะไร”
“แปลว่า และคุณก็อยู่ข้างผม”
“พูดรวมกันซิ”
“ผมอยู่ข้างคุณและคุณก็อยู่ข้างผม” เสียงหวานเอ่ยเรียกรอยยิ้มจากคนฟังได้เป็นอย่างดี
“เข้าใจแล้วใช่ไหม”
หัวใจหญิงสาวชุ่มชื่นรวมกันเป็นแอ่งน้ำขนาดเล็กขังรวมกันที่ขอบตาไหลอาบสองแก้มใส นิ้วโป้งปาดหยดน้ำนั้นให้เธออย่างเบามือ ปลายนิ้วสัมผัสอ่อนโยนนั้นยิ่งพังเขื่อนน้ำตาให้ทะลัก ชายหนุ่มจ้องลึกลงไปยังดวงตากลมโตที่ยังปริ่มด้วยรอยน้ำก่อนจะค่อยๆ จรดริมฝีปากหยักได้รูปแนบลงบนริมฝีปากบางสัมผัสบางเบาแต่อ่อนหวาน
“ตุ๊กตาหมีสีขาวตั้งแต่รินทร์ห้าขวบ ยังจำได้อีกเหรอคะว่ารินทร์อยากได้” ไอรินทร์เท้าความไปถึงของขวัญต้อนรับเปิดเทอมครั้งแรกที่เธอได้รับ
“จำได้สิ จำได้ทุกอย่าง” ตอบเสียงแผ่วแต่แฝงไปด้วยความหนักแน่น
มีแต่เขาที่ใส่ใจทุกรายละเอียดที่เกี่ยวกับเธอแต่ทำไมหัวใจเธอชอบผลักไสเขาอยู่เรื่อย
“ขอโทษนะคะ” คนฟังย่นคิ้วให้กับสิ่งที่ได้ยิน
“ขอโทษที่รินทร์ไม่เคยใส่ใจพี่เลย รินทร์ไม่เคยรับรู้ความรู้สึกของพี่เลย”
“ไม่เป็นไร พี่ผิดเองที่เอาแต่เอาแต่ล้อรินทร์จนรินทร์มองไม่เห็นว่าพี่รู้สึกอย่างไร คิดอย่างไร พี่แค่อยากให้รินทร์สนใจพี่บ้าง”
“รินทร์เองก็เอาแต่ปัดป้องความรู้สึกจริงๆ ของตัวเอง ตอนรินทร์อยู่อังกฤษรินทร์คิดถึงพี่ทุกวันเลยนะ คิดถึงเสียงล้อของพี่” เหนื่อยที่จะต้องปฏิเสธความรู้สึกที่จริงแท้ เหนื่อยที่จะต้องวิ่งหนีความจริงที่ว่า...รักเขาเข้าแล้ว

---------------------------------------------------

*ซีซือ (西施/Xī Shī) คือ หนึ่งในสี่ยอดหญิงงามในประวัตศาสตร์จีน ได้แก่ ซีซือ หวางเจาจวิน เตียวเสี้ยน และ หยางกุ้ยเฟย