แค่อยากให้รู้ว่ารักเธอ

บทที่ 20 รักกันนะ

การปรึกษาหารือล่วงเลยไปหลายนาที ในที่สุดจึงได้ข้อสรุปของแผนคือดำเนินการต่อไป แต่ทว่า

“ถ้าแผนนี้ไม่สำเร็จ พอแค่นี้เถอะนะ” คุณวิชัยพูด ทุกคนเห็นพร้อมกันกับประโยคดังกล่าวหากไม่ได้ผลคงต้องปล่อยให้เป็นไปตามกรรม

 ปฏิบัติการจับคนมารักกันกำลังจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง...

ยานพาหนะที่ใช้สันจรทางน้ำจอดสงบนิ่งบนผิวน้ำที่ไหวติง รอคอยผู้โดยสารที่จะเดินทางไปยัง ‘เกาะดวงใจ’ เมื่อถึงกำหนดการ

“ทำไมไม่ไปพร้อมกันล่ะคะ” ไอรินทร์ถามครอบครัวเมื่อมาถึงท่าเรือ ทุกคนนิ่งคิด

“เอิ่ม เอ่อ พอดีว่าเพื่อนแม่จะมาเที่ยวไร่เลย์อะจ้ะก็เลยจะอยู่รอ” คุณวรรณวิภาออกตัวแทน พร้อมกันนั้นแอบลอบถอนหายใจเมื่อเห็นว่าลูกสาวเชื่อสนิท

“อาร์มกับสาละครับทำไมไม่ไปด้วยกัน” ก้องภพถามเพราะไม่เห็นเพื่อนหนุ่มและหญิงสาวรุ่นน้องตั้งแต่เมื่อวาน

ผู้อาวุโสทำหน้าครุ่นคิดและในตอนนั้นมีใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“สองคนนั้นเขากลับบ้านไปแล้ว” คุณสุภาพรตอบ

“เรือจะออกแล้วรีบไปเถอะ” คุณเกรียงภพพูดเพราะไม่อยากให้ทั้งสองถามมากกว่านี้และจวนจะถึงเวลาแล้ว

ลมทะเลเย็นสบายพัดตามความแรงของเรือช่วยคลายร้อนให้ผู้โดยสารที่ยืนชมวิวบนดาดฟ้า ภาพท้องทะเลสีครามและภูเขาหมุนเป็นวงกลมจนทำให้คนชมเริ่มรู้สึกเหมือนกำลังเล่นรถไฟเหาะ ท้องไส้ปั่นป่วนโคลงเคลง เมื่อเสียการทรงตัวร่างนั้นจึงเซล้มลงบนพื้น

“ไม่ต้องห่วงนะครับ พี่มั่นใจว่าลูกชายของพี่จะดูแลน้องได้” คุณเกรียงภพให้คำมั่นเมื่อเห็นครอบครัววัฒธนเวชเป็นห่วงลูกสาวคนเล็กที่กำลังเดินไปตามทางแผนที่พวกเขาตั้งไว้ คุณสุภาพรให้คำมั่นเช่นกัน

“ใช่ไม่ต้องห่วง คนคอยดูแลของเราก็มี” คุณวิชัยปลอบใจภรรยาอีกแรงถึงแม้ว่าในใจจะเป็นห่วงลูกมากก็ตาม

เบาะนุ่มๆที่รองอยู่ใต้ร่างกับหมอนใบใหญ่ที่รองศีรษะทำให้คนนอนขยับเปลือกตาขึ้นช้าๆเพื่อปรับแสงที่สาดเข้ามาให้เป็นปกติและสำรวจสิ่งแวดล้อมรอบกาย ดวงตาอ่อนล้ากรอกไปมารอบห้องสีครีมเล็กๆ จนเจอะกับร่างสูงของใครบางคนกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้มองคนบนเตียง

“เป็นไงบ้าง ยังมึนหัวอยู่หรือเปล่า” ชายหนุ่มข้างเตียงเอ่ยเสียงอ่อนโยนพร้อมลดใบหน้าลงใกล้คนป่วย ก้องภพอยากจะชกตัวเองสักร้อยครั้งที่ลืมได้ยังไงว่าเธอเมาเรือ ใบหน้าคมสันลดต่ำลงอีกเมื่อไม่มีเสียงตอบกลับ

“เอ๊ะ เสื้อ...”

“จำไม่ได้เหรอว่าทำอะไรกับเสื้อพี่” คนป่วยหรี่ตาลงและตะแคงศีรษะเล็กน้อยเพื่ออยากรู้ว่าเกิดอะไรกับเสื้อของเขาเพราะเธอนึกอะไรไม่ออกแม้แต่น้อย

สองชั่วโมงที่แล้วเขาได้ยินเสียงคนเอะอะว่ามีคนเป็นลมที่ดาดฟ้าจึงรีบขึ้นไปที่นั้นทันทีเผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง เมื่อทราบว่าเป็นใครหัวใจแทบจะหล่นทะเลเมื่อเห็นไอรินทร์นอนนิ่งอยู่บนพื้นใบหน้าไร้สีเลือด ก้องภพจึงพยุงเธอให้ลุกขึ้นนั่ง เพียงเท่านั้นอาหารมื้อเช้าในกระเพาะอาหารไหลทะลักออกจากปากราดลงบนเสื้อเชิ้ตของเขาอย่างห้ามไม่ได้

“จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ยังมึนหัวอยู่หรือเปล่า” อุ้งมือใหญ่กุมศีรษะเล็กบนหมอนสีเขียวสบดวงตาอิดโรยแทนการเค้นคำตอบ คนป่วยส่ายศีรษะน้อยๆแทนคำพูดและส่งยิ้มบางๆให้คนเฝ้า

ใบหน้าคมสันโน้มเข้ามาใกล้หน้าผากมนแต่หยุดอยู่เพียงสามเซนติเมตรก่อนจะถ่อยออกห่างและออกจากห้องไปในที่สุด ทิ้งคนป่วยไว้ในห้องตามลำพังพร้อมหับความสับสนกับอากัปกิริยาของเขา

“เกาะดวงใจ” เกาะแห่งหนึ่งซึ้งเพิ่งถูกค้นพบถูกซื้อโดยมหาเศรษฐีที่เป็นที่รู้จักกันอย่างแพร่หลาย เกาะแห่งนี้เพิ่งเปิดเป็นสถานที่ท่องเที่ยวได้ไม่นานแต่ได้รับความนิยมจากนักท่องเที่ยวอย่างล้นหลามทั้งไทยและเทศเพราะความสวยงามและความอุดมสมบูรณ์ของธรรมชาติที่ถูกรังสรรค์ขึ้นอย่างหน้าอัศจรรย์

“ห้องพักของคุณไอรินทร์คือ 3402 และของคุณก้องภพคือ 7244ค่ะ” พนักงานสาวในยูนิฟอร์มแบบสากลประจำหน้าฟอนต์ของโรงแรมเอมเมอร์รอล พาราไดส์ แจกแจงและแจกคีย์การ์ดเข้าแก่ผู้เข้าพัก

ชายหนุ่มหญิงสาวสองคนเดินขึ้นลิฟต์พร้อมสัมภาระไปด้วยกันเพื่อไปยังห้องพัก ในห้องเหล็กแบบแบบทรงลูกบาศก์มีแต่ความเงียบที่อยู่เป็นเพื่อนพวกเขา ก้องภพยืนนิ่งเงียบราวกับรูปั้นมองตรงไปยังประตูเหล็กปิดสนิท ไอรินทร์ที่ยืนเคียงข้างกายสูงมองด้านข้างของก้องภพอย่างไม่ปริปากพูดอะไร หลังจากที่เธอฟื้นบนเรือ ในตอนนั้นที่เขาทำท่าจะก้มลงมาจูบหน้าผากแต่ไม่ได้ทำเขาก็นิ่งเงียบมาตลอดทาง

‘ติ้ง!’

เสียงสัญญาณของห้องเหล็กช่วยทำลายความเงียบและความอึมครึมสักครู่ เลขสามในช่องสี่เหลี่ยมเล็กๆบนผนังเหล็กบอกให้รู้ว่าใครต้องออกจากลิฟต์เป็นคนแรก ไร้คำพูดใดที่แสดงว่าจะได้เจอกันใหม่หรือคำอื่นไม่ออกมาจากปากของคนที่เหลืออยู่ในห้องเหล็กเลย แอ่งน้ำขนาดเล็กเริ่มรวมตัวกันที่ขอบตาก่อนจะไหลลงอาบแก้มเมื่อสบดวงตาคมที่บอกถึงความห่างไกล

รองเท้ารัดส้นแบบเตี้ยพาเจ้าของที่กำลังใจลอยคิดถึงดวงตาคู่นั้นเดินออกมายังชายหาดที่มีผู้คนบางตาและหยุดอยู่ที่เก้าอี้ชายหาดใต้ร่มไม้เพื่อรองรับนักท่องเที่ยวที่ต้องการอาบแดดยามเช้าหรือผู้ต้องการนั่งเล่นนอนเล่นรับลมยามเย็น แต่สำหรับคนใจลอยคงเป็นที่ที่ทำให้หัวใจไม่ฟุ้งซ่านมากเกินไป

“เฮ้! สาวน้อยดูเธอไม่ค่อยสบายเลยนะ”

ลมทะเลพัดกล่อมเปลือกตาบางให้ปิดลงแต่ต้องลืมตาเต็มตื่นเมื่อได้ยินสำเนียงคุ้นๆหูกับกลิ่นเหล้าชนิดแอลกอฮอล์แบบแรงพัดมาตามสายลม ดวงตาเพิ่งตื่นกวาดมองไปทางต้นเสียงพบกับชายชาวต่างชาติรูปร่างสูงใหญ่กว่าชายชาวเอเชียกำลังสำรวจเรือนร่างงามบนเก้าอี้ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างหื่นกระหาย

“เศร้าหรือเปล่าคนสวยให้ฉันช่วยปลอบมั้ยรับรองไม่ผิดหวัง” เสียงทุ้มเอ่ยยวนยานเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์กับรอยยิ้มมีนัยและสายตาไม่เป็นมิตร

แผนหลังบางเมื่อก่อนหน้านี้พิงแนบกับพนักเก้าอี้แต่ตอนนี้ยืดขึ้นตั้งตรง

“ฉันไม่เป็นไร” ไอรินทร์ตอบเสียงเรียบเป็นภาษาเยอรมัน ภาษาหนึ่งที่เธอเคยร่ำเรียนเมื่อตอนอยู่ประเทศอังกฤษ

สองขาเรียวสะล่างพาร่างออกเดินไปจากที่ตรงนี้โดยเร็วเพราะสัญชาตญาณของเธอบอกและรับรู้ได้ถึงความไม่ปลอดภัยจากเขา ชายคนเดิมก้าวสามสี่ขุมเข้าประชิดตัวของคนกำลังเดินหนี มือหยาบกร้านคว้าหมับเข้าที่แขนเรียว คนถูกจับสะดุ้งเฮือกและพยายามแกะมือหยาบออกจากท่อนแขนของตัวเองอย่างรังเกียจเดียดฉันท์

“ไปกับฉันเถอะรับรองเธอจะไม่ผิดหวังนะ เบบี๋” ใบหน้าขาวหยาบแขระด้วยรอยจุดสีน้ำตาลเนื้อเป็นหย่อมๆเลื่อนเข้ามาใกล้จนรับรู้ได้ถึงกลิ่นเหม็นขมของเครื่องดื่มบางชนิดที่แทบจะเป็นลม

“ไม่!” ตวาดใส่

สิ้นเสียงนั้นชายผู้มีฤทธิ์แอลกอฮอล์ครอบงำฉุดลากฉุดดึงร่างเล็กบางติดมืออย่างเหนียวแน่น ผู้คนที่พบเห็นเหตุการณ์ต่างคิดไปในทางเดียวกันว่าผัวเมียตีกันอย่าเข้าไปยุ่ง คนถูกฉุดทั้งร้องทั้งตะโกนขอความช่วยเหลือแต่ไม่มีมนุษย์รายใดกล้าก้าวก่าย ไอรินทร์หยิกและขวนแขนบนแบนที่มากด้วยเส้นขนจนคนลากปวดแสบปวดร้อน

‘เพี๊ยะ!’

ฝ่ามือหนาฟาดลงบนแก้มใสหนึ่งทีจนเป็นรอยเปื้อนนิ้วมือทั้งห้าและรวบมืออีกข้างที่เหลือเข้ามาอยู่ในอุ้มมือเดียวกันเพื่อขจัดความรำคาญ ไอรินทร์พยายามต่อสู้กับแรงมหาศาลนั้นมากเท่าไหร่ไม่สามารถสู้แรงของคนใจเหี้ยมเท่ากับช้างทั้งโขลง ส่วนแรงของเธอแค่แมวดิ้น น้ำหูน้ำตาพรั่งพรูออกมาไม่ยั้งนัยน์ตาสั่นไหวหัวใจเต้นรัว ชายใจโฉดฉุดลากเธอมาที่ใดมิอาจทราบได้ ทราบเพียงแค่ว่าที่นี้ไร้ซึ่งเงาคนเห็นแค่เพียงป่ามะพร้าวเท่านั้น

ก๊อกๆ ก๊อก... ก๊อกๆ ก๊อก...

 ถึงเวลาสำหรับอาหารเย็นก้องภพเคาะประตูห้องของไอรินทร์เพื่อชวนเธอไปรับประทานอาหารด้วยกันเพราะไม่อยากโดนข้อหาที่ว่าทานไม่ชวน เคาะประตูอยู่นานสองนานก็ไร้ซึ่งเจ้าของห้องมาเปิดประตูรับ

‘หรือว่าหลับ’ เขาคิดในใจและล้มเลิกเคาะประตูเพื่อไม่อยากรบกวนคนในห้องและห้องอื่นๆ ก้องภพเดินไปตามทางที่ปูด้วยพรหมสีแดงในทางยาวที่โล่งเงียบสงัดมีเพียงเสียงลิฟต์เท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อน

ร่างสูงในชุดลำลองเลือกที่จะเดินเล่นกินลมชมวิวริมชายหาดแทนการทานอาหารเย็น เท้าเรียวแบนหุ้มด้วยรองเท้าแตะย่ำเม็ดทรายละเอียดพาเจ้าของเดินสำรวจความสวยงามของหาดในช่วงพระอาทิตย์กำลังบอกลาวันเก่า ดวงตาคมสองคู่ที่เป็นดั่งหน้าต่างชื่นชมสิ่งแวดล้อมรอบกายอย่างเพลินใจจนเจอะเข้ากับบางสิ่งบนพื้นทราย

ผ้าผืนหนึ่งถักจากไหมพรหมสีฟ้าพาสเทลหล่นอยู่ในบนพื้นทราย ก้องภพหยิบขึ้นมาสำรวจว่าผ้าคลุมไหล่ผืนนี้เป็นของใคร

หัวใจชายชาติทหารแทบจะอ่อนยวบเมื่อสำรวจผ้าคลุมไหล่สีสวยผืนนี้ เขามองตรงไปข้างหน้าตรงหน้าของเขานั้นเหมือนมีบางสิ่งที่ถูกลากด้วยกำลังอันมหาศาลไปเป็นทางสะเปะสะปะ ก้องเดินตามทางร่องรอยดังกล่าวได้สักระยะจึงพบกับรองเท้ารัดส้นแบบสตรีหนึ่งข้างคว่ำจมในกองทราย รองเท้าข้างนี้ทำให้ก้องภพมั่นใจยิ่งขึ้นว่าเป็นของหญิงสาวคนนั้นแน่นอนและตอนนี้เธออาจจะตกอยู่ในอันตราย

คิดเช่นนี้จึงสาวเท้าไปตามรอยลากจนถึงจุดสุดทางที่รอยดังกล่าวหยุดซึ่งก็คือป่ามะพร้าวที่เริ่มปกคลุมด้วยความสลัว เสียงกรีดร้องสลับกับขอความช่วยเหลือทำให้ก้องภพไม่รอช้าที่จะรีบเข้าไปช่วยไอรินทร์

“หยุด!” เสียงคำรามราวกับราชสีห์เมื่อเห็นหญิงในดวงใจกำลังถูกชายอื่นทำมิดีมิร้าย

ชายต่างชาติร่างใหญ่ใช่มือล๊อกข้อเท้าของฝ่ายหญิงต้องคลายมือออกและหันมาหาต้นเสียง เมื่อข้อเท้าเป็นอิสระไอรินทร์จึงถือโอกาสวิ่งไปหลบข้างหลังก้องภพ

“คุณเป็นใครไม่ทราบ ถึงได้เสียมารยาทมาขัดจังหวะแห่งความสนุกของพวกเรา” ชายตาน้ำข้าวหรี่ตามองหนุ่มผู้มาใหม่ หนุ่มใหญ่ชาวเยอรมันคาดว่าชายไทยคนนี้อาจจะฟังภาษาเยอรมันไม่ออกจึงสาดภาษาอังกฤษในขณะที่ยังไม่ส่างเมา

“เป็นแฟนกับผู้หญิงคนนี้ไง และแกก็ไม่ควรมาทำแบบนี้กับผู้หญิงของฉัน” ขากอดกระชับร่างเล็กสั่นเทา คนไม่ถนัดภาษาต่างประเทศพูดแบบผิดๆถูกๆ

“เฮอะ! เป็นแฟนกันเหรอแล้วทำไมปล่อยให้เธอมานั่งร้องไห้คนเดียวละ มานี้เถอะสาวน้อยฉันจะพาเธอไปปลอบใจ” มือหยาบกระชากสาวน้อยในอ้อมกอดออกอย่างจัง

‘ผัวะ’

กำปั้นหนักหน่วงส่งไปหาใบหน้าขาวหยาบนั้นอย่างแรงหนึ่งทีก่อนจะเซไปอีกทางคนเมาหายเมาทันตาและไม่รอช้าที่จะเอาคืนบ้าง ถูกประเคนหมัดมาอย่างด่วนจี๋ก้องภพถีบเข้าที่หน้าท้องของอีกฝ่ายบ้าง คนถูกถีบล้มลงกับพื้นมือข้างหนึ่งคว้าท่อนไม้ท่อนหนึ่งได้และทรงตัวให้อยู่ท่ายืนจัดการฟาดไม้ท่อนเดิมลงบนกลางลำตัวของอีกฝ่าย คนถูกฟาดหงายหลังตึงเตรียมจะยันร่างลุกขึ้นก็พบกับเท้าหนาของชายต่างชาติเหวี่ยงมาตามแรงปะทะเข้าใบหน้าอย่างจังเป็นผลให้ก้องภพต้องนอนราบกับพื้น คนได้เปรียบทั้งพละกำลังและร่างกายที่ใหญ่โตกว่าขึ้นคร่อมร่างของคนที่นอนราบกับพื้นต่อจากนั้นจึงส่งหมัดเข้าให้ที่ใบหน้าหล่อเหลา

ไอรินทร์เห็นท่าไม่ดีจึงรวบกระชับเสื้อผ้าขาดวิ่นออกแรงวิ่งไปขอความช่วยเหลือจากภายนอก ในไม่ช้าเธอกลับมาพร้อมชายในชุดสูทสีดำซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ของทางเกาะ เจ้าหน้าที่แยกมวยคู่เอกระหว่างมุมเยอรมันและไทยได้สำเร็จ จากนั้นนำตัวชายต่างชาติออกจากเกาะทันทีเพื่อนำตัวส่งสถานีตำรวจในตัวเมืองกระบี่

“เจ็บตรงไหนไหม” ก้องภพโอบสาวน้อยที่บัดนี้ยังตัวสั่นไม่หายจากเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อได้มาอยู่ในที่ปลอดภัย ถ้าไปช้ากว่านี้จะเกิดจะเกิดอะไรขึ้นบ้างเขาไม่อยากคิด

คนในอ้อมกอดส่ายศีรษะน้อยๆก่อนจะตอบว่า...ไม่ มีเขาคนเดียวเหมือนมีทหารนับพันนายคอยปกป้อง

“ยังจะมาห่วงคนอื่นอีก ดูสิตัวช้ำหมดเลย”

ชายหนุ่มปล่อยกอดแม้จะรู้สึกเสียดายลึกๆและเห็นว่าไม่สมควรสำหรับคนมีเจ้าของ ดวงตาคมเข้มสองคู่สำรวจเสื้อผ้าของไอรินทร์ที่ขาดรุ้งริ้งกับผมเผ้ายุ่งเหยิงเห็นแบบนี้แล้วอยากจะตามไปอัดไอ้หมอนั้นอีกสักสามสี่ที ก้องภพถอดเสื้อเชิ้ตคลุมร่างกายชั้นนอกและคลุมผ้าคลุมไหล่ให้เธออีกชั้น ตัวเขาเหลือเพียงเสื้อกล้ามสีขาวตัวเดียวปกปิดร่างกายส่วนบน ชายหนุ่มก้าวเท้าเตรียมกลับห้องพัก

อากัปกิริยาและสายตาเหินห่างมาเยือนก้องภพอีกครั้งน้ำใสไหลอกจากดวงตาคู่สวยก่อนจะออกแรงสาวเท้ายาวๆตามร่างสูงที่เดินห่างออกไปพอสมควร

ไอรินทร์เดินเข้ามาประชิดตัวได้สองแขนเรียววาดวงล้อมโอบเอวสอบทางด้านหลังใบหน้ารูปหัวใจปื้นคราบน้ำตาซบแนบชิดกับแผ่นหลังกว้าง

 “โกรธรินทร์เรื่องอะไรบอกได้ไหมคะ” พูดพร้อมกับสะอื้นน้ำตาทุกหยดไหลซึมลงบนเนื้อผ้า อยากให้เขาได้รู้สึก

“รินทร์ทำผิดเรื่องอะไรบอกได้ไหมคะ”

ชายหนุ่มยังคงยืนเป็นรูปปั้น ทำเหมือนไม่ได้ยิน เหมือนไม่รู้สึก เหมือนไม่สนใจเสียงสะอื้นฮักๆข้างหลังมันไม่ใช่หน้าที่ของตัวเอง ก้องภพเตรียมจะยกมือขึ้นดึงอ้อมกอดเล็กออกจากเอวแค่แตะบนแขนเธอก็โอบรัดแน่นกว่าเดิมเพราะกลัวเขาจะจากไป

“พี่ไม่ได้โกรธและรินทร์ก็ไม่ได้ทำอะไรผิด”

“ถ้าไม่ได้โกรธเราหันมาคุยกันเหมือนเดิมสิคะ อย่าทำเหมือนกับไม่รู้จักกันได้ไหมรินทร์ไม่ชอบ” สะอื้นและซุกหน้าลงบนแผ่นหลังแน่นหนาด้วยกล้ามเนื้อ

“พี่คงหันไปคุยกับรินทร์เหมือนเดิมไม่ได้อีก” ไอรินทร์เงยหน้าขึ้นมองท้ายทอยของคนถูกโอบพร้อมกันนั้นส่งคำถามที่ต้องการคำตอบอย่างเร่งด่วน แต่ทว่าไร้ซึ่งคำตอบได้ยินแค่เสียงลมหายใจพร้อมกับแผ่นหลังที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหายใจเข้าออก

“บอกมาสิว่าทำไม” หญิงสาวสะอื้น

ก้องภพถอนหายใจ “เริ่มมืดแล้วปล่อยเถอะเดี๋ยวใครมาเห็นจะดูไม่ดี”เขาพยายามแกะเรียวแขนเหนียวหนึบออก

“ไม่! จนกว่าพี่จะบอกมาว่าทำไมถึงคุยกันเหมือนเดิมไม่ได้” ไอรนิทร์กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นจนคนถูกกอดเริ่มจะอึดอัดช่วงเอว

ถ้าหากถอดความรู้สึกว่ารักออกไปได้ง่ายเหมือนกับถอดเสื้อผ้าไอรินทร์คงไม่รั้งก้องภพไว้แน่นเช่นนี้ เธอพร้อมจะขอโทษหากทำอะไรให้เกิดความขุ่นเคือง ขอเพียงแค่อย่าเมยเฉยเป็นพอ

“การรักคนที่มีเจ้าของมันเจ็บจริงๆ แต่ยังไงพี่ก็ยินดีด้วย” ประโยคดังกล่าวสร้างความงุนงงให้แก่ผู้ฟัง อ้อมกอดเล็กค่อยคลายลงก่อนจะเดินไปดักหน้าสบตากับคนตัวสูง

“ยินดีเรื่องอะไรคะ” ตาคมสบตากับตาหวานนิ่งกดยิ้มบางเบา

“น้องพี่กำลังจะมีความสุขพี่ต้องยินดีสิ”

‘ในสายตาพี่ รินทร์เป็นแค่น้องเองเหรอ’ หญิงสาวคิดน้อยใจ

“ขอให้มีความสุขและยินดีด้วยที่ได้แต่งงานกับคนที่รินทร์รักและเขาก็รักรินทร์” อวยพรทั้งที่หัวใจไม่คล้อยตาม

“หมายความว่าไง”

ก้องภพมองหน้าหญิงสาวอย่างฉงนใจเรื่องใหญ่และสำคัญขนาดนี้ทำไมถึงไม่รู้เรื่อง

“รินทร์กำลังจะแต่งงานไง”

“แต่งงานอะไร ใครแต่งกับใคร”

“กับนายพี่โอ๊ต”

หยาดน้ำที่เคยไหลรินกลับแห้งเหือดแทนที่ด้วยความสงสัยและกลับกลายเป็นเข้าใจในที่สุด

“มั่วเอาเองใช่ไหม รินทร์ไม่ได้แต่งงานกับใครทั้งนั้น ไปเอามาจากไหนฮะ”

ข่าวใหม่ทำให้คนฟังรู้สึกแปลกใจแต่ข้างในเต้นเป็นลิงโลด

“วันนั้นพี่เห็นนายนั้นขอรินทร์แต่งงาน”

แล้วไอรินทร์เข้าใจมากยิ่งขึ้น “วันนั้นพี่โอ๊ตซ้อมขอแฟนแต่งงานกับรินทร์ เห็นพี่โอ๊ตเป็นคนมั่นใจแบบนั้น แต่ลึกๆแล้วเขาขี้อายอย่าบอกใครเชียว”

ก้องภพกดมุมปากแทบปลิไปถึงใบหูเพราะฟังความไม่ได้ศัพท์และไม่ได้เห็นภาพตั้งแต่ต้นจนจบเลยตีวามไปต่างๆนานา สองมือหนากอบกุมสองมือคู่เล็กขึ้นมาแนบอกกดจูบหนักแน่นลงบนสองมือคู่นั้น แต่มือคู่เล็กที่ถูกกุมดึงออกแผ่วเบาเนื่องจากความแคลงใจในบางเรื่อง

“พี่จะแต่งงานกับแทนี่จริงเหรอ” พูดเน้นคำเพื่อให้คนฟังได้ยินชัดเจน คนฟังถอนหายใจยาวกวาดร่างบางแนบอก

“เชื่อจริงเหรอว่าพี่จะแต่งงาน พูดไปเท่านั้นแหละตอนนั้นพี่แค่อยากให้รินทร์เลิกสนใจพี่” กระชับอ้อมกอดเพิ่มความเชื่อมั่นให้เธอ

“ขอบคุณนะคะที่ไปช่วย เจ็บมากไหม” หญิงสาวลูบรอยแตกสีแดงฉาดตรงหางคิ้วหนาเบามือ

“เจ็บแค่นี้ทนได้ครับ” พูดเสียงหวาน ดึงมือบางมาแนบแก้มตัวเอง

“ทำแผลให้นะ”