Waiting!! รอรัก..ซาตานร้าย

ตอนที่ 2
 
 
 
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินลงไปข้างล่างครับ ยังไม่ทันเดินพ้นห้องครัวเลยครับเสียงของผู้หญิง
 
ที่ผมรักที่สุดก็ดังขึ้น  "อ้าว ตื่นแล้วเหรอลูกจะไปเรียนเลยเหรอ ไม่อยู่ทานข้าวเช้าฝีมือแม่ก่อนเหรอจ๊ะ"
 
อืม....ได้อยู่ในอ้อมกอดแม่ไม่ว่าตอนไหนก็รู้สึกดีสุดๆไปเลย  "ยังครับแม่ วันนี้ปัณจะอยู่ทานข้าวเช้ากับ
 
แม่ก่อนครับ แต่ของมันเยอะอ่ะครับปัณจะเอาไปไว้ที่รถก่อน"  แอบหอมแก้มแม่นี่ผมจะโดนพ่อเตะมั้ยเนี่ย
 
ผมเอาของไปเก็บที่รถเรียบร้อยก็เดินกลับมาช่วยแม่ในครัว ที่จริงก็มีคนช่วยอยู่แล้วแหล่ะครับแต่ผมอยากช่วย
 
"วันนี้มีเรียนแต่เช้าเลยเหรอลูก ช่วงนี้คงเรียนหนักเลยซินะใกล้จบแล้วด้วย"  แม่พูดกับผมแต่มือก็ยังหยิบจับของ
 
อย่างคล่องแคล่ว  "ก็ไม่หนักเท่าไหร่หรอกครับแค่นี้สบายมาก ที่จริงวันนี้ผมมีเรียนตอนสายน่ะครับ แต่ยัยแสบ
 
จะให้ผมไปส่งที่โรงเรียน ส่งเสร็จผมกะว่าจะไปหาไอ้เฟรมมันก่อนแล้วค่อยเข้าเรียนพร้อมกันอ่ะครับ"  คุยไป
 
ก็ช่วยแม่จัดโต๊ะไปจนเสร็จแล้วละครับ  "เรียกใครยัยแสบพี่ปัณ"  เสียงแหลมได้อีกครับ ยัยแป้งวิ่งเลยผมไปกอด
 
อ้อนแม่ใหญ่เลย  "แม่ดูพี่ปัณซิคะเรียกน้องไม่เพราะเลยอ่ะ นิสัยไม่ดี"  มีแลบลิ้นใส่ด้วยครับ  "ปะ ไปทานข้าวกัน
 
เถอะลูกเดี๋ยวจะสายนะ"   กินข้าวเสร็จผมก็มาส่งยัยแสบที่โรงเรียนเรียบร้อยแล้วครับกำลังจะไปหาไอ้เฟรมแต่
 
มันตื่นยังเนี่ย -.- คิดแล้วหยิบโทรศัพท์มาโทรหามันดีกว่า ดังอยู่ซักพักมันก็รับครับเสียงยังงัวเงียอยู่เลย สงสัย
 
จะยังไม่ตื่น  "โหลลล  ใครโทมาแต่เช้าวะเนี่ย ขี้ไม่ออกไง?"  เสียงมันติดจะหงุดหงิดนิดหน่อยครับ
 
"ไอ้เฟรม กูเอง กูกำลังจะไปรับมึงที่บ้านเนี่ย มึงจะตื่นได้ยัง"  บังคับให้มันตื่นเลยครับ  "อ้าวไอ้ปัณ มึงจะมา
 
ไมแต่เช้าวะเนี่ย"  เสียงกุกักสงสัยมันลุกแล้วครับ  "กูมาส่งแป้งที่โรงเรียนอ่ะ เลยกะว่าจะไปรับมึงไปเรียน"
 
ข้ออ้างน่ะครับจริงแล้วผมอยากไปเจอใครบางคนที่บ้านไอ้เฟรมมากกว่า  "อ่อ เออๆ มึงก็เข้ามาละกัน ไอ้พี่ฟิว
 
กับพี่ภูมิมันคงอยู่ข้างล่างอะแหล่ะ กูอาบน้ำก่อน"  เอองั้นเดี๋ยวกูเข้าไป "  ยิ้มคนเดียวเหมือนคนบ้าเลยผม 
 
แอบรู้สึกผิดนิดๆอยู่เหมือนกันที่ใช้ไอ้เฟรมเป็นข้ออ้างไปเจอพี่ภูมิ ขับรถมาถึงผมก็เดินเข้าไปในบ้านไอ้เฟรมเลย
 
เจอพี่ฟิวกับพี่ภูมินั่งคุยกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นได้ยินเสียงคุยแว่วๆ  "กูว่าเรื่องนี้ไม่น่าเกี่ยวกับน้องมันนะไอ้ภูมิ"  
 
พี่ฟิวจ้องหน้าพี่ภูมิพูดเสียงจริงจัง  "มึงรู้ได้ไงว่ามันไม่เกี่ยว เป็นเพราะมันเรื่องมันถึงได้เป็นแบบนี้" น้ำ เสียง
 
และสายตาของพี่ภูมิเต็มไปด้วยความแข็งกระด้างอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน   "กูขอเตือนนะเว้ย มึงอย่าทำอะไร
 
ที่มันจะทำให้มึงต้องมานั่งเสียใจทีหลัง เพราะถ้ามันมีวันนั้นแม้แต่กูก็จะไม่อยู่ข้างมึง"  พูดจบพี่ฟิวก็ลุกขึ้น
 
แล้วหันกลับมาเจอผมที่ยืนอยู่ เมื่อเห็นผมทั้งสองคนมีสีหน้าตกใจนิดหน่อยก่อนจะกลับมาเป็นปกติ
 
"เอ่อ ขอโทษครับผมไม่ได้แอบฟังนะ คือผมมารับไอ้เฟรมอ่ะครับ"  ผมรีบบอกกลัวโดนเข้าใจผิด
 
"พี่ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย ไม่ต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นหรอก"  เป็นพี่ภูมิครับที่เดินเข้ามาหาผม
 
พูดไปก็ยกมือลูบหัวผมไปด้วย ผมได้แต่ก้มหน้ามองกระดุมเสื้อพี่มันอย่างเดียวเลย  หน้าผมตอนนี้ร้อน
 
วูบวาบไปหมดมันต้องแดงแน่เลยผมว่า>.<  "หรือแอบไปทำอะไรผิดไว้?"  พี่ภูมิกดเสียงต่ำเหมือนจับผิดผม
 
"ป่าวนะครับ ผมไม่ได้แอบทำอะไรผิด"  ผมรีบปฏิเสธเผลอสบตาได้แค่แปบเดียวก็ต้องก้มหน้าเหมือนเดิม
 
ก็คนมันเขินอ่ะ  "วันนี้พี่จะพาไปเลี้ยงข้าวที่ร้านเดิมเราไปได้ใช่มั้ย ต้องไปได้ซิพรุ่งนี้วันเสาร์ไม่ต้องไปเรียนนี่"
 
"เอ่อ ไปได้ครับ ผมไปได้"   "หึหึ ดี งั้นคืนนี้เจอกันนะ"  พี่ภูมิยกยิ้มมุมปากแล้วเดินออกไปเหลือแค่ผม
 
กับพี่ฟิวแล้วครับในห้องนี้ พี่ฟิวมองหน้าผมเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินมา
 
แตะไหล่ผม  "ดูแลตัวเองนะดีๆปัณ อย่าไว้ใจใครและจำไว้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพี่พร้อมจะอยู่ข้างปัณนะ"
 
แล้วก็เดินตามพี่ภูมิออกไป ผมก็ได้แต่ยืนงงครับแต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร ผมนั่งรอไอ้เฟรมซักพักมันก็เดินลงมา
 
ไอ้เฟรมกินข้าวเสร็จพวกผมก็ไปเรียน แต่ผมเรียนไม่รู้เรื่องเลยครับอยากเร่งเวลาให้ถึงคืนนี้เร็วๆ ผมได้แต่
 
นั่งคิดถึงพี่ภูมิแล้ววันนี้ทั้งวันก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผมกลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านรอให้ถึงเวลานัด
 
วันนี้ผมไม่เอารถไปครับเพราะพี่ภูมิโทรมาบอกว่าจะมารับ คิคิ ดีใจจัง ผมบอกแม่ไปแล้วว่าวันนี้ผมไม่กลับ
 
มานอนบ้านจะเข้าไปนอนที่คอนโดวันนี้ยังไงก็ต้องดึกแน่ นั่งรอไม่นานเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น
 
"ครับ ผมกำลังจะลงไปครับ"  ผมรีบวิ่งไปหน้าบ้านที่มีพี่ภูมิจอดรถรออยู่แล้วก็ไม่ลืมที่จะบอกพ่อกับแม่
 
พอผมขึ้นรถมาพี่ภูมิก็เอาแต่จ้องหน้าผมจนผมทำอะไรไม่ถูก  "มีอะไรเหรอครับ พี่ภูมิจ้องหน้ผมทำไมอ่ะ"
 
ไม่กล้ามองหน้าพี่มันเลย  "หึ ไม่มีอะไรหรอก เราน่ารักพี่ก็เลยมอง มองไม่ได้?"  พี่ภูมิถามเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อย
 
โอ๊ยใจผมเต้นแรงขนาดนี้ผมจะตายมั้ยครับเนี่ย หล่อเกินไปแล้ว  "ป่าวครับ"  ผมตอบไม่เต็มเสียง
 
"งั้นเราไปกันเถอะ เดี๋ยวพวกนั้นจะรอนาน"   แล้วรถพี่ภูมิก็เคลื่อนตัวไปยังร้าที่นัดกับคนอื่นๆเอาไว้
 
พอเดินเข้ามาในร้านก็เจอพวก ไอ้ต้าร์ ไอ้เฟรมไอ้นัท ไอ้เวย์ แล้วก็พี่ฟิวนั่งรออยู่แล้วครับมีเพื่อนพี่ฟิว
 
อีกสองสามคนแต่ผมไม่รู้จักอ่ะ   "อ้าวไอ้ปัณพี่ภูมิไปรับเหรอวะ กูเห็นพี่ภูมิออกไแก่อนคิดว่าจะไปรับสาวซะอีก"
 
ไอ้เฟรมถามผมด้วยน้ำเสียงล้อเลียน  กวนตีนกูยิ่งเขินๆอยู่   "เอ้าไอ้เฟรมแล้วไอ้ปัณมันไม่ใช่สาวเหรอวะ ช่วงนี้
 
เห็นชอบทำท่าเหมือนสาวแตก แบบอินเลิฟไรเงี้ย คิคิ"  พูดจบยังทำท่าหัวเราะวอนตีนกระตุกอีกนะมึง
 
"สาวแตกบ้านป้ามึงดิ ไอ้นัท ไอ้ฟาย"  ผมก็ด่ามันแก้เขินละครับ   "พี่โทรไปบอกปัณเองว่าจะไปรับ วันนี้กลับดึก
 
พี่ไม่อยากให้ขับรถกลับเองน่ะ พี่เป็นห่วง"  ประโยคสุดท้ายพี่ภูมิหันมามองผมแววตาสื่ออะไรบางอย่าง
 
จนพวกนั้นอึ้งเงียบกันหมดเลยครับ  "เอ่อ...มึงนั่งๆมานั่งกะกูนี่สั่งไรกินกันดีกว่ากูหิวแล้วอ่ะ"  ไอ้เฟรมดึงผม
 
นั่งลงข้างมันเราก็นั่งคุยนั่งดื่มกันไปเรื่อยๆครับ เลยได้รู้จักเพื่อนพี่ภูมิอีกสองคน พี่อิ๊ก กับพี่ดินครับหล่อพอกับ
 
พี่ภูมิ พี่ฟิวเลย แต่ยังไงสำหรับผมพี่ภูมิก็หล่อที่สุดละ ผมยังไม่เมาหรอกแค่มึนนิดหน่อยแต่ไอ้นัทไปแล้วครับ
 
นั่งหัวเราะเป็นคนบ้าอยู่ข้างไอ้เวย์ ไอ้นี่ก็นิ่งได้อีกไม่มีทีท่าว่าจะรำคาญนั่งกินเงียบๆของมันเหมือนเดิม
 
ไอ้เฟรมก็เมาแล้วครับแต่ยังพูดรู้เรื่อง นั่งคุยกันไปหัวเราะกันไปก็มีแต่พี่ฟิวนี่แหล่ะนั่งหน้าเครียดอยู่คนเดียว
 
มีมองมาที่ผมบ้างแต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร พี่มันคงเหนื่อยน่ะครับ นั่งคุยกันมาจนดึกมากแล้วพวกผมเลยตัดสินใจ
 
แยกย้ายกันกลับที่น่าสงสารที่สุดคงไม่พ้นไอ้เวย์ต้องแบกไอ้นัทกลับไปด้วยไอ้นัทก็เอาแต่หัวเราะดึงหัว
 
จิ้มตาไอ้เวย์ไปเรื่อย โชคดีนะมึง ...ไอ้เฟรมไม่น่าห่วงมันกลับกับพี่ฟิวอยู่แล้ว ส่วนไอ้ต้าร์มันก็พอขันรถกลับเองได้
 
ส่วนเพื่อนพี่ภูมิอีกสองคนก็เอารถมากันเองแยกย้ายกันแล้ว ผมจะแยกมาขึ้นรถพี่ภูมิแต่พี่ฟิวก็ดึงแขนผมไว้เหมือน
 
จะพูดอะไรแต่ก็ปล่อยแขนให้ผมเดินไปขึ้นรถพี่ภูมิ ผมนั่งบนรถพี่ภูมิมาซักพักก็เพิ่งเห็นว่านี่ไม่ใช่ทางไปคอนโดของผม
 
"เอ่อ..พี่ภูมินี่ไม่ใช่ทางไปห้องผมนี่ครับ เราจะไปไหนกัน"  พีภูมิหันมามองผมยกยิ้มก่อนจะหันกลับไปมองทางเหมือนเดิม
 
"ไปนอนห้องพี่ก่อนนะ พรุ่งนี้เดี๋ยวพี่ไปส่งพอดีพี่รู้สึกเหนื่อยๆน่ะ"  ผมได้แต่นั่งก้มหน้ามองมือตัวเองหัวใจผม
 
เต้นแรงจนจะระเบิดออกมาแล้วทำไงดีครับ พอผมเงียบพี่ภูมิเลยถามขึ้น   "เป็นอะไร กลัวพี่ทำอะไรเราไง?"
 
"ป่าวครับ ผมไปนอนห้องพี่ก่อนก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยกลับบ้าน"   แล้วเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก ผมจมอยู่กับความคิด
 
ของตัวเองจนรู้ตัวอีกทีเราก็มาถึงคอนโดพี่ภูมิกันแล้วครับ ระหว่างเดินตามพี่ภูมิไปที่ห้องผมก็ได้แต่พูดกับตัวเอง
 
ในใจว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นผมจะไม่มีวันเสียใจเพราะพี่ภูมิเป็นคนที่ผมรักและผมก็เชื่อว่าพี่ภูมิก็คงจะไม่มีวัน
 
ทำให้ผมเสียใจใช่มั้ยครับ?