Waiting!! รอรัก..ซาตานร้าย

 

ตอนที่ 1

 

 

 

 

 

 

 

ภายในร้านอาหารกึ่งผับแห่งหนึ่งการตกแต่งหรูหราบรรยากาศดีมีที่นั่งให้เลือกทั้งในร้านและระเบียงร้านที่ยื่นออกไป

 

 

 

มีผู้คนมากมายที่มากินและดื่มที่นี่และในบรรดาคนมากมายนั้นก็มีพวกผมรวมอยู่ด้วย พวกผมเลือกนั่งโต๊ะในสุดเลยครับ

 

 

 

มีความเป็นส่วนตัวหน่อย ตรงนี้นี่ที่นั่งประจำพวกผมเลยครับเพราะเพื่อนผมแต่ละคนถ้าได้เทเหล้าเข้าปากได้ที่เมื่อไหร่

 

 

 

เหอๆ -.-อย่างกับองค์ลงเจ้าเข้ากันเลยครับถ้านั่งตรงอื่นสงสัยคงไม่ได้กลับบ้านกันหรอกครับ นอนโรงพยาบาลไม่ก็ไปวัด

 

 

 

แน่ๆพวกผมนั่งกันมาสักพักนึงแล้วครับแต่ไอ้คนนัดมันยังไม่มาติดต่อก็ไม่ได้ไม่รู้มันหายหัวไปไหนของมัน

 

 

 

"พวกเมิงงงงงง กูมาแล้ว แน่ะๆ จ้องหน้ากันใหญ่กูหล่ออะดิ อย่าอิจฉาบอกเลย"

 

 

 

มาแล้วครับไอ้เฟรม ไอ้คนนัดเสียงโหยหวนมาเลยมึง

 

 

 

"หล่อเหี้ยไรล่ะ พวกกูมากันตั้งนานละนี่ถ้ามึงมาช้ากว่านี้กูสอยหญิงกลับไปและ"

 

 

 

คำพูดสวนทางกับหนังหน้ามึงมากต้าร์ผมว่ามันน่าจะโดนคนอื่นสอยไปมากกว่าครับ ดูสายตาผู้ชายโต๊ะข้างๆสิครับ

 

 

 

แทบจะกินไอ้ต้าร์เข้าไปอยู่และ ไอ้ต้าร์มันหน้าหวานผู้ชายเกินครับ สูงพอกับผมแต่บางกว่า ไอ้นี่จะโดนงาบยังไม่รู้ตัว

 

 

 

"เออไอ้ฟาย เป็นคนนัดพวกกูแล้วเสือกมาช้านะมึงอ่ะ ไปไหนมาไอ้ห่า"

 

 

 

"กูนึกว่ามึงตามตูดพุดเดิ้ลตัวเมียแถวบ้านมึงไปแล้วซะอีก หึหึ"

 

 

 

นั่นช่วยกันด่าเลยครับไอ้นัทกับไอ้เวย์ เอ่อ..ว่าแต่ไอ้คู่นี้มันจะนั่งเบียดกันทำไมวะที่นั่งตั้งเยอะแยะ เสือกนั่งเบียดกัน

 

 

 

จนจะได้เสียกันอยู่และ ไอ้คู่นี้มันยังไงครับหรือผมพลาดอะไรไปป่าววะ^- -

 

 

 

"ไอ้ปัณมึงดูไอ้พวกนี้ดิ แม่งรุมด่ากูอยู่นั่นแหล่ะ มึงช่วยกูหน่อยดิ อึกอึกT-T"

 

พูดแล้วมันก็แกล้งบีบน้ำตาวิ่งเข้ามากอดแขนผมเอาแก้มถูไถไหล่ผม ผมเห็นแล้วก็ขำมันน่ารักดีครับเหมือนเด็ก

 

 

 

"ไม่ต้องมาทำหน้าเป็นหมาหงอยใส่กูหรอก มึงเป็นคนนัดแต่เสือกมาช้าติดธุระอะไรก็ไม่โทรมาบอกพวกกู

 

 

 

พวกกูโทรไปมึงก็ไม่รับ"  ผมหัวเราะกับท่าท่างของมันแล้วก็ด่ามันแบบไม่จริงจังอะไร

 

 

 

"ก็ไอ้บ้าพี่ฟิวอะดิ เสือกลากกูไปสนามบินเป็นเพื่อนมัน กูบอกว่ากูนัดกับพวกมึงไว้มันก็ไม่ฟัง

 

 

 

กูเลยลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้านเลยดูดิ"  พูดจบมันก็คว้าแก้วที่วางอยู่ข้างหน้ามันแหล่ะครับกระดกเหล้าเข้าปาก

 

 

 

"ไอ้ฟายเฟรมแก้วกูมึงอย่ามั่ว จะแดกก็สั่งเอาเอง"ไอ้ต้าร์ด่าไปก็เอื้อมมือมาดึงแก้วกลับไป กูว่าแล้วต้องโดนด่า คึคึ

 

 

 

"แล้วพี่มึงไปทำไรที่สนามบินวะ รับหญิงไง?" ผมก็ถามมันไปงั้นแหล่ะครับชวนคุยเรื่อยเปื่อย

 

 

 

"ป่าว มันไปรับเพื่อนมันน่ะ เห็นว่าพี่เค้าจะกลับมาช่วยที่บ้านดูแลธุรกิจที่นี่น่ะคืนนี้เค้าจะไปนอนกับพี่กู

 

 

 

เลยให้พี่กูไปรับ"  พูดไปแดรกไปเลยครับสงสัยมันจะหิว มึงช่วยเล่าให้จบก่อนได้ไหมวะเนี่ยกูตื่นเต้นนะโว้ย

 

 

 

"เพื่อนพี่ฟิว...ใครเหรอวะ" ผมเลยตัดสินใจถามมันเลยครับใจผมนี่ลุ้นจะตายอยู่และมึงตอบกูเร็วหน่อยซิวะ

 

 

 

"ก็พี่ภูมิไง พี่ภูมิอ่ะมึงก็เคยเจอนิที่สูงๆหน้าหล่อๆอ่ะ"  ใจผมนี่กระตุกเลยครับดีใจสุดๆอยากจะกรี๊ด>.<

 

 

 

คนที่ผมรอกลับมาแล้วครับ เค้ากลับมาแล้วความรู้สึกผมตอนนี้บรรยายไม่ถูกเลยครับอาจจะมากซะยิ่งกว่าคำว่าดีใจ

 

 

 

ผมจะได้เจอเค้าแล้ว ต่อจากนี้ไปเวลาของการรอคอยของผมมันกำลังจะจบลง ผมกำลังจะได้มีเค้าเข้ามาในชีวิตผมอีกครั้ง

 

 

 

"ณ....ปัณ..ปัณ..ไอ้ฟายปัณ!!!" O.Oตกใจแทบตกเก้าอี้เลยพวกมึงจะตะโกนกันทำไมวะหะไอ้บ้าพวกนี้

 

 

 

"อะไรของพวกมึงวะ แหกปากเรียกซะกูตกใจหมด"  ผมมองหน้าพวกมันอย่างหงุดหงิดนิดๆคนกำลังฝันหวานนี่ครับ

 

 

 

"ก็มึงอ่ะนั่งเหม่อแล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียวตั้งนานและ พวกกูเรียกก็ไม่ตอบเป็นไรของมึงวะ ก่อนมานี่ลืมกินยาระงับประสาทมาหรือไง"

 

 

 

กวนติงนะมึง ไอ้คนกวนประสาทที่นั่งเบียดอยู่กับไอ้นัทครับหน้ามึงนิ่งแต่เสียงมึงนี่กวนติงได้อีก

 

 

 

"ไอ้ฟายยาระงับประสาทบ้านมึงดิ กูก็แค่นั่งคิดไรเพลินๆไม่มีไรหรอก"  นั่งกินกันอยู่ซักพักพวกผมก็เริ่มอิ่มกันแล้วครับ

 

 

 

"เฮ้ยไอ้เฟรมเดี๋ยวมึงกลับไงเนี่ย กูต้องขับรถไปส่งมึงป่าว"

 

 

 

"ไม่ว่ะต้าร์เสียใจเดี๋ยวไอ้พี่ฟิวมันจะมารับกู มันพาพี่ภูมิแวะเข้าไปเอาของที่บ้านอยู่ มึงอย่าร้องไห้เสียใจไปเลยนะ คึคึ"

 

 

 

"ไอ้ฟายไม่ต้องไปส่งก็ดีกูก็ขี้เกียจ เปลืองน้ำมันกูด้วย เกาะให้กูไปส่งตลอดกูตลอดไอ้ปรสิต"  โดนซิครับโดนด่าแล้วมึง

 

 

 

เดี๋ยวนะO.Oพี่ฟิวกำลังจะมางั้นก็หมายความว่าผมกำลังจะได้เจอกับพี่ภูมิอะดิ โอ้ยใจผมจะระเบิดแล้วครับทำไงดี

 

 

 

ถึงตื่นเต้นแค่ไหนผมก็ต้องเก็บอาการครับ อย่าให้ไอ้พวกนี้จับได้เชียวถ้าพวกมันรู้มีหวังปากหมากันอีกแน่ๆ

 

 

 

"อ้าวไอ้พี่ฟิว!! ทางนี้มึง ทางนี้น้องสุดหล่อมึงอยู่นี่"  ไอ้เฟรมมันเรียกพี่มันครับกวนตินจริงไอ้นี่คิดว่ามันจะโดนมั้ยครับ

 

 

 

ปึก เสียงอะไรนะเหรอครับพี่ฟิวเค้าแสดงความรักกันน้องเค้าครับเสียงดังได้ใจดีจริง

 

 

 

"เดี๋ยวเหอะมึง เป็นน้องเสือกมาพูดกูมึงกับกูนี่กูพี่มึงนะเว้ยเคารพกูบ้างไรบ้าง" แล้วก็ท่าเดิมเลยครับไอ้เฟรม

 

 

 

"ไอ้ปันมึงดูไอ้พี่ฟิวดิมันโกงกูอ่ะ อึกอึก"พี่ฟิวได้แต่ส่ายหน้ากับความปัญญาอ่อนของไอ้เฟรมแหล่ะครับ

 

 

 

ผมเลยแอบมองหาคนที่ผมคิดว่าจะได้เจอ แต่ก็ไม่มีครับถ้าเจอกันผมจะคุยอะไรกับเค้าดี จะยิ้มให้เค้าได้มั้ย

 

 

 

แววตาเศร้าโศกและว่างเปล่าของเค้าในวันนั้นมันจะยังอยู่มั้ย แต่ผมไม่อยากเห็นแววตาแบบนั้นเลยจริงๆครับ

 

 

 

อยากให้กลับมาเป็นพี่ภูมิคนเดิมที่ผมเคยรู้จัก ผมกวาดตามองเท่าไหร่ก้อหาไม่เจอครับแย่จัง

 

 

 

"นี่พวกมึงจะกลับกันเลยป่าววะ ไอ้ภูมิมันดูดบุหรี่รออยู่ข้างนอกเร็วหน่อยกูง่วงแล้ว"  ได้ยินแบบนั้นผมเลยรีบ

 

 

 

เรียกเช็คบิลเลยครับ ไอ้พวกนั้นนั่งมองผมหน้าเหวอกันเลยครับ พอรู้ตัวผมก็ทำหน้าไม่ถูกเลยครับ เอ่อคือแบบ

 

 

 

"อะไรพวกมึงจะมองหน้ากูทำไม ก็พี่ฟิวเค้าบอกว่าให้เร็วๆ เค้าง่วงมึงไม่ได้ยินกันไง?"  แก้ตัวกันไปครับ เหอๆ

 

 

 

จ่ายเงินเสร็จพวกผมก็มายืนรวมกันที่ลานจอดรถ  "แล้วพวกมึงกลับไงกันเนี่ย ไอ้นัทไปนอนกับไอ้เวย์อีกละซิมึงอ่ะ"

 

 

 

ไอ้เฟรมที่โดนพี่ฟิวกอดคอหรือจะเรียกว่าล็อคคอดี-.-ถามแล้วมองไอ้นัทด้วยสายตาจับผิด ไอ้นัททำแค่พยักหน้ารับ

 

 

 

แล้วไอ้เฟรมก็หันมาถามผมต่อ  "แล้วมึงล่ะไอ้ปัณ เอารถมาหรือให้ไอ้ต้าร์ไปส่ง ระวังไอ้ต้าร์มันหาว่ามึงเป็นปรสิตนะเว้ย"

 

 

 

แน่ะมีค้อน "กูเอารถมา เดี๋ยวกูกลับเอง" ผมไม่เห็นเค้าเลยครับอยู่ไหนนะ ผมกวาดสายตาไปรอบๆลานจอดรถอีกครั้ง

 

 

 

แต่ก็ต้องผิดหวัง เพราะไม่เห็นแม้แต่เงาของเค้าคนนั้นเลย คุยกันเสร็จพวกผมก็แยกย้ายกันกลับบ้านครับ ผมเดินไปที่

 

 

 

รถด้วยความผิดหวัง วันนี้คงไม่ได้เจอกันแล้วละครับวันนี้ "เดี๋ยว ปัณ!!" ผมที่กำลังจะขึ้นรถหยุดนิ่งเลยครับ เสียงนี้

 

 

 

ผมจำเสียงนี้ได้ เสียงของเค้าคนนั้น พี่ภูมินั่นเอง "เป็นอะไร เงียบแบบนี้แสดงว่าไม่คิดถึงพี่ซินะ" พี่ภูมิมองผมด้วยสายตา

 

 

 

ที่อ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อน แล้วเอามือลูบหัวผมด้วยสัมผัสที่อ่อนโยนในแบบที่ผมโหยหา ยิ้มอ่อนๆของเค้าทำให้ผม

 

 

 

ใจเต้นรัวไปหมดดีใจสุดๆไปเลยครับ ตั้งสติได้ผมก็กระโดดกอดเต็มแรงโดยที่พี่ภูมิก็อ้าแขนรอรับอยู่แล้ว

 

 

 

"ผมนึกว่าจะไม่เจอพี่ซะแล้ว พี่ไปอยู่ตรงไหนมาผมมองหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ" ผมพูดอู้อี้กับอกแกร่ง น้ำตาซึมเลยครับ

 

 

 

"พี่จำรถเราได้ พี่ก็เลยมายืนรอเราอยู่ที่รถน่ะ" คุยกันอยู่แปบนึงพี่ภูมิก็ขอแยกย้ายกลับบ้านครับเพราะพี่ฟิวรออยู่ 

 

 

 

"พี่ภูมิเราจะได้เจอกันอีกใช่มั้ยครับ พี่จะไม่หายไปไหนอีกแล้วใช่มั้ย" ผมถามเสียงเบา กลัวครับกลัวพี่มันจะหายไปไหนอีก

 

 

 

"พี่ไม่หายไปไหนแล้วล่ะ ต่อไปนี้เราจะได้เจอกันไปตลอดชีวิต ไม่ว่าจะอยากเจอหรือไม่อยากก็ตาม" ผมว่าผมเห็นแววตา

 

 

 

แข็งกระด้างในตาของพี่ภูมิวูบนึง วูบเดียวเท่านั้นแล้วก็กลับมาอ่อนโยนเหมือนเดิม ผมก็ไม่ได้คิดอะไรครับ พี่มันคงเหนื่อย

 

 

 

แหล่ะครับ พูดจบพี่ภูมิก็ดึงผมไปกอดผมเลยยกมือขึันกอดตอบก่อนจะผละออกจากกัน  "กลับบ้านดีๆนะ พรุ่งนี้เจอกัน"

 

 

 

พูดจบพี่มันก็หันหลังเดินกลับไปที่รถพี่ฟิว มีแต่ผมที่ยืนยิ้มค้างอยู่คนเดียว กลับบ้านดีกว่าครับพรุ่งนี้ผมต้องไปส่งยัยแป้ง

 

 

 

น้องสาวตัวแสบที่โรงเรียนด้วยนี่ก็ดึกมากแล้ว แต่ผมจะนอนหลับมั้ยครับ ใจผมมันเต้นแรงขนาดนี้คืนนี้คิดว่าผมจะ

 

 

 

นอนหลับมั้ย?