ยัยตัวร้ายหวานใจไอดอล

ในที่สุดก็ได้แวะร้านสะดวกซื้อสักที
"มีใครจะเอาอะไรไหม" จิมินเอ่ยขึ้น
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันลงไปซื้อเองดีกว่า" ผมปัดปฏิเสธ
"ซอกจิน นายเนี่ยนะจะลงไปซื้อเอง"
"ทำไม" ว่าเสร็จผมก็ลงจากรถทันที แน่นอนว่าพนักงานในร้านสะดวกซื้อและลูกค้าในนั้นสองคนรู้จักผม
"นั้นซอกจินนี่ คิมซอกจิน" เสียงพนักงานหญิงหน้าเค้าเตอร์พูดขึ้น
ผมได้แต่สงยิ้มให้เท่านั้นเพราะสิ่งที่ผมต้องการมันอยู่ในตู้แช่เย็น
ไม่นานจิมินก็เดินเข้าร้านมาพร้อมกับน้องมินทำให้พนักงานในร้านและลูกค้ามองกันตาเป็นมัน
"นั้นจิมิน กับใครอ่ะ" ลูกค้าผู้หญิงในร้านสองคนซึ่งน่าจะเป็นเพื่อนกันพากันกระซุปกระซิบ
"น้องลงมาทำมัย จะเอาอะไรบอกพี่ก็ได้" ผมถาม
"เอ่อ.... คือของใช้ผู้หญิงนะค่ะ" เธอตอบด้วยสีหน้าเขินอาย แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่ามันคืออะรัยถ้าพูดแบบนี้คงหนีไม่พ้นผ้าอนามัยเป็นแน่
"อ่อ งั้นก็ตามสบายนะ" ผมอมยิ้มเล็กน้อย
"จิน แล้วนายมาซื้ออะไรอ่ะ" จิมินถามผม
"เครื่องดื่มกับขนม" 
"แล้วได้ครบยัง ฉันได้ครบหมดแล้วนะ เดี๋ยวไปจ่ายตังก่อน" จิมินยกตระกล้าที่มีทั้งเครื่องดื่มขนมคบเคี้ยวขนมปังขึ้นให้ผมดู
"อืม แล้วน้องเค้าล่ะ" ผมมองหา
"เห็นเดินเลือกอะไรก็ไม่รู้ทางด้านนั้นอ่ะ" จิมินยกมือขึ้นชี้ไปทางด้านหลังร้าน
"งั้นเราไปจา่ยตังกันเถอะ" ผมเดินนำหน้าจิมินไปจ่ายตังค์
เมื่อเดินถึงหน้าเค้าเตอร์พนักงานในร้านก็ทำท่าทางลุกหลี้ลุกลนรีบคิดเงินแล้วหากระดาษขอลายเซ็น
"พี่จิมิน พี่ซอกจินค่ะขอลายเซ็นหน่อยได้ไหมค่ะ" แคชเชียร์คนหนึ่งเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นกระดาษในมือมาให้ผม
"ได้ครับ" ผมส่งของในมือให้จิมินช่วยถือไว้แล้วรีบเซ็นให้แคชเชียร์คนนั้นทันที เมื่อเซ็นเสร็จผมก็ยื่นกระดาษให้จิมมินเซ็นต่อแล้วหยิบเอาของในมือจิมินมาถือไว้
ทันทีที่เซ็นเสร็จผมพึ่งสังเกตเห็นว่าลูกค้าในร้านเดินตามพวกผมเพื่อถ่ายรูป แล้วผมก็ไม่รู้ว่าแอบถ่ายตั้งแต่ตอนไหน จากนั้นผมจึงมองหามินตราก็เห็นว่าเธอยืนอยู่ข้างชั้นบะหมี่ทางด้านหลังสุด เธอสงยิ้มมาให้แล้วทำมือเป็นสัญณานให้ผมกับจิมินออกไปก่อน 
หลังจากที่จิมินเซ็นเสร็จผมจึงเดินนำหน้าจิมินออกจากร้านมารอที่รถ เวลาผ่านไปห้านาทีก็ยังไม่เห็นมินตราออกมา
"ทำมัยน้องเค้าช้าจังเลย" เจฮอบพูดขี้น
ผมรู้สึกใจไม่ดีเลยเหมือนจะมีอะรัยเกิดขึ้น
"เดี๋ยวผมลงไปตามเอง"
"เดี๋ยวพี่ไปเอง ถ้านายลงไปมันจะเป็นเรื่อง" ผู้จัดการร้องห้าม แต่ผมไม่ฟังที่ผู้จัดการพูด ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้อยากไปตามมินตราเอง
ผมรีบลงจากรถเดินไปยังร้านสดวกซื้ออีกรอบ สิ่งที่ผมเห็นและได้ยินมื่อเดินเข้าร้านไป
"ฉันจำได้แล้วเธอนี่เองที่หน้าด้านทำเป็นอุบัติเหตุจูบกับซูโฮ อยากดังมากหรอ ได้เดี๋ยวฉันจัดให้" ผู้หญิงหน้าตาสวยหุ่นดีสูงประมาณ 160 พูดขึ้น และมีหญิงสาวอีกคนหนึ่งยืนกอดอกอยู่ข้างๆ
เพี้ยยย "นี่สำหรับที่บังอาจมาจูบซูโฮของฉัน" ฝ่ามือฝาดลงใบหน้าของมินตราอย่างแรงจนเธอต้องหันตามแรงตบ
เมื่อเห็นมินตราโดนตบ ผมตกใจมากเลยรีบวิ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว
"น้องเป็นรัยมัย" ผมเข้าไปโอบมินตราเพื่อปลอบขวัญแต่ผมก็ลืมนึกถึงผลที่ตามมา
"ไม่ค่ะ" มินตราตอบเบาๆพลางส่ายหน้า
"โอ้ะ! พี่จิน" คนที่ตบหน้ามินตราดูตกใจมาก
"อะไรกันเนี่ย!!" อีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆคนที่ตบมินตราทำหน้างงๆ
ผมไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่มองสองคนนั้นแล้วรีบพามินตราออกมา เราสองคนเดินออกมาใกล้จะถึงรถอยู่ดีๆมินตราก็พูดขึ้น
"พี่ไม่น่าเข้ามายุ้งเลยิ พี่เป็นไอดอลนะเดี๋ยวก็เกิดปัญหาขึ้น" สีหน้าไม่พอใจ
"ไม่เป็นหรอก พี่เห็นเธอโดนตบต่อหน้าต่อตาจะให้พี่ทนอยู่เฉยได้ไง" 
"แล้วถ้าเกิดมีคนถ่ายรูปตอนที่พี่เข้ามาช่วยฉันล่ะ" 
"ไม่ต้องห่วงหรอก" ผมพูดเสร็จ มินตราก็ตะหวาดใส่ผมเสียงดัง
"แล้วฉันล่ะ เมื่อกี้พี่คงได้ยินคนที่มันตบฉันพูดแล้วใช่ไหม  ใช่รอยช้ำพวกนี่มันเกิดจากแฟนคลับของซูโฮจริง ฉันคิดว่าอยู่เงียบๆแบบนี้เดี๋ยวคนก็ลืม แต่นี่พี่เข้ามายุ้งทำไม "
"นี่ เธอคิดว่าฉันอยากจะยุ้งงั้นหรอ ฉันพึ่งช่วยเธอนะแทนที่จะขอบคุณแต่กลับมาตะหวาดใส่หน้าฉันเนี่ยนะ เกินไปแล้ว" ผมรู้โมโหมาก ทั้งที่ผมเป็นคนช่วยเธอแท้ๆ รู้แบบนี้น่าจะปล่อยให้โดนสองคนนั้นรุมซ่ะให้เค็ด 
"งั้นพี่มายุ้งทำไม " น้ำเสียงสั่นเครือ
ผมนิ่ง้งียบไม่พูดอะไรได้แต่มองหน้าคนที่เหมือนจะร้องไห้ นั้นสิ! ทำมัยผมถึงได้ตกใจขนาดนั้นตอนที่มินตราโดนตบทำไมผมถึงรีบวิ่งเข้าไปถามว่าเธอเจ็บตรงไหน อาจเป็นเพราะความตกใจทำให้ผมทำแบบนั้น
"มีอะไรกัน "ผู้จัดการวิ่งมาหาน่าตาตื่น คงได้ยินที่เราสองคนคุยกันมั่ง
แต่ทั้งผมและมินตราต่างก็ไม่ได้ตอบอะไร
"ว่างัย" ผู้จัดการถามอีกรอบ
"ป่าวค่ะ พี่ค่ะฉันคงไปร่วมกิจกรรมในครั้งนี้ไม่ได้แล้วนะค่ะ คือที่บ้านมีเรื่องฉันเลยต้องกลับไปเดี๋ยวนี้" มินตราเอ่ยโกหกขึ้นมาหน้าตาเชย เค้ายกเลิกไม่ยอมไปทำกิจกรรมกับพวกผมเป็นเพราะผมสินะ
"อ้าว! ทำงัยดีล่ะนี่เราก็ใกล้จะถึงแล้ว พี่คงย้อนกลับไปส่งน้องไม่ได้นะเพราะยังงัย BTS ต้องไปทำกิจกรรมต่อ"
"ไม่เป็นรัยค่ะ หนูกลับแท็กซี่ก็ได้ ขอโทดนะค่ะ" สิ้นคำมินตราก็ก้มลงเพื่อเป็นการขอโทษ แล้วก็เดินไปที่รถจัดการเอากระเป๋าสะพายออกมาแล้วเดินจากไปิย่างรวดเร็ว
"งั้นขึ้นรถกันเถอะจิน" สิ้นคำผู้จัดการผมก็เดินขึ้นรถไป แน่นอนว่าเพื่อนๆต้องถามมผมแน่ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมก็ตอบไปตามที่มินตราพูดกับผู้จัดการนั้นแหละตัดปัญหาขี้เกียจมานั่งอะธิบาย ตลอดการเดินทางทำไมผมถึงได้คิดเห็นแต่ใบหน้าที่ไม่พอใจผมของมินตราน่ะ ยิ่งคิดยิ่งสับสนตกลงผมโกรธเธอจริงหรือสงสารเธอกันแน่
"แทนที่จะขอบคุณแต่กลับหาว่าฉันจุ่นเนี่ยนะ" ผมเผลอพูดออกมาในระหว่างที่เพื่อนๆในรถคุยกันอยู่
"พี่ เป็นรัยอ่ะ" จองกุกหันมาถามผมสีหน้ามึนงง
"นั้นสิอยู่ดีๆก็พูดขึ้น นายพูดเรื่องอะไร ใครขอบคุณใครแล้วใครจุ้นใครอ่ะ" เจฮอบซักถาม
"ไม่มีอะไรหรอกฉันแค่พูดไปงั้นแหละ แสดงแอคติ้งน่ะเผื่อได้เล่นละครทีวี" ผมแถไปเรื่อย
"งั้นหรอ 55555555" เจฮอบยิ้มแล้วหัวเราะ
"ทำไมตลกมากหรอ" ผมพูดอมยิ้มเล็กน้อย ไม่นานพวกเราก็ถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ๆเราตั้งใจจะไปทำกิจกรรมร่วมกับผู้โชคดี