Where's heart-รักอยู่หนใด

Heart-2
 
Ficker part
ผมชื่อ ฟิกเกอร์ ผมมีพี่ชายอยู่หนึ่งคนคือ เรียวจิ ทำไมผมไม่เรียกพี่ชายตัวเองว่า 'พี่' นะเหรอครับ ก็เพราะว่าเรียวเป็นทุกอย่างในชีวิตผมทั้งเพื่อน ทั้งพ่อแม่ หรือแม้แต่น้องผมไงล่ะ มันยอมทำทุกอย่างเพื่อผมเพื่อครอบครัวเพราะพ่อแม่ของพวกเราเสียไปตั้งแต่ เราอายุ10ขวบ ตอนนั้นครอบครัวเราอยู่ที่ชลบุรี พอพ่อแม่เสียไปเรียวมันก็เลยพาผมมาอยู่ที่กรุงเทพ ทำงานเลี้ยงผมเลี้ยงตัวเองจนมีร้านกาแฟเป็นของตัวเองนี้แหละ กว่าร้านนี้จะโด่งดังได้นี่เรียวมันทุ่มเทมากเลยน่ะ ผมนี่นับถือมันเลย แต่ถึงยังไงผมก็ไม่เคยเรียกเรียวว่า พี่ สักที
"เฮ้ยยย พวกแกถามอะไรหน่อยดิ"
ผมนัดประชุมด่วนกับพวกพ้องของผมทันทีที่ผมรู้สึกอะไรบางอย่างกับผม
"ว่ามาสิ"
"พวกแกเคยรู้สึกวูบๆร้อนๆเวลาเจอใครคนนึงรึเปล่า"
"หมายความว่าไง ไม่เข้าใจว่ะ"
"ก็เมื่อวานฉันเจอพนักงานหนึ่งของร้านฉัน แต่ฉันคิดว่าเรียวคงรับมาทำงาน"
"แล้วแกก็ตกหลุมรักยัยนั่นใช่ไหม"
"ไม่รู้ว่ะ แค่รู้สึกอยากเจออีกเท่านั้น"
"แล้วรู้รึเปล่าว่ายัยนั่นเรียนที่ไหน"
"WSC มั้ง ฉันแอบไปดูแฟ้มสมัครงานมาแล้ว"
"งั้นก็ที่เดียวกับเราน่ะสิ"
"ใช่ ช่วยวางแผนหน่อยดิ"
"งั้นก็ต้องแบบนี้...@€฿%^\_^฿#$&%+^"
 
-8:00เช้าวันต่อมา-
"สายแล้วๆ ไม่น่าเลยยูมิเอ้ยยย"
ตื่นสายไม่พอ ดันมาลืมงานที่ต้องส่งเช้าวันนี้อีกต้องย้อนกลับไปเอาที่คอนโด ซวยจริงๆเลย
พลั่กกกกก!!!
"โอ๊ยยยย"
"นี่เธอวิ่งยังไงให้ชนคนอื่นเนี่ย"
"นายนั้นแหละผิด เป็นผู้ชายบ้าอะไรมัวแต่เดินๆๆ หันมองคนอื่นบ้างสิว่ามีคนเดินมารึเปล่า บลาๆๆ"
ฉันด่ารัวโดยไม่สนใจไอ่ผู้ชายเฮงซวย เพราะต้องรีบก้มเก็บของของฉันเดี๋ยวก็เลยเวลาส่งงานพอดี
"วันหลังอ่ะช่วยเดินดีๆเป็นผู้เป็นคนหน่อยน่ะ"
"นายนั้นแหละเป็นผู้ชายก็ช่วยเก็บสิ"
"..."
"เงียบทำไม"
ฉันพูดขึ้นพร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปมองไอ่คนที่ชนฉันอย่างกับนึกโทษ แต่นั้นก็ทำให้ฉันถึงกับอึ้ง...เขา...คนนั้น...น้องชายของพี่เรียวหรือเจ้าของอีกคนของร้านที่ฉันอยู่น่ะสิ ตายแน่เลยยัยยูมิ
"หึ"
"..."
"ฉันจะบอกเรียวให้ไล่เธอออกแน่"
"หา?"
"ข้อหาที่เธอกล้าด่าฉันและข้อหาส่วนตัวคือ..ฉันรู้สึกหมั่นไส้เธอ"
อะไรของเขากันเนี่ย เมื่อวานยังเป็นคนดีราวกับเทพบุตรอยู่เลย ไหงวันนี้มามาดใหม่น่าถีบกว่าเดิมงี้ล่ะ
"นี่ฟิกเกอร์ อย่าฟ้องพี่เรียวเลยนะ"
"ก็ได้ แต่มีข้อแลกเปลี่ยน"
"?"
"เธอต้องเป็นติวเตอร์ให้ฉัน"
"หา?"
"พอดีฉันเป็นคนชอบโดดเรียนทำให้เรียนไม่ทัน ก็เลยอยากให้เธอช่วยติวให้หน่อย"
"หือ? ฉันเนี่นนะ"
อยากจะร้องไห้เป็นภาษาตุรกีผสมกับอเมริกาเลยทีเดียว เรียนก็ไม่เก่งแถมไม่ติดศูนย์ติดรอก็บุญคุ้มหัวขนาดไหนแล้ว ยังต้องติวให้อีตานี้อีก นรกชัดๆเลยเรา
"เย็นนี้รอไปร้านกับฉันด้วย"
"..."
แล้วก็เดินจากไปด้วยท่าทางที่ฉันอยากจะเข้าไปกระชากหัวมันออกมาทำต้มแซ่บจริงๆ ฮึ่ยยย!
 
-17:00-
"นานมาก"
"เฮ้ยย!!"
ตกใจหมดเลยอยู่ๆนายฟิกเกอร์ก็มายืนอยู่ข้างหลังฉันแล้วพูดขึ้น
"ฉันรอตั้งนาน"
"ใครบอกให้รอล่ะ"
"เอ้า เมื่อเช้าหูหนวกเหรอถึงไม่รู้ว่าฉันบอกว่าไง"
หาาาา นี่ไอ่บ้านี่จะเอาจริงๆเหรอที่ให้ฉันติวให้เนี่ยนึกว่าแค่พูดเล่นๆ
"อ๋อ"
"ไปได้แล้ว มัวชักช้า"
แล้วเราก็เดินทางไปร้านกาแฟ เดินเท้านี่แหละมันก็เร็วดีนะไม่ต้องยืนเบียดกับคนอื่นให้เมื่อย แล้วอีกอย่างโรงเรียนฉันใกล้ห้างจะตายฉันเลยชอบใช้วิธีเดินนี้แหละเดินไปทำงานทุกวัน และด้วยความที่ห้างมันใกล้โรงเรียนมากที่นั่นเลยกลายเป็นแหล่งมั่วสุมของนักเรียนชาวWSCไปโดยปริยาย