Where's heart-รักอยู่หนใด

Heart-2

Ficker part

ผมชื่อ ฟิกเกอร์ ผมมีพี่ชายอยู่หนึ่งคนคือ เรียวจิ ทำไมผมไม่เรียกพี่ชายตัวเองว่า 'พี่' นะเหรอครับ ก็เพราะว่าเรียวเป็นทุกอย่างในชีวิตผมทั้งเพื่อน ทั้งพ่อแม่ หรือแม้แต่น้องผมไงล่ะ มันยอมทำทุกอย่างเพื่อผมเพื่อครอบครัวเพราะพ่อแม่ของพวกเราเสียไปตั้งแต่ เราอายุ10ขวบ ตอนนั้นครอบครัวเราอยู่ที่ชลบุรี พอพ่อแม่เสียไปเรียวมันก็เลยพาผมมาอยู่ที่กรุงเทพ ทำงานเลี้ยงผมเลี้ยงตัวเองจนมีร้านกาแฟเป็นของตัวเองนี้แหละ กว่าร้านนี้จะโด่งดังได้นี่เรียวมันทุ่มเทมากเลยน่ะ ผมนี่นับถือมันเลย แต่ถึงยังไงผมก็ไม่เคยเรียกเรียวว่า พี่ สักที

"เฮ้ยยย พวกแกถามอะไรหน่อยดิ"

ผมนัดประชุมด่วนกับพวกพ้องของผมทันทีที่ผมรู้สึกอะไรบางอย่างกับผม

"ว่ามาสิ"

"พวกแกเคยรู้สึกวูบๆร้อนๆเวลาเจอใครคนนึงรึเปล่า"

"หมายความว่าไง ไม่เข้าใจว่ะ"

"ก็เมื่อวานฉันเจอพนักงานหนึ่งของร้านฉัน แต่ฉันคิดว่าเรียวคงรับมาทำงาน"

"แล้วแกก็ตกหลุมรักยัยนั่นใช่ไหม"

"ไม่รู้ว่ะ แค่รู้สึกอยากเจออีกเท่านั้น"

"แล้วรู้รึเปล่าว่ายัยนั่นเรียนที่ไหน"

"WSC มั้ง ฉันแอบไปดูแฟ้มสมัครงานมาแล้ว"

"งั้นก็ที่เดียวกับเราน่ะสิ"

"ใช่ ช่วยวางแผนหน่อยดิ"

"งั้นก็ต้องแบบนี้...@€฿%^\_^฿#$&%+^"

-8:00เช้าวันต่อมา-

"สายแล้วๆ ไม่น่าเลยยูมิเอ้ยยย"

ตื่นสายไม่พอ ดันมาลืมงานที่ต้องส่งเช้าวันนี้อีกต้องย้อนกลับไปเอาที่คอนโด ซวยจริงๆเลย

พลั่กกกกก!!!

"โอ๊ยยยย"

"นี่เธอวิ่งยังไงให้ชนคนอื่นเนี่ย"

"นายนั้นแหละผิด เป็นผู้ชายบ้าอะไรมัวแต่เดินๆๆ หันมองคนอื่นบ้างสิว่ามีคนเดินมารึเปล่า บลาๆๆ"

ฉันด่ารัวโดยไม่สนใจไอ่ผู้ชายเฮงซวย เพราะต้องรีบก้มเก็บของของฉันเดี๋ยวก็เลยเวลาส่งงานพอดี

"วันหลังอ่ะช่วยเดินดีๆเป็นผู้เป็นคนหน่อยน่ะ"

"นายนั้นแหละเป็นผู้ชายก็ช่วยเก็บสิ"

"..."

"เงียบทำไม"

ฉันพูดขึ้นพร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปมองไอ่คนที่ชนฉันอย่างกับนึกโทษ แต่นั้นก็ทำให้ฉันถึงกับอึ้ง...เขา...คนนั้น...น้องชายของพี่เรียวหรือเจ้าของอีกคนของร้านที่ฉันอยู่น่ะสิ ตายแน่เลยยัยยูมิ

"หึ"

"..."

"ฉันจะบอกเรียวให้ไล่เธอออกแน่"

"หา?"

"ข้อหาที่เธอกล้าด่าฉันและข้อหาส่วนตัวคือ..ฉันรู้สึกหมั่นไส้เธอ"

อะไรของเขากันเนี่ย เมื่อวานยังเป็นคนดีราวกับเทพบุตรอยู่เลย ไหงวันนี้มามาดใหม่น่าถีบกว่าเดิมงี้ล่ะ

"นี่ฟิกเกอร์ อย่าฟ้องพี่เรียวเลยนะ"

"ก็ได้ แต่มีข้อแลกเปลี่ยน"

"?"

"เธอต้องเป็นติวเตอร์ให้ฉัน"

"หา?"

"พอดีฉันเป็นคนชอบโดดเรียนทำให้เรียนไม่ทัน ก็เลยอยากให้เธอช่วยติวให้หน่อย"

"หือ? ฉันเนี่นนะ"

อยากจะร้องไห้เป็นภาษาตุรกีผสมกับอเมริกาเลยทีเดียว เรียนก็ไม่เก่งแถมไม่ติดศูนย์ติดรอก็บุญคุ้มหัวขนาดไหนแล้ว ยังต้องติวให้อีตานี้อีก นรกชัดๆเลยเรา

"เย็นนี้รอไปร้านกับฉันด้วย"

"..."

แล้วก็เดินจากไปด้วยท่าทางที่ฉันอยากจะเข้าไปกระชากหัวมันออกมาทำต้มแซ่บจริงๆ ฮึ่ยยย!

-17:00-

"นานมาก"

"เฮ้ยย!!"

ตกใจหมดเลยอยู่ๆนายฟิกเกอร์ก็มายืนอยู่ข้างหลังฉันแล้วพูดขึ้น

"ฉันรอตั้งนาน"

"ใครบอกให้รอล่ะ"

"เอ้า เมื่อเช้าหูหนวกเหรอถึงไม่รู้ว่าฉันบอกว่าไง"

หาาาา นี่ไอ่บ้านี่จะเอาจริงๆเหรอที่ให้ฉันติวให้เนี่ยนึกว่าแค่พูดเล่นๆ

"อ๋อ"

"ไปได้แล้ว มัวชักช้า"

แล้วเราก็เดินทางไปร้านกาแฟ เดินเท้านี่แหละมันก็เร็วดีนะไม่ต้องยืนเบียดกับคนอื่นให้เมื่อย แล้วอีกอย่างโรงเรียนฉันใกล้ห้างจะตายฉันเลยชอบใช้วิธีเดินนี้แหละเดินไปทำงานทุกวัน และด้วยความที่ห้างมันใกล้โรงเรียนมากที่นั่นเลยกลายเป็นแหล่งมั่วสุมของนักเรียนชาวWSCไปโดยปริยาย