คนในหัวใจ คือใครกันนะ

          "งั้นฉันไม่ฆ่าแกแล้ว ฉันจะไปฆ่าไอหยีมันแทน"

          พูดจบเจทก็เดินเข้าไปหายาหยีที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องยังไม่ทันได้วางกระเป๋าเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ต้องโดนเจทวิ่งไล่แกล้ง

          ฉันส่ายหัวกับความติ๊งต๊องของเพื่อนสนิทสองคนนี้ นี่ฉันโชคดีใช่มั้ยที่มีสองคนนี้เป็นเพื่อนน่ะ แต่ถึงจะติ๊งต๊องไปหน่อย พวกนี้ก็ช่วยเหลือฉันมาตลอด ทำให้ทุกวันไม่น่าเบื่อ เพราะมีเสียงหัวเราะสุดฮาของพวกนี้ไง

          ห้องเรียนที่เสียงดังวุ่นวาย กลับกลายเป็นเงียบสงัด(อย่างกับป่าช้าแหนะ) ฉันรู้ได้เลยว่าต้องเป็นเพราะครูสังคมที่เดินเข้ามาเมื่อกี้ ดูจากสีหน้าครูก็รู้ได้เลยว่าไม่พอใจที่นักเรียนห้องที่มีแต่หัวกะทิอย่างงี้วิ่งเล่นกันเสียงดังไม่ต่างจากเอ่อ..เด็กๆ

          "วันนี้เรามีนัดสอบกันนะคะ" เสียงมีอำนาจสะกดทุกคนให้ตั้งใจฟัง

           ฉัน เจท ยาหยี สบตากันโดยอัตโนมัติ ไม่ทราบว่าครูนัดสอบตอนไหน?? ฉันเชื่อว่าทุกคนในห้องคงจะงงกันเป็นแถบๆ แต่ไม่มีใครกล้าพูดขึ้น คำพูดเมื่อกี้คงเป็นคำนัดของครูสินะ -.- โธ่เหว! ฉันไม่ได้อ่านหนังสือมาเลยนะ ToT

           พอหมดเวลาคาบสังคมพวกเราก็ผ่อนคลายด้วยการฟังเจทพูดเรื่องตลก นายนี่มีเรื่องมาเล่าเสมอเลย แต่ก็เพลินดี

          การเรียนทั้งวันผ่านไปด้วยดี(ยกเว้นคาบสังคมนะ~.~) ตอนนี้ก็ถึงเวลากลับบ้าน ฉันเดินกลับบ้านทางเดิม เพราะว่าอีกทางนั้นเสี่ยงต่อการโดนฉุด ถึงแม้ว่าทางเดิมจะเสี่ยงต่อการเจอเจ้าตูบนั่น ฉันก็พร้อมจะเสี่ยง 

          ฉันเดินเข้าไปในหมู่บ้าน ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมัธยมชื่อดังที่ฉันเรียนนัก แต่แล้วก็ต้องหยุด.. ไอ้หมาบ้าน่ากลัวอีกแล้ว.. ฉันสูดลมหายใจ พยายามทำใจกล้า เดินตามทางจนกระทั่งใกล้มันเรื่อยๆ จริงๆไม่ได้อยากเข้าใกล้หรอกนะ แต่มันต้องเดินผ่านอะ ToT

          "โฮ่ง!"

          มันเห่าขึ้นมาจนฉันตกใจ หัวใจจะวายตาย แงๆ ทำไงดี นี่ก็ใกล้จะถึงบ้านแล้ว แต่ฉันกลัวมันนี่นา มันดูเหมืนจะกัดฉันเลยอะ ฉันมองซ้ายมองขวาหาตัวช่วย นั่นไง! มีผู้ชายคนนึงกำลังเดินมาทางนี้ล่ะ ฉันไม่รอช้า วิ่งเข้าไปหาเขาโดยที่เจ้าหมาตามมาติดๆ ฉันจึงหลบอยู่ข้างหลังเขา

          "คุณคะๆ ช่วยด้วยค่ะ หมามันจะกัดฉัน ฉันกลัว"

          ฉันเขย่าแขนเขา สีหน้าฉันตอนนี้คงเหมือนกับเด็กที่กำลังจะร้องไห้

           "ไม่ต้องกลัวนะครับ เดินมากับพี่นะ"

          เขาปลอบเมื่อเห็นว่าฉันกำลังจะร้องไห้ เขาคงจะเรียนมหาวิทยาลัยแถวนี้สินะ ดูจากชุดที่ใส่ และคงรู้ว่าฉันเรียนอายุน้อยกว่า เพราะฉันใส่ชุด ม.ปลาย

          ฉันเกาะแขนพี่เขาแน่น กลัวว่าเขาจะชิ่งหนีไปก่อนแล้วทิ้งให้ฉันโดนหมากัดตาย(ดูความคิด=_=) หมาตัวนั้นพอสังเกตเห็นพี่ชายคนนี้ก็ดูเหมืนมันจะเปลี่ยนท่าทีกะทันหัน เปลี่ยนจากดุร้ายกลายเป็นเชื่องซะงั้น ยังไม่พอนะ มันยังกระดิกหางวิ่งมาทางเขาอีกด้วย แต่ด้วยความที่ฉันกลัวมันจับใจ ก็เลยกระโดดขึ้นหลังพี่ชายคนนี้โดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว ตัวสูงสมส่วนแถมยังมีกล้ามเนื้อแบบที่นักกีฬามีคือสิ่งที่ฉันสัมผัสได้ เขาไม่ได้ตกใจจนสะบัดหรือปล่อยฉันลงจากหลัง แต่เอามือมาจับขาฉันไว้ไม่ให้ฉันตก คนอะไรช่างเป็นสุภาพบุรุษเสียจริงๆ><