คนในหัวใจ คือใครกันนะ

          "เจ้านี่ชื่อตัวเล็ก หมาที่บ้านพี่เอง"

          โธ่ถัง! ชื่ช่างไม่เข้ากับขนาดและรูปร่างจริงๆ ใครตั้งนะ ว่าแต่ว่าพี่เขาอยู่บ้านป้ารันหรอกเหรอ ทำไมฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลยล่ะ

          "บ้านเราอยู่ไหนล่ะ พี่ไปส่ง"

          "อยู่ข้างๆบ้านที่ไม่มีคนอยู่อ่ะค่ะ"

          "อ้อ หลังนี้สินะ"

          พี่ชายใจดีหยุดเดินแล้วย่อตัวค่อยๆวางฉันลง ฉั!นมองไปทางเจ้าตัวเล็กนั่น นี่มันยังตามมาอีกเหรอนี่ แต่โชคยังดีที่มันไม่ได้สนในฉัน (นี่ขนาดหมายังเมิน -.-) แต่สนใจพี่ชายใจดีแทน

          "หนูขอโทษ และ ..ขอบคุณนะคะ" ฉันบอกพี่ชายใจดีด้วยความซาบซึ้งในคุณงามความดี ซาบซึ้งมากจนน้ำตาไหลออกมาหยดนึง ถ้าฉันไม่เจอเขาป่านนี้ไอ้หมาชื่อตัวเล็กแต่ตัวใหญ่คงจะขย้ำฉันจนตายกลางถนนไปแล้ว 

          "ไม่เป็นไรครับ อย่าร้องไห้สิคนเก่ง" เขายิ้มจนเห็นฟันขาว แล้วลูบหัวฉันอย่างกับเด็กน้อยๆ หรือหมาก็ไม่รู้ ฉันยิ้มให้เขาเช่นกัน 

          "ไว้เจอกันนะ ^^" เขาโบกมือลาไม่ลืมที่จะยีหัวฉันอย่างเอ็นดู ฉันโบกมือลาจนเขากลับเข้าบ้านป้ารัน และโบกมือไล่ไป้ตัวเล็ก ซึ่งกระดิกหางตามพี่ชายใจดีไปติดๆ ไม่แม้แต่จะหันมามองฉันซักนิด ชิ! ไอ้หมาบ้า เมื่อกี้ทำไมแกไม่ทำท่าทางแบบนี้ใส่ฉันนะ 

          19.00 น. 

          ฉันนั่งอ่านหนังสือเรียนวิชาสังคม แต่ก็ไม่มีสมาธิเอาซะเลย ในสมองตอนนี้มีแต่ภาพพี่ชายใจดีเต็มไปหมด ผู้ชายอะไรไม่รู้เท่ชะมัด สูง ผิวเนียน มีกล้าม (-.,-) หน้าตาจัดว่าหล่อมากๆ คิ้วเข้มๆ ตาคมๆ จมูกโด่งๆ ปากเซ็กซี่ เฮ้ย! นี่ฉันคิดอะไรเนี่ย อืมมม แต่ว่าพี่เขาดูดีมากๆเลยนะ ไม่เอาๆ พอๆ อ่านหนังสือดีกว่า... ฮึ้ยแต่ว่าฉันเกือบจะได้หอมแก้มเขาแล้วเชียว โอ๊ยยย! ไม่มีสมาธิโว้ย ฉันลุกออกจากโต๊ะทำการบ้าน ออกไปสูดอากาศนอกระเบียง ดาวคืนนี้สวยจังเลยนะ หล่อด้วย เฮ้ย!ไม่ใช่ ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ มองดูดาวยังเห็นหน้าพี่เขา ขนาดมองไประเบียงบ้านยังเจอเลย เดี๋ยวนะ.. ฉันหันกลับไปดูอีกครั้ง บ้านนั้น..ไม่มีคนอยู่ไม่ใช่เหรอ ละ..แล้วนั่นใครยืนอยู่ที่ระเบียงอ่ะ ฉันขยี้ตาตัวเองเพื่อความแน่ใจ เพราะตอนนี้ไม่ได้ใส่แว่น อาจจะตาฝาดก็ได้ 

          นั่น!

          พี่เขาหันหน้ามาทางนี้พร้อมกับส่งยิ้มมา ฉันขยี้ตารอบสอง ชัดเลยนั่นคนแน่ๆพี่เขาคงจะอยู่บ้านหลังนั้นสินะ ฉันยิ้มตอบกลับไปก่อนจะรีบหันหลังกลับเจ้าห้อง พร้อมกับที่รู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าว นี่ทำไมมันร้อนอย่างนี้เนี่ย ฉันรีบปิดไฟนอนทันที ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะรีบไปทำไม..

          "ฮ้าวววว" ฉันลุกขึ้นบิดขี้เกียจสองสามทีแล้วมองดูนาฬิกาที่ยังไม่ทันปลุก นี่ฉันตื่นก่อนนาฬิกาปลุกเหรอเนี่ย เป็นไปได้ยังไง คงเป็นเพราะเมื่อคืนนอนตั้งแต่หนึ่งทุ่มกว่าๆ ถึงได้ตื่นเช้ากว่าปกติ 

          "แว่น" เจทเรียกชื่อฉัน ในขณะที่พวกเรากำลังนั่งกินข้าวกลางวันที่โรงอาหาร

          "วันนี้แกเหม่อๆนะ อมยิ้มตาลอยเชียว" เจทมองมาที่ฉันอย่างจับผิด

          "เออนั่นดิ นทแกไปเดินชนคนหล่อๆแล้วได้สบตาปิ๊งๆมาใช่ม้า" ยาหยีพูดขึ้น

          "น่านไง หน้าแดงๆแบบนี้ เขินอะดี๊ ฮ่าๆ" เจทแซวขึ้น

          "นี่พวกแกเลิกเดา แล้วเงียบๆด้วย ฉันไม่ได้ปิ๊งใครทั้งนั้นแหละ" ฉันทำท่าทางขึงขังกลบเกลื่อน หวังว่าพวกนี้คงไม่รู้นะ 

          ดูหน้าตาทะเล้นเจ้าเลห์ของพวกนี้ตอนนี้ก็รู้เลยว่าพวกมันรู้ว่าฉันกลบ้กลื่อน แต่ช่างเถอะ ฉันปกปิดพวกนี้ไม่มิดหรอก