คนในหัวใจ คือใครกันนะ

     กริ๊งๆๆๆ!

          เสียงแสบแก้วหูของนาฬิกาปลุกที่วางอยู่ข้างเตียง ทำให้ฉันสะดุ้งตื่นจากฝันหวาน -_- ฉันเกลียดเสียงนี้จริงๆ แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ถ้าขาดเจ้านี่ไปฉันคงตื่นไม่ทันไปโรงเรียนแน่ๆ

          วันจันทร์ช่างเป็นวันที่น่าเบื่อเอามากๆ ~○~ มิหนำซ้ำยังเป็นวันที่แย่สุดๆ ระหว่างทางเดินไปโรงเรียน ฉันต้องเดินผ่านหน้าบ้านหลังโตของป้ารันผู้ใจดีที่อยู่ถัดจากบ้านของฉันแต่มีบ้านหลังหนึ่งคั่นกลางไว้ บ้านหลังนั้นไม่มีคนอยู่ ซึ่งไม่ใช่เรื่องที่น่ากังวลหรอก แต่ที่น่ากังวลจริงๆน่ะหรอ ก็บ้านป้ารันน่ะสิ เลี้ยงหมาซะตัวใหญ่เบ้อเริ่ม แถมหน้าตาไม่เป็นมิตร มันเห่าทุกครั้งที่ฉันเดินผ่าน และด้วยความที่ฉันเป็นคนกลัวหมาเป็นชีวิตจิตใจ พอได้ยินมันเห่าเท่านั้นแหละ ฉันจะรีบวิ่งไปให้พ้นจากหน้าบ้านป้ารันทันที นี่ถ้าไม่มีรัวกั้นไว้ ฉันอาจจะไม่รอดเข้าซักวัน 

          และเพราะวันนี้เป็นวันจันทร์ที่แย่สุดๆไง ฉันถึงได้เจอไอ้หมาตัวนั้นวิ่งเล่นอยู่นอกรั้ว! ฉันขยับแว่นตา จับสายกระเป๋าไว้แน่น แล้วค่อยๆเดินไปข้างหน้าอย่างมีสติ ขอบคุณมากๆที่มันไม่ได้สนใจฉัน ฉันจึงเดินอย่างสงบต่อไป

          ตึก ตึก ตึก..

          ฉันได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นเร็วและแรง ฉันพยายามก้าวต่อไปจนห่างจากมันพอสมควร ค่อยๆหันหน้ากลับไปมอง มันหันมาทางฉันทันที จะบ้าตาย! ฉันไม่น่าหยุดเดินเลย เสียงเห่าของมันทำให้สติที่ประคับประคองมาตั้งนานหลุดลอยหายไป ขาอันเรียวยาว(=_=)ของฉันก้าวไปข้างหน้าอัตโนมัติ ไวซะด้วย และออกตัวพุ่งอย่างรวดเร็วไม่คิดชีวิต ไม่สนใจว่ากระโปรงนักเรียนจะกระพือหวือหวาขนาดไหน คงไม่มีใครมองหรอก ฉันสนอย่างเดียวคือ หนีเจ้าหมาบ้านั่นพ้นหรือเปล่า

          "แฮ่ก แฮ่ก.."

          เหนื่อยชะมัด ฉันหยุดพักแล้วหันกลับไปมอง เจ้าหมายักษ์นั่นเลิกตามมาแล้ว ขอบคุณคุณพระคุณเจ้าที่ทำให้ฉันรอดมาได้อย่างหวุดหวิด คิดแล้วก็แอบโกรธป้ารัน ทำไมถึงปล่อยให้ไอ้หมายักษ์ออกมานอกรั้ว เห็นมั้ยว่ามันทำฉันหอบเกือบตาย

          ณ ห้องประจำของนักเรียน ม.6/1

          "เฮ้ยแว่น ทำไมแกหอบอย่างงี้อะ ฮ่าๆ วิ่งหนีหมามารึไง"

          เจท เพื่อนชายคนสนิทที่อยู่แก๊งเดียวกับฉันทักขึ้น แกนี่ช่างแสนรู้จริงๆ

          "ก็ใช่น่ะสิ เลิกขำได้แล้ว! ชิ" ฉันทำหน้างอน ก็มันน่างอนมั้ยล่ะ คนเหนื่อยแทบตายยังจะมาขำอีก

          "โอ๋ๆ ขอโทษคร้าบ อย่างอนนะ ○.<" เจทกะพริบตาปริบๆ

          พอเห็นท่าทางการง้อของเจทแล้วฉันงอนนายนี่ไม่ลงเลยล่ะ เพราะมันตลกเป็นบ้าเลยน่ะสิ ฮ่าๆ

          "คิคิคิ" ฉันหลุดขำออกไป ก็เจอสายตาอาฆาตของเจทมองกลับมา และกำลังจะลุกจากโต๊ะข้างหน้ามาบีบคอฉัน

          "นี่! พวกแกจะฆ่ากันแต่เช้าเลยเหรอ" ยาหยี เพื่อนสาวคนสนิทอีกคนในแก๊ง แต่เธอไม่ชอบให้ใครเรียกคำหลังหรอกนะ มันแปลกๆ เธอชอบให้เรียกว่า "ยา" หรือ "ยาหยี" เท่านั้น คนที่เรียกว่า "หยี" คงมีนายเจทคนเดียว นายนี่น่ะชอบแกล้งเพื่อนตลอด ดูฉันสิ ยังโดนเรียกว่า "แว่น" เลย ก็เพราะฉันใส่แว่นไง

ขอฝากนิยายเรื่องแรกด้วยนะคะ ยังไงก็ติชมกันด้วยนะคะ และคงต้องขอโทษด้วยนะคะถ้าอัพช้า ^-^