เพื่อนพระเอก

 กินยาทีทำไมมันเยอะแยะเเบบนี้เนี้ย เม็ดใหญ่ๆทั้งนั้น เม็ดเล็กๆทำมาไม่ได้รึงัย กะว่าให้กินทีเดียวหายเลยงัย เฮ้อ บ่นไปงั้นแหละ สุดท้ายก็ต้องกิน อาการก็ถือว่าทรงๆตัวไม่มีอะไรหนักขึ้นมากกว่าที่เป็นอยู่อาการไอเป็นเลือดยังมีอยู่บ้าง นานๆครั้งซึ่งไม่มีใครรู้ว่าผมเป็นอะไร แม้กระทั่งเรียวเพื่อนสนิทผมเอง 

 หากถามผมว่ากลัวมั้ย คงตอบได้เพียงว่ากลัวมากแต่ทำงัยได้ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ผมแค่ชะลอให้มันนานขึ้นเท่านั้นเอง ซึ่งต่อหน้าเธอผมไม่เคยแม้แต่จะทำหน้าเศร้าไม่สบายใจ แม้ว่าบ่อยครั้งเรื่องที่เธอมาคุยเป็นเรื่องที่ทำให้ผมปวดจิตมากๆก็ตามเถอะ

 พี่โซลๆทำไรอยู่หรอ หนูมีเรื่องปรึกษา

อยู่เข้ามาสิ มีอะไรอีกละวันนี้

 วันนี้พี่เรียวชวนกลับบ้านช่วงปิดเทอม พี่เค้าบอกจะพาไปหาแม่เขา

โห ไวดีจัง พยายามเข้าละ เอาชนะใจแม่เรียวให้ได้นะ สู้ๆพร้อมทั้งยิ้มให้กำลังใจ (พูดไปเพื่ออะไรนะ)

 ค่ะ

 บางทีรอยยิ้มที่ผมมีให้เธอ เธอคงจะรู้สึกได้ถึงความรู้สึกจากส่วนลึกของผมว่าเป็นเช่นไร คงทำได้เพียงให้เธอสบายใจสดใสร่าเริงเหมือนทุกๆวัน เธอคงเจอปัญหามาเยอะหากผมช่วยให้เธอสบายใจได้ผมก็พร้อมจะยิ้มให้เสมอ

 แค่ก แค่ก พร้อมทั้งเอามือปิดปาก ฮานะถามผมขึ้นมา ว่า "พี่โซลเป็นอะไรหรอ"ผมทำเป็นไม่สนใจพร้อมทั้งพูดตอบกลับไปว่า 'มันเป็นอาการของพี่นะ คนเป็นพวกภูมิแพ้ก็แบบนี้อยู่ใกล้ๆระวังติดหวัดเอาละ' พร้อมทั้งขอตัวไปเข้าห้องน้ำ

 ผ้าที่ซับน้ำมูกเต็มไปด้วยเลือดจำนวนมาก ผมพยายามล้างหน้าและเช็ดให้มันหยุด ไม่นานนักเลือดก็หยุดใหล แล้วโยนผ้าเช็ดเลือดนั้นทิ้งลงถัง แล้วเดินออกมายิ้มแย้มแบบปกติ

 ค่อยยังชั่ว หายใจโล่งขึ้นมาหน่อย เดี๋ยวกินข้าวทานยา แล้วคงนอนพักสักครู่นะ

งั้นอยู่หาอะไรทานด้วยกันก่อนมั้ย "ก็ดีค่ะ" ฮานะตอบกับผมอย่างนั้น งั้นรอแปบละกันเดี๋ยวไปทำอะไรอร่อยๆให้กิน

 หลังทานข้าวล้างจานเรียบร้อยผมก็ไล่ฮานะกลับห้องตัวเองเพราะอะไรนะหรอ ก็เพราะตอนนี้เลือดเริ่มออกมาจากจมูกแล้วละสิ ทั้งที่ใส่ผ้าปิดจมูกเอาไว้ แต่สักพักมันคงออกมาเยอะเอาอย่างงี้

 เดี๋ยวพี่ขอตัวนอนก่อนนะ ไม่ค่อยสบายเท่าไร แกก็กลับไปห้องนอนพักมั่งก็ได้นะ

ไม่ต้องไล่หรอกน่า รู้อยู่ อิ่มแล้วไม่อยากรบกวนหรอก 555+

 แกนะแก ยัยฮานะ อิ่มแล้วไม่สนใจกันเลยใช่มั้ย อิอิ

งั้นไปแล้ว หายไวๆละพี่โซล

 โอเค

 หลังจากที่ฮานะออกไปยาทั้งหลายถูกนำออกมาอีกครั้งรวมถึงอุปกรณ์ต่างๆที่ใช้หยุดเลือดด้วย

ใจนึกผมอยากบอกให้ฮานะรู้และเป็นห่วงผมบ้าง แต่คงทำไม่ได้ มันไม่ใช่สิ่งที่ผมควรบอกหรือให้เธอรู้ 

    โอ๊ย รำคานจริงๆไหลอะไรนักหนา เลือดจะหมดตัวก่อนมั้ยนิ เฮ้อ

 อยากทำอะไรให้มากกว่านี้จัง แต่ช่วงนี้คงต้องดูแลสุขภาพตัวเองสักพักแล้วค่อยว่ากัน 'รอยยิ้มของเธอเป็นยาให้ผมอยากต่อสู้กับสิ่งที่ผมเป็นอยู่ รอยยิ้มของเธอเป็นทุกๆสิ่งที่ทำให้ผมมีกำลังใจในวันต่อๆไป' ผมไม่ได้ทำอะไรเสียหายต่อฮานะเพราะเธอคือคนที่ผมแอบรัก กับเรียวเพื่อนรักของผม  

 'แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้วแค่ได้อยู่ใกล้ๆคนที่ผมรัก ถึงแม้เขาไม่เคยรักผมเลยก็ตาม'

ผมเข้าใจดีผมไม่ไช่พระเอกมาตั้งแต่ต้น ผมมันแค่เพื่อนพระเอกนี่น่า

สุดท้ายคงพูดได้แค่ในใจ

091215220525152108011401. 14092014