เพื่อนพระเอก

 อีกเทอมกว่าๆแล้วละสิ เวลามันผ่านไปไวมากๆ เรียวจบไปแล้วเมื่อปีที่แล้ว ได้งานดีมากๆเป็นหัวหน้าสถาปนิค ของบริษัทในเครือใหญ่ระดับประเทศ ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหนพ่อของเรียวเองนั่นแหละเป็นเจ้าของ เรียวจะมาหาฮานะบ่อยๆ หลังเลิกหรือว่างจากงาน เราทั้งสามคนได้ ตั้งโต๊ะ สังสรรค์กันบ่อยขึ้นในช่วงนี้

 ส่วนผมนะหรอ ตอนนี้อาการก็ยังไม่มีอะไรน่าห่วงมากแต่ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะขี้หลงขี้ลืมขึ้น ซึ่งมันเริ่มเป็นบ่อยขึ้นเรื่อยๆ เป็นเพราะคงคิดอะไรมากไปหน่อยหรือ เป็นผลจากอาการข้างเคียงจากโรคที่ผมเป็นอยู่

 เฮ้ย! โซล ทำไมช่วงนี้ดูขี้หลงขี้ลืมจังว่ะ ปกตินายไม่ไช่คนหลงลืมอะไรนี่นา

หรอ สงสัยคงเพราะเครียดเรื่องเรียนต่อด้วยละมั๊ง มีบ้างแหละ

 พี่โซล เมื่อวานเราทำอะไรกินหรอ

เอ่อ ทำท่านึกอยู่นาน ใช่ ข้าวผัดมั้ย

 อืมไช่ ก็ไม่ได้หลงอะไรมากมายแค่คิดนานกว่าเมื่อก่อนเท่านั้นเอง

 หลังจากทานข้าวเรียบร้อย ฮานะก็รับหน้าที่ล้างจานอยู่ในครัว เรียวกับผมนั่งคุยกัน ถึงเรื่องต่างๆ รวมถึงเรื่องที่ผมไม่อยากจะฟังเท่าไรนัก

 โซลในฐานะที่แกเป็นเพื่อนสนิทข้า ข้าอยากจะให้ช่วยอะไรหน่อยได้มั้ย ผมตอบกับเรียวไป 'ได้สิมีอะไรละ' คือหลังฮานะเรียนจบข้าจะขอฮานะแต่งงานว่ะ แต่คิดวิธีเซอร์ไพร์แบบน่ารักๆไม่ออก แกช่วยได้มั้ยว่ะ 'เฮ้ย จริงดิ ข้าดีใจด้วยนะ'(ผมพูดไปแบบนั้นทั้งที่รู้อยู่ว่าความรู้สึกตัวเองเป็นเช่นไร)เอาเป็นว่า ถ้านึกอะไรดีๆออกจะรีบบอกแกละกันเพื่อนรักจะสละโสดทั้งทีมีหรือจะไม่ช่วย

"ขอบใจมากเลยว่ะโซลแกนี่สมแล้วเป็นเพื่อนรักเพื่อนแท้ของข้า"

 นั่นแน่ พี่เรียวกับพี่โซลกำลังนินทา ฮานะ อยู่ไช่มั้ยนิ วางแผนอะไรไว้หรอ

ผมกับเรียวพูดพร้อมๆกันว่า"ไม่มีอะไรอย่าร้อนตัวสิ"

 เฮ้อ ทำไมต้องเป็นเพื่อนสนิทแกด้วยนะเจ้าเรียว ผมคิดอยู่ในใจ แล้วผมควรทำอย่างไรดีนะ ฮานะคงมีความสุขถ้าคนที่เธอรักมาขอแต่งงาน ผมควรทำให้ทุกอย่างราบรื่นใช่มั้ย ผมควรปล่อยความรู้สึกของตัวเองให้เหี่ยวแห้งไปด้วยหรือเปล่านะ อยากยิ้มอยากมีความสุข อยากให้เธอรู้จังว่าผมคิดอย่างงัย เห็นทั้งคู่ดูมีความสุขเป็นคู่ที่น่ารักมากๆ

 ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแค่บางอย่างที่ยืนคั่นทั้งสองคนไว้ อยากให้เธอไม่เคยเจอเขาถ้าเป็นเช่นนั้น วันนี้ผมคงจะยิ้มได้แบบจริงใจ ไม่ใช่เสแสร้งแกล้งทำเเบบนี้ ยิ่งคิดยิ่งเศร้า

" มันเจ็บระบมข้างในใจ ได้แต่ยิ้มออกไปว่าไม่เป็นไร...จริงๆ "

  ถึงช่วงดึก เรียวก็ขอตัวกลับบ้าน เพราะว่าพรุ่งนี้มีงานตอนเช้าเลยขอตัวกลับไปก่อน ซึ่งแน่นอน ฮานะก็รีบวิ่งตามไปส่ง สักพักก็กลับเข้ามา ผมถามฮานะไปว่า 'เรียวไปแล้วหรอ' ซึ่งฮานะก็ตอบผมกลับมาสั้นๆว่า"กลับไปแล้ว" ผมเลยยิงคำถามเพื่อใช้ในการทำสิ่งที่เรียวขอร้องผมมา

 ฮานะ พี่สมมุตินะว่า ถ้าเจ้าเรียวมาขอแต่งงานจะทำอย่างงัยหรอ "เอ่อ ก็รับสิค่ะพี่โซลจะรออะไรละ" เธอตอบมาไม่คิดสักนิดเลยนะ ( มันเป็นคำตอบที่ผมก็รู้ แต่..ทำไมมันฟังแล้วเหงาแบบนี้ละ ควรดีใจสิ )  "แต่พี่เค้าไม่มีวันทำอะไรที่ซึ๊งๆหรอกพี่ท่านเป็นเเบบนั้นมานานแล้ว ทำอะไรหวานๆกะเค้าไม่ค่อยจะเก่งเท่าไร" แต่ถ้าเป็นงั้นจริงๆนะ พี่โซลต้องเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้ด้วยนะ (เจอแบบนี้เหมือนโดนเตะเข้าที่ก้านคอเลยละสิ เจ็บปวดดีจัง - -*)ได้สิ จะซัดเจ้าเรียวให้หมดตัวเลย5555+

 เวลาของผมมันค่อยๆลดลงเรื่อยๆ แต่มันต้องแลกด้วยความเจ็บปวดที่มากขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน ความผูกพันมันเริ่มมากเกินไป มันทำให้ผมไม่สามารถตัดใจอะไรได้จากเธอ ช่องว่างของเราเริ่มห่างขึ้น ไม่สิ ผมถูกดึงออกมาให้ห่างจากทั้งคู่มากกว่า ใกล้ถึงเวลาที่คนอย่างผมต้องออกไปให้ใกลแล้วละสิ ตำแหน่งของผมมันไม่ใช่ตรงข้างๆเธอกับเขา

    มองดูตัวเองสิ ตอนนี้แกเป็นอะไร ส่วนที่เหลือใช้ หรือส่วนเกินที่เขาไม่ใช้แล้ว

เจ็บที่ไม่สามารถพูดหรือรู้สึกออกมาได้ เป็นความเจ็บที่ฝังลึกและทิ่มแทงตลอดเวลา

091215220525152108011401. 14092014