เพื่อนพระเอก

  มันนานแค่ไหนกันนะ ที่ผมยอมให้กับเธอคนนี้ เหมือนเป็นคนโง่ๆคนนึงเลยนะได้แต่ถามตัวเองไปวันๆว่าอยู่แบบนี้ เป็นแบบนี้มันดีมากนักหรอ เอาเวลามาแบ่งให้ตัวเองบ้างไม่ไช่เอะอะ อะไรๆก็ให้เเค่เธอ คำตอบที่พอจะตอบตัวเองได้มีแค่ ปกติวันๆก็ไม่ค่อยได้ทำอะไรอยู่แล้ว ไม่มีงานที่มหาลัย ไม่มีกิจกรรมให้ทำ ก็คนรักสันโดดนิ

 ผมนะหรอ ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร จะมีก็แค่กับเจ้าเรียวนั่นแหละ ถึงผมกับเรียวจะเรียนคนละปีกันก็เพราะว่า เรียวอายุมากกว่าผม เขาเข้ามาเรียนที่มหาลัยไทกะก่อนผมหนึ่งปี แล้วผมก็ตามเจ้าเรียวมาเรียนที่เดียวกันในปีถัดมา

 พี่โซล พอว่างมั้ยวันนี้

ไม่ว่าง

 อย่ามาโม้เลย วันๆไม่ทำอะไร กลับมาก็นอน เชอะ

มีอะไรอีกละ

 ว่าจะชวนไปซื้อของสักหน่อย พอดีอยากจะซื้อของให้พี่เรียวเค้านะค่ะ นะนะ งัยก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้วนิ

เหอๆ  เออ เออ งั้นรอแปบละกันนะ

 เฮ้อสุดท้ายก็มาจนได้ ร้านเสื้อผ้าสุดหรูด้านหน้ามีชุดมากมาย เราสองคนเดินเข้าไปข้างใน ผมยืนมองเข้าไปข้างใน "ของเยอะมากๆเลยจะดูไหวหรอนี่" เธอตอบกลับผมมาว่า "เอาน่างัยก็เวลาว่างเยอะอยู่แล้วนิ ค่อยๆดูไปละกัน"  แล้วคิดมั้ยว่าเวลาที่ผมมีให้เธอมันมีมากแค่ไหนแต่เธอใช้เวลาที่ผมมีให้หมดไปกับการเลือกบางสิ่ง เพื่อมอบให้คนที่เธอรัก มันช่างน่าเจ็บใจยิ่งนัก แต่ก็มีความสุขนะที่ได้มาเดินกับฮานะสองคน เวลาผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง ดูไวมาก ฮานะดูออกจะใส่ใจเรื่องของที่จะเลือกให้เจ้าเรียวมันมาก มากจนอดคิดไม่ได้ 'ถ้าเธอมาเลือกแบบนี้ให้มั่งสักตัวผมจะดีใจแค่ไหนกันนะ' 

 พี่โซลๆชุดนี้สวยมั้ย ฮานะคิดว่าเหมาะกับพี่เรียวมากๆใส่แล้วคงเท่สุดๆ

สวยมากๆ ดูเหมาะกับเจ้าเรียวมากๆเลย ใส่แล้วคงหล่อระเบิดเลย เจ้าเรียวคงดีใจแน่

 หรอ (ยิ้มพร้อมทั้งยืนถือหมุนไปหมุนมา)

แล้วของพี่ไม่มีหรอ (พูดพร้อมยิ้มหัวเราะไปเหมือนพูดเล่นๆ55+)

 เดี๋ยวเลี้ยงข้าวมื้อนึง โอเคนะ

เหอๆ ก็ยังดี - -*

 หลังจากฮานะเลือกของได้แล้ว เราทั้งสองก็เดินออกมาจากร้านคงไม่ต้องบอกว่าใครเป็นคนแบกของให้เธอ จะใครละผมนั่นแหละ ของเจ้าเรียวไม่เท่าไรแต่ของแกนั่นแหละยัยฮานะ "ไม่รู้จะซื้ออะไรนักหนากะจะซื้อไปปูนอนหรองัยเยอะมากๆ"  'โถ สวยๆทั้งนั้นอย่าบ่นเลย รีบขนๆมา เดี๋ยวไม่เลี้ยงข้าวแล้วนะ' ฮานะตอบผมมาแบบนี้ ผมก็คงตอบกลับไปแบบง่ายๆว่า "หนักว่ะ เดี๋ยวตอนเลี้ยงข้าวจะกินให้หมดตูดเลย"  ฮานะหัวเราะออกมาพร้อมพูดว่า 'จัดไป'

 ซื้อของกินข้าวเสร็จเราก็กลับมาที่คอนโดพร้อมเอาของที่ไปซื้อมาขึ้นไปเก็บที่ห้องฮานะ พร้อมทั้งขอตัวกลับห้องแต่ฮานะก็เรียกผมไว้ ผมก็ถามฮานะ "มีอะไรหรอ จะใช้อะไรอีกละ"

 ป่าวค่ะ พี่โซลยื่นมือมาก่อน หลับตาด้วยนะ

จะแกล้งอะไรพี่อีกละ

 เอาน่า เอาน่า หลับตาเลย

เออๆ พร้อมหลับตา

 ขอบคุณนะที่ช่วยหนูหลายๆอย่างอันนี้ให้เป็นของขวัญ

 ผมลืมตาขึ้นมาสิ่งที่วางบนมือผมเป็นจี้รูปไม้กางเขน พร้อมทั้งสายสร้อยเงิน ผมหยิบมันยกขึ้นดูแบบนิ่งๆพร้อมบอกกับฮานะว่า "ก็สวยดีนะ ขอบใจละกันพร้อมทั้งนำใส่กระเป๋าเสื้อทันที"  งั้นพี่กลับไปนอนก่อนนะ พร้อมทั้งเดินหันหลังกลับมาที่ห้อง

 พอถึงห้องผมรีบล้วงกระเป๋าเสื้อแล้วนำสร้อยนั้นมาดูทันทีแล้วยิ้ม เพราะเมื่อกี้ทำท่าทางนิ่งๆไป แต่ในใจสิ ดีใจมากๆผมหยิบขึ้นมาหมุนไปหมุนมาเพราะนี่คงเป็นสิ่งแรกและอาจเป็นสิ่งเดียวที่ได้จากคนที่ผมรักหมดใจ มันมีค่าแค่ไหนไม่รู้แต่สำหรับคนอย่างผมสิ่งนี้มันเป็นสิ่งเดียว ที่มีความหมายต่อจิตใจมากๆ ผมรีบนำมันมาคล้องไว้ที่คอและใส่มันไว้ตลอดไม่เคยถอดอีกเลย

 "มันจะคุ้มมั้ยนะกับเวลาที่เสียไปมากมายเพื่อเธอ แล้วมันจะคุ้มมั้ยนะกับเวลาที่เหลือที่เสียเธอไป"

091215220525152108011401. 14092014