เพื่อนพระเอก

9.4

เขียนโดย ๑กัสจัง๑

วันที่ 1 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 เวลา 01.52 น.

  13 ตอน
  7 วิจารณ์
  18.08K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 22.55 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

5) เป็นที่พึ่งพาได้เสมอ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 ช่วงเวลาที่ฮานะอยู่ใกล้กับผม ผมเองอดใจไม่ไหวเผลอตัวไปอยู่เรื่อย ไม่ว่าจะขอให้ทำอะไรตอนไหน ก็พร้อมทำให้เพื่อเธอ มันดูมากเกินไป เกินกว่าฐานะของตัวเอง แต่การที่ทำอะไรบางอย่างให้คนที่เราแอบรักมันดูมีความหมาย อย่างน้อยมันยังดีกว่ายืนมองอยู่ไกลๆ อยากพูดอะไรที่มากกว่าที่พูด อยากบอกอะไรที่ใจไม่กล้าบอก ซึ่งก็ถามเธอบ่อยๆ ทำไมไม่ให้เรียวช่วยละ คำตอบที่ได้ก็มีเพียงแค่ "พี่เรียวเขาไม่ค่อยว่าง งานที่มหาลัยเยอะมากเวลาแทบไม่ค่อยมีให้ฮานะเลย มีแต่พี่เรียวแหละที่ว่าง ไม่มีอะไรทำ"

 

 วันนี้มีกิจกรรมร้องเพลง พอดีอาจารย์ไม่อยู่ พี่โซลไปช่วยเล่นเปียโนให้ทีได้มั้ย

เหนื่อยอะ ไม่ไปได้มั้ย ง่วงมากๆ

 ไม่ได้ ลุกเลย ไม่งั้นไม่ต้องมาคุยกันเลย โป้ง เชอะ

 

 เจอแบบนี้คงต้องลุกแล้วละ ถึงจะเหนื่อยแค่ไหนก็พร้อมที่จะไป หลังแต่งตัวเรียบร้อยเราก็ไปที่ห้องซ้อมดนตรี มีผู้คนมากมายกำลังฝึกร้องเพลงอยู่

 

 คนนี้งัย พี่โซล พี่เขาจะมาช่วยเล่นเปียโนให้แทนอาจารย์วันนี้ หล่อโสดใครสนใจติดต่อฮานะได้นะ 555+

ผมยิ้มแหะๆ พร้อมทั้งเดินไปที่เปียโน พร้อมซ้อมนิดหน่อยเพราะไม่ได้เล่นมานานตั้งแต่ย้ายมาเรียนที่นี่

หลังจากนั้นก็เล่นเปีนโนให้ฮานะพร้อมเพื่อนๆเธอร้อง จนเสร็จประมาณชั่วโมงได้ เหนื่อยแทบขาดใจ หลังจากนั้นมีเสียง ดังขึ้นมา

 

 พี่เรียวๆ ร้องเพลงให้ฟังสักเพลงได้มั้ย

วันนี้คงไม่ได้นะคับ ผมเพลียมาก

 พี่โซล ฮานะ ขอนะ เพลงนึง

เอ่อ ก็ได้

 

 เพลงที่ผมเล่นเป็นเพลงเปีนโนเบาๆความหมายของมันนะหรอ เกี่ยวกับเรื่องราวของชายคนหนึ่งที่แอบรักผู้หญิงคนหนึ่งจนหมดใจ ทุกๆคนต่างหยุดมองมาที่ผม แต่ผมไม่ได้มองเห็นสิ่งไดเลย สิ่งที่ผมมองเห็นมีก็แค่เธอเท่านั้น ฮานะจัง 

 

I loving you  I need you.

 

 สายตาของผมมันสั่น น้ำตาคลอทั้งสองตาผมที่มันอินไปกับเพลงที่ผมร้อง "ทุกๆคนคงจะซาบซึ๊งกับสิ่งที่ผมร้องออกไป แต่ผมหวังแค่ให้ผู้หญิงคนๆนึงที่ผมมอง ได้ซาบซึ๊งถึงมันบ้างสักนิด ก็ยังดี "

 

 แปะ แปะ แปะ เสียงปรบมือดังทั้งห้อง ผมทำได้แค่ลุกขึ้นมาคำนับหนึ่งครั้งพร้อมบอก ขอบคุณมากคับ หลังจากนั้นผมก็ฟุบลงกับพื้นเสียงดังตุ๊บ แล้วผมก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น  ฟื้นมาอีกทีก็นอนอยู่ที่ห้องพยาบาลในมหาลัยซะแล้ว

 

 พี่โซลเป็นอะไรมากมั้ย ฮานะขอโทษนะค่ะ ที่รบกวนพี่ถ้ารู้ว่าไม่สบายคงไม่กวนหรอก

เรียว เป็นงัยบ้างพอดีข้าติดงานของอาจารย์นะ นายเลยมาลำบาก

อย่าคิดมากนะฮานะแล้วแกด้วยเจ้าเรียว แค่ไม่สบายนิดหน่อยนะ คงเป็นเพราะนั่งนานไปด้วยละ ลุกมาเลยหน้ามืด ขอบใจนะที่เป็นห่วง

 หายไวๆนะพี่โซล ฮานะตอบกลับมา พร้อมทั้งทำท่าทางเสียใจ ตาแดงๆ

 เอาน่าไม่เป็นอะไรสักหน่อย ยิ้มสิ คราวหลังไม่ช่วยอะไรอีกเลยนะ

ฮานะตอบกลับมาว่า "ได้ แบร่ๆ ๆ ๆ " เฮ้อ ยัยบ๊องนี่ จะกวนไปไหน

 

 นี่แหละสิ่งที่ผมเป็น เป็นได้แค่ไหนก็เอา เป็นอะไรก็ได้เพื่อเธอ

 

091215220525152108011401. 14092014

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา