Rainbow University(2)บทรักยึดหัวใจนายต่างชาติ

          “ช่อม่วงไปก่อนเลยก็ได้นะ เราว่าถ้ารอเราคงไม่ทัน!” โรซี่ตะโกนออกมาจากห้องน้ำ วันนี้มีเรียนเช้าเช่นเคย แต่เราสองคนดันพากันตื่นสาย ช่วยไม่ได้ แอร์มันเย็นจนนอนเพลิน

          “งั้นฉันไปจองที่นะ แล้วตามไปล่ะ”

          “จ้า”

          ฉันจัดการหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งลงไปหน้าหอ สายขนาดนี้รถรับส่งคงไม่มีแล้ว นี่ฉันต้องเดินไปที่ตึกเรียนเองเหรอเนี่ย ระยะทางก็ไม่ใช่จะน้อยๆ แถมแดดประเทศไทยแหม นี่แค่ 9 โมงเองนะ จะเผาไปไหน ผิวฉันกำลังจะขาวแล้วนะ

          “เดี๋ยวช่อม่วงรอด้วยจ้า!!!!!” นึกว่าใครเรียก คนสวยแต่งตัวเร็วจังวะ

          “วิ่งผ่านน้ำรึเปล่าโรซี่ เร็วจัง”

          “^w^” หลงเป็นบ้าเวลาที่โรซี่ยิ้ม อย่างงี้แหล่ะเนอะคนสวย ทำอะไรก็ดูดีไปหมด

          ปิ๊บๆ

          ใครมาบีบแตรรถแถวนี้วะ ฉันหันไปมองรถเก๋งสีดำที่แล่นมาจอดใกล้ๆ พร้อมกับเลื่อนกระจกลง อ๋อ นายแจ็คสันนี่เอง แล้วก็นายสมหวังที่นั่งข้างคนขับ ชิ เห็นหน้าหมอนี่แล้วฉันรู้สึกอยากจะกลับไปนอนหลับยังไงไม่รู้

          “ไปด้วยกันสิครับคุณช่อม่วง”

          “^_^” ยิ้มรับน้ำใจอย่างแรง พร้อมกับเปิดประตูรถด้านหลังให้ โรซี่ขึ้นก่อนแล้วฉันก็ขึ้นตาม

          “.............”

          “................”

          “.....................”

          “.........................” บอกแล้วไง ฉันไม่ชอบบรรยากาศที่เงียบแบบนี้

          “โรซี่จ๊ะ นี่แจ็คสัน เป็นเพื่อนและรูมเมทของบัดดี้ของฉัน” โรซี่หันไปตามที่ฉันบอกพร้อมกับพยักหน้าทักทาย จากนั้นก็ฉีกยิ้มละลายทุกคนที่ขวางหน้า

          “^_^”

          “ส่วนนี่นาย...คุณหวัง เป็นบัดดี้ของฉัน” คนสวยทำเหมือนเดิม แต่ผลที่ได้ก็คือ นายสมหวังเสียมารยาทด้วยการหันหน้าไปมองข้างทางแทน น่าเกลียด ดูสิคนสวยของฉันหน้าเสียหมด

          “เค้า...ค่อนข้าง...ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องน่ะจ่ะ” อุ้ยคนสวยยิ้มออกแล้วอ่า แต่ฉันนี่สิจะตายเพราะโดนสายตาพิฆาตมาจากกระจกหน้าที่เอาไว้มองข้างหลัง

          ขับมาได้ซักพัก รถเก๋งคันงามก็ค่อยๆชะลอจอดตรงหน้าตึกทุกคนลงจากรถยกเว้น นายแจ็คสัน ที่จะต้องไปเรียนที่คณะของตน อ้าว ฉันนึกว่าเค้าอยู่คณะเดียวกับเราเสียอีก แล้วพวกเราก็เดินเข้าไปเรียนกันอย่างไม่รีบร้อน จนลืมไปว่า มันเลยมาเกือบ 15 นาทีแล้ว

          ระหว่างเรียนฉันรู้สึกได้ว่า มีคนมองมาทางที่ฉันนั่ง เมื่อหันไปก็เป็นนายสมหวังนั่งอยู่ หึ นายติดใจคนนั่งข้างๆฉันใช่ไหมล่ะ ถึงกับแอบมอง เข้าแผนฉันล่ะ ฉันจะทำให้นายหลงรักโรซี่หัวปักหัวปัม ไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน ตาบอดไปเลย (นางเอกเรื่องนี้บ้าบอจริง)

          เป็นเวลาพักเที่ยงปกติธรรมดาไม่มีอะไร ฉันนั่งกินข้าวอยู่กับโรซี่พูดคุยสนุกสนาน พอสักพัก โต๊ะของเราก็ไม่เงียบอีกต่อไป เพราะมัดหมี่ ต้นข้าวและกลลี่ เดินเข้ามานั่งหน้าตาเฉย ฉันชักจะชินกับเรื่องมารยาทของคนที่นี่แล้ว (ว่าแต่เขาตัวเองก็เป็น)

          “ว่าไงพวกหล่อน กินข้าวไม่อร่อยเหรอ ถึงกับต้องมานั่งกินด้วยกันเนี่ย” เป็นเรื่องธรรมดาเช่นกัน ที่จะพูดจากระแนะกระแหนเจ้าพวกนี้ เพราะฉันรู้สึกคุยกันถูกคอมาก แถมพวกนี้ก็เป็นคนจริงใจ ไม่ถือตัว

          “ย่ะหล่อน นี่ฉันคิดไปเองหรือว่าหล่อนขาวขึ้นฮะ” ขาวขึ้นเหรอ ก็ไม่นะ

          “ใช่ๆ แถมหุ่นก็เริ่มดีด้วย” ลดลงไปไม่กี่โลเองนะ

          “ผิวหน้าก็ไม่ค่อยหมองคล้ำเหมือนเมื่อก่อน” มาร์คหน้าไม่ค่อยบ่อยนะ

          “สรุปคือ เธอสวยขึ้นนะช่อม่วง” ฉันรีบลุกสำรวจร่างกาย ว่าเป็นไปตามที่พวกนี้พูดรึเปล่า ไม่นะ ฉันดูตัวเองทุกวัน มันก็ขี้เหล่เหมือนเดิม

          “เราก็เห็นด้วยนะ เรามองช่อม่วงทุกวัน เธอสวยขึ้นมากกว่าครั้งแรกที่เราเจอ” โรซี่ถึงกับยืนยัน ฉันคงต้องมองตัวเองใหม่สินะ เอ๋ หรือพวกนี้ต้องการอะไร

          “พวกเธอต้องการอะไรกันแน่”

          “โหย นี่หล่อน เพื่อนชมก็หาว่าประจบ นังนี่บ้าบอจริงๆ” โดนกลลี่ด่าอ่า ก็มันน่าคิดนี่หน่า

          “ถ้าไม่ใช่ก็โทษละกัน” ฉันนี่นิสัยไม่ดีเลย ไปคิดร้ายกับเพื่อนแบบนั้นได้ยังไงกัน

          “*w* เด็ก SF นี่มันหล่อกันทุกคนเลยเนอะพวกแกว่ามะ” คำพูดของกลลี่ ทำให้ทุกคนหันไปมองกลุ่มผู้ชายที่นั่งกินข้าวด้วยกันประมาณ 6 คน เฮ้ย ! มีนายสมหวังด้วยหนิ

          “ถ้าได้มาสักคนนะ ฉันจะเคี้ยวให้อร่อยเลยล่ะ” ฉันล่ะสยองแทนเจ้าพวกนั้นจริงๆ

          “ฉันยังรู้จักไม่หมดเลย มีใครบ้างนะ” นั่นสิ รู้จักแต่นายสมหวังคนเดียว

          “คนแรกที่นั่งหัวโต๊ะ หน้าหวานๆหล่อๆอะชื่อจื่อเฉิงลูกครึ่งจีน อยู่วิทย์กีฬา ปี 3” มัดหมี่เริ่มแนะนำหนุ่มๆเรียงตัว โดยชี้ไปที่พี่ผู้ชายหน้าหวานตามที่มันบอก หล่อจริงๆนะ

          “คนที่นั่งข้างพี่จื่อเฉิงชื่อ จีฮุนลูกครึ่งเกาหลีอยู่วิทย์พฤษศาสตร์ ปี 1คนนี้อะฮ๊อตเวอร์” ลักษณะเหมือนเกย์มากกว่าฮ๊อตนะ แต่ก็หล่อสมกับคำว่าฮ๊อตจริงๆ

          “ถัดจากจีฮุน ชื่อแฮบิน ลูกครึ่งเกาหลีเหมือนกันอยู่วิศวะโลจิสติก ปี 1 คนนี้สุดยอดของความฮ๊อต” เออ ฮ๊อตจริงๆ มีผู้หญิงเดินเอาดอกไม้มาให้ด้วย โอ้โห แถมตอนที่รับดอกไม้เนี่ยนะ มือน่ะมือจะลูบมือผู้หญิงให้เค้าชักตายรึยังไง หน้าหม้อจริงๆ

          “คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามก็รู้กันอยู่แล้วว่าเป็นใคร พ่อหนุ่มลูกครึ่งจีน คงไม่ต้องแนะนำความเย็นชาของเค้าหรอกนะ” หึ จะมีใคร ก็นายสมหวังนั่นแหล่ะ ขนาดนั่งกินข้าวยังเก๊ก โธ่พ่อคุณ ขอให้สำลักข้าวสัก 2 เม็ดเถอะ

          “ถัดจากคนคณะเรา ชื่อแจมีน ลูกครึ่งเกาหลี อยู่สัตวแพทย์ ปี 2 คนนี้น่ารักมากเลยล่ะ” ฉันกำลังมองผู้ชายที่ยิ้มเก่งๆคนหนึ่ง แถมเสียงหัวเราะของเค้าก็ดังมากๆเลยด้วย ท่าทางจะเป็นคนเฮฮา

          “ข้างๆแจมีน ชื่อ ชินยอง ลูกครึ่งเกาหลีอีกคน อยู่กุมารเวช ปี 2 พ่อของลูกฉันเองล่ะ” ทุกคนบนโต๊ะหันไปหามัดหมี่ที่กำลังเพ้อฝันกลางวันอยู่ เพื่อนฉัน ไปแล้วสมงสมอง แต่คนที่มันบอกก็น่าหลงอยู่นะ หล่อมาก แถมเรียนหมอเด็กอีก สเป็กของสาวๆจริงๆ

          พวกเรานั่งมองผู้ชายกลุ่มนั้นนานมาก จนแบบว่าถ้าท้องได้ก็คงท้องไปแล้ว ฉันหันไปมองเป็นพักๆ เดี๋ยวหลง คนหล่อต้องค่อยๆมอง

          ป๊ะ!

          เหมือนมีเสียงสายฟ้ากระทบกันทันที ที่ฉันหันไปมองแล้วเจอกับสายตาของนายสมหวัง ที่ดันมองมาทางฉันพอดี เค้าผงะเล็กน้อย แต่ฉันก็ไม่รู้อะไรแล้วเพราะรีบหันหนี เค้าต้องเข้าใจผิดแน่ๆ ว่าฉันแอบมองเค้า แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เฮ้ย ! คาบต่อไป ต้องเจอกันอีก ตายแน่ๆ