Rainbow University(2)บทรักยึดหัวใจนายต่างชาติ

          “จะมีงานครบรอบมหาวิทยาลัยในเดือนหน้า อาจารย์อยากให้ ปี 1 ช่วยกันทำการแสดงละครเวทีมา 1 เรื่อง เพราะพี่ๆปีอื่นจะต้องไปอบรมต่างจังหวัด จะเหลือแค่ไม่กี่คนที่จะช่วยได้ รับทราบตามนี้นะคะ”

          “ค่ะ/ครับ” มาสั่งงานแล้วก็เดินออกไป ปล่อยให้คิดกันเองเนี่ยนะ

          “ให้พวกกลุ่มช่อม่วงเป็นกลุ่มนำนะ” อ้าว ฉันกลายเป็นหัวหน้าไปโดยปริยาย ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงเลยนะ

          “ตกลง” อ้าวมัดหมี่ ถามฉันสักคำรึยัง

          “ฉันอยากเป็นคนแคสนักแสดงอะ” กลลี่จ๊ะ เงียบหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกนะ

          “ได้สิ เดี๋ยวฉันจะหาคนเหมาะๆไปให้เธอคัดนะ” เพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งตะโกนมาให้คำตอบว่าจะช่วยให้กลลี่สมปรารถนา

          “พวกเราในกลุ่มต้องแบ่งหน้าที่กันอีกนะ” ต้นข้าวเสนอความคิดขึ้นมา เมื่อเรารวมกลุ่มกัน

          “เราขอเขียนบทละครได้ไหมจ๊ะ” โรซี่คนสวย เก่งจังเลย

          “อืมได้ งั้นฉันจะจัดการเรื่องฉากกับทุกคนในคณะ” มัดหมี่เริ่มแบ่งหน้าที่ของทุกคน อย่างรวดเร็ว

          “กลลี่หลังจากคัดเลือกนักแสดงกับช่อม่วงแล้วก็จัดการเรื่องแต่งหน้าทำผมนักแสดงนะ” กลลี่พยักหน้ารัวๆ เพราะถูกใจกับหน้าที่ของตน

          “ต้นข้าว ติดต่อเรื่องเสื้อผ้าที่จะต้องใส่ทำการแสดงกับอาจารย์นะ”

          “ได้เลยๆ” อ้าวแล้วฉันล่ะ หน้าที่ที่จำเป็นมันหมดแล้วอ่า

          “แล้วฉันล่ะ เธอลืมหัวหน้าธีมอย่างฉันเหรอมัดหมี่”

          “กำลังจะบอกอยู่นี่ไง แคสนักแสดง แล้วก็เป็นผู้กำกับละครเวที พอใจไหมคะหัวหน้าธีม”เป็นผู้กำกับ ฉันกำลังจะได้กำกับละครเวทีเรื่องแรกในชีวิต

          “ทุกคน!!! ช่อม่วงเป็นผู้กำกับนะ!!” เฮ้ย!!! ทำไมต้องตะโกนด้วย อายเค้า

          “เอ้อ ดีๆ” ฉันควรดีใจใช่ไหม ที่ทุกคนยอมรับให้ฉันเป็นผู้กำกับ รู้สึกปลื้มปริ่มหัวใจมาก

          นี่ก็เกือบชั่วโมงหนึ่งแล้วที่ฉันนั่งพูดเรื่องละครกับโรซี่ในหอ ไม่รู้ว่าจะเอาเรื่องแบบไหนอะไรยังไงดี

          “ผู้กำกับอยากได้พระเอกนางเอกแบบไหนจ๊ะ” ฉันก็ติดคำตอบของคำถามนี้มาพักใหญ่แล้วล่ะ แต่ก็คิดไม่ออกซะที

          “ตายแล้ว ฉันลืมไปซะสนิดว่าจะต้องไปทำงาน” จะรออะไรล่ะ รีบหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมาแล้วบึ่งไปที่หอชายทันที

          “อ้าวอีหนู มาทำอะไรที่นี่ล่ะ” ทำไมวันนี้เป็นคุณลุง ทุกทีจะเป็นอีเจ๊นั่นไม่ใช่เหรอ

          “เจ๊คนนั้นไปไหนแล้วล่ะคะลุง” ลุงแกทำหน้าสยองอะไรสักอย่างแล้วก็พูดสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกขนลุกมาก นั่นก็คือ

          “โดนไล่ออกไปแล้ว ได้ยินว่าไปนินทาคนใหญ่คนโตเข้าน่ะ” หรือว่าจะเป็นฝีมือนายสมหวัง ฉันว่าต้องใช่แน่ๆ แต่ฉันเองก็มีส่วนนะ เพราะดันไปบอกว่าเจ๊แกพูดอะไร ไม่น่าทำคนอื่นซวยเลยฉัน

          “แล้วหนูมาทำไมล่ะ” อ้อ มัวแต่คุยเพลินจนลืมบอกแก

          “หนูเป็นแม่บ้านส่วนตัวของห้อง 368 น่ะค่ะ ขออุปกรณ์ทำความสะอาดด้วยค่ะ” เมื่อลุงแกถึงบางอ้อ ก็ขนข้าวของทั้งหลายมาให้ฉัน ฉันรับมาพร้อมกับกล่าวขอบคุณ จากนั้นก็เดินขึ้นลิฟท์

          ก๊อกๆ

          ทำไมวันนี้เงียบจัง ไม่อยู่กันเหรอ ไขเข้าไปแล้วนะ สิ่งฉันเห็นตอนนี้คือ ชายคนหนึ่งกำลังนอนหลับสงบนิ่งอยู่บนเตียงใหญ่ รองเท้าก็ไม่ถอด นายสมหวังเอ้ย

          ฉันจึงเดินไปสะกิดให้เค้าตื่น แต่เค้าก็ยังนอนนิ่งเหมือนเดิม จึงเขย่าที่แขนให้แรงขึ้น เค้าครางใส่ฉันแบบรำคาญ เอ๊ะ นี่นาย ก็ไม่ได้อยากจะปลุกหรอกนะ แต่มันจำเป็น

          “นายสมหวังทำไมนายไม่ถอดรองเท้า เตียงจะสกปรกนะรู้ไหม”

          “ฮื้อ!” ทำไมเป็นคนที่ปลุกยากแบบนี้เนี่ย หรือว่าไม่สบาย เฮ้ย! จริงด้วย ตัวร้อนจี๋เลย

          ฉันต้องทำอะไรก่อนดี ใช่ ก่อนอื่นต้องถอดรองเท้าก่อน ต้องค่อยดึงเชือกแล้วก็ดึงรองเท้าออก

          “นายนี่โชคดีนะ ฉันยังไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อนเลยในชีวิต คนแรกเลยนะนาย” ฉันดึงรองเท้าไปบ่นไป เค้าคงไม่รู้เรื่องหรอก คงโดนพิษไข้เล่นงาน หมดสภาพเชียว

          แจ็คสันไปไหนนะ ปกติเค้าจะอยู่ตลอด งานเลยเข้าฉันเลยเนี่ย

          “ฉันจะเช็ดตัวให้นะ นายมียาลดไข้เก็บไว้ไหม” เค้ายังคงนอนนิ่งเหมือนเดิม นี่ฉันต้องเดินหาใช่ไหม เจอแล้ว อยู่ตรงโต๊ะหัวเตียง เค้ากินไปแล้วงั้นเหรอ งั้นเช็ดตัวอย่างเดียวละกัน

          ฉันบิดน้ำออกจากผ้าขนหนู แล้วก็มาเช็ดที่หน้าของเค้า ค่อยๆซับ น่าสงสารนะ ป่วยจนขยับไม่ได้ แบบนี้ เดี๋ยวนะ ต้องเช็ดทั้งตัวใช่ไหม ไม่จำเป็นหรอกมั้ง แค่ปลดกระดุมเช็ดตรงหน้าอกก็มากเกินพอแล้วล่ะ

          “=///=” หยุดหน้าร้อนผ่าวแบบนี้ซะที แค่เช็ดตัว ใดๆในบุรุษและสตรีล้วนเหมือนกัน เอามาจากไหนวะ

          “อีกสักพักไข้ก็คงลด นายอดทนหน่อยนะ” ฉันไปทำงานของฉันดีกว่า ยังมีงานอีกเพียบ

ทำไมวันนี้รู้สึกทำงานเสร็จเร็ว เพราะไม่มีคนบ้าอำนาจมาคอยสั่งล่ะมั้ง ฉันเดินเอามือไปแนบที่คอของนายสมหวัง ยังร้อนอยู่เลย เป็นอะไรมากรึเปล่า ไม่ตื่นซะที

          “นายสมหวัง”

          “.......”

          “นายตื่นมาสั่งงานฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ อย่านอนอู้สิ”

          “........” ฉันไม่ชอบเลยจริงๆ เงียบแบบนี้ ยอมให้นายบ่นแล้วด่าฉันว่าเสือกยังดีกว่า ใจคอไม่ค่อยดี

          “ให้ฉันพานายไปโรงพยาบาลไหม”

          “ฮือ...ม่าย” ตอบแล้ว!! เค้าพูดกับฉันแล้ว ดีใจเป็นบ้า

          “แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ ไข้นายไม่ลดเลยนะ” ฉันเอามือไปแนบหน้าเค้าอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ฉันโดนตอบสนองอย่างหนักจนหัวใจแทบทะลุออกมา เพราะเค้าคว้ามือฉันจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

          “อยู่เฉยๆ...ก็พอ” เสียงเค้าแหบมาก แถมไม่ยอมปล่อยมือฉันอีก ปล่อยได้แล้ว แต๊ะอั๋งสาวแบบนี้ไม่ดีนะ

          “อย่างน้อยก็ให้ฉันเอาน้ำแข็งมาทำให้ไข้นายลดดีกว่านะ” ฉันค่อยๆแกะมือออกพร้อมกับดึงผ้าห่มมาห่มให้ เค้าเหมือนเด็กน้อยเลย

          หวังว่านายแจ็คสันจะกลับมาพร้อมกับแผ่นเจลลดไข้นะ เฮ้อ ทำได้แค่หาเก้าอี้มานั่งข้างเตียง เฝ้าดูใบหน้าหล่อเหลาหายใจเข้าออกอย่างลำบาก ให้ฉันป่วยแทนไหม ดูนายลำบากเกินไปที่จะป่วยนะ นั่งไปนั่งมาหนังตาก็เริ่มหนัก ง่วงขึ้นมากะทันหัน ฟุบงีบตรงนี้คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ว่าแล้วฉันก็ซุกหน้าลงข้างเตียงพร้อมกับหลับตาลงอย่างอ่อนเพลีย