Rainbow University(2)บทรักยึดหัวใจนายต่างชาติ

          ปกติเมื่อตอนเป็นเฌอมินทร์ วันเสาร์-อาทิตย์ ก็จะนอนตื่นสาย ไม่ก็รีบตื่นไปช๊อปของเซลลดราคา แต่ตอนนี้ รับบทเป็นช่อม่วง ต้องตื่นมาเตรียมตัวหางานทำ จนป่านนี้แล้วฉันก็ยังหางานทำไม่ได้ เงินเก็บก็เริ่มหดหาย ชีวิต บางครั้งฉันก็ยากจะโดดลงดาดฟ้าตากผ้าของหอให้ตายไปเลย แต่กลัวเจ็บ ก็เลยต้องทนใช้ชีวิตอยู่แบบนี้ (เปิดตอนมาก็เจอนางเอกเพ้อจนน่าเบื่อ ฮ่าๆ)

          เสริฟอาหาร เสริฟข้าว เสริฟปลา ก็มีแต่คนปฏิเสธ สงสัยจะเป็นเพราะ หน้าตาของฉันมันขี้เหร่จะเต็มทน ดำก็ดำ อ้วนก็อ้วน วันๆเอาแต่บ่นแล้วก็เพ้อเจ้อฮ๊ากกกกก!!!!! ได้แค่ตะโกนในใจ

          อะไรแว๊บ ผ่านตาไป แผ่นสีชมพู ตัวหนังสือใหญ่ๆ “ต้องการแม่บ้านทำความสะอาดหอชาย ที่มหาวิทยาลัยเรนโบว์ ค่าจ้างอัตราสูงสุดวันละ 500บาท จะวุฒิการศึกษาใดก็ได้ ไม่จำกัดคุณสมบัติ ขอเพียงแค่อดทนได้เท่านั้น”

          เดี๋ยวๆ ไอ้คำท้ายนี่มันอะไร อดทนอะไร แต่ค่าจ้างวันละ 500 เชียวนะ เอ๊ะ มีตัวหนังสือเล็กๆสีแดงอีกว่า “ค่าจ้างที่บอกไปดังกล่าวนั้น แล้วแต่ความพิศวาสของเจ้าของห้องจะให้” มันแม่บ้านทำความสะอาดจริงรึเปล่าเนี่ย

          แผ่นประกาศนี้ติดอยู่ตรงเสาไฟฟ้าหน้าร้านอาหารที่ฉันพึ่งไปสมัครงานมาแต่ไม่ได้งาน อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น สงสัยงานนี้จะต้องเป็นของฉันอย่างแน่นอน

          ร่างกายต้องการเงินแค่ไหน ฉันเดินมาหยุดอยู่หน้าหอชายด้วยความเร็วแสง พร้อมกับพุ่งเข้าไปที่เคาว์เตอร์ที่มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่

          “ขอโทษนะคะ หนูมาสมัครเป็นแม่บ้านค่ะ” เธอมองหน้าฉันแล้วมองตั้งแต่หัวจรดเท้า เฮ้ ต้องการอะไรมองแบบนี้

          “พี่ว่าน้องไม่เหมาะหรอก” พี่ด้วย ช่วยดูหนังหน้าด้วยนะคะ ฉันว่าชีน่าจะใกล้ๆ 30 แล้วล่ะ

          “แต่พี่คะ หนูต้องการใช้เงินจริงๆ หนักแค่ไหน หนูก็ทนได้ค่ะ” ชีทำหน้าประมวลผลคำพูดของฉัน จากนั้นก็ก้มหยิบกุญแจอะไรสักอย่าง แล้ววางไว้ตรงหน้าฉัน

          “พอดีห้องนี้ต้องการแม่บ้านแค่ห้องเดียว ประมาณว่าแม่บ้านส่วนตัวน่ะ เจ้าของอยู่ในห้องนั่นแหล่ะ อะนี่อุปกรณ์” ตอนนี้ทั้ง ไม้ถูพื้น ไม้กวาด แปรงขัดห้องน้ำ สารพัดสิ่งทำความสะอาด มากองอยู่ตรงหน้าฉันหมดเลย ไปทำได้เลยงั้นเหรอ

          “ไม่ต้องกรอกข้อมูลอะไรเหรอคะ”

          “ไม่ต้องหรอก เพราะแต่ละรายที่มาทำ วันเดียวก็เผ่นแนบแล้ว ฮ่าๆ” อ้าวชีโรคจิตเหรอวะ ไปดีกว่า

          ฉันหอบข้าวของทั้งหมดเข้าไปในลิฟท์รีบกดปิดอย่างเร็ว ห้องเป้าหมายอยู่ชั้น 6 อยากรู้จังทำไมต้องเผ่น ห้องมันสกปรกขนาดนั้นเลยรึไง

          ก๊อกๆ

          “@#%*%#$!!!!” พูดอะไรวะ แต่ฉันว่าฉันคุ้นเสียงนี้นะ

          “มาทำความสะอาดค่ะ”

          ประตูถูกเปิด พร้อมกับหน้าหล่อๆของผู้ชายคนหนึ่งโผล่ออกมา ทำไมฉันเจอแต่คนหล่อวะเนี่ย เค้ามองฉันอยู่พักหนึ่งแล้วก็เปิดประตูอ้าให้ฉันเข้าไป

          ห้องก็ไม่ได้สกปรกอะไรนี่ กลิ่นไม่พึ่งประสงค์ก็ไม่มี จะว่าไปห้องนี้ก็หรูเหมือนกันนะ มีทั้งโซฟา ทีวี แล้วก็เตียงนอนใหญ่ๆ หน้าต่างระเบียงก็เป็นกระจกเหมือนคอนโดเลย มีห้องแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย

          “%#$^*@#” มีเสียงบ่นออกมาจากห้องน้ำ เจ้าของเสียงเดินมาหยุดเพื่อจ้องหน้าฉัน

          “O_O”

          “O_O? เธอมาทำอะไรที่นี่” ฉันบอกแล้วไง ว่าเสียงนี้มันคุ้นๆ จะมีใครได้ล่ะ ก็นายสมหวังบัดดี้บ้าบอของฉันไง

          “มาทำความสะอาด”

          “เธอมาเป็นแม่บ้านของฉัน?”

          “อืม” ถ้าโลกจะกลมขนาดนี้  เชื่อเลยกับทฤษฎีโลกกลม

          “นี่รูมเมทนายเหรอ” ฉันชี้ไปที่นายหน้าหล่อที่เปิดประตูให้ฉัน เค้าทำท่าจะพูดอะไรบ้างอย่างแต่นายสมหวังพูดขึ้นมาก่อน

          “ใช่ นี่แจ็คสัน” นายแจ๊คสันยื่นมือเข้ามาจะเช็คแฮนด์ ฉันก็ไม่รอช้ารีบจับมือเขย่าทันที นายนี่ทำตัวแปลกๆ ความรู้สึกมันบอกแบบนั้น

          “ฉันชื่อช่อม่วง เป็นบัดดี้ของนายสมหวัง”

          “OxO” เค้าคงตกใจชื่อที่ฉันใช้เรียกนายสมหวัง

          “ทำงานได้แล้ว” ไอ้นี่ก็เร่งอยู่ได้ ทำก็ได้ย่ะ

          ฉันเริ่มจากกวาดพื้นก่อน แล้วก็ถูพื้นแบบแห้ง ตลอดเวลาที่ทำงานอยู่ฉันรู้สึกว่ามีคนมองอยู่ เมื่อหันไปก็เป็นนายสมหวังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟา บางทีความรู้สึกของฉันอาจจะเริ่มเพี้ยนไปแล้วก็ได้ ใครมันจะมาแอบมองแกวะสวยก็ไม่สวย

          “เสร็จแล้ว” ฉันทำท่าจะออกไปจากห้อง แต่ก็โดนขัดไว้ก่อน

          “เดี๋ยวก่อน”

          “อะไรอีกล่ะ”

          “เอาเสื้อผ้าฉันไปซักด้วย”

          “O[]O หา!!”

          “ได้ยินแล้วนี่” นายมันเห็นหน้าเงียบๆแต่สั่งงานเรียบนะคะ แอบบ้าอำนาจนี่หว่า ทำไมไม่ทำเองล่ะ ตะกร้าผ้าก็ใหญ่โตมโหฬาร ต้องยกลงไปซักเครื่องหยอดเหรียญข้างล่าง นั่งรออีก 1 ชม. มีบ้ากว่านี้อีกไหม

          1 ชม. ผ่านไป ฉันกำลังตากผ้าของนายบ้าที่หน้าระเบียง มันสูงจังเลย รู้สึกเวียนหัวชอบกล กลั้นใจหน่อยเดี๋ยวก็ตากเสร็จแล้ว

          ในที่สุดก็เสร็จซะที รีบเก็บข้าวของออกไปจากที่นี่ดีกว่า

          “ทีวี กับชั้นหนังสือยังมีฝุ่นอยู่ จัดการด้วยนะ” อะไรนะ ยังไม่หมดอีกเหรอ ฉันอยากจะเป็นลมตาย

          “เสื้อผ้าของฉันถ้าแห้งแล้วก็เอามารีดด้วยนะ”

          “O[]O หา!!งั้นแสดงว่าฉันต้องรอจนกว่าเสื้อผ้านายจะแห้งเลยเหรอ”

          “ถูกต้อง”

          “TUT”

          “เป็นอะไร” เป็นสิ ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลยตั้งแต่เที่ยง ตอนนี้ก็สามโมงแล้ว กระเพาะต้องกินแน่ๆ

          “ฉัน...หิวข้าวอะ” เค้าทำหน้าแบบว่า ยัยบ้านี่หิวงั้นเหรอ แล้วก็หันไปสั่งให้แจ็คสันไปซื้อข้าว สรุปคือตอนนี้ฉันอยู่กับนายบ้านี่สองต่อสอง รู้สึกเหมือนเป็นนางทาสมากกว่า เพราะนายสมหวังนั่งบนโซฟา ส่วนฉันนั่งอยู่บนพื้น

          “ทำไมนายไม่ยอมใส่กำไลที่ฉันให้ไปอะ”

          “.........” ทำไมไม่ตอบวะ

          “แจ็คสันเป็นเพื่อนนายไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงทำท่าเหมือนเป็นลูกน้องของนายจังเลยล่ะ”

          “.........” ตอบหน่อยเหอะ มันเงียบ

          “แล้วทำไม...”

          “นี่เธอ! ช่วยเงียบหน่อยได้ไหม” อยากเล่นไม้ตายของฉันเหรอ ได้

          พรึบ!

          “O_O? ใครบอกให้เธอมานั่งนี่” ฉันอาศัยช่วงที่เค้าก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่ ลุกขึ้นไปนั่งเบียดกับเค้าบนโซฟา อย่างกล้าดี ฉันหน้าด้านจะทำไม

          “เป็นบัดดี้กันก็ต้องนั่งข้างกัน จำไม่ได้แล้วเหรอ” ถือเป็นการกวนประสาทนายบ้านี่ ให้บ้ากว่าเดิม เค้าขยับออกห่างฉันไปอยู่อีกฟากหนึ่งของโซฟา เชอะ รังเกียจคนไม่สวยอย่างฉันก็บอก

          “........”

          “........” ไม่ชอบให้เงียบแบบนี้ ต้องหาเรื่องชวนคุย

          “อ่านอะไรอยู่เหรอ” ฉันยื่นหน้าเข้าไปดู เพราะอยากรู้ว่า เค้าอ่านนิยายหรืออะไร แต่ก็ไม่รู้อยู่ดีเพราะเป็นภาษาจีน

          “ไม่ใช่เรื่องของเธอ” คำว่าเสือกอยู่เต็มหน้าฉันเลยอะ จุกเวอร์

          “นายมีแฟนรึยัง”

          “..........” เงียบแบบนี้แสดงว่าไม่มี เข้าทางละ

          สิ่งเดียวที่จะทำให้นายสมหวังรู้สึกว่าการเรียนที่นั้นวิเศษที่สุดก็คือการหาแฟนให้นายนี่ เพียงแค่นี้ นายสมหวังก็จะหลงสาวอยู่เรียนที่นี่จนจบ เป็นไงแผนฉัน ฉลาดล้ำโลกใช่ไหมล่ะ

          “ฉันหาให้เอาไหม” เค้าหันมามองหน้าฉัน คราวนี้ฉันแปลไม่ออกว่าเค้าคิดอะไร คงไม่พ้นความว่าเสือกอีกแน่เลย

          “ที่นี่มีแต่คนสวยๆทั้งนั้นเลยนะ โดยเฉพาะคนในคณะเรา สวยจนโลกลืมเลย นี่นายเจอโรซี่รูมเมทฉันรึยัง ขอบอกว่าสวยมาก ขนาดฉันยังหลงเลย...”

          “นี่เธอ!!! ช่วยหุบปากหน่อยจะได้ไหม ขอบคุณ” แรงอ่า โดนลูกบอลเตะอัดหน้าเลย เลือดนี่ไหลมาเป็นลำธาร

          “ฉันไปดูผ้าของนายก็ได้ เชอะ!” เชอะตรงท้ายนี่บวกกับสะบัดผมใส่หน้าแรงๆ

          กว่าแจ็คสันจะมา กระเพาะฉันก็ไม่เหลือแล้ว เรี่ยวแรงก็ไม่เหลือเช่นกัน ฉันซ้วยก๋วยเตี๋ยวเข้าปากแรงๆ ณ จุดๆนี้ ฉันไม่สนว่าภาพลักษณ์จะออกมาเป็นยังไงแล้ว หิวเป็นบ้า

          “คุณช่อม่วงค่อยๆกินก็ได้นะครับ เดี๋ยวจะติดคอเอา” พ่อแจ็คสัน พ่อคุณ จะสุภาพไปไหน ไม่เห็นเหมือนเพื่อนของนายเลย เอาแต่ใช้อำนาจ บ้า!!!

          “คนมันหิวนี่หน่า ก็เพื่อนของนายเล่นใช้งานฉันซะไม่ให้พักเลย มิน่าล่ะ เจ๊ที่เฝ้าหอถึงบอกว่าไม่มีคนอยู่ได้นานเกินวัน”

          “เจ๊ เค้าบอกแบบนั้นเหรอครับ”

          “อืม”

          “ถ้าคุณช่อม่วงอิ่มแล้ว ก็กลับได้เลยนะครับ” นายสมหวังอนุมัติให้ฉันกลับได้แล้วงั้นเหรอ ฉันเลยหันไปมองซึ่งเค้าก็หลบตาทำท่าอ่านหนังสือเหมือนเดิม คนอะไรขี้เก๊กเป็นบ้า

          “โอเครแล้วจะให้ฉันมาอีกเมื่อไหร่” แจ็คสันชะงักไป พร้อมกับหันไปมองหน้านายสมหวัง เป็นอะไรกัน

          “ตกลงคุณช่อม่วงจะทำอยู่ใช่ไหมครับ” อ๋อ ที่แท้ก็นึกว่าฉันทนไม่ได้นี่เอง โหยงานแค่นี้ ฉันเนี่ยผ่านอะไรที่มันลำบากกว่านี้มาเยอะแล้ว แค่นี้ไม่ตายหรอก งานดี เงินดี แถมได้กินข้าวฟรีอีกต่างหาก มีเหรอจะพลาด

          “ทำสิ คนอย่างฉันไม่เคยทำอะไรเล่นๆอยู่แล้ว ฉันจริงจังนะ แถมจริงใจด้วย ^o^”

          “ดีครับ พรุ่งนี้ถ้าสะดวกมาตอนไหนก็มาครับ ขอแค่ให้มาทำความสะอาดเหมือนเดิมก็พอ” เค้าโค้งคับนับฉันแล้วก็ยิ้มเป็นการบอกลา มารยาทดีจริงๆ นายสมหวังไม่เห็นทำ นั่งมองฉันแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ เชอะ ขอลื่นห้องน้ำจนตูดจ่ำเบ้าแรงๆ%#$@*

ขอโทษด้วยนะคะ ตอนที่ 6 ต้องเป็นตอนนี้ คราวที่แล้วอัพผิด แล้วคอมมันพังพอดี

ยังไงก็สวัสดีปีใหม่กันนะคะ