แม่แก้วกลางใจ

ไข่ทำพิษ.

“ว๊าย!!นายโจร หน้าหนวด” พิชาจรัสสะดุ้งตกใจตื่นจากการนอนพักกลางวัน ‘นี่ ถึงขนาดเก็บมาฝันเลยหรอเรา เป็นเอามากนะนี่ ยี้!ยังเหม็นขี้เป็ดน้อยไม่หายอย่างกะติดที่ปลายจมูกงี้ล่ะ แว๊ะ’

เมี๊ยววววววววแผล็บๆๆๆๆ แมวววววว

“หืมมม ว่าไงเจ้า ‘กะทิ’ คิดถึงจังเลย ฟอด!!” อุ้มเจ้าเหมียวเพศผู้ตัวอ้วนสีขาวมากอดหอมอย่างรักใคร่ เมี๊ยวว

“เอ๊ะ กระดาษพับรูปหัวใจสีแดงสด!” หยิบขึ้นมาเปิดอ่านอีกครั้ง

“ไม่ใช่หร๊อกมั้ง นายคนนี้ตัวโตอย่างกะยักษ์(ก็ตัวเองสูงแค่ 164 อีพี่สิงห์สูงถึง 185 นี่จ๊ะล้ำบึกซะด้วย)หน้านี่อย่างกะโจร หนวดเครารกครึ้ม โกนหนวดทีแทบจำหน้าตัวเองไม่ได้ละมั้งนั่น!” มือเล็กเกาท้องเจ้าเหมียวอ้วนไปพลางคิดตามคำพูด อึ๋ยยยยย ตื่นมาส่องกระจกคงผวาน่าดู

“แล้วเราจะคิดให้เปลืองสมองทำไมเนี๊ยะห๊ะ ยัยพรีม” สะบัดตัวขยี้ผมยุ่ง ถูแก้มป่องหวังลบรอยนายยักษ์ ขนดก!

“ไม่หรอก ไม่ใช่ตาเถื่อนหน้าหนวดของเรา?หรอก จริงไหมกะทิ” ทิ้งร่างนุ่มนอนกอดเจ้าเหมียว ตาโตจ้องมอง‘กระดาษพับ’ไม่วางตา.

………………….

“เบเกอร์รี่ แคทตี้ยินดีต้อนรับคร้า^^” เสียงหวานเอ่ยทักลูกค้าคนแรกของบ่ายวันนี้ ทั้งที่ยังยุ่งอยู่กับการจัดขนมในตู้โชว์

“ร้านน่ารักดีนะครับ” แค่นั้นก็เรียกให้คนยุ่งหันไปสนใจกับเสียงทุ่มได้ทันที

“……” แล้วก็หลบหน้าทันควัน! เชอะ งอล!.

“ร้านน่ารัก แต่ต้อนรับแย่สักนิด” ปากหยักยิ้มกว้าง มองคนยุ่งเดินหยิบจับถือโน่นนี่นั่นให้วุ่น

“……” ‘ใครจะสนคนผิดนัด!’

“โธ่ น้องพรีมจะไม่คุยกับพี่จริงๆหรอครับนี่” ปลัดพิพัช พิพัชนาชัย ลูกชายคนเดียวของคุณลุงภูมิ พิพัชนาชัย เอ่ยเสียงอ่อย เมื่อรูปตัวว่าผิดนัดทานข้าวเที่ยงแม่น้องน้อยซะแล้ว

‘หน้าบูดเป็นตูดลิงไปโน่นน้องเรา’ ฮึ

“ขำอะไรคะ พรีมจำได้ว่าไม่ได้ติดมุกตลกไว้ตามผนังร้านนะพี่พัช” หน้ายุ่งปากยื่น

“ดูทำหน้าเข้า พี่ขอโทษ อย่าโกรธนาน เดี๋ยวหน้าย่นยานก่อนวัยอันควร ไม่รู้ด้วยน๊า” หยิกแก้มนุ่มอย่างเอ็นดู

“ไม่ต้องเลย พี่พัชอ่ะ ผมพรีมยุ่งหมดแล้วววว” มือเล็กไล่ปัดมือหนาขยี้ผมโยกศรีษะไปมาอย่างไม่จริงจังนัก

“งั้น ไถ่โทษเป็นมื้อเย็นแทนนะคะ” เสียงหวานอ้อน

“พี่ ของเลื่อนหน่อยนะ เย็นนี้พี่ต้องไปงานเลี้ยงต้อนรับที่อำเภอน่ะ ต้อนรับพี่พึ่งย้ายมาประจำใหม่ไม่ไปก็กะไรอยู่ อย่างโกรธนะ พี่จะไถ่โทษที่หลังนะพรีมนะ แม่น้องน้อยของพี่” โอบไหล่เล็กเอาใจ

“อีกแล้ววววว เฮ้อ น้องพรีมนี่กินแห้วทุกที พี่ชายไม่มีเวลาให้ ไม่รักกันแล้วนี่ มีสาวก็บอกมาเหอะ” สะบัดหน้างอน

‘โตแต่ตัวจริงๆน้องคนนี้’

…………

“เอ้าเร่งมือเร็วเข้า เดี๋ยวไม่ทันงาน พวกนี้นิ ทำงานอย่ากะคนป่วย ทีอยากรวยอย่างกะเศรษฐี บ๊ะ ชาตินี้จะมีกะเข้าไหม เร็ววววว” เสียงพ่อกำนันบ้าน ‘สุขใจ’เร่งคนงานที่ขนกันมาจาก สะท้านฟ้าฟาร์ม เจ้าของฟาร์มบอกให้ใช้/ช่วยงามกันให้เต็มที่ ไม่ต้องมีเกรงใจ เรามันคนกันเอ๊ง! ‘ความพร้อมดี มีชัยไปกว่าครึ่ง’ เพื่อเตรียมต้อนรับ ‘ปลัดใหม่’ เย็นนี้ เนื่องด้วยความสนิทชิดเชื้อกับนายอำเภอเลยได้รับงานมาซะงั้น

“พ่อกำนัน ผลไม้และผักสดจากไร่ ส’ราชสี มาส่งแล้วคร๊าบบบบ” ‘คชสาร อำนาจเหนือ’แบกเข่งผักเข้าไปส่งในโรงครัว อย่างขยันขันแข็ง

‘ไอ้เรามันคนใช้แรงงาน การศึกษาดี แต่พี่ชอบลุยๆ!’ มุกจีบสาวของนายช้าง คชสาร เขาล่ะ!

“นายช้าง แล้วไข่นายล่ะ” ‘มะลิร้อย น้ำใจงาม’ ถลกกะโปรงบานให้พ้นแข่งพ้นขา ‘พ่อนะพ่อ ให้ใส่อะไรก็ไม่รู้ ฮึ’ กะฟัดกะเฟือดตามอารมณ์

“ไข่ฉันก็อยู่กับฉันดิ! ถามแปลก บ้าเปล่านี้ใส่ไรของแกวะไอ้มะลิ อย่างกะลิงเล่นกล!” คชสารกั้นขำแทบไม่อยู่

“ไอ้ช้างบ้า! อย่ามาทำเล่นนะ คนยิ่งโมโห” แคว๊ก! เฮ้ย! “เอาจริงดิ!” เมื่อเห็นมะลิร้อยทำท่าฉีกปลายกระโปรงบานแล้วจะตวัดชายกระโปงไปเหน็บด้านหลัง อะไรมันจะขนาดนั้นถอดทิ้งซะก็สิ้นเรื่อง!

“ใช่สิ ถ้าพ่อมานายก็บอกละกันจะได้ปลดชายกระโปรงทัน โอเคสมรู้ร่วมคิด ห้ามคิดจะเบี้ยว” มัดมือชกซะงั้น

“เออ! รู้แล้ว ถือซะว่าทำทานสางสารลิงเล่นกล! ฮ่าๆๆๆ” ได้รับค้อนวงใหญ่มาแทนคำตอบ

“แล้วไข่ล่ะ ไข่นายไม่เอามาด้วยรึไง” ควับ!!! สายตานับสิบคู่จ้องมองหน้าคนพูด ‘หืม มะลิพูดไรผิด’

หมับ!! คชสารกุมเป้าทันที อีกมือชี้เน้นๆ

“อยู่นี่ไง ผู้ชายที่ไหนจะไม่พกไปไหนมาไหนด้วยเนี๊ยะไอ้มะลิ” ตากลมโตมองตามมือ

“ไอ้บ้า ใครหมายถึงไอ้นั่นกันเล่า คนโรคจิตจะไปไหนก็ไปเลยไป๊” คว้าข้าวของใกล้มือปามั่ว หลบทันก็เอาดิ

“ฉันหมายถึงไข่ไก่จากฟาร์มที่จะนำมาทำเมนูอาหารในเลี้ยงงานต่างหาก ไอ้ช้างบ้า!!!!” แก้มนวลซับสีแดง หยิบโน่น จับนี่แก้อายเมื่อมีสายตาจ้องมอง มองไรเล่าทำงานไปสิ! ‘ไปเอาเองก็ได้’

……………….

“สวัสดีครับพ่อกำนัน ลำบากกันเลยทีเดียวนะครับ” ปลัด พิพัชยกมือไหว้กำนันมุ่ยด้วยความเคารพและเกรงใจ เมื่อตนเองเป็นเหตุให้หลายคนต้องวิ่งวุ่นกับการเตรียมงามเพื่อต้อนรับเขา เพียงคนเดียว

“โอ้ คุณปลัด สวัสดีครับ” รับไหว้อย่างดีใจ “ไปไงมาไงครับ ยังไม่ถึงเวลางานก็มาก่อนซะแล้ว” ‘สมแล้วปลัดดีเด่น’

“กะจะมาทักทายแบบกันเองมากกว่าครับ กำนันคงไม่ว่า.... ถ้าผมจะขอช่วยงานทุกคนด้วย” เสนอตัวเต็มที่

“โอ้ ยินดีครับปลัด เชิญๆๆ เชิญครับเชิญ ตามสบายแบบกันเองครับ” กำนันมุ่ยยินดีเป็นอย่างยิ่ง มีปลัดแบบนี้ดีใจจัง!

……………..

“แค่ไข่ทำเป็นยุ่งยากไปได้ เชอะไม่ง้อก็ได้ล่ะว๊า” มะลิร้อยยกแผงไข่สามชั้นซ้อนกันเดินอย่างว่องด้วยความเคยชิน ก็บ้านเรานี่จะมีไรเปลี่ยนแปลง ก็ที่เติมเพิ่มเติมแค่ความเก่า.

“คุณครับ ผมช่วยไหมครับ” สุภาพบุรุษมาเต็มร้อย สะกิดไหล่นิดหน่อยแต่พองาม

“อุ้ย ไม่เป็นไรแค่ไข่จัดการได้สบาย” สะบัดไหล่เล็กน้อย หันมาเผชิญหน้าเมื่อเสียงทุ่มไม่คุ้นหู

“เฮ้ย! คุณครับไข่ๆๆๆ”

หมับๆ ขวับ ผลู๊  ว๊ายยย!

 “นมฉัน!” มือ หนาคว้าตามไข่กระเด็นหลุดแผง เมื่อหญิงสาวหยุดเท้า หันหน้าพาแผงไข่มาด้วยก็ดันซวยเมื่อปลัดพิพัชชนเข้ากับแผงจนไข่กระเด็น เลยรีบคว้าไข่ใส่นมซะเต็มรัก!

กรี๊ดดดดดด………… “ไอ้คนโรคจิต เอามือออกไปนะ” มะลิร้อยตกใจเต้นเล้าๆ ทั้งตกใจทั้งโมโห มือหนาของปลัดกำไข่ใส่นมแรงเกินไป เอ้ย! ด้วยความตกใจไข่แตกใส่อกหญิงสาว ไข่ขาวไหลเหยิ้มซะเสื้อเปียก

“เอ้อ คุณครับ ผม ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ดะ เดี๋ยวผมเช็ดให้นะครับ” ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษรีบหาผ้าซับไข่ในนมสาวอย่างไว

“ว๊าย!!! หยุดนะ ไอ้บ้าใครใช้ให้มายุ่งเนี๊ยะ โอ้ยยยย” มะลิร้อยโวยวายลั่น ไข่ไก่คุณภาพจาก สะท้านฟ้าฟาร์มก็เถอะ แม่ไม่ทนแล้ว!!!

ผลั๊วะ! อึก โอ่ววววววววววววว “ไปตายซะเถอะไอ้คนโรคจิต!! ไม่กินแล้วไข่ชาตินี้!!!!!” วิ่งว่องให้ไว้ทิ้งไข่ไว้ข้างหลัง

ผลัก ตุ้บ!.

“คะ คุณ โอ่วววว อูยยยยย ผะ ผม ขอโทษ คุณไม่กินไข่ไม่เป็นไรแต่ผมไม่มี ‘ไข่’ชาตินี้ตายแน่ โอ้!”

ปลัดโดนผลักล้มกลิ้งตัวงอกุมเป้าหน้าเขียว โดนขาเรียวเตะผ่าหมากในระยะประชิดชนิดไม่ทันเตรียมใจ

‘กันเองมากครับกำนัน ผมซาบซึ้งใจสุดๆ!’

ขนมผิง