ซากุระฤดูร้อน 18+

ผ่านไปแล้วสามวัน หลังจากวันนั้นที่ห้องลองชุดฉันก็ไม่ค่อยอยากออกไปพบกับเขาเท่าไหร่ ฮิซูกิทั้งชวนฉันออกไปเที่ยวนั่นนี่เยอะไปหมด ฉันก็เอาแต่ปฏิเสธท่าเดียว ฉันไม่อยากอยู่ใกล้เขา มันรู้สึกแปลกๆ พรุ่งนี้จะเป็นวันเข้าพิธีของฉันแล้ว เราแยกกันแต่งตัวและเจอกันทีเดียวที่งานพิธีที่ทางออแกไนซ์จัดไว้แล้วเรียบร้อย คิวทุกอย่างก็ถูกเตรียมไว้อย่างดี เหลือแค่เวลาที่จะมาถึง
   ทำไมฉันในตอนนี้ถึงเอาแต่อยากเจอชินอิจิ คนบ้าที่หายตัวไปเลยจริงๆ หากเขาอยู่คงทำให้ฉันเลิกคิดอะไรมากมายเช่นนี้ได้ เขาสามารถทำให้ฉันหัวเราะแม้จะร้องไห้อยู่ แต่ตอนนี้ฉันจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว ...ทำไมไม่ดีใจล่ะ เจ้าบ้ากามนั่นออกจากชีวิตเราไปแล้ว
 
    ฮิซูกิทั้งเอาใจใส่ฉันมากกว่าเดิม ทั้งโทรหาบ่อย ส่งข้อความมาเรื่อยๆ จนฉันเริ่มรู้สึกอึดอัดกับความถูกสนใจและอยากจะกลับไปเป็นหญิงสาวไร้ค่าในอ้อมกอดชินอิจิอีกสักครั้ง ภาพในวันนั้นยังคงหลอกหลอนฉัน และมันคงทำใจให้เป็นปกติได้ยากถ้าฉันยังคงคิดวนเวียนอยู่แบบนี้  ....ยอมรับตรงๆเลยก็ได้ ว่าฉันคิดมากและโกรธตัวเองที่ยอมมีอะไรกับฮิซูกิ และฉันต้องการชินอิจิมากที่สุดในตอนนี้ แม้มันจะเป็นเรื่องที่ผิด แต่ฉันกลับห้ามความคิดไว้ไม่ได้ เอาแต่คิดวกวนอยู่แค่นี้ 
     หากแต่พอเวลานั้นมาถึง ฉันกลับต้องฝืนกริยาของตัวเองให้ได้มากที่สุดแม้มันจะยากเหลือเกินที่ต้องทำเป็นมีความสุขทั้งที่ในใจฉันมันยังคงถกเถียงกับตัวเอง ว่าความจริงแล้วฉันต้องการจะให้มันเป็นแบบไหนกันแน่
   แต่ก็ช่างเถอะนะฮารุ.... ต่อให้ตอนนี้เธอต้องการวิ่งออกไปตามหาชินอิจิหรือหายไปจากโลกนี้มากสักแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องเลือกทางเดินที่เข้มแข็งที่สุดอยู่ดี
 
 
 

 
[url=http://www.hongsamut.com/showimage.php?id=20150827185337nrv4r6fvcik5499][img]http://imgserver.hongsamut.com/20150827185337nrv4r6fvcik5499e.jpg[/img][/url]
 
 
    แขกหรื่อมากมายที่มาร่วมแสดงความยินดีกับเราในช่วงเช้านั้นส่วนมากเป็นเพื่อนและนักธุรกิจที่งานเกี่ยวข้องกับฮิซูกิโดยตรง และบางส่วนที่เป็นฝ่ายบริหารของกิจการทางบ้านของฉัน 
      พิธีมากมายได้ผ่านไปแล้ว นี่เป็นเวลาช่วงพักของเรา เพราะในตอนบ่ายกว่าอาจมีพิธีสำคัญอะไรบางอย่างที่เป็นเรื่องของผู้ใหญ่เขาซึ่งฉันเองก็ไม่ได้รู้รายละเอียดอะไรมากมาย ฮิซูกิทั้งพูดคุยกับคนที่มาร่วมงานอย่างเป็นธรรมชาติซึ่งต่างจากฉันไปโดยสิ้นเชิง ตอนนี้เขาไม่อยู่ในห้องที่ใช้เป็นห้องหอสำรองของเรา ฮิซูกิขอตัวออกไปทำธุระข้างนอก ฉันจึงได้แต่นั่งพักผ่อนอยู่ข้างในและอีกสักพักคงมีสาวใช้เข้ามาช่วยแต่งตัวใหม่เป็นชุดญี่ปุ่นแท้
 
     ฉันถอนหายใจยาวๆอย่างเบื่อหน่าย เวลานี้อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าก็จะได้มีสามีเต็มตัวเสียแล้ว อีกไม่กี่ชั่วโมงเราต้องจดทะเบียนสมรส และต่อไปคงเป็น.... เข้าหอ 
    ฉันมอมเหล้าเจ้าบ่าวให้สลบไปเลยดีไหมนะ บอกตรงๆว่าฉันไม่พร้อมที่จะมีอะไรกับเขาอีก แค่ครั้งนั้น ตัวฉันเองก็กลับไปนอนซมกับอาการมึนหัวคล้ายจะอาเจียนได้ทั้งวัน คงเป็นเพราะคิดมากด้วย... และฉันก็ไม่ปารถนาจะเป็นแบบนั้นอีก มันทรมานทีเดียว
    
     "ฮู่.... กว่าจะหาห้องเจอ" 
 
    หญิงสาวนั่งอยู่ริมโซฟาข้างเตียงหันหน้าออกหน้าต่างห้องที่เป็นวิวตึก.     คิดอะไรอยู่เพลินๆจึงไม่รู้ว่ามีใครบางคนเปิดประตูห้องเข้ามาอย่างถือวิสาสะ กระทั่งได้ยินเสียงด้านหลังจึงหันไปมองอย่างรวดเร็วและนั่นก็ทำให้ใบหน้าหวานถึงกับเก็บยิ้มดีใจเอาไว้ไม่อยู่เมื่อเห็นว่าใครที่แอบเข้ามาในห้องพัก
 
    "พี่เรียว!" ฮารุลุกขึ้นทันทีราวกับติดสปริงวิ่งตรงไปหาคนที่อยู่หน้าประตู ด้วยความดีใจจนลืมตัวหญิงสาวกระโดดกอดเขาอย่างไม่ถนอมกริยาจนคนที่ตั้งใจว่าจะมากวนถึงกับแปลกใจกับอาการของเจ้าสาวคนสวย
 
    "หายไปไหนมา คนบ้า!" หญิงสาวยังคงกอดคอเขาเอาไว้แน่น และชินอิจิที่ยิ่งคงนิ่งค้างเพราะอาการดีใจของเจ้าหล่อนนั่น ที่ทำให้เขาสงสัย ....ยัยเด็กนี่ เมื่อวันนั้นยังทำท่ารังเกียจเขา อยากไล่ให้ไปพ้นๆ ทำไมวันนี้ถึงแสดงกริยาไม่สมกับเป็นเจ้าสาว(ของคนอื่น) เลยสักนิด
 
     "ทำไมไม่รีบมา ฮือ" หญิงสาวยังคงพูดพร่ำอยู่กับอก น้ำตาจากไหนไม่รู้มากมายไหลเปลอะใบหน้างามจนเครื่องสำอางค์เริ่มเปียกและเป็นคราบตามแก้มอมชมพู
 
    "ฉันจะบ้าอยู่แล้ว! ใจร้าย" 
 
   และคำบ่นอีกมากมายจากร่างเล็กในอ้อมกอดของเขา ชินอิจิไม่พูดอะไร เอาแต่ยืนลูบหลังคล้ายปลอบใจคนตัวเล็ก ที่ไม่รู้ว่า ...หล่อนเป็นอะไรไปเสียแล้ว
 
 
    ความกดดันในใจมากมายคล้ายจะหายไปหมดเมื่อเจอหน้าเขา เหมือนแค่ซุกอยู่ในอกกว้างนี้ก็จะได้หลบหน้ากับสิ่งที่ไม่อยากเห็นไม่อยากเป็น แค่เขาลูบหลังเอาแบบนี้ไม่ต้องพูดอะไรสักคำก็คล้ายว่ากำลังกลับไปเป็นเด็กน้อยที่โดนโอ๋อยู่ยามร้องไห้งอแง 
   นึกขึ้นได้ว่าเขามาอยู่ตรงหน้านี้แล้ว เรื่องศีลธรรมผิดถูกอะไรก็ทิ้งเอาไว้ก่อน ความเครียดที่สั่งสมมาหลายวันไม่ทำให้สตินั้นไตร่ตรองอะไรได้มากนัก มีสิ่งหนึ่งที่คิดไว้ว่าหากเจอเขา จะกอดเอาไว้ให้แน่นและไม่ให้เขาห่างตัวไปไหนอีก ตอนที่ไม่มีชินอิจิอยู่ในชีวิต คล้ายถูกทิ้งให้อยู่ลำพัง ทั้งที่ผู้คนรอบกายจากที่เคยเมินไม่สนใจก็กำลังเห็นเธอเป็นคนสำคัญ หากแต่มีคนนึงที่ใจร้องเรียกหา โดยไม่สนว่านาทีข้างหน้านี้จะต้องทำอะไรบ้าง
 
     "พี่เรียว... ฮือ.."  ในอกอุ่นของเขายังมีผู้หญิงตัวเล็กในชุดเจ้าสาวยืนร้องไห้โฮกอดเขาเอาไว้แน่น ชินอิจิไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหล่อน และเวลาที่เขาหายไปก็เพราะมีงานสำคัญที่ต้องจัดการ งานของเขาใกล้เสร็จสมบูรณ์ดีแล้ว... ระหว่างทางก็กลัวอยู่ว่างานที่ทำอยู่จะไม่ประสานกับเวลาและหากมาช้ากว่านี้อีกไม่นาน อะไรๆก็คงจะหลุดมือไป แต่คนอย่างชินอิจิ ตั้งใจทำอะไรไว้แล้ว ไม่มีพลาดแน่นอน... และตอนนี้ดูเหมือนงานเขาคงง่ายขึ้นอีกเป็นโข ก็แม่ตัวดีดูจะอยู่ทีมเขามากกว่าเจ้าบ่าวของหล่อนเสียอีก
 
      "เป็นอะไรไปน่ะฮารุจัง ...คุณเจ้าสาวดีใจน้ำตาแตกเลยหรือครับ ฮึ?" พูดแล้วก็อยากหัวเราะ หน้าปลาหมอแบบหมอนั่นหากรู้ว่าฮารุเสพติดรสรักของเราขนาดไหน มันไม่คลั่งเจียนตายเลยหรือ
 
     "พี่เรียว ....ช่วยฉันแกะชุดหน่อยสิคะ" หญิงสาวถูน้ำตากับอกเสื้อทักซิโด้สีดำของเขาจนเปลอะ และยืนหันหลังให้ทันที ผ้าคลุมผม ชุดเกาะอก กระโปรง และรองเท้า ยังอยู่ในชุดที่เต็มรูปแบบ และคนถูกสั่งที่ยังไม่ค่อยเคลียร์กับอารมณ์คนยืนหันหลังให้ ก็ยืนนิ่งไม่เข้าใจจนคนตัวเล็กถึงกับถอนหายใจหันมามองหน้าเขาเคืองๆ .....เปิดทางให้ขนาดนี้ ยังไม่เข้าใจอีกหรือ
 
     "ทำไมไม่แกะล่ะคะ!" หญิงสาวถามเสียงขุ่น
 
     "คนช่วยไปไหนเสียล่ะ ฉันไม่ใช่ช่างประจำตัวเธอนี่" หากคำพูดยียวนกวนอารมณ์ของเขาเริ่มทำให้หญิงสาวหมดอารมณ์ที่จะค่อยๆเป็นค่อยๆไป ฮารุตัดสินใจปลดกระโปรงความยาวคลุมเข่าออก เชือกที่ตัวชุดด้านบนถูกปลดและคลายปมทันที มือเล็กกระตุกตัวเสื้อลงหนึ่งข้าง ชุดแต่งงานราคาแพงก็ร่วงหล่นลงกับพื้นทิ้งไว้เพียงบราไร้สายสีขาวลายลูกไม้ที่ห่อหุ้มเนื้อนุ่มไว้แทบไม่มิด กระโปรงที่หลุดออกไปยังโชว์ปลีน่องอิ่มที่รัดด้วนสายถุงน่องและชั้นในสีขาวบางตัวเดิม
      ชินอิจิตะลึงนิ่งงันกับท่าทีของคนตรงหน้าที่ไม่ได้มีทีท่าว่าจะเปลี่ยนชุด แต่คล้ายเจ้าหล่อนกำลังจะเปลือยให้เขาดูต่างหาก ก็เพราะถอดเหลือไว้แค่ชิ้นบนชิ้นล่าง ผ้าคลุมผมด้านหลังกับรองเท้าส้นสูงสีขาว นี่มันเอ็กซ์สุดยอด แถมยืนนิ่งจ้องเขาตาไม่กระพริบ แบบนี้หมายความว่าอย่างไร!
 
     หน้าตาที่บ่งบอกว่ายังไม่เข้าใจของเขาทำให้ฮารุเปลี่ยนใจอีกครั้ง ทำไมปกติหื่นได้ไม่มีวันหยุด แต่วันนี้กลับซึนคล้ายไม่เป็นงานอย่างนี้นะ 
    หญิงสาวตัดสินใจจับมือเขาอย่างรวดเร็วมาวางแปะไว้กับหน้าอกของตัวเองอย่างจัง ...ไม่เคยเลยนะเนี่ย น่าอายชะมัด
    จูบจากคนที่ความสูงต่ำกว่าเล่นเอาคนตัวเล็กแทบล้มหากเขาไม่รีบจับประคองที่เอวเอาไว้ ฮารุโน้มคอชายหนุ่มอย่างแรงและประกบจูบลงไปอย่างรวดเร็วจนปากกระแทกกัน เจ็บก็เจ็บ อารมณ์นี้ไม่สนอะไรแล้ว 
    เสือไม่ใช่สัตว์กินพืช เนื้ออยู่ตรงหน้าไม่ตะครุบเอาไว้ก็ไม่ใช่เสือเห็นคงจะเป็นจริง ท่าทางเสนอตัวให้ขนาดนี้แล้วคนเป็นงานอย่างดีย่อมไม่มีวันปฏิเสธ
     ผู้หญิงของเขาคนนี้บ้าดีเดือดถึงขนาดบังคับให้เขากระทำกับตนเลยหรือ ...สงสัยวันนี้จะเสร็จงานง่ายกว่าที่คิด ตั้งใจว่าจะมาปล้ำเจ้าสาวชาวบ้านเขาเอาเสียหน่อย กลับโดนเจ้าสาวเขาปล้ำเอาก่อนเสียได้นี่ ...งานหมูเลยแฮะ
 
      "อื้อ อื้อ อื้อออ" เสียงลิ้นพันกันเสียงคำรามเสียงลมหายใจปนเปกันไปหมด คนเริ่มงานอย่างหญิงสาวเริ่มตามไม่ทัน เมื่อชายหนุ่มดุนดันให้เธอไปนั่งลงเอาปลายเตียง ทั้งที่ปากยังไม่หลุดออกจากกันสักแปะ
 
     "เดี๋ยวก่อน... อธิบายที" ชายหนุ่มขืนใบหน้าเอาไว้ก่อนไม่ให้หญิงสาวรั้งลงไปจูบเอาอีกครั้ง อย่างน้อยก็หน้าจะรู้สักนิด ว่าแม่ตัวดีเป็นอะไรไปแล้ว
 
     "โอ้ย พี่เรียวคะ มันใช่เวลาไหมเนี่ย" พูดจบก็พยายามดึงใบหน้าเขาเข้าหา หากแต่คนตัวโตก็รั้งเอาไว้ "ทำไมเล่นตัวจัง ปกติมาถึงก็ใส่เอาๆ เป็นยังไงวันนี้ถึงเล่นตัวนักคะ!" 
 
    ชินอิจิหัวเราะพรวดกั้นไว้ไม่อยู่พอหญิงสาวพูดจบ " เธอนั่นแหละเป็นอะไร ปกติไม่เอาอย่างนั้น ไม่เอาอย่างนี้ วันนี้เข้าชาร์ตก่อนเลยนะเธอ ...เป็นอะไร"