หุ่นที่ห้องนาฎสิลป์

       หลังจากที่แม่ของริณได้กลับบ้านไปไม่กี่นาที มีรถคันอื่นๆวิ่งเข้ามาหลายคัน ต่างคนก็ต่างมาส่งลูกสาวของตนเองสู่โรงเรียนแห่งใหม่ ณินมองดูคนอื่นอย่างเหงาๆเป็นสาเหตุมาจากแม่ของเธอนั้นได้กลับไปแล้ว หญิงสาวมีสีหน้าที่เศร้าหมองราวกับคนที่ไม่มีชีวิตชีวา
"เป้นไงจ๊ะหนูณิน"เสียงทักทายของซิสเตอร์มารีย์โนเอลกล่าวทักทายหญิงสาว ทำให้ณินนั้นสะดุ้งโหยง "เป็นอะไรจ๊ะหนูณิน" ซิสเตอร์ถามอย่างเป็นห่วง
"มะ ไม่เป็นอะไรค่ะซิสเตอร์"
"ไม่เป้นอะไรก็ดีแล้ว อ่อแล้ววันนี้นะก็มีเพื่อนใหม่ที่จะมาอยู่กับเราหลายคนเลยทีเดียว ไม่ต้องกลัวว่าจะเหงานะหนูณิน"ซิสเตอร์ตอบอย่างยิ้มแย้ม
"ไม่เป็นอะไรค่ะซิสเตอร์หนูอยู่ได้อยู่แล้ว สำหรับหนูสบายมากค่ะ"หยิงสาวตอบพลางยิ้ม
พอณินพูดจบประโยคซิสเตอร์จึงเดินออกไปจากห้องนอน
.............................................................................................................
       ในตอนนี้ก็เป็นเวลาอาหารเย็นทุกคนจึงเดินไปที่โรงอาหาร ซึ่งมันก็คือคุกดีๆนี่เอง
ทุกคนต่างเข้าไปต่อแถวรับอาหาร ทุกคนก็ต่างทยอยมานั่งโต๊ะของตัวเองเหลือเพียงแต่ณินเท่านั้นที่ยังไม่ได้อาหารไม่กี่นาทีต่อมาณินรับอาหารเพื่อที่จะไปนั่งรับประทานแต่อนิจจา ไม่มีโต๊ะว่างแม้แต่โต๊ะเดียว
"นี่เธอ มานั้งกับฉันก็ได้ " เสียงของใครบางคนกล่าวเชิญชวนณิน ณินได้มองหาต้นตอของเสียง
และนั่นก็คือเสียงของ ฟุ้งฟ้า หรือ  ป๊อบคอร์น นั่นเอง 
"มานั่งกับฉันก็ได้ โต๊ะฉันก็ไม่มีคนนั่งเหมือนกัน ' ณินไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปหาแล้วนั่ง
"ขอบใจน๊ะจ๊ะ" ณินกล่าวขอบคุณพลางส่งยิ้มให้กับเพื่อนคนใหม่ของเธอ ณินใช้เวลาไม่มากนักในการทำการรู้จักกับเพื่อนใหม่ของเธอ แล้วก็สำเร็จ เธอและฟุ้งฟ้าก็เริ่มพูดคุยด้วยกันมากขึ้น เธอเริ่มไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ....
                                                                                       The End.....