หุ่นที่ห้องนาฎสิลป์

  "ณิน ณิน ถึงแล้วจ๊ะลูก"               

เสียงของหญิงสาวผู้เป็นแม่เอ่ยปากร้องเรียกเด็กสาวให้ตื่นจากห้วงภวังค์ของการหลับใหล

"ถึงแล้วเหรอค่ะ "

หญิงสาวเอ่ยปากถามผู้เป็นแม่ 

     ในตอนนี้เองหญิงสาวและแม่ของเธออยู่ใต้อาคารที่สูงราวกับตึกใบหยก อาคารนั้นเป็นสีขาวสูงเด่นเป็นสง่า มีรูปปั้นรูปต่างๆตั้งเรียงรายกันเป็นแถว นั่นก็คือ โรงเรียนเซนต์เมรี่ 

"ยินดีต้อนรับค่ะ " เสียงของใครบางคนกล่าวขึ้นด้วยความยินดี ณินและแม่ของเธอได้มองหาที่มาของเสียง และนั่นก็ไม่ใช่ใคร   เธอเป็นผู้หยิงอายุวัยกลางคน เธอสวมชุดยูนิฟอร์มสีขาว การแต่งตัวคล้ายกับแม่ชีในหนังฝรั่งที่เคยดูมา เธอไม่ใช่ใครที่ไหนนั่นก็คือ  ซิสเตอร์มารีย์โนเอล  

"เชิญท่านผู้ปกครองและลูกสาว เดินเข้ามาดูหอนอนค่ะ"หญิงสาววัยกลางคนกล่าวประโยคเชิญชวนอย่างสุภาพก่อนที่จะเดินเข้าไปในหอนอน ทั้งสองไม่รอช้าจึงรีบถือกระเป๋าเป้เดินตามซิสเตอร์ไปที่ผนังทั้งสองฟากของทางเดินนั้นเต็มไปด้วยรูปสีขาวดำขนาดใหญ่และเล็ก เป็นรูปของนักบวชหญิงผู้ก่อตั้งโรงเรียนและทำเนียบผู้บริหารเรียงรายกันจนสุดทางเดิน  แล้วที่สุดทั้งสองคนก็เดินขึ้นไปยังชั้น2ของหอนอน ชั้นที่สองนั้นเป็นห้องนอนขนาดใหญ่ มีเตียงเรียงรายกันเป้นแถวยาวของทั้งสองฟาก "เลือกเตียงตามสบายเลยน๊ะจ๊ะ"เสียงของซิสเตอร์มารีย์โนเอลบอกหญิงสาวพลางยิ้มแล้วเดินออกไปจากห้อง  ไม่นานกี่นาทีณินและแม่ของเธอก็เดินออกมาจากห้อง แม่ของณินเดินไปหาซิสเตอร์มารีย์โนเอลและพูดคุยกันก่อนที่แม่ของณินจะกลับบ้าน

The...End..