Y School!? รักอันตรายเดิมพันหัวใจกับวายสคูล

           'หน้าตาดีอีกแล้วอ่าแก...'
          'ไม่น่าเลยอ่ะ เสียดายจัง~'
 
        ประโยคพวกนี้มันหมายความว่ายังไงกัน...รู้สึกผมจะได้ยินตั้งแต่เข้าร้านมาแล้วนะแถมทั้งร้านมีแค่ผมกับ..แม่สองคนกับพนักงานอีกประมาน10กว่าคนร้านดูใหญ่แล้วก็หรูพอควรน่าแปลกที่วันนี้มีแค่ผมเป็นลูกค้ายูนิฟอร์มร้านนี้มีชุดผู้หญิงกับผู้ชายที่เหมือนกันทั้งร้านที่จะแตกต่างคือจะมีตรงคอปกที่แยกเป็นสีฟ้าบางตัวจะสีเขียว....อ่า พวกพนักงานผู้หญิงยังคงจับกลุ่มซุบซิบและมองมาทางผมแปลกๆ ...ชักจะหงุดหงิดแล้วนะ
     
หมับ!
    เอ๊ะ....
 
            "โควจังจะไปลองดูไซส์ไหนมั้ย"เป็นหล่อนที่จับมือผมไว้และยิ้มให้อย่างเช่นเคย ผมมองหน้าหล่อนสักพักก่อนจะสะบัดมือออก รู้สึกเสียงฮือฮาจากพวกพนักงานเริ่มดังอีกรอบ
         'สงสารผู้หญิงคนนั้นจังน่าจะชอบผู้ชายคนนั้นนะ...'
          'ก็ช่วยไม่ได้นี่นา~'
ผมพยายามทำเป็นไม่ได้ยิน ส่วนหล่อนก็เหมือนจะพยายามกลั้นหัวเราะ...มีอะไรน่าขำรึไงหรือโรงเรียนที่ผมต้องย้ายไปมันแย่มากเลยหรอ ไม่ใช่แล้วมั้งก็...มีร้านเป็นร้านยูนิฟอร์มส่วนตัวใหญ่หรูซะขนาดนี้ทั่งโซนตึกร้านแถวนี้ขายของเกี่ยวกับโรงเรียนนี้ทั้งนั้น..อ่า..แม้แต่ร้านถัดไปยังขายรองเท้าตราสัญลักษณ์รงเรียนนี้เลย ชักอยากจะรู้แล้วว่าเป็นโรงเรียนแบบไหนกัน..
 
 
             หลังจากซื้อของเสร็จผมต้องทนฟังเสียงซุบซิบจากพนักงานตลอดเวลา...บางครั้งเหมือนพวกเธอจะเสียดายในตัวผม เสียดายอะไรกัน?โรงเรียนนี้มันเป็นโรงเรียนฝึกทหารรึไง...ผมต้องเอาตัวรอดให้ได้หรอหรือยังไง
              "อยากกินอะไรมั้ยจ๊ะเดี่ยวแม่ไปซื้อให้"
               "ไม่ผมอยากกลับบ้าน"ผมดึงของที่อยู่ในมือของหล่อนมาถือไว้แล้วเดินไปที่จอดรถรอหล่อนสักพัก...ทำอะไรอืดอาดชะมัดผมมองหล่อนสักพัก หล่อนยิ้มให้ผมก่อนจะรีบปลดล็อกรถ...เหมือนเดิมเลยครับไร้การสนทนา..
 
 
              "พี่โควครับๆวันนี้ผมได้เรียนเรื่องตีโกณมิติด้วย ไม่เข้าใจเลยพี่โควช่วยสอนผมหน่อย"ระหว่างที่ผมกำลังอ่านหนังสือการ์ตูนสักพักยูซากุก็เคาะประตูผม แล้วเปิดเข้ามาพร้อมกับ...วิชาที่ผมเกลียดที่สุด...จะว่าไปยูซากุเองก็โตขนาดนี้แล้วนี่...ตอนเราอายุเท่านี้เราก็นึกว่าเราโตเป็นผู้ใหญ่พอด้วยซ้ำ..
             "ไม่เข้าใจตรงไหนล่ะ"ยูซากุยิ้มแล้วรีบปิดประตูมานั่งข้างๆเตียงทันที
             "ตรงนี้ครับ!"อ่า...เรื่องนี้ผมเองก็เรียนมานานแล้วด้วยแต่ก็ไม่ถึงกับลืมเพราะพอได้เรียนอยู่..ยูซากุยังคงชี้บอกตรงไหนไม่เข้าใจไปหมด...ถามพี่หน่อยว่าพี่..เข้าใจมั้ย
 
            "ว้าวว~พี่โควเก่งจังเลยขอบคุณนะครับ!"ยูซากุยิ้มให้ผมก่อนจะกอดหนังสือและสมุดการบ้านสุดที่รักเดินออกจากห้องผมไป ยูซากุไม่เพียงเอาสมุดและหนังสือออกไปแต่เอาวิญญาณของผมไปด้วยจนหมดอ่า...
 
ก๊องง~
 
          แล้วผมก็งีบไป.....
 
              "พี่โคววว~กินข้าวเย็นกันตื่นๆ"ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมองคนที่กำลังเขย่าตัวผม ยูซากุเองหรอ..แปลกดีปกติหล่อนจะเป็นคนปลุกผมแบบนี้ค่อยโล่งหน่อย ผมลุกขึ้นแล้วยีผมตัวเองสักพักก่อนจะเดินออกจากห้องตามยูซากุไป
              "วันนี้มีของโปรดใครบ้างเอ่ย~"
              "ของผมครับม่าม๊า~รักม่าม๊าที่สู้ดดด"แล้วยูซากุก็หอมแก้มหล่อน...ยิ้มใหญ่เลยนะหึ...ผมก้มลงกินไปสักพัก..มันไม่อร่อย..ผมว่าไม่อร่อยจริงๆ
 
ครืดด...
             "อิ่มแล้วครับ ขอบคุณสำหรับอาหาร"ผมเดินขึ้นห้องไปนอนเหลืออีก27วันโรงเรียนนั่นก็จะเปิด..
ติ๊ด..
 เมลจากยูโตะ...
'โย่!ได้ข่าวว่าจะย้ายโรงเรียนแล้วนี่ อย่าลืมส่งเมลมาบอกความเป็นไปของชีวิตให้พวกเรารู้มั่งนะโว้ย!'
ติ๊ด..
 เมลจากจิทซึ
'โควคุง..ทั้งๆที่เราพึ่งสนิทกันได้ไม่นานแท้ๆจะย้ายแล้วหรอ...ดูแลสุขภาพตัวเองดีๆนะจ๊ะ♡'
ติ๊ด..
 เมลจากฟุจิยะ...ไอ้หมอนี่...
'เห้ย!!ย้ายโรงเรียนหรอวะ แม่ง!...เมื่อกี้ยัยแว่นโทรมาบอกตกใจแทบแย่ มีโทรศัพท์ก็หัดรับสายซะมั่งเส่!ถ้าเห็นเมลนี้โทรกลับด้วยไม่ก็อย่าลืมติดต่อกันบ่อยๆนะอย่าลืมกันล่ะเพื่อนรัก!'
 
เอ๋...ฟุจิยะ..เห้ยยยย!!โทรมาตั้ง30กว่าสาย บ้านเป็นร้านโทรศัพท์รึไง..ประวัติการโทรหือ...
    18:30
    18:31
    18:31
    18:32
        .
        .
        .
    19:05
=_________=ถ้าเอ็งจะเน้นสายว่านะ....
 
          "หึ...คิดถึงพวกมึงทุกคนเลย.."แล้วผมก็นั่งอ่านเมลที่ได้จากเพื่อนๆพร้อมกับยิ้มไปเหมือนคนบ้า..และสักพักผมก็หลับไป