Y School!? รักอันตรายเดิมพันหัวใจกับวายสคูล

แกรก....แกรก...
             หืม...เสียงอะไรน่ะ...นี่มันห้องของผมนี่ แล้วเสียงนั่น..ผมพยุงตัวมาเป็นกึ่งนั่งกึ่งนอนแล้วมองไปตรงปลายเตียง...อ่าผมยังตื่นไม่เต็มที่เลยทำให้ผมมองไม่ออกว่าคนนั้นคือใครกัน...
           "อ้าวตื่นแล้วหรอ แม่ทำให้โควจังตื่นรึเปล่า"อ่า..จริงด้วยผมลืมคิดไปซะสนิทว่าคนที่เข้าออกห้องของผมเป็นว่าเล่นมีเพียงคนเดียว..นั่นหล่อนกำลังทำอะไรกับตู้เสื้อผ้าผมน่ะ..หรือว่าหล่อนจะ!
           "แม่กำลังขโมยกางเกงในผมรึไง"หล่อนชะงักสักพักก่อนจะหัวเราะออกมา มีอะไรน่าขำไง ผมรีบลุกจากเตียงเดินไปผลักหล่อนออกจากตู้ผมเบาๆ ผมก้มลงมองของในมือหล่อน"ชุดนักเรียน?"
            "ใช่จ่ะ..แค่ชุดนักเรียน ทำไมโควจังถึงมองแม่ในแง่ลบจังนะ"หล่อนเดินมาใช้มือที่ว่างจากถือชุดนักเรียนมาโอบคอผม ผมรีบปัดมือหล่อนทิ้ง ก่อนจะผละตัวออกมานิดหน่อย หล่อนหัวเราะนิดๆก่อนจะหันหลังออกจากห้องผมไป...เดี่ยวสิ..หล่อนจะเอาชุดผมไปทำอะไร?
             "เดี่ยว!...แม่จะเอาชุดผมไปทำอะไร"ผมวิ่งตามหล่อนไป หล่อนชะงักก่อนจะหันหน้ามาคุยกับผม
              "ยังไงซะ...โควจังก็ต้องย้ายโรงเรียนยูนิฟอร์มก็เป็นคนละแบบแม่คิดว่ายูนิฟอร์มอันเก่าเก็บไว้ก็คงไม่มีประโยชน์อะไรเกะกะตู้เสื้อผ้าโควจังซะเปล่าๆแม่เลยจะเอาไปทิ้ง"หล่อนชักจะก้าวก่ายผมเกินไปแล้วนะ...ไหนจะย้ายโรงเรียนให้ผมโดยพละการไหนจะเข้าห้องผมโดยไม่ต้องขออนุญาติ...แล้วยังจะเสื้อที่เป็นความทรงจำของผมไปทิ้งเพราะยึดเอาความคิดบ๊องตื้นตัวเองเป็นหลัก...แย่จริงๆ
             "เอาคืนมา...ใครสั่งให้ยุ่งกับของๆผมแบบนี้"ผมยืนจ้องตาของหล่อนนิ่งๆ จากที่หล่อนกำลังยิ้มก็หุบยิ้มแล้วมองกลับมาด้วยสายตาเรียบๆ...หล่อนไม่ยอมคืน ได้...
 
พรึบ!
        
               "อย่ามายุ่งกับของทุกอย่างของผมอีก"หลังจากกระชากเสื้อของผมคืนมาได้แล้ว ผมก็หันหลังและเดินกลับห้องแต่ก่อนจะเข้าห้องผมก็บอกข้อเตือนสำคัญกับหล่อนเอาไว้...
 
 
              "โคว วันนี้แม่บอกว่าจะพาเราไปซื้อยูนิฟอร์มใหม่นี่รีบกินเข้าสิเดี่ยวคุณแม่จะรอนาน"หืม...ซื้อยูนิฟอร์ม?วันนี้เนี่ยนะ
               "แต่ผมจะเปิดเทอมอีกตั้ง1เดือนนี่ครับจะรีบไปซื้อทำมะ..."
โป๊ก!
              "โอ๊ยพ่อเขกหัวผมทำไมเนี่ย!"
               "เวลาแค่1เดือนมันเร็วไปซื้อเตรียมๆไว้ดีแล้ว..."พูดจบก็ซดกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์ไปพลางอย่างชิวๆ..เกลียดชะมัดให้ตายสิ คุณพ่อเหลือบมองผมสักพักก่อนจะยีผม และเร่งให้ผมรีบกินข้าวแล้วไปซื้อยูนิฟอร์มของโรงเรียนใหม่กับ..หล่อน
        
       
            "ยูซากุไปกับพี่มั้ย"ผมลดกระจกรถ ถามไอ้น้องตัวดีที่จูงมือพ่อพร้อมกับขยี้ตาเดินออกมาจากในบ้านยูซากุมองผมสักพักก่อนจะส่ายหัวพร้อมกับหาวออกมาเด็กน้อย....
             "ยูซากุจังม่าม๊ากับพี่ชายจะไปช็อปปิ้งแล้วน้า~"
             "โชคดีนะครับพี่ชาย ม่าม๊าด้วยขับรถดีๆนะครับฮ้าว~"
            "ไปนอนต่อกันเถอะลูกรักของพ่อ~!"พูดจบคุณพ่อก็อุ้มน้องของผมเข้าบ้านไป สุดท้ายก็เหลือผมกับหล่อน หล่อนยิ้มให้ผมนิดๆก่อนจะออกรถไปแล้วเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันเลย...
 
 
 
#วันนี้พอแค่นี้ดีกว่าสมองไม่ค่อยแล่นเลยอ่า