Y School!? รักอันตรายเดิมพันหัวใจกับวายสคูล

              "อึก...ดะ...ได้โปรดหยุดเถอะครับ"ทำไมกัน..ทำไมหล่อนต้องทำแบบนี้กับผม...

              "คิคิ...ทำไมเธอถึงต่อต้านผู้หญิงสวยๆอย่างฉันล่ะ...หื้ม?"หล่อนโน้มตัวลงมากระซิบกับผม...ทำไมหน่ะหรอ?ผมว่าหล่อนน่าจะรู้ตัวนี่"นี่โควจังเธอคงไม่ได้จะตายด้านสินะ?หรือว่าสเปคของเธอไม่ใช่ผู้หญิงกัน"หล่อนยอมถอยหน้าออกไป แต่ยังคงคร่อมตัวของผมไว้อยู่...ผมไม่สนใจว่าหล่อนจะพูดอะไรอีกแล้ว ตอนนี้ผมกลัว...กลัวว่าพ่อจะกลับมาเห็นหล่อนกับผมในสภาพนี้...ใช่...หล่อนเป็นแม่เลี้ยงของผมแต่ทุกครั้งที่ลับสายตาคุณพ่อหล่อนชอบมาทำรุ่มร่ามกับตัวผม...ไม่ใช่ว่าหล่อนไม่สวยไม่ใช่สเป็คแต่มันไม่ถูก

พลัก!!

              "ผมแค่เห็นว่ามันไม่ถูก!คุณเป็นแม่ของผมถึงแม้ว่าจะไม่ใช่แม่จริงๆแต่ยังไงซะคุณก็คือคนที่พ่อผมเลือก!ผมเป็นคนดีพอ..."พูดจบผมก็ลุกและวิ่งออกจากห้องของผมเอง...ผมคิดว่าหล่อนคงจะแค้นผมไม่น้อยแต่จะให้ผมทำยังไงได้ล่ะ..

               ผมวิ่งมาสักพักและมาหยุดที่สนามเด็กเล่นใกล้กับโรงเรียนอนุบาลที่ผมเคยเรียน ผมไปนั่งชิงช้าพร้อมกับคิดอะไรไปเรื่อยๆผมไม่ชอบให้สมองของผมมันพักเท่าไหร่เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่มันพัก...ความทรงจำเดิมๆมันจะเริ่มผุดขึ้นมาเพราะงั้นตั้งแต่ตอนนั้นผมจึงเป็นเด็กที่ต้องคิดอะไรอยู่เสมอ...คุณพ่อเคยพาผมไปพบแพทย์..หึไม่น่าถามถึงผล..อะไรก็คงจะรักษาโรคนี้ของผมไม่ได้..เพราะมันไม่ใช่โรคทางร่างกาย...สิ่งที่รักษาผมได้...คือ...อะไรกันแน่

            "แม่ครับผมหิวข้าวกลับบ้านกันสะครับ"หืม...แม่...แม่งั้นหรอ

               อ่า...เผลอแปบเดียวก็เริ่มมืดแล้วสิ...ผมจะต้องกลับบ้าน..จริงๆหรอ?ลำบากใจจัง ช่างเถอะเราแค่กลับไปที่ห้องแล้วไม่ต้องพูดคุยกับใครแค่นั้นก็พอ

                "กลับมาแล้วครับ"เอ๊ะ..รองเท้าคู่นี้...พ่อกลับมาแล้วหรอ ผมเดินไปยังห้องโถง...จริงๆด้วยคุณพ่อกลับมาแล้วหืม...แม่เหมือนกำลังพูดอะไรกับคุณพ่อ..หรือว่าเธอจะบอก!?"คุณพ่อ!!!..."ผมรีบวิ่งเข้าไปในห้องโถงและเรียกคุณพ่อแต่สายตาของผมกลับมองไปยังหล่อน หล่อนเองก็มองผม สายตาของหล่อนดูแปลกๆหล่อนยิ้มให้ผม...ขนลุกจริงๆ

               "อ้าวโคว...มาพอดีแม่บอกกับพ่อว่า..."จริงๆด้วยหล่อนใส่ความผมกับพ่อสินะ...กรอด

               "มันไม่จริง!หล่อนทำเองทุกอย่างผมไม่ได้ทำ!!"อะไรกันทำไมหล่อนหัวเราะ?ทำไมคุณพ่อทำหน้าแบบนั้นไม่เชื่อผมหรอครับ!!?!

               "โควลูกพูดถึงอะไร...แล้วทำไมเรียกแม่ว่าหล่อนหืม?มีอะไรกันรึเปล่า"เอ๊ะ...

               "ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณ...โควจังคงจะอยากรู้เรื่องที่เราคุยกันมากกว่า"

               "อ่อ...โควพ่อจะรีบทำเรื่องย้ายโรงเรียนให้ลูกนะ แม่บอกมาว่าเรามีปัญหากับโรงเรียนเดิม นี่แม่เราหาโรงเรียนใหม่เตรียมให้เราไว้ด้วยนะน่ารักจริงๆ"ห๊ะ...ว่าไงนะ ย้ายโรงเรียน!?บ้าหน่า ผมยังไม่เคยมีเรื่องปัญหาอะไรเลยนะ!!นี่หล่อนต้องการจะทำอะไรกันแน่หรือจะเขี่ยเราออกจากบ้าน...จริงสิถ้าโรงเรียนที่หล่อนนำเสนอเป็นโรงเรียนไกลบ้านเราก็ต้องเช่าหออยู่...แล้วหล่อนก็จะได้ทำอะไรตามอำเภอใจลับหลังพ่อสินะ...

              "กลับมาแล้วครับ..."เอ๊ะ...

              "ยูซากุกลับมาแล้วหรอลูก..มาหาพ่อมา"จริงสิ...ยูซากุ นี่หล่อนจ้องจะเอาน้องผมรึไงกัน!?หล่อนนี่มัน...ผมจ้องไปที่หล่อนแต่หล่อนกลับยิ้มให้ผม...

             "ค..คุณพ่อครับโรงเรียนที่ว่า..ไกลจากบ้านเรามั้ยครับ"

              "ไม่ไกลหรอกเดินแค่ประมาน5นาทีคงถึงไม่ต้องนั่งรถไปซะไกลเหมือนโรงเรียนเดิมหรอก"เอ๊ะ...ทำไมกันผมนึกว่าหล่อนอยากจะเขี่ยผมทิ้งซะอีก หล่อนลุกขึ้นมากอดผม ผมที่กำลังจะผละออกกลับต้องชะงักเพราะหล่อนพูดว่า

              "ยูซากุยังเด็กไปแม่ไม่เอาหรอก...แต่ที่เธอพูดมาตอนนั้นดูจะทำแม่ช้ำใจไม่ใช่ย่อยคงต้องรักษาแผลใจอีกยาว..แต่แม่ก็หาที่ๆเหมาะกับเราไว้แล้วทำตามใจและสเป็คตัวเองให้หนำใจนะลูก..รัก"พูดจบหล่อนก็หอมแก้มผมและเดินออกจากห้องโถงไป ผมยืนกำหมัดแน่นสักพักก่อนจะคลายออก ผมยิ้มให้คุณพ่อนิดๆก่อนจะพายูซากุขึ้นห้องไปพักผ่อน...โรงเรียนใหม่...มันเป็นอะไรแบบไหนกัน...ทำไมหล่อนถึงพูดแบบนั้น...แล้ว

         เมื่อไหร่ผมจะเลิกเป็นคนคิดมากแบบนี้นะ?ให้ตายเถอะทุกอย่างดูยุ่งเหยิงไปหมด...

#ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะเริ่มต้นเนื้อเรื่องอาจจะไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่ก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ~