ยัยเฉิมคนนี้ผมจองน่ะ

หลังจากที่ฉันได้นอนห้องพยาบาลเป็นเวลานาน ดีเหมือนว่าข้อเท้าสามารถที่จะเดินได้ปกติแล้ว ในตอนนี้เป็นเวลาเที้ยง เราจึงกินอาหารในห้องพยาบาลซะเลย ขี้เกียจลงไปคนเยอะ

"ก๊อก ก๊อก"

เสียงใครสักคนเคาะประตู ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรก็เลยกินต่อ เอ๊ะ!หรือจะเป็นครูห้องพยาบาล เก็บข้าวกล่องก่อนดีกว่า ฉันรีบเก็บข้าวอย่างรวดเร็ว แล้วก็ทำเหมือนตัวเองนอนหลับ

ฉันได้ยินเสียงลูกบิด จากน้ันได้ยินเสียงคนเดินมาใกล้ๆ แล้วก็รู้สึกมีใครหายใจลดหน้าเรา หรือว่า ผีหลอก ทำไงดี ทำไมมีผีตอนกลางวันแสกๆล่ะ จงไปที่ชอบที่ชอบเถอะนะ ฉันได้แต่นอนอยู่อย่างงั้น จนได้ยินเสียงคนเรียก

"ปราย ตื่นได้แล้ว"เอ๊ะ!เสียงบุ๊คนิ

ฉันจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็เจอบุ๊คนั่งเก้าอี้ข้างๆ

"หายแล้วใช่ไหม"บุ๊คพูดก่อนจะจับข้อเท้าฉันไปดู

"อืมหายแล้ว สบายมาก"

"งั้นเหรอ"บุ๊คพูดด้วยสีหน้าแปลก หรือว่ามีอะไรรึเปล่าเนี้ย

"เป็นไรเหรอ"ฉันพูดเพราะเห็นสีหน้าบุ๊คไม่ค่อยจะสู้ดีนัก

"คือ...เธอรู้จักพี่อเล็กเหรอ"บุ๊คถามด้วยสีหน้าจริงจัง แต่ก็แปปเดียวนะจากนั้นก็เป็นสีหน้านิ่งปกติ

"อ้อ คือเราเดินชนกันในวันแรกนะ ตอนแรกก็ไม่รู้จักชื่อหรอก รู้สึกว่าพี่เขาจะเป็นคนดังมีแต่คนกรี๊ดเนอะ"ฉันพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

"แต่เธอกำลังจะโดนทุกคนในโรงเรียนเกลียด ไม่ใช่แค่คนในห้องอีกต่อไป"บุ๊คพูดด้วยน้ำเสียงที่น่กลัวจนฉันนี้ขนลุกเกลียวเลย

"หมายความว่าฉันต้องระวังตัวให้มากขึ้นสินะ"

"แต่เธอต้องระวังตัวตลอด ตั้งแต่ก้าวมาเหยียบโรงเรียนนี้"บุ๊คพูดแล้วเดินออกจากห้องไป

"รอด้วย"ฉันพูดแล้วลุกจากเตียงอันนุ่มนิ่ม แล้วคว้ากระเป๋า ตามบุ๊คไป ทำไมโรงเรียนนี้มันน่ากลัวขึ้นทุกวันเนี้ย

ฉันเดินตามบุ๊คไปโดยไม่บทสนทนาอะไรเลย รู้สึกอึกอัดแท้ คงต้องหาอะไรชวนคุยแล้ว อะไรดีล่ะ ปิ้ง*_* คิดออกแล้วเรื่องอบรมไง

"เอ่อบุ๊คเรื่อง อบรมเป็นไงบ้าง"

"ก็ดี"ฮะ ตัดบทกันอย่างนี้เลยเหรอเนี้ย จากนั้นเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีกจน

"นี้จะตามเข้าห้องน้ำด้วยเหรอ"บุ๊คแล้วหันมายิ้มปนขำ

"จะบ้าเหรอ-////-"

ฉันรอบุ๊คที่ม้านั่ง รอจนเพลงขึ้น นี้ทำไมมันนานจังเป็นประจำเดือนจะไม่ว่าเลย ฉันจึงต้องไปเข้าแถว เฮ้อเกิดอะไรขึ้นกับบุ๊คเนี้ย อยู่ในแถวก็มีแต่สายตาอำมหิต จะมองอะไรกันนะหนาเนี้ย

หลังจากนั้นฉันก็ไม่เห็นบุ๊คเข้าเรียนเลย กะจะเอาการบ้านมาคืนซะหน่อย คงต้องไว้ใต้โต๊ะแล้วล่ะ

"นี้เธอ เป็นไร" อยู่ๆวินก็พูดขึ้น

"เปล่าหรอก แค่คิดไรไปเรื่อย"ฉันพูดด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายกับชีวิต

"อย่าทำหน้าเหมือนตูดลิงดิ มันขำ"วินพูดแล้วหัวเราะเบาๆ

"บ้าเหรอ ฉันไม่ได้ทำหน้าอย่างงั้นซักหน่อย"

"ตกลงเธอจะมาเป็นผู้จัดการให้....ฉันใช่ไหม"วินพูด อยู่ๆก็จริงจังเนอะเมื่อกี้ยังว่าฉันอยู่เลย

"อืม ฉันตกลง"

"งั้นเย็นนี้เธอต้องมากับฉัน"

"ฮะ"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงตกใจเล็กน้อยo_o อะไรเนี้ย ทำไมไม่บอกตั้งแต่เมื่อวานเนี้ย แต่แม่เรากลับดึกคงไม่เป็นอะไรหรอก

"ฮะอะไรขอเธอ"

"เปล่า ตกลงฉันต้องไปซินะ"ฉันพูด วินไม่ได้พูดอะไรมีแต่รอยยิ้ม น่ากลัวอ่ะ