ยัยเฉิมคนนี้ผมจองน่ะ

     เอียดดดดด!!!!!เสียงประตูบ้านดัง กำลังมีคนเปิดเข้ามา

"ลูกยังไม่นอนอีกเหรอ"แม่ฉันกลับมาบ้านดึกทุกวัน แต่ฉันไม่ค่อยอยู่รอท่านนะ 

"คือหนูมีเรื่องสำคัญจะถามแม่อ่ะค่ะ"ฉันพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง

"อะไรเหรอลูก"แม่ฉันพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

"เรื่อง...ที่แม่เป็นหนี้หนูรู้เรื่องแล้วนะ"แม่ฉันได้ยินอย่างนั้นก็เห็นสีหน้าแม่เลยว่าเปลี่ยนไป 

"ลูกอย่าใส่ใจเลย"แม่ฉันพูดแล้วยิ้มจางๆให้ฉัน

"แม่เป็นหนี้เท่าไร"ฉันพูดด้วยท่าทีที่จริงจังยิ่งกว่าเดิม ไม่งั้นท่านคงไม่บอกแน่

"ลูกเป็นลูกที่ดีของแม่มาก แล้วถ้าแม่บอกไปลูกก็คงจะคิดมาก"แม่ฉันพูดพร้อมกอดฉันไว้แน่น ฉันรู้สึกน้ำตาของแม่ไหลมาเปียกคอเสื้อฉันเลยT-T

"แม่บอกมาเถอะ หนูไม่คิดมากหรอก"แม่ฉันก็ผลักฉันออกจากท่าน แล้วก็เก็บอาการไม่ให้ฉันเห็นสินะ

"ลูกไม่จำเป็นต้องรู้"แม่พูดแล้วเดินหนีฉันไปห้องนอนของท่าน แล้วทิ้งฉันไว้โดยไม่ออกมาเลย

ฉันไปค๊อกประตูแม่จนมือเป็นแผล แต่ก็ไม่มีเสียงของแม่เลย

"แม่ หนูเป็นลูกแม่นะ ทำไมแม่ไม่บอกหนู กนูไม่รู้หรอกว่าแม่คิดไง แต่ถ้าไม่บอกกันแล้วแปลว่าแม่คงเห็นหนูไม่ใช้ลูก"ฉันพูดด้วยอารมณ์โมโห จนลืมคิดไปว่าพูดแรงเกินไป

ฉันได้ยินเสียงประตูห้องแม่เปิดออก

ผวัะ

นั้นคือเสียงที่แม่ตบหน้าฉัน ท่านมีสีกน้าตกใจมาก0_0 แล้วก็ร้องไห้ต่อหน้าฉันT-T

"แม่ขอโทษ เจ็บมากไหม"แม่ฉันมาจับแก้มที่แม่ฉันตบ ฉันไม่ได้รู้สึกเจ็บมากแต่อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลไม่หยุด

"ฮือฮือ มะมะแม่ บอกเถอะว่า ปะปะเป็นหนี้เท่าไร"ฉันพูดด้วยสะอื้นไปด้วย

"แม่เป็นหนี้บัตรเครดิต500,000บาท"

ตอนนี้หน้าฉันมันชาไปหมด ไม่ได้โกรธแม่เลย แต่แค่อยากจะหาทางช่วยแม่แค่นั้น น้ำตาฉันหยุดไหลแล้ว ฉันจะคุยกับแม่เรื่องผู้จัดการส่วนตัวของวินดู

"คือแม่หนูมีอีกเรื่องจะคุย คือ..."แม่เอามืออุดปากฉันไว้ แล้วพูดว่า"ไว้คุยกันวันหลัง"ฉันก็ไม่พูดไรต่อเพราะท่านคงเหนื่อยมามากพอแล้ว

ส่วนฉันก็ขึ้นห้องมานอน แล้วก็เปิดไฟอ่านหนังสือจนไม่ได้ดูเวลาว่ามันเที้ยงคืนแล้ว ฉันจึงรีบอาบน้ำนอน เพื่อพรุ่งนี้เราจะต้องบอกแม่ให้ได้ว่าเราจะไปเป็นผู้จัดการให้วิน

เช้าวันรุ่งขึ้น

ฉันได้ทำกิจวัตรประจำวันเหมือนเดิม แต่เร็วขึ้นไปหน่อยก็เท่านั้นเอง เพราะกลัวคุยกับแม่ไม่ทัน

ฉันลงไปข้างล่างเพื่อจะไปหาแม่  แต่พบใบแจ้งชำระบัตรเครดิตและบ้านด้วย(ไหนแม่บอกมีแค่บัตรเครดิตไง ยังผ่อนบ้านอีก)

แล้วแม่ก็ออกมาจากห้องนอนพอดี แม่ทำหน้านิ่งไม่พูดจาอะไร

"แม่ หนูหางานทำได้แล้ว"ฉันพูดแล้วหันไปมองแม่ แต่ท่านก็ไม่สนใจอะไร

"รับรองว่าหนี้ที่แม่มีจะหมด แต่สัญญากับหนูนะว่าแม่จะไม่เป็นหนี้ใครอีก"

"งานอะไรล่ะ"แม่ของฉัน จากที่เงียบไปนานเพิ่งจะพูด

"งานผู้จัดการส่วนตัวของดาราค่ะ"ฉันพูดเสร็จแม่ก็หัวเราะ หาว่าฉันแต่งเรื่องโกหก "แต่มันเรื่องจริงนะแม่"ฉันพูดด้วยสีหน้าจริงจังมาก

"ถ้าเป็นอย่างงั้นจริง แม่อนุญาตให้ลูกทำนะจ๊ะ"แม่ฉันพูดแล้วก็หัวเราะ 

ฉันไปโรงเรียนได้อย่างปรอดโปร่งแล้วล่ะ แต่เหลือแค่เงินสิที่เป็นปัญหา  ฉันก็ขึ้นรถเมล์แล้วก็คิดเรื่องเงินไป จนถึงโรงเรียน

"ว้าย! กรี๊ด รุ่นพี่อาเล็ก"

"กรี๊ด พี่วินหล่อโครต"

เอ่อ คนในโรงเรียนกรี๊ดเสียงดันจนแสบหูไปหมด ดารามาเรียนโรงเรียนดังขนาดนี้อ่ะนะ ทำไมเราไม่ตื่นเต้นแบบเขาบ้าง

"ว้าย พี่บุ๊คนักกีฬาโรงเรียนนิ"

ฉันหันไปเห็นบุ๊ค เพิ่งรู้นะเนี้ยว่าบุ๊คก็ฮอตไม่ใช่เล่น ฉันพูดแล้วยิ้มมุมปาก

"นี้มายืนทำไรตรงนี้ยะ"เสียงที่คุ้นเคยไม่ใช่ใครเลย ยัยแพตนั้นแหละ

"ทำไมล่ะ"

"ที่ตรงนี้มีไว้ให้คนที่มีศักดิ์เดินเท่านั้น"แล้วแพตก็มาผลักฉันล้มกับพื้น

"โอ้ย!เจ็บน่ะ"ฉันเริ่มโมโหทนไม่ไหวแล้วนะ

"แล้วจะทำไมล่ะ ยัยบ้านนอก"แพตทำหน้าตาระรื่นจนฉันอยากจะส่งสอน

ฉันได้สงบสติอารมณ์  พยายามข่มใจไว้ไม่งั้นฉันคงบีบคอยัยนี้แน่นอน

"โอ้ย!เจ็บจัง"ฉันเดินเท้ากะเพร็กไปนั่งตรงสวนที่อยู่ใกล้ๆ เฮ้อ~เท้าแพลงเหรอเนี่ย เจ็บจัง

ติดตามต่อนะว่าจะเป็นยังไง