ยัยเฉิมคนนี้ผมจองน่ะ

     "ก็ผม....เป็นลูกของเจ้าของโรงเรียนนี้"
ฉันก็คิดว่า โฮ้o_oลูกเจ้าของโรงเรียน แล้วมาคุยกับเราทำไม ทำไมไม่แกล้งเหมือนเพื่อนในห้อง 
"อืม"
"เราขอเตือนเธอเอาไว้ นักเรียนทุนลาออกจากโรงเรียนนี้เพราะรับเพื่อนในห้องไม่ได้ และฉันอยากให้เธอระวังแพตไว้ให้ดีละ อย่าไว้ใจใครง่ายๆ"บุ๊คพูด ฉันก็คิดว่ามันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ ตายแล้วเราจะรอดเหรอวันแรกก็ขนาดนี้แล้ว
"เอ่อ ขอบคุณนะสำหรับคำเตือนแล้วก็ผ้าเช็ตตัว เดี๋ยวเราจะรีบเอามาคืน"
"อืม เธอรีบกินข้าวแล้วจะได้ไปเอาใบตารางสอนที่ครูห้องธุรการ"บุ๊คพูดปุ๊บ ฉันเพิ่งคิดออกจึงรีบหยิบกล่องข้าวขึ้นมากิน ฉันกินข้าวกับผัดกระเพรา ก็มันเป็นเมนูที่ฉันกินจนชินแล้วล่ะ ฉันกินจนอิ่มแปร้เลย
"รีบไปเถอะ ก่อนจะไม่ได้ลง"บุ๊คพูด ฉันก็งง-_-?นะแต่ก็เป็นอย่างที่บุ๊คพูดนั้นแหละถ้าไม่รีบ มีหวังโดนครูว่าแน่ว่าไม่ไปตามนัด
"งั้นไปก่อนนะ ขอบคุณนะ"ฉันพูดก่อนกำลังจะเปิดประตูออกเพื่อที่จะรีบ
"แล้วกล่องข้าวจะไม่เอาไปหรือไง"บุ๊คพูดก่อนจะเดินเอากล่องข้าวมาให้ แล้วก็พูดว่า"จะพาไปห้องธุรการ"ฉันดีใจจังที่ยังพอมีคนคุยในโรงเรียนนี้
ห้องธุรการ
"คือมาเอาใบตารางสอนจากห้องม.4Aค่ะ"
ฉันเห็นในห้องดูวุ่นวายและมีคนประมาณ 5 คนกำลังทำเอกสารล่ะมั่ง แต่ไม่เห็นครูต้นเลย
"อ้อ ครูต้นไม่อยู่นะจ๊ะ แต่นี้จ๊ะใบตารางสอน"ฉันรับมาจากครูผู้หญิงคนหนึ่งก่อนจะพูดว่า"ขอบคุณค่ะ"แล้วก็รีบวิ่งไปเข้าแถว เพราะอีก10นาที สัญญาณเพลงจะดังขึ้น ใครมาสายโดนทำโทษ
หลังจากที่ฉันได้เข้าแถวเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ไม่เห็นบุ๊คแล้ว หายไปไหนก็ไม่รู้อีก แล้วจะโดนทำโทษหรือเปล่า ฉันกำลังคิดอยู่ดีก็มีคนเหยียบเท้า
"อุ๊ย!ขอโทษนะ ยัยเฉิม" ฉันก็รู้เลยว่าคนนี้น่าจะเป็นแพต เพราะได้ยินเพื่อนพูดอยู่
"ไม่เป็นไร"ฉันพูด โดยที่ไม่ใส่ใจอะไรก็ขอโทษแล้ว ไม่อยากจะมีเรื่อง
แต่เธอก็เหยียบเท้าฉันเป็นครั้งที่2ไม่ได้แค่เหยียบ แต่นี้บดขยี้จนฉันทนไม่ไหว
"โอ้ย!เจ็บนะ"ฉันพูดเสียงดังจนเพื่อนทั้งห้องหันมามอง
"อุุ๊ย!ฉันไม่รู้ตัวเลยอ่ะ"ส่วนคราวนี้ทำหน้าเหมือนนางมารร้ายในละครช่อง3เลย ฉันจะตอบโต้ไม่ได้ เราต้องข่มใจตัวเองฉันพูดในใจ
หลังจากนั้นแพตก็ไม่ได้มายุ่งอะไรกับเราก่อนจะขึ้น อยู่ดีๆเธอก็บอกว่าลืมของไว้ในห้องวิทย์ อยากให้ฉันไปเอาของเป็นเพื่อน อยากปฏิเสธแต่จะทำไงเมื่อสีหน้ามันอ้อนวอนซะจนต้องไปเอาของเป็นเพื่อน
เปิดประตูเข้าห้องวิทย์
"ไหนอ่ะของที่ว่าไว้"ฉันพูดไป เสร็จแล้วแพตก็บอกคงอยู่ตรงชั้นหนังสือตรงนี้ละมั้ง ฉันก็หาไป จนรู้สึกว่าเสียงของแพตหายไปจึงหันไปมองรอบห้อง 
ไม่อยู่ หายไปไหนo_o แพตหายไปฉันจึงรีบไปเปิดประตูห้องวิทย์ แต่มันเปิดไม่ออก ทำไมอยู่ดีถึงเปิดไม่ออก ตอนเราเข้ามากับแพตยังเปิดได้อยู่เลย จะโทรหาเพื่อนก็ไม่มีเบอร์ โทรหาครูก็ไม่ได้ อยู่ๆคำพูดของบุ๊คก็ก้องอยู่ในหัว"อย่าไว้ใจคนง่าย" เฮ้อ ทำไมเรามัน........ แล้วตอนนี้จะทำไง
ฉันได้ยินเสียงคนเดินมา แล้วไขกุญแจเข้ามาในห้อง คนๆนั้นคือ บุ๊ค
"เธอมาทำไรที่นี้"บุ๊คถามด้วยสีหน้าตกใจมาก0o0
"เรามาหาของช่วยแพต แล้วอยู่ๆก็โดนขังไว้อ่ะ"ฉันพูดก่อนจะโดนบุ๊คบีบแขนอย่างแรง รู้เลยว่าเหมือนคอมือจะหัก
"โอ๊ย!เจ็บนะ จะทำไรอ่ะบุ๊ค"ฉันพูดด้วยสีหน้าที่แดงกล้ำ เพราะน้ำตากำลังจะมาแล้ว
"ก็เตือนสติไง"บุ๊ดพูดเสร็จก็ปล่อยมือของเขาออกก่อนจะออกจากห้องไป
ฉันก็เดินตามบุ๊คไปนั้นแหละ เขาโกรธเราเรื่องที่ไม่ฟังเขางั้นเหรอ หรือโกรธเรื่องอื่น ฉันก็ได้แต่คิดไม่กล้าถามตรงๆจนถึงห้อง
เปิดประตูห้อง
เพื่อนทุกคนในห้องเงียบกริบ เหมือนป่าช้า แต่สายตาเหมือนตกใจเป็นอย่างมาก แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจซักเท่าไร ก็มันเป็นเวลาเรียนฉันก็ต้องตั้งใจ จนเลิกเรียน
"ในตารางสอนมีเวรในห้องด้วย"ฉันหันไปพูดกับบุ๊ค แต่บุ๊คไม่พูดอะไรกับฉันเลย เป็นอะไรของเขา
"เอา นักเรียนพรุ่งนี้จะมีเด็กใหม่เข้ามาเรียนด้วย เป็นผู้ชายนะขอให้ดูแลเพื่อนดีด้วยล่ะ กลับบ้านได้คับ"ครูพูดเสร็จนักเรียนก็ทะยอยกันกลับบ้านรวมถึงฉันด้วย
ฉันกำลังจะเดินกลับขึ้นรถเมล์สายที่กำลังเทียบท่าพอดี แต่ดันชนกับใครไม่รู้
"ขอโทษค่ะ"ฉันพูดก่อนจะรีบวิ่งไปให้ทันรถ สุดท้ายก็ไม่ทันแค่นิดเดียวเอง รออีกตั้ง1ชั่วโมง
"เอ่อ เดี๋ยวผมไปส่งละกันครับ ผมทำให้คุณตกรถ"ฉันหันไปหาเจ้าของเสียง ฉันก็คิดว่าไปกลับคนแปลกหน้าไม่ดีเลยกะจะปฏิเสธเขา
"ไม่ต้องห่วงนะครับว่าผมจะทำลายคุณ"แล้วเขาก็เปิดผ้าปิดปากกับแว่นตากันแดดออก หล่ออ่ะแต่ทำไมหน้าคุ้นๆ เอาไงดีหว่า คงไม่เป็นไรหรอก
"ฉันขออาศัยรถคุณไปนะ"ฉันพูดก่อนจะเดินตามหลังเขา
เปิดประตูรถ
"คุณขึ้นก่อนเลย"
"เอ่อ...ค่ะ"ฉันก็เดินขึ้นรถไปโดยนั่งนิ่งตลอด
"คุณจะให้ผมส่งตรงไหน"เขาพูดก่อนจะส่งยิ้มหวานมาให้ 
"ตรงไปเรื่อยๆค่ะ แล้วจะเจอร้านก๋วยเตี๋ยวลุงแป๊ะ แล้วค่อยจอด"ฉันพูดเสร็จทั้งรถก็เงียบเหมือนเดิมไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
15นาทีผ่าไป
"ถึงแล้วครับ"เขาพูดพร้อมส่งยิ้มให้ฉัน บางทีเห็นบ่อยๆมันก็น่ากลัวนะ
"ขอบคุณค่ะ"ฉันพูดก่อนจะลงจากรถ
ฉันมาที่ร้านก๋วยเตี๋ยวไม่ใช่ว่าจะมากินอย่างเดียวแต่ฉันเป็นเด็กเสิร์ฟที่มาช่วยลุงแก่ แล้วลุงเขาก็ให้เงินเดือนรายวัน เรากับลุงเลยสนิทกันมาก
"มาแล้วค่ะลุง"ฉันพูดแล้วยิ้มทักทายแก
"วันนี้มารถแปลกนะ แต่รีบๆไปรับออเดอร์ลูกค้าเข้า"ลุงพูดด้วยมือที่กำลังลวกก๋วยเตี๋ยวอยู่
"ค่ะ"ฉันก็รีบไปรับออเดอร์ลูกค้า เสิร์ฟน้ำและอาหาร เมื่อลูกค้าไม่ค่อยมีเราก็อาสาไปล้างจานช่วยลุงแก
"เอานี้ก๋วยเตี๋ยวไก่ หมี่เหลืองพิเศษเพิ่มกระเทียวเจียวได้แล้ว"ลุงพูดพร้อมกับยกมาเสิร์ฟตรงโต๊ะ
"ขอบคุณค่ะ"ฉันพูดพร้อมสูดเส้นบะหมี่ปย่างเอร็ดอร่อย
"เดี๋ยวก็สำลัก"ลุงพูดพร้อมหยิบน้ำมาวางให้เรา
"ค่ะ"
ฉันได่เงินจากลุงแป๊ะ300บาท แต่ฉันรับแค่260บาท เพราะเรากินก๋วยเตี๋ยวไก่แกทุกวัน แต่แกก็ให้300บ้าง400บ้างดูจากคนอ่ะ
"วันนี้รับไป350บาทนะ"ลุงแกก็หยิบเงินจากกระเป๋าผ้ากันเปื้อนให้
"ขอบคุณค่ะ"ฉันพูดก่อนจะกินหมด กินเสร็จช่วยคุณลุงเก็บร้านแล้วก็กลับบ้าน โดยรถเมล์อีนั้นแหละ
ถึงบ้าน
ฉันก็เข้าห้องนอน รีบอาบน้ำแล้วก็นอน วันนี้เพลียมาก จะบ้าตายกับเพื่อนในห้อง แต่วันนี้ก็ถือว่าได้เพื่อนเพิ่มคนหนึ่งแล้วกัน
ตื้ด ตื้ด
"เอ๊ะ!ใครส่งข้อความมา"ฉันเหลือบไปดูโทรศัพท์ที่เอามาไว้บนหัวเตียง
 
ติดตามกันต่อนะค่ะ