ยัยเฉิมคนนี้ผมจองน่ะ

     "เอ๊ะ!ใครกันส่งข้อความมา"ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

เอ๊ะ เบอร์มาเห็นคุ้นเลย หรือว่าจะส่งผิดนะ แต่เปิดดูข้อความหน่อยละกัน

ตรงหน้าจอโทรศัพท์

"ขอโทษที่วันนี้ผมโมโหไปหน่อย จากบุ๊ค"

ฉันเห็นข้อคาวที่บุ๊คส่งมาก็รู้สึกแปลกใจนะ แต่ทำไมเราต้องยิ้มด้วยเนี้ยฉันได้แต่นอนยิ้มร่าเริงเป็นอย่างมาก จนเเทบไม่ได้นอน

เช้าวันรุ่งขึ้น

ฉันตื่นมา แล้วหันไปดูนาฬิกาปลุก เพิ่งตี 5 เอง เหลืออีกครึ่งชั่วโมง แต่ถ้านอนไปคงหลับยาวแล้วล่ะ ฉันจึงอาบน้ำ แต่งตัวแล้วก็เช็กดูโทรศัพท์ขอตัวเอง สงสัยจังว่าทำไมเขาถึงรู้เบอร์โทรศัพท์เรา แล้วก็ชื่อเรา เราไม่เคยบอกเพื่อนในห้องเลยนะ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

5:30

"ออกไปหาอะไรกินข้างนอกดีกว่า"ฉันพูดแล้วก็เดินจากประตู แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงแม่คุยโทรศัพท์

"ฉันขอจ่ายเดือนหน้าได้ไหมค่ะ"ฉันได้ยินแม่ ไม่รู้คุยกับใครทำไมแม่ต้องพูดอย่างนี้ หรือเป็นเจ้าหนี้งั้นเหรอ

"ขอบคุณค่ะ เดือนหน้าฉันจะจ่ายให้ครบค่ะ"แม่ฉันพูดเสร็จแล้วก็กดปุ่มวางสาย ฉันจึงรีบเข้าห้องนอน เพราะไม่อยากให้แม่รู้ว่าเราได้ยินสิ่งที่แม่พูด

"ก๊อก ก๊อก แม่จะเข้าไปนะลูก"แม่ฉันก็หมุนลูกบิดเข้ามา ส่วนฉันก็ไปอยู่ในห้องน้ำ ทำเหมือนตัวเองกำลังอาบน้ำอยู่

"นี้ ตื่นเร็วนะ"แม่ฉันพูด

"ค่ะ แม่ไปรอข้างล่างเถอะ แล้วทำกับข้าวให้หนูกินด้วย"ฉันพูด จนรอเสียงปิดประตูแล้วทั้งห้องเงียบจึงค่อยออกมา

"แล้วจะทำไงดี แม่เราเป็นหนี้ใคร ว่าแล้วช่วงนี้ถึงไม่ค่อยอยู่บ้าน  ทำไมเราไม่คิดออกได้ตั้งแต่แรก"ฉันบ่นพึกพำภายในห้อง

ฉันนั่งคิดหาวิธีจนไม่รู้ว่าเวลาล่วงเลยมา20นาทีแล้ว

"ลงมาได้แล้วลูก เดี๋ยวตกรถ"ฉันได้ยินเสียงแม่พูด ก่อนจะรีบลงบันไดอย่างรวดเร็ว และก็นั่งกินไข่เจียวโปะข้าวราดซอสมะเขือเทศ อร่อยมาก ฉันกินจนหมดจานแล้วหยิบข้าวกล่อง

"แม่ไปแล้วนะ"ฉันพูดแล้วออกจากบ้านทันที

สงสัยเราต้องหางานทำแล้วสิ แล้วจะทำงานอะไรให้มันได้เงินเยอะล่ะ

"โอ้ย!เจ็บอ่ะ"อยู่ๆฉันรู้สึกเหมือนชนใครซักคน แล้วก็ลงไปกองกับพื้น

"เป็นอะไรหรือเปล่า"เขาถามฉัน เป็นผู้ชาย ดูหล่อเลยล่ะหล่อกว่าครูที่ห้องธุรการอีก

"เธอเลือน้ำเดาไหล"ฉันได้ยินอย่างงั้นจึงเอามือปาดก่อนจะเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ด

"ขอบคุณ ฉันไปก่อนนะ"ฉันรีบวิ่งขึ้นรถเมล์ จนไม่ได้สนใจคนที่ช่วยฉันไว้เลย รู้สึกผิดนะเนี้ย

ฉันขึ้นรถม่ได้ซักพัก แล้วรู้สึกเหมือนมีอะไรหายไป อะไรน่าฉันหากล่องข้าวก็อยู่ กระเป๋า ของในกระเป๋าก็ครบแล้วของอะไรหายน่าาาาาาา เอ๊ะ กระเป๋าตังค์หาย จะทำไงดี มีเงินตั้ง100บาท ฉันจะออกจากบ้านด้วยเงิน100บาทตลอด

สักพักก็ถึงโรงเรียน

ฉันเดินลงจากรถเมล์ ด้วยหน้าตที่เหมือนคนอมโลกทั้งใบ เฮ้อทำไมต้องมาหายตอนนี้ด้วย สงสัยตอนที่เราชนกับคนนั้นแน่เลย

"ปราย"ฉันได้ยินเสียงคนเรียก คนนั้นก็คือ บุ๊ค

"อืม"ฉันพูดก่อนจะยิ้มจางๆให้

"ไม่เป็นไรนะ"บุ๊คพูดก่อนจะจุงมือฉันไปที่โรงยิม

"พาฉันมาที่นี้ทำไมเหรอ"ฉันพูดก่อนจะหันไปมองบุ๊ค

"ก็นี้คือที่ประจำเวลาเราเครียด ฉันก็จะมาเล่นบาสให้อารมณ์ดีขึ้น"บุ๊คพูดก่อนจะหันมายิ้มให้ฉัน แล้วก็ให้ฉันนั่งตรงเก้าอี้ที่ไว้ดูกีฬา ฉันก็ดูบุ๊คเล่นบาสจนลืมไปว่าตอนนี้มันสายแล้ว ฉันเลยจุงมือบุ๊ควิ่งขึ้นตึกแล้วพาไปถึงห้อง(จำทางได้ตอนกลับบ้าน กว่าจะหาทางลงได้ เล่นเหงื่อตกเลย)

เปิดประตูห้อง

"ขออนุญาตค่ะ"ฉันเข้าห้องมามีแต่เสียงเอะอะ โวยวาย แสบแก้วหูมาก ส่วนครูไม่อยู่โชคดีไป ฉันก็เดินไปนั่งที่

แล้วก็ว่าทำไมแปลกๆเลยหันไปหาบุ๊ค ทำไมบุ๊คหน้าแดง-///////-

"บุ๊ค เป็นไข้หรือเปล่า"

"เปล่า-//////-"

ฉันหันไปเอาของที่ยืมบุ๊คมาก็คือ ผ้าเช็ดตัวที่บุ๊คเอามาให้ตอนเราโดนแกล้ง

"เอานี้ผ้าเช็ดตัว เราซักมาแล้ว"ฉันยื่นผ้าเช็ดตัวให้บุ๊ค แล้วก็หยิบหนังสือที่จะเรียนในคาบต่อไป

"เฮ้ย!ครูมาแล้ว"

เพื่อนในห้องก็รีบจัดโต๊ะ เก็บขยะ และก็เงียบ

เปิดประตู

"ขอโทษทีที่ครูมาสาย วันนี้จะมีนักเรียนมาใหม่ นักเรียนคงรู้จักกันดี"คุณครูพูด แล้วประตูห้องก็เปิดออกมา

ฉันเห็นคนเดินเข้ามา หล่อจังทำไมหล่อขนาดนี้ ทำไมหน้าคุ้นๆ หล่อกว่าครูห้องธุรการ เอ๊ะ คนที่เราชนตอนเช้านิ

"กรี๊ด กรี๊ด"ผู้หญิงในห้องกรี๊ดจนหูเราแทบระเบิด  อะไรเนี้ย รู้ว่าเขาหล่อแต่ทำไมต้องกรี๊ดขนาดนี้ด้วย

"สวัสดี ผมชื่อ นาย อัศวินนา ไดนิส"เขาพูดแล้วหันมามองฉัน อะไรจะมองมาทำไม ฉันก็หันไปมองทางอื่น สายตาพิฆาตและอำมหิตน่ากลัว

"ชื่อเล่น วินเนอร์ แต่เรียกว่า วินจะดีกว่า"เขาพูดแล้วก็มองมาทางฉัน

"งั้นไปนั่งตรง ปรายละกัน"ครูพูดก็โต๊ะว่างมันอยู่ตรงฉันอ่ะ ฉันไม่ผิดนะเพื่อนในห้อง

"ไปเรียนวิชาต่อไป เตรียมหนังสือสมุดด้วยนะครับ"ครูพูดแล้วเปิดประตูออกไป

จากนั้นนักเรียนผู้หญิงทั้งห้องมาออกันที่โต๊ะฉัน 

"สวัสดีค่ะะ  ฉันชื่อ แพต ฉันเป็นแฟนคลับคุณมานานแล้วค่ะ"หน้าแพต เหมือนมะเขือเทศ 

แต่สายตาของวินเย็นชามาก แล้วเขาก็หยิบอะไรบางอย่างออกจากกระเป๋าสะพาย

"เอานี้ เธออย่าซุ่มซ่ามแบบนี้อีก"เขาเอากระเป๋าตังค์ ที่ฉันคงทำหล่นไว้ ก็ขอบคุณนะ แต่พูดว่าอย่าซุ่มซ่าม ใครจะไปห้ามได้

"ขอบคุณ"ฉันก็หยิบกระเป๋าตังจากมือของวิน

แต่เขาไม่ปล่อยก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วกระซิบข้างหูว่า"เจอกัน ตอนเย็นที่หลังโรงเรียน" ฉันก็อึ้งกับสิ่งที่เขาทำ แล้วก็พยักหน้ากลัวเขาไม่คืนกระเป๋าตังค์

แล้วเราก็เรียนกันไปเรื่อยๆ จนพักเที้ยงเราก็ไม่รู้จะไปที่ไหนดี บุ๊คเลยชวนเราไปสวนของโรงเรียน"มันสวยมากเลย"ฉันพูดแล้วหันไปมองบุ๊ค

"พ่อกับปู่ของเราเป็นคนทำทั้งหมดเอง"บุ๊คพูดด้วยเสียงแปลกๆเหมือนคนกำลังจะร้องไห้

"ฉันนับถือความตั้งใจของท่าน ฉันเชื่อว่าสวนนี้จะมีแต่คนชอบเหมือนที่ฉันชอบไง"ฉันพูดแล้วก็ยิ้มให้บุ๊ค

แล้วก็นั้งที่ม้านั่งแล้วก็กินกับข้าวที่แม่ทำอย่างเอร็ดอร่อย มันอร่อยจนน้ำตาจะไหล เพราะนึกถึงเรื่องของแม่ในตอนเช้า แต่ก็ต้องทำหน้าร่าเริง เพราะไม่อยากให้คนที่อยู่ข้างๆต้องมาเครียด

และสัญญาณเพลงก็ดังขึ้น วันนี้ไม่มีใครกลั้นแกล้งเลย แต่รังสีมันมาเต็ม และเมื่อเข้าห้องไปแพตก็เข้ามาประชิดตัว 

"นี้รู้จักวินตอนไหน"แพตพูด

"ตอนชนกันนะ"ฉันพูด

"รู้ไหมวินเป็นดาราหน้าใหม่เลยนะ ทั้งหล่อ ทั้งรวย"อยากให้เห็นหน้าแพตตอนนี้เหลือเกินมันแก้มแดงมากๆเหมือนตัวการ์ตูนในดิสนีย์เลย

เอ๊ะเป็นดาราแล้วจะรวย งั้นถ้าเราเป็นเราก็อาจจะมีเงินมาใช้หนี้ให้แม่ด้วย น่าสนใจนะเนี้ย ฉันคิดในใจก่อนจะเดินมานั่งที่ตัวเอง

แล้วก็หันไปมองวิน แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเพราะเราหันไปมองเป็นพักๆ จนถึงตอนเลิกเรียน วันนี้เรียนไม่ค่อยจะเข้าใจเลย แต่เราต้องเข้าใจให้ได้

ฉันก็เก็บของเตรียมจะกลับบ้านแล้วบุ๊คก็จับแขนไว้ ก่อนจะหยิบอะไรออกมา

"เอา ฉันจดสรุปของทุกวิชาในวันนี้เอามาให้"เขาก็ยื่นสมุดมาให้ฉัน"ขอบคุณมากนะ"ฉันพูดแล้วยิ้มให้ 

และจะรีบไปหาวิน เดี๋ยวจะมาว่าอีก เราเจอรถและวินรออยู่

"มาช้านะ"วินพูดก่อนทำหน้าเย็นชา

"มีอะไร รีบๆพูดมาเถอะ"ฉันพูดแล้วดูเวลากลัวไปทำงานไมทัน

"ขึ้นรถสิ"วินพูดแล้วเปิดประตูรถให้

"ไม่ขึ้น"ฉันพูดแล้วเดินจากวินไปแต่...วินก็มาดักทางพอดี แล้วก็อุ้มเราขึ้นรถ เฮ้ย!-//////-มีสิทธิอะไรมาอุ้มเรา

ฝากติดตามด้วยนะครับ