Love My Prince รักนะ ♥ เจ้าชายน้อยองค์น้อย

ก่อนอื่นก็...
เดินไปเดินมาก็มาโผล่ที่หน้าห้องปีหนึ่งที่ฉันเคยอยู่หรือก็คือห้องเรียนของ...ชิน เปิดดีมั้ย? หรือจะไม่เปิด?
“ได้ข่าวที่ครูบอกแล้วสินะ โลเวลคุงก็ไปด้วยเนอะๆ ดีจัง พวกเราก็ไปสมัครบ้างดีกว่านะ” ในตอนที่ฉันคิดที่จะเลือกเปิดประตู เสียงของเด็กผู้หญิงอันใกล้ซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของประตูนี่กำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ...ไม่ได้! ต้องรีบหนี ก่อนที่เด็กพวกนั้นจะออกมา!!!
ฉันวิ่งหนีออกมา...ทำไมนะ? แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็รีบวิ่งขึ้นตึกเรียนของปีสองอย่างฉัน แต่ขณะที่กำลังลงจะบันได...
ปัก!
“โอ้ย! ...ไม่เจ็บเลยนี่?” ทั้งๆที่ตกบันไดแต่ไม่เจ็บ นี้ฉันตายแล้วเหรอออ >O< (รู้สึช่วงนี่จะล้มบ่อย)
“เจ็บ...” ไม่ตายหรอกคนอย่างฉันตายยากหนังเหนียววว แต่ที่จริงคือ...ฉันล้มทับกับ...ชิน!!!“ไม่เป็นไรนะ” เขาพูดทั้งๆ ที่ยังไม่ได้มองหน้าของฉัน คงจะไม่เห็นหน้าฉันตั้งแต่แรกมั้ง
“อะ อืม ไม่เป็นไร” เมื่อฉันพูดออกไป สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป ดูจะตกใจมาก ไม่นึกว่าเป็นฉันงั้นละสิ
“อลิซ...” เสียงค่อยจัง...ฉันไม่รอให้เขาบ่นหรือพูดอะไรแล้วลุกขึ้นโดยฝืนแบเนียนๆ
เสียงของเขามันช่างแผ่วเบา...ฉันที่มองหน้าเขาอย่างไม่กะพริบ ทำให้เขาเองที่เป็นคนเบื้องหน้าหนี
อะไรกัน?
เขาไม่พูดอะไรแล้วลุกขึ้น ฉันจึงลุกตาม แต่เขากลับไม่สนใจและเดินหนีเหมือนฉันกลายเป็นอากาศ...แต่ก็ได้เห็นกับคนที่ไม่น่าจะอยู่ตรงนี่ (แน่นอนว่าไม่ใช่เด็กคนนั้นหรอก T^T)
“ไลฟ์คุง?...ทำไมมาอยู่ตึกม.ต้นละ?” เสียงที่ฉันทักไปทำให้เขาหยุดชงักแล้วหันมาตามเสียงของฉัน ส่วนชินที่กำลังเดินไปก็หยุดชงักตามแล้วมองไปที่ไลฟ์สักพักนึ่งแล้วเดินกลับไปที่ห้อง
“ฉัน...แค่มาหา...ห้องพักครูมาริสะซัง” มาริสะซังเป็นคุณครูประจำชั้นของห้องเรา แต่ว่านี่มันตึกม.ต้นนะ? (ตึกม.ปลายกับม.ต้นมีเส้นทางเชื่อมก็เลยเดินมาได้)
“แต่มาริสะเซนเซย์ซังอยู่ตึกม.ปลายนะ” ใช่แน่ๆ คิคิ หลงทางชัดๆ
“อ่าๆ ยอมรับแล้วก็ได้ ไม่ต้องกลั้นทั้งๆ ที่หน้าฟ้องว่ากำลังหัวเราะอยู่ต่อแล้ว ฉันหลงทาง เข้าใจ? ”
ปกติเท่าที่เห็นในห้องเป็นคนไม่พูดนะ แต่พอพูดทีใส่มาเป็นชุดเลย มีรองเท้าด้วยมั้ยเนี่ย... ^O^ ได้รู้ในอีกมุมของไลฟ์คุง ไอดอลชื่อดังแล้ววว
 
เมื่อกลับถึงบ้าน
พอกลับมาถึงบ้านก็เห็นรองเท้าของชินวางไว้อยู่ก่อนแล้ว ซึ่งมันแสดงถึงการที่เค้ากลับมาถึงบ้านแล้ว จากนั้นฉันจึงรีบมุ่งตรงไปยังหน้าห้องของเค้าซึ่งมีเคยป้ายติดอยู่ว่า ‘แองเจิล’ ซึ่งฉันก็เป็นคนเขียนและติดเอาไว้เอง แต่ตอนนี่กลับเป็น ‘เดวิล’ อยากถามว่าคิดจะกวนกันเรอะ แต่บรรยากาศอันคลุมเครือแบนี้คงยังไม่เหมาะที่จะถามละมั้ง (มันก็ไม่ใช่ประโยคที่ควรถามอยู่แล้ว!)
แต่คราวนี่แหละ ต้องถามให้ได้!!!
ตึงๆๆๆๆ
มันคงไม่ใช่เสียงอะไร มันคือเสียงเคาะประตูรัวของฉันนั้นเองงง
“เปิดประตูนะ! ครั้งนี่ต้องคุยให้รู้เรื่อง! ถ้าไม่เปิดจะพังประตูแล้วนะ!!!”
เขาคงรู้ว่าฉันเอาจริง ไม่นานนักประตูก็เปิดออก ด้วยสีหน้าแบบ...
“มี..อะ-ไร” เหมือนซอมบี้พึ่งตื่นเลยแหะ แววตาใช้ได้ น่ากลัวสุดๆ ทำเอาความกล้าของฉันเมื่อกี้หายไปลิ่ว~ เลย
“อะ...เออ นายไปมั้ย?” จะเข้าใจสิ่งที่ฉันจะสื่อไปมั้ยนั้น ท่าทางแบบนั้นหนะ
“ทัศนศึกษาสินะ คงไป” คิดว่าจะตอบแบบเย็นชาว่าไม่ไปแล้วซะอีก เมื่อกี้เผลอคิดมาแวปนึงว่าเค้าคงตอบว่า ‘ทัศนศึกษาอะไร ไร้สาระ ของแบบนั้นไม่ไปหรอก’ แต่ก็ดีที่ฉันแค่มโนไปเอง “แค่นี้สินะ”
“เอ๊ะ!”
“มาเพื่อคุยแค่นี้สินะ T_T”
โครตเย็นชาค่ะ