Love My Prince รักนะ ♥ เจ้าชายน้อยองค์น้อย

“เปล่าๆๆ เดี๋ยวก่อนซิ!” ชินทำท่าจะปิดประตู ฉันจึงรีบดึงและเอาปลายเท้าอันงดงามนี่ขัดช่องที่อยู่ระหว่างประตูไว้ “อย่าพึ่งปิดนะ ฉันมีเรื่องจะพูดอีก” เพื่อไม่ให้เค้าปิดประตูซะก่อน ฉันจึงรีบให้มือและดึงประตู

ชินดูท่าทางตกใจกับแรงดึงของฉัน ทำให้เค้าผ่อนแรงลง และ...!?

ตุบ!

ฉันล้มอีกแล้ว T^T รู้สึกช่วงนี้ตัวเองขาอ่อนแล้วล้มบ่อยมากกก และไม่ใช่แค่นั้น ริมฝีปากของฉัน! ไม่ได้โดรกับริมฝีปากของเค้าหรอก แต่โดน...แก้ม ก็เหมือนหอมแก้มนั้นแหละ ในเวลาแบบนี้ด้วยยย ชินอาจจะโกรธกว่าเดิมก็ได้!!!

แต่เมื่อฉันมองหน้าของเค้าดีๆ แล้ว... มันมีสีแดงด้วยอ่ะ เขิน รึเปล่านะ?

“ขี้โกงนี่ ที่ทำแบบนี้” เสียงอันแผ่วเบาและนุ่มนวลนั้นมันทำให้รู้สึกจักจี้ในใจ หายโกรธแล้วสินะ ดีใจจัง

แปะ แปะ

เสียงหยดน้ำตาของฉันเอ่อล้นมาพร้อมกับสายฝนที่ดังไปทั่วพร้อมๆ กัน

“ปะ เป็นอะไร?”

“ก็..มันดีใจนี่” ฉันแทบไม่มีเสียงจะตอบแล้ว น้ำตานี่ไม่ใช่ความรู้เสียใจหรอกนะ มันดีใจมันตางหาก แต่เพราะฉันยังอยู่ในท่าที่นอนทับตัวเค้าอยู่ ถึงฉันจะพูดเบาแค่ไหนเค้าก็คงได้ยิน...เสียงของฉัน

“หยุดร้องได้แล้ว…” เค้าใช่นิ้วปาดน้ำตาให้ฉัน สัมผัสนี่มันข่างอบอุ่น ไม่เหมือนกับสภาพอากาศที่เย็นเยือยามฝนตกเลย “มีเรื่องจะคุยไม่ใช่หรอ หรือจะคุยท่านี่?” ฉันที่หยุดร้องไห้เหมือนเด็กก็รีบลุกขึ้น น่าอายจัง -///-

ผ่านไป 5 นาที~~~

ฉันลุกขึ้นและมานั่งอยู่ในห้องของเข้าครั้งแรกรึเปล่านะ?

“…”

“…”

“…”

ไม่มีใครจะเริ่มพูดก่อน บรรยากาศอันเงียบก็เริ่มมาได้สักพักแล้ว ควรจะพูดยังไงดีละ?

“เอ่อ/เอ่อ” พอจะพูดก็พูดพร้อมกันอีก -/- เจริญ

“เธอพูดก่อนเลย” ช่างเป็นสุภาพบุรุษน้อยสุดมาดแมน

“อะ..อืม” คำเดียวจบ ไม่สิ! ต้องพูดต่อ! “ เอ่อคือ...ตอนแรกที่ฉันบอกมีเรื่องจะคุยก็…แบบ หลายวันมานี่ นายหลบหน้าฉันสินะ ฉันก็เลยอยากจะมาถามให้รู้เรื่อง” ฉันพูดจบ ชินก็ดูจะเงียบไปสักพัก แล้วก็พูดขึ้น...

“อืม...” ประโยคยอดฮิตค่ะ T_T “ก็ใช่ แต่ว่าเมื่อกี้อลิซเองก็ขี้โกงมากนะ ถือว่าหายกันแล้วกัน ^-^”

“ถึงจะง่ายไปหน่อยก็เถอะ >*< แต่..ต้องสัญญานะว่าจะไม่ทำอีกแล้ว รู้มั้ยฉันใจแทบสลายเลย” เราพูดมากเกินไปรึเปล่าเนี่ย

“หืม? งั้นเหรอ คิคิ งั้นก็...ถ้าจะให้สัญญา ก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนก่อนนะ”

“เอ๊ะ! อะไรละ?” เค้าคงจะไม่ให้ทำอะไรพิเลนๆ นะ

“เมื่อกี้ที่อลิซล้ม คืออะไร? ^_^” แววดาเจ้าเล่ห์แสนซุกซน -*- หวังว่าคงไม่ให้ทำแบบนั้นอีกหรอก...นะ

“เมื่อกี้ก็...หอมแก้มไง!^^” ขอให้ไม่เป็นแบบที่ฉันคิดอยู่ตอนนี่ด้วย...-/-

“หอมแก้มแบบเด็กๆ แบบนั้นอ่ะ ไม่เอาแล้ววว ขอมากกว่านั้น”

…มากกว่านั้น!?

“ยะ อยากได้อะไรก็พูด...มาเลยซิ!” ฉันเบียงหน้าหนี้ในขณะที่พูดด้วยความอายยย แต่เค้าก็คงรู้แล้วจบหน้าของหน้าให้มองตรงไปยังใบหน้าของเค้า

“มองหน้าผมดีๆ แล้วฟังนะ” ถ้าเป็นในการ์ตูนฉากนี่คงต้องมีการกลืนน้ำลายเอือกใหญ่อย่างรอคอยแบบใจจดใจจอ แต่ฉันไม่มีเวลามาทำแบบนั้นหรอกกก ตายหรือเป็นก็ขึ้นอยู่กับสิ่งที่เค้าจะพูดต่อจากนี่แหละ... “โธ่ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิผมไม่ทำมิดีมิร้ายอลิซหรอกนะ..ถ้ากลัวละก็จะขอแค่ พรุ่งนี้เป็นวันหยุดไปเดทกันนะ” คำพูดที่ดูเหมือนจะอ่อนโยนนั้นทำให้ฉันคลายความกังวลว่าเค้าจะขออไรแปลกๆ แล้วกลับมายิ้มได้เหมือนเดิม “อ๊ะ! จริงสิ! ขออีกอย่างนะ ถือว่ามัดจำไว้ก่อนแล้วกัน”

“ ? ” ยังจะขออีก แต่อะไรอีกละเนี่ย

เค้าไม่พูดแล้วจับหน้าของฉันให้เข้าไปใกล้กับใบหน้าของเค้ามากขึ้น >///<

ใช่แล้ว เหมือนที่ทุกคนคิด (ทุกคนรึเปล่านะ) จูบ นั้นแหละ

“อืม~”

การจูบครั้งนี้มันต่างจากการ จุ๊บ ของครั้งที่แล้วมาอย่างสิ้นเชิง ดูดด่ำ ลึกซึ้งซะจนรู้สึกเหมือนจะจมลงสู่ก้นทะเลลึกที่ไร้แสงสว่าง ความนึกคิดของฉันเริ่มเลือนรางลงทุกที

เค้าใช้ปลายนิ้วอันเรียวงามจับที่ต้นคอของฉัน ฉันตกใจจนอ้าปากเพียงนิดเดียว ระยะอันน้อยนิดนั้นเค้าสอดลิ้นผ่านเข้ามา ฉันรู้สึกว่าตัวเองแลกเปลี่ยนออกซิเจนไม่ทันจนเริ่มหายใจไม่ออก

ชินเองก็รู้ว่านี้เป็นครั้งแรกที่เค้าเริ่มรุกฉันหนักถึงขนาดนี่ และสีหน้าของฉันเริ่มจางลงเค้าจึงถอนริมฝีปากจากจูบอันแสนเร้าร้อนและหันมามองด้วยด้วยสายตาเจ้าชายน้อยผู้อ่อนโยนแฝงด้วยความเจ้าเล่ห์ที่อยากจะบอกว่ามันยังไม่พอ แต่เค้าก็ทำตามที่บอกว่านี่คือการมัดจำเอาไว้เท่านั้น การจูบในครั้งนี้ทำให้ฉันนึกถึงครั้งที่เค้าเอาจริงมากกว่านี่ที่ไม่ใช่แค่การมัดจำไม่ออกเลยว่าฉันจะเป็นอย่างไร...

“การมัดจำ พอเท่านี้แล้วกันนะ เตรียมตัวรอของจริงไว้ได้เลย” ใบหน้าของฉันร้อนผ่าว อายมากจนไม่กล้ามองหน้าของเค้าอีก >//< ความรู้สึกเขินพุ่งเกินร้อยเปอร์เซ็นเรียบร้อยแล้ววว

“ -//- ” ฉันเองก็ยังอายไม่เลิก

“แล้วก็นะ ที่อยากรู้น่ะ ฉันเองก็ไปทัศนศึกษาด้วยนะถ้าได้อยู่ด้วยกันก็คงดีนะ ^-^” ยิ้มแบบนั้นไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าฉันใช่มั้ย จะตายอยู่แล้วนะ