Love My Prince รักนะ ♥ เจ้าชายน้อยองค์น้อย

9.1

เขียนโดย Mitsuneko

วันที่ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.38 น.

19 บท

6 วิจารณ์

19.77K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 7 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 20.52 น. โดย เจ้าของนิยาย

14) แผนพัฒนาความสำพันธ์ (1)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก

T^T…
นี่มันข้ามปีเลยนะ ชินไม่ยอมคุยกับฉันข้ามปีเลยนะ! (31 ธันวา 2015 – 31 มกรา 2016) ที่ชินไม่ยอมพบฉัน!!!>^< เป็นอะไรของเขานะ!!! หงุดหงิด หงุดหงิด ๆๆๆ <<< หงุดหงิดง่าย ประจำเดือนไม่มารึไง
ฉันได้แต่บ่นในใจกับตัวเองขณะที่ต้องเดินทางไปโรงเรียนเพียงลำพัง...

“นักเรียนทุกคน~ วันนี้ทางฝ่ายแนะแนวจัดงานทัศนศึกษาหมู่ ซึ่งนักเรียนทุกคนของโรงเรียนมีสิทธิไปทุกคน แต่ต้องไปลงทะเบียนก่อน รายละเอียดอยู่ในใบที่จะแจกให้จากนี้นะ”
“กริ๊ดๆ จริงเหรอเนี่ย ถ้างั้นพวกรุ่นพี่ก็ต้องไปด้วยสิ” ถ้างั้นเด็กม.ต้นก็คงไปได้สินะ
รายละเอียดในใบก็...
‘เทศการมอบความสุขให้นักเรียน...แด่ผู้มีโชค…
นักเรียนทุกคนของโรงเรียนxxx สามารถสมัครเข้าร่วมได้ รับจำนวนจำกัด 600 คน และมีสถานที่อยู่ 5 แห่ง ซึ่งนักเรียนไม่มีสิทธิ์เลือก ดังนี้

♥

(รับ 120 คน)

♦

(รับ 300 คน)

!~

(รับ 80 คน)

!!!

(รับ 75 คน)

ท่องนาซ่า ล่องอวกาศ เหยียบดวงจันทร์ ประสบการณ์ครั้งใหญ่ในชีวิต!!!

(รับ 25 คน)
ผู้ที่ได้รับสิทธิ จะออกเดินทางได้ในวันที่ 12 กุมภาพันธ์ 6 วัน 6 คืน!!
เปิดให้ลงทะเนียนได้ที่ห้องแนะแนวตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป!!!’

ถ้าเริ่มนับก็เหลือเวลาอีก...ไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์! อีกแค่แปปเดียวเอง คงต้องรีบไป-
“กริ๊ดดด คาบโฮมรูม ไม่สนแล้ว ฉันอยากไปปารีสกับแฟน ต้องรีบไปสมัคร ด่วน!!!”
“อาจารย์ หนูขออนุญาติก่อนเลยนะคะ”
พรึ่บ!
~~~แล้วทุกคนก็ไปห้องแนะแนวกันหมด~~~
“เฮ้อ~ ครูน่าจะให้ใบไปทัศนศึกษาตอนหมดคาบนะเนี่ย...เหลือนักเรียนอยู่แค่ 2 คน...” สีหน้าท่าทางการพูดแสดงถึงอาจารย์ที่อยากจะบอกว่า ร้องไห้หนักมากกก แต่ 2 คน ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวหรอกหรอ
ฉันหันไปดูก็พบกับซุปเปอร์ไอดอลของโรงเรียนของห้องเรา พี่น้องฝาแฝด ไลฟ์ คุง! เขาทำอาชีพเป็นไอดอล เป็นโชคดีมากที่ได้อยู่ห้องเดียวกัน ฉันเองก็ดีใจจนอยากจะกริ๊ด แต่ว่านะเขาไม่สนใจงานหายากแบบนี้เหรอ โอกาสแบบนี่อยากลองถามจังเลย >///<
ตึกๆ
“เอ่อ...ไลฟ์...คุง” ตื่นเต้นจัง
“มีอะไร”
“ไม่ไปลงทะเบียนกับทุกคนหรอ?”
“อือ เดี๋ยวค่อยไป”
“งะ งั้นหรอ?”
“อืม”
ดูไม่ค่อยเหมือนประโยคสนทนาสักเท่าไรเลย รู้สึกเหมือนกับตัวเองคุยกับหุ่นยนต์เลยแหะ เมื่อจบประโยคฉันจึงเดินกลับมาที่นั่ง แล้วก็รู้สึกเหมือนทุกคนค่อยๆ ทยอยกลับมา ใช่แล้วฉันต้องรีบ-ไปชวนเขา...

พักแล้วๆ ไปหาชินแล้วชวนไปลงทะเบียน จะว่าไปโรงเรียนก็อุสาห์สันหาสถาณที่โอเว่อร์สุดๆ ไปเลย ถ้าไปได้กับชิน...ก็คงดีนะ

บท 13

สารบัญ

บท 15