Love My Prince รักนะ ♥ เจ้าชายน้อยองค์น้อย

“อ๊ะ! คุณพ่อบ้านของผมมาแล้ว ถึงจะเป็นพ่อบ้าน แต่ก็เป็นพี่ชายที่ผมเคารพ ผมจึงเชื่อฟังเขาที่สุด งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” ถึงจะยังไม่ได้ถามชื่อ แต่ก็กลับๆ ไปเถอะ แต่ว่านะ...พ่อบ้านคนนี้น่าตาคุ้นๆ

ปึก!

“เป็นลูกคุณหนูก็ดีแบบนี้แหละ มีพ่อบ้านคนรับใช้ด้วย ดีจังน่าาา…แต่ว่าพ่อบ้านคนนี้ก็ออกจะหล่อ ดูเหมือนลูกครึ่งด้วย ไม่น่ามาเป็นพ่อบ้านเลย น่าจะไปเป็นนายแบบมากกว่าอีก” อันนี้ก็พอเห็นด้วยนะเพราะเขาหล่อจริงๆ จมูกโด่งสวย คิ้วก็โกง ขนตางอล นัยต์ตาออกสีเทา ปากสีสวย น่าเรียว เพอร์แฟคมากกก แล้วก็สูงมาก ดูไม่แกด้วยนะ อายุไม่น่าเกิน 25 แบบเนี่ยสเป็กเลย >///<  ถึงชินจะอายุน้อยกว่าและน่ารัก แต่สเป็กมาตรฐานของฉันคือคนอายุมากกว่าพึ่งพาได้ (ตรงข้ามกับชินอย่างสิ้นเชิง)

“กลับไปซะที เด็กคนนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยถูกด้วยยังไงไม่รู้...” ลืมไปเลยว่าชินก็อยู่ที่บ้าน ตอนฉันนั้งคุยกับเด็กคนนั้น เขาก็เดินออกไปไหนก็ไม่รู้ แล้วพึ่งโผล่ออกมาตอนเนี่ยแหละ

“ไม่ค่อยถูกหรือว่าไม่ชอบที่มีคู่แข่งกันแน่” เกรซพูดขึ้นทันที

“คนแบบนั้น ไม่เหมาะสมที่จะเป็นคู่แข่งและได้รางวัลหรอก...” จากที่พูดมานี่ก็พอเข้าใจนะ ไม่สิ! เขิลเลยค้าาา >//< #จบข่าว

SpecialChapterShin 3

เอาละกลับมาที่ความคิดของผมกันบ้าง ทุกคนคงรู้ว่าคนแต่งใจร้าย ทำบทของตัวเองอย่างผมหายหมด#โดนทีบ

แต่...ยังไงก็ยังเพิ่มตอนพิเศษของผมให้ละนะ

กลับเข้าเรื่องดีกว่า คือเรื่องของเรื่องคือ... (ผมกำลังเล่านิทานอยู่เหรอ?) พี่สาวพาคนนู้นมาทีช่วยคนนี้ใจดีกับคนนั้นแบบนี้ตลอด คงจะไม่ได้ใจดีกับผมคนเดียวสินะ แทนยังลืมตัวตนของผมไปอย่างสนิด แล้วไปคุยกับเด็กสองบุคลิกนั้น ไม่รู้ว่าโกหกอยู่รึเปล่าด้วย//ก็คืองอลอยู่นั้นแหละ

จากนี้ไปจะแสดงอาการงอลจนแม้แต่คนอย่างอลิสยังต้องตามมาง้อให้ได้เลยคอยดู...เริ่มต้นตั้งแต่พรุ่งนี้!!

วันรุ่งขึ้น ~

ผ่านไปเร็วเหมือนโกหก

ตามภารกิจผมได้คิดแผนการเอาไว้แล้วดังนี้...

สามถึงห้าไว้ค่อยคิดบทต่อไปแล้วกัน สองข้อนี่ก็ง่านและได้ผลอาจจะดี ลองวันนี้เลยแล้วกัน

เตรียมใจได้เลย...พี่สาว...

(เฮ้ย! เดี๋ยวๆ! ทำไมบทของเรามันน้อยกว่าทุกทีละ คนแต่งใจร้ายยย)

End Chapter Shin

เอาล่ะ เมื่อวานก็มีเรื่องเกิดขึ้นเยอะจนปวดหัว ได้เริ่มวันใหม่ซักที... แต่ว่านะ รู้สึกว่าชินแปลกๆ ไปยังไงก็ไม่ค่อยแน่ใจ ตั้งแต่เมื่อวานละมั้ง วันนี้ก็ไปโรงเรียนเร็วกว่าปกติด้วย แล้วก็รู้สึกว่าเย็นชาแล้วก็ไม่ค่อยพูด...หรือคิดไปเองนะ?

ตอนนี้ฉันกำลังเดินเล่นอย่างแกสมสำราญไร้จุดหมายปลายทาง ไม่รู้จะไปไหน เพราะว่าวันนี้ฉันต้องเดินอยู่คนเดียว ยัยเกรซไม่สบายส่วนฟิวส์ก็หยุดไปเที่ยว แล้วพออยู่ในห้องฉันก็ไม่ค่อยสนิดกับเพื่อนเท่าไร เลยไม่ค่อยมีคนคุยด้วย แบบนี้มันก็รู้สึกเหงานะ แต่อยู่คนเดียวสักวันคงไม่ตายหรอก (มั้ง)

เดินๆๆๆๆ~

พรืด!

โครม!

โอ้ย! เจ็บ! อะไรเนี่ย!~ เดินอยู่ดีๆ ...นั้นมันเปลือกกล้วย?

ฉันเดินแล้วล้มเพราะ เปลือกกล้วย? มีจริงสินะ คนที่ล้มเพราะเปลือกกล้วยเนี่ย ตอนนี้เข้าใจแล้วละว่าความลื่นของเปลือกกล้วยมันมีมากแค่ไหน แต่ว่า (o _ O ) ( O _ o) หันซ้ายขวา เฮ้อ~ ไม่มีใครเห็นนะ

ซะที่ไหน ทางขวาประมาณห้าสิบองศาเห็น ชิน กับ เด็กคนนั้น ยื่นแล้วมองมาทางนี่!!! โอ้ยยย คนอื่นเห็นไม่เท่าไร ทำไมต้องสองคนนี่~~~ อยากจะกริ๊ดดด น่าอายมากกก

...แต่พอฉันมองไป

พวกเขากลับไม่สนใจมองผ่านเหมือนฉันเป็นนางฟ้าที่จูจู่ก็ตกจากสวรรค์อย่างนั้น ไม่สนใจแล้วหันหลังเดินกลับไปอีก…T^T ชิน เป็นอะไรไปนะ?

โปรดติดตามตอนต่อไป