[3P]เมื่อผมเป็นชู้...กับเมียชาวบ้าน

 
 
ตอนที่๕ เล่นงาน















ผมนอนซมอยู่ในห้อง รู้สึกเหมือนไข้จะขึ้นอีกแล้ว เพราะไอ้ภูคนเดียวเลยแท้ๆ ผมหลับไปอีกรอบ หน้าบวมหมดเเล้วเนี่ย นอนมาทั้งวัน

"ตื่นแล้วเหรอ"เสียงไอ้ตินครับ ตื่นมาก็เจอมันเลย โอ๊ยย มันจะมาทำให้ผมหลอนอะไรนักหนาวะเนี่ย มาสิงห้องผมอย่างกับห้องตัวเอง

"กินยารึยัง"มันถามเสียงนุ่ม

"มึงดูสภาพกูสิ มีปัญญาไปหายากินเองได้ไหม" มันถอนหายใจ ลุกไปเอายามาให้ผม ไอ้เคนก็โทรมาพอดี

"ว่าไง"ผมถามอย่างตื่นเต้น

[กูให้เพื่อนกูไปจัดการมันแล้วที่เหลือก็รอว่าพวกมันจะทำสำเร็จไหม]

"อือ กูจะรอฟัง"

[เออ ถ้ายังไงกูจะโทรหาอีกทีล่ะกัน]

"โอเค"

หลังจากที่วางสายไปแล้ว ผมก็ยิ้มอย่างพอใจพลางนึกสภาพยับเยินของไอ้ภู นี่ขนาดแค่นึกนะ ยังสะใจขนาดนี้ แหม ผมแทบทนรอเห็นสภาพมันไม่ไหวแล้ว ไอ้ตินกลับมาพร้อมกับยา

"คุยกับใคร"มันถามเสียงแข็ง ผมยักไหล่ไม่ตอบมัน ชอบยุ่งเรื่องของผมนักวะ ผมรับยามากิน

"เรื่องพี่ภู..."

“มึงอย่าพูดชื่อมัน"ผมตะคอกใส่ มันก็ถอนหายใจ

"อยากได้อะไรก็บอกนะ"ผมหรี่ตามองมัน

"มึงคิดอะไรกับกูรึเปล่าเนี่ย" มันมาทำดีแปลกๆ มันไม่ตอบ

"เออ มึงเอาผ้าไปซักให้กูหน่อยสิ กูจะไม่มีกางเกงในใส่อยู่แล้ว"ผมถือโอกาสใช้มันซะเลย ไอ้ตินมองหน้าผม เชื่อดิ มันต้องถอนหายใจ นั่นไง ซื้อหวยไม่เคยถูก แต่มันก็ยอมลงไปด้านล่างพร้อมกับหิ้วตะกร้าผ้าไปด้วย เห็นแล้วสะใจจริง ๆ คิดไปคิดมาเพราะอย่างนี้ไงมันถึงโดนพี่อันหลอก...พี่อันนี่ก็โง่มีผัวดีๆแท้ ๆ ดันไปทิ้งเขา...เฮ้ยหรือเป็นเพราะผมวะ เหอะ ช่างแม่ง ผมจะไปรู้สึกผิดทำไม ไอ้ตินกลับเข้ามาอีกรอบ

"กูให้แม่บ้านเอาผ้าออกให้ ขี้เกียจรอ"ผมไม่มองหน้ามันก่อนจะพูดขึ้นมาลอยๆ

"ซ่อมประตูให้กูด้วยนะ"

"เดี๋ยวโทรตามช่างให้"มันตอบมา

"ยังเจ็บก้นอยู่มั๊ย"ไอ้สัดมึงจะพูดทำไมวะ กะจะให้กูอายเหรอ ผมเหล่มองมันที่กดโทรศัพท์ยิกๆ ปากก็บ่นไปด้วย

"ทำไมพี่ภูไม่รับสายวะ"ผมแอบยิ้มเยาะ โดนยำตีนอยู่มันจะว่างรับสายได้ไง แต่ก็จมอยู่กับความคิดได้แปบเดียว เพราะเสียงทุบประตูดังโครมๆขัดจังหวะ ไอ้ตินเดินไปเปิดประตู ประตูเปิดออกอย่างเเรง ร่างที่โผล่เข้ามาทำให้ผมแปลกใจจนต้องเบิกตากว้าง ไอ้ภู!สภาพมันเละเหมือนที่ผมคิดไว้เลย แถมเสื้อนักศึกษาของมันก็มีรอยรองเท้าอยู่นับไม่ถ้วน แต่ที่น่าสยดสยองกว่านั้นคือเลือดไหลอาบหน้ามันเลย ทำไม มันยังมายืนอยู่ตรงนี้ได้วะ บอกให้เล่นให้เจ็บหนักที่สุดไง ไอ้ตินมองไอ้ภูด้วยความตกใจ

"พี่ภู ทำไมพี่เป็นแบบนี้ล่ะ"

"มึงถามไอ้เหี้ยฟิกสิ!"ผมสะดุ้ง มันรู้เหรอ มันพยายามเดินมาหาผมแต่ไอ้ตินก็กันมันออก เพราะสีหน้ามันน่ากลัวมาก

"พี่ นี่มันเรื่องอะไรกัน"

"หึ!ไอ้เหี้ยฟิกมันสั่งคนมารุมกู"มันเช็ดเลือดที่ไหลลงมาตามหน้า ผมมองมันอย่างสะใจ พร้อมกับยิ้มเยาะ

"แล้วพี่รู้ได้ไง..."ไอ้ตินมันยังพูดไม่ทันจบ มันก็แทรกขึ้นมาซะก่อน

"โชคดีที่เพื่อนกูมาเจอพอดี มันมาหลายคนก็เลยซ้อมพวกมันให้บอกความจริง ก็เลยรู้ว่าไอ้เคนเป็นคนสั่ง ให้พวกมันมากระทืบกู กูเลยไปหาไอ้เคน"ใจผมกระตุกวูบ ไอ้เคนมันเป็นอะไรรึเปล่าไม่เห็นมันโทรหาผมเลยเหมือนไอ้ภูมันจะสังเกตุเห็นสีหน้าของผม

"มึงอยากไปดูสภาพเพื่อนมึงไหม เดี๋ยวกูพาไปแล้วก็จัดการมึงต่อเลย"มันเดินเข้ามาหาผม แต่ก็เป็นไอ้ตินที่เข้ามาห้าม

"ใจเย็น ๆก่อนดิพี่ เดี๋ยวผมพาไปโรงบาล สภาพพี่แย่มากเลย "แล้วมันก็กึ่งดึงกึ่งลากไอ้ภูออกไป ไอ้ภูมองหน้าผมอย่างคาดโทษ

"มึงกับกูมีเรื่องต้องเคลียร์กัน อย่าหนีล่ะ"

"ไปเถอะพี่ภู ไอ้ฟิก มึงอยู่ในห้องห้ามไปไหนนะ"ไอ้ตินหันมาสั่งผม มึงเป็นพ่อกูหรือไงวะ พวกมันไปกันหมดผมก็หยิบโทรศัพท์โทรหาไอ้เคนแต่ก็โทรไม่ติด ผมกระวนกระวายใจมาก มันเป็นอะไรมากรึเปล่าวะ โทรศัพท์ดังอีกรอบผมรีบคว้ามาดูว่าใครโทรมา เป็นเบอร์ไอ้ปลิว ผมโคตรผิดหวังที่ไม่ใช่ไอ้เคนแล้วไอ้ปลิวมันจะโทรมาทำไม มันยังกล้าโทรหาผมอีก

"มีอะไร"

[ไม่ทราบว่านี่ใช่เบอร์คุณฟิกไหมคะ]ผมแปลกใจที่ได้ยินเสียงผู้หญิงนุ่ม ๆดังมา

"ใช่ครับ"

[ดิฉันโทรมาจากโรงพยาบาล ไม่ทราบว่าคุณเป็นญาติของคุณปลิวหรือเปล่าคะ ]

ผมไม่ใช่ญาติมัน ถ้าโทรมาจากโรงพยาบาลเเสดงว่ามันต้องเป็นอะไรแน่

"เอ่อ ครับ"ผมตอบแบบนั้นไปก่อน แล้วพยาบาลสาว(เดาจากเสียง)ก็บอกอาการของไอ้ปลิวมัน เห็นว่าโดนซ้อมมา ใครซ้อมมันวะ เฮ้อ ผมก็ไม่ได้ใจร้ายอะไร ไปดูสภาพมันก่อน ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องวะเนี่ย ผมลากสังขารตัวเองไปโรงพยาบาลที่พยาบาลสาวบอก ไอ้ปลิวอยู่ห้องผู้ป่วยรวม

"ใครทำมึงวะ"ผมตกใจกับสภาพของมัน เเขนมันเข้าเฝือก หน้าตาช้ำไปหมด

"แฟนกู"มันบอกเสียงเบาเอื้อมมือข้างที่ไม่เจ็บมาจับมือผม

"มึงต้องระวังตัวนะไอ้ฟิก มันเล่นมึงหนักแน่"ดูสภาพมึงก็รู้

"แล้วแฟนมึงรู้ได้ไงวะ"

"เมื่อวานมันโทรมา สงสัยมือมึงไปกดรับสายล่ะมั้ง มันได้ยินหมดเลย"ผมกลืนน้ำลาย สงสัยผมโดนหมายหัว

อีกแล้วแน่ ๆ มันบีบมือผมแน่นมากขึ้น

"มึงอย่าทิ้งกูนะ"

"..."ผมได้แต่เงียบ

"กูไม่มีที่ไปแล้วจริง ๆ มึงก็รู้ว่ากูลำบากเรื่องเงิน ทุกวันนี้กูอยู่ได้เพราะมันหาเงินเลี้ยงกู มันไล่กูออกมาจากบ้านด้วยนะฟิก กูจะไปอยู่ที่ไหน กูเหลือมึงคนเดียวเเล้วนะฟิก มึงอย่าทิ้งกูนะ"มันเขย่ามือผมเมื่อผมไม่ตอบ ผมมองมันอย่างหนักใจ ไม่อยากสัญญาหรือพูดในสิ่งที่ผมมั่นใจว่าทำให้มันไม่ได้แน่ ๆ สายตาผมเหลือบไปเห็นใครบางคนที่มาคุยกับพยาบาล ไอ้ภูกับไอ้ตินนี่หว่า ผมรีบหลบมันทันทีโดยนั่งลงหมอบอยู่กับพื้นห้อง

"ฟิก มึงเป็นอะไร ฟิก"เรียกกูอยู่ได้เดี๋ยวมันสองตัวก็ได้ยินหรอก ห่าเอ๊ย ทำไมผมต้องทำเหมือนกลัวมันด้วยวะ ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริง ๆผมเยี่ยมหน้าออกไปมองนิดนึง มันสองคนหายไปแล้ว อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น เจอกันได้ทุกที่จริง ๆ

"ฟิกเป็นอะไรรึเปล่า"มันถามอย่างเป็นห่วง ผมมองมันเเล้วก็สงสาร มันไม่น่ามายุ่งกับผมเลย เอ๊ะ หรือผมไม่น่ามายุ่งกับมันกันแน่นะ

"เปล่า กูมีธุระ ต้องกลับเเล้ว"ผมบอกมัน

"แล้ววันหลังจะมาเยี่ยมใหม่"ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าวันไหน

"ฟิก มึงต้องมานะ มึงอย่าทิ้งกูนะ"เสียงมันยังคงดังตามหลอนผม แม้ว่าผมจะเดินออกมาจากโรงพยาบาลเเล้วก็ตาม ผมหยิบโทรศัพท์โทรหาไอ้เคนอีกรอบ โทรไม่ติดอีกแล้ว ผมลองโทรหาไอ้ชาย ก็ไม่ติดเหมือนกันอย่าบอกนะว่าโดนเล่นทั้งคู่ ระหว่างที่ผมเดินกดโทรศัพท์อยู่นั้น ผมก็เดินชนเข้ากับผู้ชายร่างสูง หน้าเข้ม ๆดุ ๆ ผมเงยหน้ามองมันอย่างไม่พอใจ ผมไม่ผิด จะพูดให้ถูกคือ มันมายืนขวางผมไว้ไม่ยอมหลีกทางให้ผม

"มึงชื่อฟิกใช่ไหม"มันถามเสียงคุกคาม เพื่อนมันอีกคนนึงเข้ามาล็อคเเขนผมไว้

"เฮ้ย พวกมึงจะทำอะไรวะ"ผมสะบัด ๆไอ้คนด้านหลังให้หลุด แต่มันกลับล็อคแขนไว้เเน่นกว่าเดิม ไอ้หน้าดุเดินมาใกล้ ๆผม

"มึงชื่อฟิกใช่ไหม!"

"เออ แล้วจะทำไม"

"หึ กูเป็นแฟนไอ้ปลิว"มันแสยะยิ้มโหด ผมรู้สึกว่าหน้าซีด

"เฮ้ยมึง คุยกันดี ๆก็ได้"ผมพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ

"คุยดี ๆเหรอ"มันยิ้ม ปล่อยหมัดมาทีหนึ่ง เต็มหน้าผมเลย ดั้งไม่หัก แต่ฟันผมจะหักแทน วิ้ง ๆ เลย

"กูจะสั่งสอนไอ้พวกชอบยุ่งกับของชาวบ้านแบบมึงเอง ไปเยี่ยมมันมาเเล้วล่ะสิ เดี๋ยวกูจะส่งมึงไปอีกคน"มันเงื้อมือขึ้น ผมแทบลมจับเมื่อเห็นของที่อยู่ในมือมัน มีดครับ!แต่เป็นมีดสั้น บาง ๆแต่แค่นั้นก็ทำให้ผมหนาวสันหลังวาบ

"ไม่เห็นต้องทำรุนแรงขนาดนี้เลย"

"เตรียมตัวตายเหอะมึง "ช่วงจังหวะที่มันจะแทงผม ผมเอี้ยวตัวหลบได้ทัน ทำให้ผมโดนแทงไม่ลึกมาก ผมมองมีดสั้นที่เฉือนเสื้อผมขาดเป็นทางพร้อมกับของเหลวสีแดงที่ไหลออกมา ผมรู้สึกชา จนไม่รู้สึกเจ็บ เพื่อนมันเหวี่ยงตัวผมลงพื้น มันจะเข้ามาแทงผมอีกรอบ ผมหลับตาแน่น เตรียมพร้อมรับความเจ็บ

"ปล่อยกู!"ผมลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงตวาดของมัน ใจผมกระตุกวูบไอ้ภูคว้าข้อมือมันไว้

"มึงจะหลบไปดีๆไหม"ไอ้ภูเอ่ยเสียงเย็นชา บิดข้อมือมันอีก

"อ๊ากก"มันร้องเสียงดัง เพื่อนมันอีกคนก็ไม่กล้าเข้ามาทำอะไรเพราะ ไอ้ภูมันไม่ได้มาคนเดียว เพื่อนมันมาด้วยสามคน

"มึงนั่นแหละอย่ามายุ่ง"

"กูเป็นผัวมัน ทำไมจะยุ่งไม่ได้"ไอ้ภูปรายตามามองผม ที่เลิกเสื้อดูแผลตัวเอง โอยย ดีที่เข้าไม่ลึกมาก แต่ทำไมเลือดไหลไม่หยุดเลยวะ

"ปล่อยกู!"ไอ้นั่นพยายามสะบัดมือออก แต่เมื่อไม่เป็นผล มันก็ยกขาขึ้นมาหมายจะถีบไอ้ภู แต่มันก็หยุดชะงักเมื่อไอ้ภูควักเอาบางอย่างออกมา

ปืน!!

มึงจะเถื่อนไปไหม

"มึงจะหยุดไหม"ไอ้นั่นหน้าซีดปล่อยมีดในทันที

"ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวกูจะสั่งสอนเมียกูเอง"ผมรู้สึกกลัวไปกับคำพูดมัน มึงจะทำอะไรกูอีก ไอ้สองคนนั่นวิ่งหนีไป ทิ้งให้ไอ้ภูกับเพื่อนมันสามคนยืนจ้องผมอยู่ ไอ้สัด จ้องอยู่ได้ มาช่วยกูก่อนเซ่

"พวกมึงกลับไปก่อนเดี๋ยวกูเคลียร์เอง"มันพยักหน้าให้เพื่อนมัน ไอ้สามคนนั่นก็เชื่อฟังกลับโดยไม่พูดอะไร แล้วไอ้ตินอยู่ไหน มันมาด้วยกันไม่ใช่เหรอ

"ลุกขึ้นมา"มันบอกผมเสียงนิ่ง ผมพยายามจะลุกแต่ก็ลุกไม่ขึ้น อย่าลืมสิ ผมป่วยอยู่แถมมาโดนต่อย โดนแทงอีก สภาพผมจะอนาถไปไหน แต่ดูจากสภาพไอ้ภูมันคงทำแผลเสร็จแล้ว มันส่ายหน้าก่อนจะเข้ามาช่วยผม

"มึงพากูไปหาหมอก่อนสิ ดูดิ เลือดกูไหลไม่หยุดเลย"ผมชี้ให้มันดูแผลผม

"ทีแบบนี้ทำมาเป็นกลัว ตอนเอากับเมียชาวบ้านทำไมมึงไม่กลัววะ"ผมคันปากอยากเถียงมันเหลือเกิน แต่ตอนนี้ผมต้องเอาตัวรอดก่อน สุดท้ายผมก็ต้องมาเย็บแผลที่โรงพยาบาลเดียวกับไอ้ปลิวนั่นแหละ แผลไม่ลึกก็จริงแต่ปากแผลกว้างทำให้เลือดไหลตลอด ผมต้องมาล้างแผลทุก ๆวัน แล้วก็รอแผลแห้งค่อยตัดไหมที่เย็บออก ไอ้ตินรอผมกับไอ้ภูอยู่ที่รถ มันทำหน้าตกใจเมื่อเห็นผมมากับไอ้ภู

"มันโดนผัวคนอื่นแทงมา"ไอ้ภูรายงานไอ้ติน จากที่มันทำหน้าเป็นห่วงผมเปลี่ยนเป็นสะใจ

"สม มึงจะเข็ดได้รึยัง"

"ทำไมก็เรื่องของกูอ่ะ"

"ทำเป็นปากดีนะมึง รู้แบบนี้กูไม่ช่วยมึงก็ดี ปล่อยให้โดนแทงไส้พรุนอยู่ตรงนี้แม่งเลย"ไอ้ภูลากผมให้เข้าไปนั่งในรถมัน ผมไม่อยากนั่งหน้ากับมันเลยจริง ๆ

"มึงทำอะไรเพื่อนกู"ผมถามมันทันทีที่นึกได้ ผมติดต่อไอ้เคนไม่ได้เลย เป็นยังไงบ้างวะ ไอ้ภูหันมายิ้มให้ผม

"ก็ไม่ต่างจากกูหรอก มึงสร้างเรื่องก่อนเอง"มันส่งสายตาทิ่มแทงมาให้ผม ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไร ที่มันต้องมาเจ็บตัวเป็นเพราะผมหรือ คิดแล้วมันก็หน่วงในอก

"แต่ไม่ต้องห่วงเพื่อนกูดูแลมันอย่างดี พาไปหาหมอแล้วเรียบร้อย"น้ำเสียงมันก็ไม่น่าไว้ใจอยู่ดี

"กูจะไปดูเพื่อนกู"

"มันปลอดภัยก็แล้วกัน"แล้วมันก็ไม่พูดอะไรอีก ผมเหลือบมองกระจกเห็น ไอ้ตินหันมามองผม ที่แทบหลบไม่ทัน ถึงหอไอ้ตินก็ให้ผมนอนพัก มีไอ้ภูมานั่งเฝ้าผม ถึงมันจะไม่พูดอะไรรบกวนผมแต่สายตามันเนี่ยแหละที่รบกวนผม

"มองหน้ากูทำไมนักหนาวะ"ผมพูดอย่างหงุดหงิดเมื่อมันนั่งจ้องหน้าผมมานานแล้ว

"มึงจะไม่ขอบใจกูซักคำเลยหรือ"ผมเสมองไปทางอื่น ใจจริงก็อยากพูดแต่ไม่มีจังหวะก็แค่นั้นเองผมเสมองไปทางอื่น แล้วมันก็ลุกออกไป นั่งที่โซฟาแทนเหมือนมันจะโกรธผม แต่ช่างเถอะ ผมไม่สนมันหรอก ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาอีกรอบ โทรหาไอ้เคน ปรากฏว่าโทรติดด้วย

"ไอ้เหี้ย โทรศัพท์เป็นเหี้ยอะไร มึงเป็นไงบ้างตายรึยัง"

[น่วม พอ ๆกับสภาพผัวมึงอ่ะ]ถ้าเป็นเวลาอื่นผมคงโกรธมันเเน่ที่มันมาพูดแบบนี้

"มึงไปหาหมอยัง"

[เรียบร้อย]

"เออ....คือ กูขอโทษนะเว้ย ที่เป็นต้นเหตุทำให้มึงเจ็บตัว"ผมพูดเสียงอ่อย ๆ รู้สึกแย่จริง ๆ แต่ก็สะใจที่ไอ้ภูมันเจ็บแบบนั้น

[เออ กูไม่เป็นไรหรอกว่าแต่มึงเถอะ โดนมันทำอะไรรึเปล่า]

"ก็ไม่นี่หว่า..."ถ้าไม่มีเรื่องที่ผมโดนแทงล่ะก็ ...ไม่แน่เหมือนกัน มันอาจจะรอเคลียร์อยู่ก็ได้ ผมไม่อยากให้ไอ้เคนมันห่วงก็เลยไม่ได้บอกเรื่องที่โดนแทง

[เหรอวะ ยังไงก็ระวัง ๆไว้ก่อนนะมึง แค่นี้ก่อนนะคุยมากไม่ได้ กูเจ็บปาก ว่าง ๆมาเยี่ยมกูบ้างนะ โรงพยาบาลXX]

"อือ ขอโทษอีกทีนะเว้ย"ถ้ากูไปได้อ่ะนะ

[เออน่า พูดมากกูรำคาญ]

แล้วมันก็วางสายไปเลย ผมมองโทรศัพท์ในมือ กดดูรายชื่อเมียชาวบ้านเขา แม่ง รายชื่อเริ่มเหลือ

น้อยลงทุกที เพราะพวกมันสองคนนี่แหละ สงสัยถ้าว่างเมื่อไหร่ต้องไปหามาเพิ่มซะเเล้ว ระหว่างนั้น

ไอ้ตินก็กระชากโทรศัพท์ของผมออกไป

"มึงจะทำอะไร"มันไม่ตอบแต่มันจัดการดึงซิมโทรศัพท์ผมออก แล้วก็หักทิ้ง

"มึงทำแบบนี้ได้ไงวะ"มันไม่สนใจเสียงของผมแต่หยิบซิมใหม่มาใส่แทน มึงบงการชีวิตกูเกินไปไหม

"แบบนี้แหละ มึงจะได้ไม่ต้องไปยุ่งกับเมียคนอื่นอีก"มันว่าส่งโทรศัพท์คืนให้ผม ผมกระชากมาจากมัน ในหัวกำลังคิดวิธีเอาคืนไอ้ตินอยู่

"ตอนเย็นก็กินโจ๊กในหม้อนะ แล้วก็กินยาที่หมอสั่งด้วย"มันพูดเหมือนผมเป็นเด็ก มึงไม่ต้องบอกกูทุกอย่างหรอก

"เออ กูรู้"

"แล้วตอนเช้าก็ตื่นเช้า ๆด้วยหมอนัดล้างแผลแปดโมงไม่ใช่เหรอ ให้พี่ภูพาไปนะ กูติดเรียน"กรรมของผมที่ต้องไปกับไอ้ภู

"กูจะค้างกับมึง"มันหันมาพูดเป็นครั้งแรก

"มึงก็ไปนอนห้องมึงสิวะ"

"ไม่เอากูขี้เกียจเทียวไปเทียวมา เปลืองน้ำมันรถ"

"กูไปเองก็ได้ ไม่ต้องพึ่งพวกมึงหรอก ออกไปจากชีวิตกูได้ยิ่งดี กูต้องการชีวิตในแบบของกู ตอนที่กูไม่รู้จักพวกมึง"ผมมองหน้ามันสองคนอย่างโกรธ ๆ กูพูดขนาดนี้แล้วหวังว่าพวกมึงจะคิดได้บ้างนะ

"ชีวิตแบบที่เที่ยวเอากับเมียคนอื่นนะหรือ มึงมีความสุขมากไหม"ไอ้ภูถามเสียงแข็งย่างสามขุมมาหาผม

"มีสิ กูมีความสุขมากกกก"ผมลากเสียงยาว ๆเพื่อให้มันรู้ว่าผมชอบแอบคบกับเมียชาวบ้านเขา

"หึ! มึงคิดผิดตั้งแต่มายุ่งกับเมียของกูแล้ว กูไม่ปล่อยมึงแน่"ไอ้ภูพูดเสียงเหี้ยม

"ถ้ามึงจะโทษ มึงไปโทษเมียมึงกับตัวมึงเองโน่น อยากไม่ดูแลเมียเอง แล้วอีกอย่างกูก็ไม่ได้บังคับเมียมึงเลยด้วยซ้ำ กูไม่ได้ผิดคนเดียวซักหน่อย"ไอ้ตินกับไอ้ภูดูเหมือนโกรธที่ผมย้ำประเด็นนี้มาอีก ไอ้ตินเดินหนีออกไป ผมไม่เห็นสีหน้ามัน ส่วนไอ้ภูยังคงจ้องผมอยู่

"หายเจ็บเมื่อไหร่มึงโดนแน่"มันขู่ แล้วมันก็ออกไปสูบบุหรี่ที่ระเบียงนอกห้อง ผมโคตรเบื่อเลย นอนอยู่เฉย ๆแบบนี้ทั้งวัน แล้วยังต้องมาใช้อากาศหายใจร่วมกับไอ้ภูอีก ทรมานจริง ๆ

-----------------------------------------------------



ตกดึก

มันอาบน้ำเเล้วเรียบร้อยเอาเสื้อผ้าผมมาใส่อีก สงสัยต้องแยกไว้ผมจะได้ไม่ใส่ต่อ

"กูยังไม่ได้อาบน้ำเลย"ผมส่งเสียงท้วงมันเมื่อมันปิดไฟแล้วล้มตัวนอน แย่งผ้าห่มของผมไปอีก

"อาบได้ไง หมอไม่ให้แผลโดนน้ำ"มันมองผมเหมือนผมไม่รู้เรื่อง

"เออ มึงไปเอาผ้าชุบน้ำมาให้กูหน่อย"ผมจะเช็ดตัวเอง ไม่ง้อมันหรอก และมันก็คงไม่ทำให้ผมด้วย

"ไปเอาเอง"ผมแทบกระอัก ผมกัดฟันกรอด ๆมองมันที่นอนหันหลังให้ผม ผมถอนหายใจฟึดฟัด รู้สึกเหมือนโดนขัดใจ ถ้ากูจำเบอร์เมียคนอื่นได้นะ กูโทรหาไปแล้ว ผมพยายามนึกเบอร์ไอ้โจ แต่ก็จำไม่ได้อยู่ดี ผมค่อย ๆขยับตัว ตอนนี้แผลมันตึง ๆแล้ว ขยับไม่ค่อยจะได้

"พูดกับกูดี ๆสิ แล้วกูจะทำให้"ฝันไปเหอะมึง มึงยังพูดไม่ดีกับกูเลย ผมไม่สนมันยังคงมุมานะก้าวลงจากเตียงต่อไป

"เห็นสภาพมึงแล้วทุเรศว่ะ"มันพูดเหมือนทนไม่ได้ มันผลักให้ผมกลับไปนั่งที่เตียง แล้วไปหากะละมังกับผ้ามาชุบน้ำเช็ดตัวผม

"นอนลงดิ"มันสั่ง ผมก็ทำตามแต่ชักสีหน้าไม่พอใจไปด้วย มันมาแกะกระดุมเสื้อผมออก ผมเบือนหน้าหนี รู้สึกแปลก ๆ ชอบกล

"อันนี้ไม่ต้องเดี๋ยวกูเช็ดเอง"ผมร้องห้ามมันเมื่อมันจะถอดกางเกงผมด้วย แต่มันไม่สนใจ

"จะอายอะไร กูเห็นมาหมดแล้ว เล็กกว่ากูยังอายอีก"ผมหน้าร้อนผ่าวทันทีที่มันพูด เออ ของมึงใหญ่นักนี่ผมต้องยอมนอนให้มันแก้ผ้าอยู่แบบนั้น มันบิดน้ำออกจากผ้าให้พอหมาด ๆ แล้วมาเช็ดตัวผม

"ถ้ามึงเช็ดแบบนี้ มึงถลกหนังกูไปเลยมั๊ย"แม่ง ทำอย่างกับจะถูขอหวย

"เอ้า จะได้เอี่ยม ๆ"มันบอก แต่ก็เบามือลงเหมือนกัน

"เปลี่ยนที่บ้าง"ผมบอกมันเมื่อมันเช็ดน้องชายผมนานเกินไปแล้ว มันยิ้มเลว ๆ ก่อนจะเช็ดต้นขาให้ผม

"ไหนดูสิ หายยัง"จู่ ๆมันก็จับขาผมแยกออก

"ไอ้เหี้ยมึงจะทำอะไร"ผมหน้าแดงแปร๊ด โวยวายทันที

"กูจะดูแผลมึง กูไม่เอามึงหรอก ไม่มีอารมณ์"ผมอายแทบซุกแผ่นดินหนี มันจะมาหวังดีอะไรกับผมตอนนี้มันลุกไปเอายามาทาให้ ผมสะดุ้งเล็กน้อยเพราะมันยังเจ็บอยู่

"แค่นี้ทำมาอาย"มันพึมพำเบา ๆ แต่ผมก็ได้ยิน ลองมึงมานอนแก้ผ้า โดนจับอ้าขาดูบ้างไหมล่ะ

"เสร็จยัง"ผมถามมัน

"เออ"มันเอาผ้าห่มมาคลุมให้ผม ก่อนจะไปค้นเสื้อผ้าออกมา

"เอากางเกงในด้วยดิ"ผมบอกมันเมื่อมันกำลังจะใส่กางเกงขายาวให้ผม

"อย่าเรื่องมาก เดี๋ยวตอนเช้าก็ต้องถอดอยู่ดี นอนเฉย ๆเหอะมึง"มันจัดการใส่เสื้อผ้าให้ผมจนเสร็จ ท้องผมร้องโครกครากประท้วง มันมองหน้าผม พร้อมกับรอยยิ้มเยาะ ๆ ทำให้ผมอายเข้าไปอีก

"หิวเหรอ"ยังมาถามอีก ท้องกูร้องดังซะขนาดนั้น

"อ๊ะ ๆ เดี๋ยวไปเอามาให้ เห็นว่ามึงเจ็บหรอกนะ"ผมมองไอ้ภูไปตักโจ๊ก รู้สึกว่าเหมือนมันพยายามทำดีให้ผมเลยนะ จะไถ่โทษที่ทำกับผมเหรอ หึ!จะว่าไปผมก็ยังไม่ได้ขอบคุณมันที่มาช่วยผมเลย ถึงจะไม่อยากพูดแต่ผมก็เป็นคนที่รู้คุณคนนะเว้ย

"เดี๋ยวกูกินเอง"

"เออ กูก็ไม่ป้อนมึงหรอก"แล้วมันก็เอาน้ำ เอายามาวางไว้ให้ผม แล้วกระโดดขึ้นเตียงนอนหันหลังให้ผมไอ้ตินทำโจ๊ก อร่อยดีเหมือนกัน ผมกินจนเกือบหมดแหน่ะ หลังจากกินยาเสร็จผมก็นอน ดึงผ้าห่มมาจากมันนี่ผ้าห่มกูเหอะ

"อะไรของมึงไอ้ฟิก เอาผ้าห่มมา"

"มึงไปเอามาใหม่สิ ในตู้นู่น อันนี้ของกู"แล้วผมก็นอนคลุมโปงไม่สนใจมัน แล้วมันทำยังไงรู้ไหม มันนอนทับผมอ่ะ ผมเจ็บอยู่นะ แต่มันเลือกไม่ให้โดนแผลผม

"ไอ้เหี้ย กูหนัก ลุกออกไป"ผมพยายามจะดิ้น ฮื่ออ ผมจะขาดใจตายไหมเนี่ย ไอ้ตินไปไหนวะ ตั้งแต่ผมพูดเรื่องนั้นมันก็ไม่โผล่หน้ามาเลย

"แฮ่ก ๆ"มันยอมลุกออกไปก่อนที่ผมจะขาดใจตายจริง ๆ มันแสยะยิ้มมองผมก่อนจะมุดเข้ามานอนใกล้ ๆกับผม

"กูจะใช้ผืนเดียวกับมึง"มันนอนเบียดมาอีก ผมก็ขยับตัวไม่ได้แล้ว ผมได้ยินเสียงหายใจของมันดังอยู่ใกล้ ๆไม่ชินเลยที่มีคนมานอนค้างด้วย ผมนอนมองความมืดอยู่พักหนึ่ง ก็รู้สึกว่ามีคนมานอนด้วยอีกข้างนึง

ไอ้ติน



พวกมึงจะมานอนเบียดกูกันทำไม ผ้าห่มก็มีแค่ผืนเดียว กูอึดอัดจะเเย่แล้ว กูขอสาปแช่งพวกมึงสองคน! ทำชีวิตกูวุ่นวายแล้วยังมาเบียดเบียนกูอีก ผมขยับตัวนิดหน่อยเพื่อบอกมันสองคนให้รู้ว่าผมอึดอัด แทนที่จะขยับออกไอ้ภูกลับเอาขามาก่ายตัวผม ส่วนไอ้ตินเบียดเข้ามาใกล้อีก คืนนี้ผมจะหลับลงไหมเนี่ย!



























TBC.

ชีวิตฟิกยังมีเรื่องวุ่นวายอีกเป็นกระบุง ฝากด้วยนะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ