[3P]เมื่อผมเป็นชู้...กับเมียชาวบ้าน

ตอนที่๔ เริ่มการเอาคืน!

ปัง!

เสียงทุบผนังดังขึ้นราวกับทนไม่ไหวที่ได้ยินเสียงกิจกรรมของผมกับไอ้ปลิว แน่นอนว่ามันเป็นแฟนคนอื่นเมื่อเสียงทุบผนังห้องดังขึ้น ไอ้ปลิวมองหน้าผมอย่างตกใจ

“กูควรจะเบาเสียงลงไหม”

“ไม่ต้องหรอก”ผมบอกมันและบรรเลงบทรักต่อไป ช่างหัวไอ้ตินมันสิ ขณะที่กำลังเพลินกับร่างกายแน่นๆของมัน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาซะก่อน ขัดจังหวะจริง ๆ

“ใครวะ”ผมถามขณะที่มันหยิบโทรศัพท์มาดู

“แฟนกูเอง”มันบอกจ้องชื่อที่อยู่บนหน้าจอเขม็งเหมือนกำลังชั่งใจว่าจะรับดีหรือไม่

“ช่างแม่ง”ผมคว้าโทรศัพท์มาจากมันก่อนจะโยนไปที่โซฟาปลายเตียง แล้วสานต่อบทรักให้จบ ไอ้ปลิวโอบคอผม กดจูบลงมาแรงๆ ริมฝีปากไล้มาตามลำคอแล้วดูดจนเจ็บแสบ ผมก็ไม่ห้ามมัน ผมเร่งจังหวะเร็วขึ้น เหงื่อไหลลงมาบนตัวไอ้ปลิว รู้สึกเหมือนใกล้จะเสร็จช่องทางมันบีบตัวแน่น ผมกัดไหล่มันระบายอารมณ์ ผมถอนตัวออกมาล้มตัวลงข้าง ๆไอ้ปลิว มันขยับเข้ามานอนเบียดใกล้ๆผม

“ก่อนหน้านี้มึงนอนกับใครมา”ผมนิ่วหน้าชะงักไปเมื่อมันชี้มาที่รอยดูดจางๆบนหน้าอกผม ผมไม่ตอบแต่หลับตาลงเหมือนไม่อยากคุย มันก็ไม่เซ้าซี้ถามต่อ ซุกหน้าลงบนหน้าอกของผม

“กูขอค้างด้วยได้ไหมแฟนกูไม่อยู่ กูไม่อยากอยู่คนเดียว”มันทำเสียงอ่อนอ้อนผม ปกติแล้วผมไม่ให้ใครนอนค้างด้วยสักเท่าไหร่ ผมหันไปสบตากับมันที่ดูเว้าวอน ผมถอนหายใจ

“อือ...แล้วแต่ กูคิดค่าเช่านะ”ผมยิ้มทะลึ่งให้มัน

“เออ กูจ่ายให้ไม่อั้นอยู่แล้ว”

“แฟนมึงไม่ค่อยอยู่กับมึงเหรอวะ”ผมถามสิ่งที่สงสัยมานาน

“มันต้องทำงานก็เลยไม่ค่อยมีเวลาให้กู กูก็เริ่มจะเซ็ง ๆกับมันเเล้วเนี่ย”มันบอก ผมพยักหน้ารับรู้ จู่ ๆ มันดึงมือผมให้ไปจับน้องชายมัน

“ไหนมึงบอกไม่ไหวแล้วไงวะ”

“ไม่รู้ว่ะ อยู่ใกล้ๆ มึงแล้วมันมีอารมณ์”ผมหัวเราะหึๆในลำคอ ได้ยินเสียงดังกุกกักมาจากระเบียงห้อง อะไรวะ เสียงนั้นดังมากขึ้นอีก ผมผุดลุกนั่งตัวตรง จ้องไปที่ระเบียง ปรากฏเป็นร่างคนขึ้นมา ผมเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าคนที่บุกรุกห้องของผมคือไอ้ติน ใบหน้าของมันดูโกรธเคือง

“สนุกไหม ไอ้ฟิก”มันถามเสียงนิ่ง ๆ เดาไม่ถูกว่ามันรู้สึกแบบไหน ผมดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดร่างกายเปล่าเปลือยของตัวเอง รู้สึกโมโหที่มันบุกรุกห้องผมแบบนี้

“มึงเข้ามาทำไม”

“เอ้า ทำไม ทีมึงยังเข้ามาห้องกูได้เลย”ไอ้ปลิวมองผมสลับกับไอ้ตินอย่างงงๆ

“ฟิกใครวะ”ผมไม่ได้ตอบมัน ยังคงจ้องมองไอ้ตินที่เดินไปนั่งที่โซฟาอย่างสบายใจ

“จะเอากันใช่ไหม กูจะได้ดูด้วย ได้ยินแต่เสียงมันไม่สะใจ”มันส่งยิ้มกวนตีนมาให้ แต่เมื่อผมกับไอ้ปลิวนั่งนิ่งมองมันอยู่บนเตียง มันก็พูดขึ้นอีก

“เอ้า เริ่มสักทีสิวะ”

“ออกไปจากห้องกู”ผมไล่มันแต่มันก็ยังยิ้มเหมือนเดิม หน้าด้านนักนะมึง

“โธ่ ไล่ผัวได้ไง หือ”ผมหน้าร้อนวาบเมื่อได้ยินมันพูด ไอ้ปลิวหูผึ่งทันที

“หมายความว่าไง”ไอ้ปลิวถามงงๆ

“มึงหุบปาก”ผมตะคอกใส่ไอ้ตินรู้ว่ามันจะพูดอะไรออกมา

“มันเป็นเมียกู รอยเก่าๆนั่น กูเป็นคนทำเอง เอ๊ะ หรือพี่ภูทำ มึงจำได้เปล่าวะฟิก"ผมปรี๊ดแตกทันทีเมื่อได้ยินมันพูด ผมพุ่งไปหามันทันที แต่มันไวกว่า มันคว้าข้อมือของผมไว้ แล้วดึงตัวผมเข้าหามัน ส่งผลให้ลำตัวกระแทกมันเข้าเต็มเปา อีกฝ่ายกอดรัดผมเเน่น ก่อนจะกดตัวผมไว้ แล้วขยับมาทาบทันอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมากจนผมไม่ทันตั้งตัว มันก้มมาขบเม้มลำคอของผมทันควัน

“หยุดนะมึง”ไอ้ตินหันไปพูดกับไอ้ปลิวที่มองตาค้าง

“ยังไม่ออกไปอีก รึมึงจะอยู่ดูกูเอามัน จะได้เชื่อจริงๆว่ามันเป็นเมียกู”ไอ้ปลิวยืนเงอะงะ ดูตกตะลึงจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ มันรีบใส่เสื้อผ้าทันที ไอ้ตินหันมายิ้มให้ผม ผมดันไหล่มันออก แต่ก็ทำอะไรมันได้ไม่มาก มันก้มมาไซร้แผงอกของผม ยิ่งผมบิดตัวไปมามันยิ่งขบกัดแรงขึ้น

“ฟิก มึง...”ไอ้ปลิวเงียบไปเหมือนเสียงหาย ผมหน้าร้อนวูบวาบไปหมดเพราะความอาย นี่มันกะจะทำให้ผมอับอายไปทั้งชีวิตเลยรึไง เสียงประตูปิดดังปัง

“หยุดนะไอ้ติน”มันไม่หยุดแต่กลับเอื้อมมือมาลูบคลำแก่นกายที่เริ่มตั้งตรงของผมเพื่อปลุกเร้าอารมณ์

“พอ...”ผมบอกมันเสียงหอบ ๆ เพราะเหนื่อยจากการออกแรงดิ้นไปมา

“หืม มึงตอนนี้เซ็กซี่ว่ะ”ผมแทบกระอักกับคำพูดมัน

“เซ็กซี่พ่อมึงสิ”ผมถลึงตาใส่มัน

“ดุจริงๆ”มันหัวเหราะหึ ๆ

“ไอ้เหี้ย ปล่อยกูได้แล้ว”

“ปล่อยได้ไง กูยังไม่ได้เริ่มอะไรเลย”มันกวาดตามองเรือนร่างของผม มันมองรอยดูดที่คอของผมอย่างไม่พอใจ

“ฟังนะ ต่อไปนี้ถ้ามึงไปเอากับเมียคนอื่นอีก กูจะมาเอามึง”มันแสยะยิ้ม ผมยิ่งโมโห มันจะก้าวก่ายชีวิตผมมากไปแล้ว

“กูจะเอากับใคร มันก็เรื่องของกู ไม่เกี่ยวกับมึง”แล้วผมก็ชกมันไปสุดแรงที่มี มันผงะไป ผมรีบดีดตัวออกมาทันทีกะจะวิ่งออกจากห้อง แต่ก็ทำไม่ได้เพราะร่างกายเปลือยเปล่า ผมก็เลยวิ่งเข้าไปหลบในห้องน้ำแทน ล็อคประตู ลงกลอนเรียบร้อย

“มึงออกมานะไอ้ฟิก”ไอ้ตินทุบประตูโครมๆ

“กูไม่โง่เปิดให้มึงหรอกเว้ย มึงไปให้พ้นหน้ากู”

“เออดี อยู่ในนั้นให้ได้ตลอดนะมึง”สิ้นเสียงมันก็เงียบไปพักใหญ่ ผมเงียหูว่ามันจะทำอะไร มีเสียงทีวีดังขึ้น ผมยืนกอดอกอยู่ในห้องน้ำเย็นๆ เริ่มจะหนาวเเล้ว ในห้องน้ำก็ไม่มีอะไรสักอย่าง ผมรู้สึกว่าผ่านมาหลายชั่วโมง มันก็ยังไม่ไปไหนซักที หิวก็หิว ผมได้ยินเสียงกุกกัก สักพักกลิ่นอาหารโชยมา ไอ้เวรนั่นมาใช้ห้องผมเหมือนเป็นห้องมันเลยเหรอ ผมทิ้งตัวนั่งลงในห้องน้ำเย็น ๆ หลับตาลง หวังว่าเมื่อผมตื่นเเล้วมันจะออกไปซักที

…………………………………

อืมมม ทำไมห้องน้ำมันอุ่นจังวะ รู้สึกว่ามันนุ่มสบายชอบกล ผมขยับเข้าไปใกล้กับไออุ่นนั้นอีก และรู้สึกถึงแรงกอดรัดมากขึ้น อุ่นดีว่ะ หมอนข้างเหรอ...ห้องผมไม่มีหมอนข้างนี่หว่า ผมค่อย ๆปรือตาขึ้น ใช้สมองประมวลกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าอยู่พักหนึ่ง สิ่งที่ผมเห็นคือ จมูกโด่ง ๆ นัยน์ตาสีเข้ม ผิวสีออกแทน ๆ

ไอ้ติน!!

ผมผละออกมาจากตัวมันทันที ไอ้ตินยกยิ้มให้กับท่าทางของผม

"มึงยังไม่ไปอีกเหรอวะ"แล้วผมมาอยู่บนเตียงได้ไง ออกมาจากห้องน้ำตอนไหน จำไม่ได้จริง ๆว่าเปิดประตูออกมาตอนไหน แล้วทำไมหัวถึงได้หนักแบบนี้ ผมนิ่วหน้าเมื่อปวดหนึบที่ขมับ

“กูให้ป้าเจ้าของหอ มาเจาะประตูห้องน้ำเอามึงออกมาเอง”ผมหันไปมองไอ้ตินอย่างตกใจ นี่มันลงทุนเจาะประตูห้องน้ำเลยเหรอ มันบ้าไปแล้วรึเปล่า แล้วทำไมผมไม่รู้เรื่องเลยวะ นี่ถ้ามันลักหลับผม ผมคงไม่รู้เรื่องแน่ๆ

“กูคิดว่ามึงตายไปแล้วซะอีก”ผมพยายามถอยห่างมาจากมันให้มากที่สุด แต่ก็ทำไม่ค่อยได้เพราะเริ่มปวดหัว มือหนาขยับมาแตะหน้าผากผมเบาๆ ผมสะดุ้งกับสัมผัสนั้น

“ตัวยังร้อนอยู่เลย”มันพึมพำเบาๆ แตะตามเนื้อตามตัวของผมไปด้วย มันมาทำดีกับผมทำไมวะ ผมมองมันด้วยสายตาไม่เข้าใจ หรือว่าผมมีไข้จนเบลอไปแล้ว

“เดี๋ยวกูไปทำข้าวต้มให้”

“ไม่ต้อง”ผมยังตกใจกับเสียงที่แหบของตัวเอง มันลุกไปจากเตียงไม่สนเสียงค้านของผม มันทำอะไรกุกกัก ๆอยู่สักพัก ห้องผมเคยมีของให้ทำอาหารด้วยหรือ งงได้ไม่นาน มันก็มาพร้อมกับชามข้าวต้มหอมกรุ่น

“เดี๋ยวกูป้อน อ้าปากสิ”มันสั่ง ผมยังคงหุบปากสนิท มองหน้ามันเขม็ง

“มองหน้ากูทำไม”

“มึงต้องการอะไร”อีกฝ่ายเลิกคิ้ว

“หมายความว่า…”

“ก็มึงมาทำดีกับกูทำไม”

“เอ้า กูมึงเป็นเมียกูนี่ ก็ต้องดูแลเป็นธรรมดา”ผมอยากจะเถียงมันแต่ก็เหนื่อยเกินที่จะเถียงแล้ว ได้แต่ประท้วงด่ามันทางสายตา

“จะกินดี ๆหรือต้องให้กูบังคับ”มันเอื้อมมือมาบีบปากผม ให้อ้าออก แล้วมันก็ป้อนข้าวต้มให้ผมที่เริ่มรู้สึกขนลุกแปลก ๆ

พรวดด

ผมคายข้าวต้มออกมาทันควันเพราะมันร้อนจนลวกลิ้นของผม ไอ้ตินทำหน้าเหวอ

“อะไร มึงคายออกมาทำไม เห็นไหมว่าเปื้อนที่นอนหมด”มันหยิบทิชชูมาเช็ด ๆข้าวต้มที่เปื้อน

“กูร้อน”มันยังทำหน้าเซ่อ ผมดึงชามข้าวต้มมาจากมัน

“กูกินเองได้”

“กูจะป้อน มึงอยู่เฉย ๆ”มันดึงชามข้าวต้มกลับไปอย่างง่ายดาย

“มึงทำดีกับกูทำไม”ผมกลับมาถามคำถามเดิม ผมไม่เข้าใจการกระทำมันจริงๆ มันมองหน้าผมเหมือนชั่งใจว่าจะพูดดีหรือไม่

"กูอยากทำกูก็ทำ อ้าปาก"มันสั่ง เนื่องจากผมหิว ผมจะไม่เล่นตัวมากล่ะกัน หลังจากกินเสร็จมันก็เอายาแก้หวัดมาให้ผม

“แล้วก็นอนพักซะ”มันบอกพลางตบที่นอนให้ผม กูขนลุก มึงอย่าทำแบบนี้

“ออกไปจากห้องกู”ผมบอกมัน แต่มันก็ไม่สนใจ ทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆผมแทน พลิกหนังสืออ่านไปมา จนผมเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ผมขยับตัวยุกยิกเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรมารบกวนแถวแก้ม ผมปัดสิ่งนั้นออกแต่เจ้าสิ่งนั้นก็กุมมือผมไว้แน่น สะบัดก็ไม่หลุด แถมยังมีอะไรบางอย่างนิ่ม ๆไล่มาตามแขนผม จนผมขนลุก สัมผัสหยุ่นๆ นุ่มๆ แบบนี้มัน ... ผมลืมตาเพื่อจะดูเจ้าสิ่งนั้นว่ามันคืออะไร และก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อไอ้คนที่กำลังแตะริมฝีปากลงกับแขนผมคือ ไอ้ภู ผมมองมันตาโต มันนั่งอยู่บนเตียงผม แล้วไอ้คนที่มันควรจะนอนอยู่ตรงนี้ไปไหนแล้วล่ะ ผมไม่อยากอยู่กับไอ้ภูสองคน

“มองหาใคร”ผมไม่ตอบมัน สายตาจ้องมองประตูห้องน้ำที่ถูกเจาะเป็นรูกว้าง ไอ้ตินมันลงทุน ทำลายประตูผมเลยหรือ

“ไอ้ตินไปเรียน”มันตอบเหมือนจะรู้ว่าผมคิดอะไร ผมหันมามองมันอีกครั้ง

“ปล่อยมือกูด้วย”ผมบอกมันเสียงเเข็ง มันก็ยกยิ้มกว้าง

“มึงไม่มีสิทธิ์มาสั่งกู มึงป่วยก็นอนไป แต่บอกไว้ก่อน กูไม่ใจดีเหมือนไอ้ตินหรอกนะ อยากกินอะไรหาแดกเอาเอง”มันบอกก่อนจะลงไปนั่งที่โซฟา เปิดโทรทัศน์ดู ผมมองหาน้ำเปล่ารู้สึกคอแห้งขึ้นมากะทันหันเห็นขวดน้ำวางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียง ผมค่อย ๆขยับไปหยิบอย่างยากลำบาก เนื่องจากโต๊ะอยู่อีกฟากนึง ผมเห็นไอ้ภูเหล่ตามามอง จู่ ๆ มันก็ลุกมาหยิบขวดน้ำให้ผม

“น่ารำคาญ”มันกระเเทกเสียงใส่

“กูไม่ได้ขอสักหน่อย”ผมก็เริ่มไม่พอใจเหมือนกัน

“งั้นก็ไม่ต้องกิน”มันโยนขวดน้ำทิ้ง ผมมองขวดน้ำที่กลิ้งอยู่กลางห้อง แล้วหันไปมองมันอย่างโกรธเคือง

“ทำไม มีปัญหาอะไร”มันยักคิ้วให้ผมแบบกวนตีน มันหรี่ตาเหมือนนึกอะไรได้

“มึงหิวน้ำใช่มั๊ย”มันก้มมาประกบริมฝีปากลงมา สอดลิ้นเข้ามาในโพรงปากอุ่น ๆของผม ผมดิ้นบิดหน้าหนี แต่มันก็ใช้มือยึดหน้าผมไว้ มันจูบจนพอใจแล้วก็ผละออกมา

“เอาน้ำลายกูไปก่อนล่ะกัน”ผมเช็ดปาก ขอให้มันติดหวัดผม ไอ้เหี้ย กูเกลียดมึงๆๆๆๆๆ ผมได้แต่ก่นด่าอยู่ในใจ ผมนอนคอแห้งอยู่อย่างนั้น รอนับเวลาเมื่อไหร่ไอ้ตินมันจะมา แล้วนี่ผมจะไปรอมันทำไม ผมแปลกใจกับความคิดของตัวเองสุด ๆ จนเมื่อไอ้ภูเปิดเพลงร็อคฟังขัดความคิดของผม

“มึงออกไปจากห้องกูเดี๋ยวนี้เลยนะ!”ผมพยายามตะโกนให้มันได้ยินเท่าที่เสียงของผมจะอำนวยได้

“หือ มึงว่าอะไรนะ”มันเดินมายืนข้าง ๆผม

“ออกไปจากห้องกู”

“ไม่ได้ เมียป่วย ต้องดูแล”มันว่า ผมล่ะเกลียดคำว่า เมียที่สุด โดยเฉพาะเมื่อออกมาจากปากมัน

“แล้วอีกอย่าง รอยนี่...มึงนอนกับใครมา”มันถามพร้อมกับยิ้มเย็น ๆ มึงจะมายุ่งอะไรกับกูนักหนา

“เสือก!”

“ด่าผัวไม่ดีนะ แล้วอีกอย่าง…”มันจับหน้าผมให้สบตามัน

"กูตกลงกับไอ้ตินเเล้ว ถ้ามึงไปเอากับเมียชาวบ้านเขาอีก กูกับไอ้ตินจะทำกับมึงเหมือนวันนั้น"ผมได้แต่ถลึงตาใส่มันอย่างโกรธ ๆ นี่ไม่เท่ากับว่ามันมีอำนาจกับชีวิตผมเลยหรือ!ไอ้พวกเวร มันทำเกินไปแล้ว

“มึง...เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับกู มึงก็แก้แค้นกูไปแล้วจะเอาอะไรกับกูอีก”

“ไม่รู้ จนกว่ากูจะพอใจ แล้วก็นะ ทำตัวดี ๆถ้าไม่อยากโดนประจาร”ผมตกใจกับคำพูดมัน ประจารหมายความว่าไง มันหยิบไอโฟนมา เปิดรูปให้ผมดู เป็นรูปผม...ไม่เสื้อผ้าซักชิ้น ในสภาพที่....ผมกำมือแน่น รู้สึกหน่วง ๆในอก

“มึงลบรูปนี้ซะ”ผมกัดฟันพูด

“กูไม่ลบ เก็บไว้ดู แล้วก็เอาไว้แบล็คเมล์มึง”มันส่งยิ้มที่เหนือกว่ามาให้ผม ในใจของผมเต็มไปด้วยความแค้น ไอ้ภู กูโคตรเกลียดมึงเลย คอยดูกูจะจ้างคนไปยิงมึง รอก่อนเหอะ!

“มึงมันเลว”ไอ้ภูแค่นยิ้มรับคำด่าของผม มันขยับเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น

“กูเป็นพี่มึง เพราะฉะนั้นอย่าพูดห้วนๆกับกู”มันจ้องลึกลงมาในตาของผม

“มึงไม่ใช่พ่อกู”

“หึ”มันผลักผมออกก่อนจะกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม ผมพยายามหลับตา จะได้ไม่ต้องเห็นหน้ามันอีก แต่ก็นอนไม่หลับดูเหมือนหูของผมจะรับรู้การเคลื่อนไหวได้ดีกว่าเดิม ผมเหลือบมองนาฬิกา ...ผมรออะไร รอไอ้ตินกลับมางั้นเหรอ

ห้าโมงกว่า ๆ ผมได้ยินเสียงประตูเปิดขึ้น ผมรีบมองดูทันทีว่าใครมา ไอ้ตินจริง ๆด้วย ผมเบาใจไปบ้างเพราะอย่างน้อยผมก็ไม่ต้องอยู่กับไอ้ภูสองคน

“กูหิวน้ำ”ผมบอกมันเป็นอย่างแรก ไอ้ภูหันมามองผมพร้อมรอยยิ้มเยาะ ไอ้ตินเองก็มองหน้าผมก่อนจะมองขวดน้ำที่อยู่กลางห้อง

“พี่แกล้งมันเหรอ บอกแล้วไงว่ามันป่วยอยู่”ไอ้ตินหันไปมองไอ้ภูอย่างไม่พอใจ ส่วนมันก็แค่ยักไหล่ ไอ้ตินหยิบขวดน้ำมา ก่อนจะเทใส่แก้วให้ผม มันทำท่าจะป้อน

“ไม่ต้อง กูกินเองได้”

“ปากดีแบบนี้ กูว่าไม่ต้องให้มันกินหรอก”ไอ้ภูส่งเสียงมา ไอ้ตินยังคงจ่อแก้วน้ำให้ผม ผมก็เลยต้องยอมให้มันป้อน เสียงโทรศัพท์ไอ้ตินดังขึ้น

“เออ ๆ เดี๋ยวกูไปแค่นี้นะ”อย่าบอกนะว่ามันจะออกไปข้างนอกอีก

“เออ พี่ภูเดี๋ยวผมต้องออกไปข้างนอก ไปทำธุระก่อน ฝากดูมันด้วยนะ แป๊บเดียว”ผมมองหน้ามัน กูไม่อยากอยู่กับไอ้ภู แต่มันแปลสายตาของผมไม่ออก แล้วมันก็ออกจากห้องไป ไอ้ภูกลับมานั่งบนเตียงข้าง ๆผม จะอะไรกับกูอีกวะ

“ทำไม อยากอยู่กับมันมากนักเหรอ”ผมไม่ตอบ

“หึ!”มันทิ้งตัวนอนข้าง ๆผม

“ไปนอนไกล ๆกู”ผมพยายามผลักมันออก

“อะไรวะ มึงไม่อยากนอนใกล้กู ก็ลงไปนอนที่โซฟาไป”มันไล่ผม นี่ห้องผมนะ ผมได้แต่ฝืนทนนอนอยู่ข้าง ๆมัน ผ่านไปสักพัก รู้สึกได้ว่าลมหายใจของมันสม่ำเสมอ หลับเเล้วเหรอ ผมผงกหัวมองมันช้าๆ เป้าหมายของผมคือ ไอโฟนในกระเป๋ากางเกงของมัน ผมค่อยๆขยับตัวก่อนจะค่อย ๆเอื้อมมือไปที่กระเป๋ากางเกง ค่อย ๆล้วงช้า ๆเพราะกลัวมันตื่น ผมเม้มปากอย่างหวาดเสียวกลัวจะทำมันตื่นเข้า ผมค่อย ๆดึงไอโฟนออกมาก่อนจะเข้าหาไฟล์รูปภาพ ผมจะลบทิ้งให้หมดเลย

“ทำเหี้ยอะไร”ผมสะดุ้งโหยง ขณะที่ลบรูปไปแล้วสองรูป แต่ผมเห็นว่ายังมีอีกหลายรูป มันกระชากไอโฟนมาจากผมด้วยสีหน้าขึงโกรธ

“มึงอยากโดนดีนักใช่ไหม”มันขยับเข้ามาใกล้ผม ดึงหน้าผมเข้ามาใกล้ ๆ

“กูไม่สนหรอกว่ามึงป่วย กูเอามึงได้ก็แล้วกัน”

“กูเกลียดมึง”มันยังคงยิ้มอยู่ เป็นรอยยิ้มที่เย็นชา บาดลึกไปในใจที่ร้อนระอุไปด้วยความโกรธ

“เดี๋ยวก็รู้”มันผลักผมลงก่อนจะดึงกางเกงผมออก ผมสะบัดขาไปมา โดนหน้ามันไปทีหนึ่ง สะใจฉิบเป๋ง ในที่สุดกางเกงขายาวก็หลุดไปพร้อมกับกางเกงใน มันจับขาผมพาดบ่า เฮ้ย นี่มันจะทำจริงๆเหรอ

“ไอ้ภู มึงอย่าทำอะไรเหี้ย ๆนะ”ผมดิ้นไปมา มันไม่พูดอะไร ก่อนจะเข้ามาปลุกปั่นอารมณ์ของผมด้วยการไล้มือไปตามร่างกาย ผมรู้สึกถึงบางสิ่งที่แข็งขื่นสัมผัสอยู่ที่ช่องทาง ผมคว้าหมอนมาหมายจะฟาดหน้ามัน แต่ไอ้ภูกลับจับได้แล้วโยนทิ้ง

“ไม่ต้องหวังว่าไอ้ตินจะมาช่วยมึงหรอก ถึงมันมามันก็ห้ามกูไม่ได้อยู่ดี”มันพูดก่อนจะเริ่มดันตัวเข้ามา

“กูเจ็บนะโว้ย”มันไม่สนเสียงร้องของผม พยายามดันเข้ามาให้ได้ ผมกำผ้าปูที่นอนเเน่น พยายามถดเอวหนี แต่มันก็ดึงกลับมาแล้วกระแทกเข้ามาแรง ๆ ผมกัดปากกลั้นเสียงร้อง หันหน้าหนีไปอีกข้าง หวังว่ามันคงไม่เห็นน้ำตาของผม ในที่สุดก็เข้ามาได้หมด แต่ผมมีแต่ความเจ็บ เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ ผมคงอยู่ร่วมโลกกับมันไม่ได้จริง ๆ มันกระแทกเอวลงมาเรื่อย ๆ ผมสัมผัสได้ว่ามันกำลังโกรธ ผมหลับตาลงเพราะไม่อยากเห็นหน้ามัน มันทำจนเสร็จ แล้วก็ดึงแก่นกายออกอย่างไม่ปราณี ผมสะดุ้งเล็กน้อย มันเดินเข้าห้องน้ำไป ผมค่อย ๆพยุงตัวขึ้นมาดู ผมตัวชาวาบ มีเลือดไหลด้วย ผมหยิบทิชชูมาเช็ดออก รู้สึกแสบร้อนไปหมด ไอ้เหี้ยภู มึงคอยดูกูเถอะ!กูไม่ปล่อยมึงไว้แน่

มันเดินโป๊ออกมาจากห้องน้ำ เมื่อมันล้างตัวเสร็จแล้ว มันหาเสื้อผ้าของผมมาใส่ มองผมแวบนึงแล้วปิดประตูดังปังออกไป ไปได้ซะก็ดี ผมไม่มีแรงอยากจะทำอะไร ผมเอาผ้าห่มมาคลุมตัวอีกครั้ง ไอ้ตินกลับเข้ามาอีกรอบ

“พี่ภูไปแล้วหรือ”ผมไม่ตอบมัน

“มึงถอดกางเกงทำไม”กูคงถอดชักว่าวมั้งไอ้ควาย ผมไม่ปริปากบอกอะไรมัน นอนคว่ำหน้าอย่างเดียวมันเดินมาหาผมเลิกผ้าห่มออก มันเงียบไป

“พี่ภูทำมึงเหรอ”มันถามเสียงเบา

“...จะบอกว่ากูสมควรโดนใช่ไหมล่ะ ฝากไปบอกไอ้ภูด้วยนะ ว่ามันสะใจเเล้วหรือยัง”ผมพูดเสียงอู้อี้เพราะนอนคว่ำหน้า

“เดี๋ยวกูทายาให้”มันกลับไปที่ห้องมัน เอายาอะไรไม่รู้มาทาให้ผม

“ออกไปให้พ้นหน้ากู”ผมบอกเสียงเย็นชา ผมได้ยินมันถอนหายใจ

“ข้าวต้มอยู่ในหม้อ อุ่นเอาเองแล้วกัน”ประตูปิดลง ห้องตกอยู่ในความเงียบ ผมหยิบโทรศัพท์มาโทรหาไอ้เคน

[สวัสดีครับ คุณฟิก มึงโดนผัวใครกระทืบมารึเปล่า]

“หึ!เปล่า แต่กูอยากให้มึงหาคนไปกระทืบไอ้ภูให้หน่อย”ผมบอกมันเสียงเหี้ยม ไอ้เคนมันสุงสิงกับพวกเด็กช่างกลมันน่าจะมีพวกอยู่บ้าง

[คิดดีแล้วแน่นะ]

“อือ ตอบมา มึงจะทำไม่ทำ”

[เออ ได้ มึงต้องการแบบไหนล่ะแบบเบาะ ๆ หรือ...]

“เอาให้มันเจ็บที่สุด”

[โอเค ได้เลยเพื่อน]

“มึงโทรบอกกูด้วยนะ ถ่ายรูปสภาพมันมาให้กูดูด้วย”แล้วผมก็กดวางสาย ไอ้ติน มึงรอให้กูหาวิธีแก้แค้นมึงแบบเบาะ ๆได้ก่อนเถอะ กูจะจัดการมึงอีกคน หึ ไอ้ภูเอ๊ย!มึงเละแน่งานนี้